Polityka Unii Europejskiej wobec krajów Afryki, Karaibów i Pacyfiku

Działania podejmowane najpierw przez EWG, potem WE i następnie UE, a mające na celu wspomaganie rozwoju terytoriów postkolonialnych, są interesującym obszarem badawczym z kilku przyczyn (...) Po pierwsze, Unia Europejska jest od lat dawcą ponad połowy światowej pomocy rozwojowej. Z tego też względu skala i jakość tej pomocy w dużej mierze warunkują szanse na przezwyciężanie globalnej luki rozwojowej i realizację milenijnych celów rozwoju. Po drugie, dotychczas wypracowany przez Unię Europejską system przekazywania pomocy rozwojowej został w dużym stopniu ukształtowany przez historyczne powiązania jej państw członkowskich z krajami rozwijającymi się (w dużej mierze ich dawnymi koloniami). Dodatkowo system ten charakteryzuje się specyficznymi i zróżnicowanymi instrumentami oraz mechanizmami, co ma znaczenie dla skuteczności podejmowanych działań oraz - w dalszej kolejności - funkcjonowania całego światowego systemu pomocowego. Po trzecie, akcesja Polski do Unii Europejskiej sprawiła, że z biorcy pomocy zaczęliśmy przekształcać się - przynajmniej częściowo - w jej dawcę, zaś tworzony w Polsce system udzielania pomocy rozwojowej powinien uwzględniać elementy unijnych programów na rzecz rozwoju, które są jeszcze stosunkowo słabo w Polsce znane. Ze Wstępu