Wojny żywiołów. Przebudzenie Ziemi. Powstania

„Wojny żywiołów. Przebudzenie ziemi: Powstania” to druga część fantastycznej (chodzi o gatunek :)) serii Michała Podbielskiego.


Znów możemy się spotkać z bohaterami poprzedniej części, choć pojawiają się także nowi. Podobnie jak w pierwszym tomie występuje tu mnogość wątków i postaci, w których można się pogubić, dlatego zalecam skupienie podczas oddawania się lekturze ;) Lekko zagubionym z pewnością pomoże zamieszczony na początku spis postaci. Bardzo pożyteczna rzecz.

Autor trzyma formę. Książka zaskakuje, mamy nieoczekiwane zwroty akcji, która toczy się wartko; nie ma jakiś nudnych dłużyzn w opisach czy niepotrzebnego krasomówstwa.
Jeśli Wasza książka zaczyna się od rozdziału 11 bądźcie spokojni - to nie jest pomyłka! „Powstania” to druga część pierwszego tomu sagi, więc numeracja rozdziałów jest kontynuowana.
Jeśli chodzi o fabułę książki - tak naprawdę trudno jest mi cokolwiek na ten temat napisać, bo ilekroć próbuje od razu wychodzi mi spoiler. Także sami musicie się przekonać co tym razem wydarzy się podczas Wojny Żywiołów.

Żeby nie było tak różowo muszę przyznać, że ciężko było mi się wgryźć w książkę. Przez pierwsze 150 - 200 stron nieco się męczyłam, ale potem już poszło gładko.

Jeśli jesteście fanami fantastyki, myślę, że „Wojny żywiołów” przypadną Wam do gustu i będziecie zadowoleni z lektury.

Kontynuacja świetnej historii z pierwszej części. Świat zostaje wzbogacony o nowe niesamowite historie i jeszcze większą dawkę barwnych postaci. Z niecierpliwością czekam kontynuacji. ( Szare Płaszcze wymiatają :D )

Akcja rozpoczęta w poprzednim tomie wciąż toczy się wartko. Gdy jedni bohaterowie giną pojawiają się inni. Mamy zwroty akcji, zamachy, zmiany planów oraz wymyślane przez bohaterów w tak zwanym biegu improwizacje, szpiegostwo, inwigilacje i zdrady. A wszystko by jak najlepiej odnaleźć się w danej sytuacji, by dojrzeć i maksymalnie wykorzystać dane szanse i okazje. Niekiedy nie udaje się uniknąć wszystkich niebezpieczeństw czy zasadzek. Co będzie dalej? Jakie kolejne zadziwiające zdarzenia spotkają pozostałych bohaterów? Nie mogę się doczekać kolejnego tomu. A wy? Jeszcze tu jesteście? Sięgnijcie po książkę, miast czytać recenzje.

Autor popisał się, nie nudząc mnie ani przez chwilę podczas ponad 700-stronicowej lektury. Pan Michał zgrabnie buduje opisy, kreując przed czytelnikiem rozległy Kontynent Prerii, ognistą wyspę Ortis-Kai oraz Imperium Koralu z przyległymi Wysokimi Stepami. Dodatkowo wplata w akcję humor oraz wiele emocji towarzyszących bohaterom.

W poprzednim tomie autor porozpoczynał mnóstwo wątków, więc obawiałam się, że któryś zostanie potraktowany teraz po macoszemu. Nic bardziej mylnego! Każde z miejsc odwiedzamy wielokrotnie oraz towarzyszymy bohaterom. Nadal najmniej pod względem akcji podoba mi się wątek Płonącej Jaźni, ale to chyba przez tę niepewność, co do jego roli w ogóle historii. Najchętniej czytałam o Szarych Płaszczach, choć pod koniec książki autor wprawił mnie w prawdziwe zaskoczenie w związku z tym wątkiem. To, co bardzo podoba mi się w powieści to przenikanie się różnych historii, a także wplatanie nowych, jak wędrownej trupy. Pan Michał potrafi też zaskoczyć w najmniej spodziewanym momencie, przyprawiając czytelnika o szybsze bicie serca. Nie mogę wam jednak zbyt wiele napisać nt. akcji czy fabuły, bo mogłabym za dużo zdradzić. Autor zbudował siatkę zdrad, tajemnic, konspiracji oraz przypadku, w której bez odpowiedniego skupienia podczas czytania można się lekko pogubić, ale zdradzając jedną rzecz - zaspoilerować dużo więcej z całej akcji. Podoba mi się sposób przedstawiania retrospekcji jako zaczynającą się opowieść jakiegoś bohatera książki. Martwi mnie tylko jedno - nadal nie został wyjaśniony wątek narzeczonej Namzisa, a raczej tego co zrobiły jej Traszki.

Pozostaje jednak temat, na który mogę się wypowiedzieć bez ryzyka spoilerów, a mianowicie postaci. Nie potrafię wytypować nawet mojej ulubionej, bo do głowy przychodzą mi Harta oraz Tęcza. Harta zmieniła się znacząco od czasu pierwszego tomu, stając się silną oraz niezależną kobietą, z którą sam wódz musi się liczyć. Tęcza za to to słodziak, który kocha dzieci, czym urzekł mnie niesamowicie. Dodatkowo zabawnie obserwuje się jego lekko zdziecinniałe podejście do świata. Generalnie Szare Płaszcze to bohaterowie, którzy intrygowali mnie najbardziej, taka elitarna jednostka niezależna od nikogo poza samym Grotem, za to złożona z samych skomplikowanych osobowości. Krwawiąca Wiedźma to bohaterka, która mnie nieco irytowała w stanach swojego szaleństwa. Zdecydowanie bardziej wolę ją jako rozwydrzoną nastolatkę. Surij, Oblubieniec Airy to dla mnie postać zupełnie odizolowana, za to z zastanawiającą przeszłością. Ostatnim bohaterem związanym z wątkiem, który mnie najmniej interesuje, jest Uzurpator, którego historię chętnie poznałabym dalej. Ogółem w tym tomie autor też nie szczędzi bohaterów, ale tych głównych rozwija, wzmacniając wiarygodność ich charakterów.

Podsumowując, jeżeli macie ochotę na dobre, mocne high fantasy - nie macie wyboru, musicie sięgnąć po Wojny Żywiołów. No i Szare Płaszcze, osobiście jestem zakochana w tej formacji! Nie wiem, czy przeżyję to, co spodziewam się dostać w związku z nimi w tomie kolejnym. A mam nadzieję, że ten już niebawem! :)