Esencja zła

Z czym kojarzy wam się dzieciństwo? Z beztroską i chwilą wytchnienia? A co jeśli jednego dnia spędzilibyście normalny dzień w szkole, a drugiego dowiedzieli o swojej prawdziwej, miejscami niewiarygodnej naturze? Co jeśli odkrylibyście, że nie jesteście zwyczajnymi dziećmi?

Gdy tylko po raz pierwszy natknęłam się na tę książkę, wiedziałam, że prędzej czy później zdecyduję się z nią zapoznać. W jej opisie było coś, co pobudziło moją wyobraźnię do tego stopnia, że gdy w końcu dostałam możliwość zapoznania się z jej fabułą, czym prędzej zdecydowałam się skorzystać z okazji.

Dotychczas życie Lilki wiązało się z nieustającą beztroską, dziewczynka cieszyła się wciąż trwającym dzieciństwem, a jedynym jej zmartwieniem było zajęte miejsce na matematyce. W przeciwieństwie do swoich rówieśniczek, zamiast spacerować po centrach handlowych, wolała interesować się garncarstwem, na samym początku zajmowała się tworzeniem zwyczajnych kubków czy dzbanków, jednak z czasem jej twórczość zaczęła żyć własnym życiem i szczerze mówiąc była dobra w tym co robiła.

Jednak w pewnym momencie, jej bezpieczna bańka pękła, a dziewczyna musiała zmierzyć się z starannie ukrywaną prawdą, która miejscami wydawała się niewiarygodna, jak i przerażająca. Wraz z dniem, w którym odkryła, że jest śledziona przez dwie starsze kobiety, usłyszała coś, o czym nigdy nie zdecydowałaby się nawet pomyśleć. Wraz z opowieścią rodzicielki wkroczyła w tajemniczy świat chroniących planetę przez destrukcją Matek, gotowych poświęcić całe swoje życie, aby tylko działać w słusznej sprawie.

Cała ta opowieść nie byłaby tak szokująca, gdyby Lilka nie dowiedziała się o przeszłości swojej matki, która w wieku szesnastu lat uciekła z tamtejszej społeczności, aby zacząć żyć jak normalna nastolatka wśród zwyczajnych ludzi. Zrobiła to, gdyż wiedziała, że jej potomek zyska ponadprzeciętną moc, dzięki której będzie w stanie naprawić wszelakie szkody wyrządzone przez zło, jednak żeby to uczynić, najprawdopodobniej będzie musiał poświęcić się dla ludzi dobrych, zasługujących na ratunek i tych zepsutych do szpiku kości. Przez dwanaście lat starała się utrzymać istnienie córki w tajemnicy, jednak szybko się przekonała, że całe jej starania poszły na marne. Matki ją odnalazły i pragnęły wpisać do swojego świata.

Amelia Misiak potrafi w prosty i przyjemny w odbiorze sposób wprowadzić czytelnika w przedstawiony przez nią świat oraz sprawić, że ten nie będzie w stanie oderwać się od wykreowanej przez nią akcji, dopóki nie zapozna się z ostatnią stroną opowieści. Świetnie wykreowani bohaterzy oraz niebanalny pomysł sprawiły, że jest to książka, do której warto wracać ze świadomością, że spotkamy w niej coś zupełnie innego od tych wszystkich podbijających świat historii.

Szczerze mówiąc nawet się nie spodziewałam, że ta opowieść tak bardzo mi się spodoba, że po przeczytaniu, od razu zacznę polecać ją znajomym i nieustannie zawracać im głowę, żeby czym prędzej zapoznali się z "Esencją zła" oraz podzielili ze mną swoimi odczuciami. Ta opowieść po prostu żyje własnym życiem i nie ogranicza się do zwyczajnych kart książki, przedstawieni w niej bohaterzy są wspaniali na swój własny, indywidualny sposób i mimo iż raz czy dwa odniosłam wrażenie, że dialogi między nimi są nieco przesadzone, doceniam ich za wszystkie trudy, z którymi musieli się zmierzyć.

Oczywiście zdaję sobie sprawę, że główną bohaterką jest dwunastolatka, jednak mimo wszystko muszę przyznać, że na samym początku byłam nieco poirytowana jej dziecinnością, jednak po pewnym czasie przestałam na to zwracać uwagę i zainteresowałam się tą książka do tego stopnia, że po prostu z zapartym tchem śledziłam każdą kolejną stroną i z niecierpliwością czekałam na każdy kolejny rozwój akcji. To niewiarygodne, jak bardzo wciągnęłam się w tą opowieść. Gdy tylko rozpoczęłam przygodę z tą książką, miałam wrażenie, że otworzyłam się na coś nowego, co pozostanie ze mną na długo i o czym już nigdy nie będę w stanie zapomnieć.