Wojny żywiołów. Przebudzenie ziemi. Udręczeni 2016

Gdy dostaję od autora lub wydawnictwa propozycję zrecenzowania książki od razu uprzedzam, że recenzja będzie szczera - jeśli książka mi się nie spodoba napiszę o tym. Nie będę prawić nieprawdziwych komplementów i zachwycać się, jeśli moim zdaniem nie ma czym. Nie chcę oszukiwać czytelników tylko dlatego, że w zamian dostaję darmowy egzemplarz książki. Często po takiej odpowiedzi z mojej strony dane wydawnictwo czy autor już się nie odzywa. W tym przypadku Michał Podbielski nie stchórzył. Pomyślałam, że jest pewny siebie - zobaczymy czy ma ku temu podstawy.

Moja dotychczasowa przygoda z fantastyką zaczyna się i kończy na Tolkienie, także specem w tej dziedzinie nie jestem, jednak "Wojny żywiołów" wydają mi się być dobrą książką. Nie męczyłam się czytaniem, wręcz przeciwnie - sprawiało mi przyjemność (czyli było tak jak powinno być ;) )

Już sam początek powieści jest ciekawy i brutalny. Oto na weselu piętnastoletniej Juliany i Nemezisa zjawiają się bandyci, którzy nie tylko sieją zamęt i postrach wśród gości. Najgorsze rzeczy robią z panną młodą... Ale nie będę zdradzać Wam fabuły książki. Mogę jednak zapewnić, że napięcie nie opada, akcja toczy się wartko i choć momentami można się troszkę pogubić i zagmatwać w fantastycznym świecie powieści prędko jednak udaje się wrócić na właściwe ścieżki.
Początkowo denerwowały mnie częste powtórzenia w tekście. Nie jestem pewna czy był to zabieg celowy czy też nie...N ie jest to na tyle denerwujące żeby przez to słabiej ocenić książkę, ale zawsze warto uprzedzić.

Podsumowując : "Wojny żywiołów" to dobra książka, wciągnie nie tylko fanów fantastyki, ale i każdego czytelnika, który lubi się na chwilę oderwać od rzeczywistości i przenieść do alternatywnego świata, gdzie nie wszytko jest cukierkowe i polukrowane. Gdzie można spotkać nie tylko ludzi, ale i inne istoty, gdzie żywioły jeszcze coś znaczą.

Mocno polecam tym, którzy szukają ciekawej i zawiłej fabuły, świetnie wykreowanego świata pełnego intryg a także barwnych postaci.

Istnieje świat a w nim: intrygi, zdrady, knowania, żądze, wojna i polityka, miłość i poświęcenie, walka wewnętrzna z samym sobą jak i z przeciwnikiem, brawurowe ucieczki, bitewny zgiełk, niezwykłe istoty i krainy, gdzie sztylet i trucizna to narzędzia dyplomacji. A wszystko to przesiąknięte jest magią. W tym świecie każdy z bohaterów próbuje coś dla siebie ugrać w każdy dostępny sposób... ale wygląda na to że wszyscy się mylą a cena może być niewyobrażalnie wysoka.
"Wojny żywiołów" to połączenie dreszczowca politycznego, dramatu psychologicznego i fantasy, a zdolny autor zgrabnie prowadzi i rozwija wiele równoległych wątków.
Lektura tej książki wciągnęła mnie bez reszty. Z niecierpliwością czekam na więcej.

Autor w swoim debiucie zdecydowanie postawił sobie poprzeczkę wysoko. Nie dość, że równolegle przedstawia nam całą krainę (w czym pomagają mapki zamieszczone na początku książki), wprowadza całą masę postaci (i na całe szczęście ich spis dla takich sklerotyczek jak ja) oraz wątków, pokusił się jeszcze o stylizację dialogów. Ponadto książka ma ponad 600 stron, a uważam, że naprawdę trzeba pisać ciekawie, aby czytelnika nie zanudzić na tylu kartkach... Jak więc pan Michał poradził sobie jako debiutant?

Według mnie świetnie! Książka co prawda nie wywołała we mnie skrajnych emocji, ale styl autora okazał się bardzo przystępny, opisowy oraz plastyczny. Dodajcie do tego humor, którego przykładu niestety nie mogę wam przytoczyć, bo dotyczy konkretnych kontekstów i sytuacji, i macie naprawdę ciekawie napisaną powieść fantasy.

Na początku w książkę ciężko się wciągnąć, ponieważ autor skacze z wątku na wątek. Do tego rozdziały są naprawdę długie, co mi osobiście nie przypadło do gustu, ponieważ na ponad 600 stron książka posiada prolog oraz jedynie 10 rozdziałów. Są one co prawda podzielone gwiazdkami, ale dla osób mówiących sobie Jeszcze jeden rozdział taki układ może okazać się problematyczny.

Zaczynając drugi rozdział, zaczęła także orientować się w akcji. Bardzo spodobała mi się kreacja partyzantów, czyli Jastrzębi jako czegoś na kształt podziemia Prowincji. Ponadto książka ma swój rytm, w który wystarczy się wczuć. Mnogość wątków to zarówno plus i minus książki, choć bardziej zaliczyłabym to jednak pozytywnie. Dzięki temu w książce dzieje się masa rzeczy, nie mamy chwili wytchnienia: intrygi polityczne, rozruchy, magia, szukanie artefaktów, opętanie przez duchy, wskrzeszanie etc. Z drugiej strony niektóre wątki są na pewno lepsze i ciekawsze od innych, choć pod koniec książki raczej wszystkie zostały rozwinięte. Najmniej podobało mi się wspominanie o Płonącej Jaźni, choć nie zabrakło tam humoru. Był to wątek najbardziej dla mnie niezrozumiały i mam nadzieję, że zmieni się to w kolejnym tomie.

Na początku myślałam, że będzie to fantasy pełne magii. Autor przedstawił zgoła inną wizję - Koryt, Tam oraz talentu, który jest potrzebny do zostania magiem. Dodatkowo mamy wpleciony rozwinięty wątek religijny związany z Jednooką, Jednookim, a także smokami i Panteonem Dwudziestu. W książce istotnie pojawia się magia, ale nie jest ona nią wypełniona po brzegi. Autor zagłębia się także w świat duchów czy definiuje na nowo stworzenia takie, jak choćby wampiry i smoki.

Ciężko mi napisać o bohaterach, ponieważ dostajemy ich od początku ogrom. Co prawda zaraz za ich ogromem, idzie także pogrom, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Autor nie oszczędza bohaterów, choć główne postaci nieczęsto borykają się z problemami zgoła innymi niż śmierć. Osobiście na pewno polubiłam Szare Płaszcze - mam słabość do elitarnych jednostek, a zwłaszcza do Śmieszki. Kiedy teraz o tym myślę, nie znajduję także bohatera, który by mnie irytował, a przy tylu postaciach to zdecydowany plus. Sam Grot wydaje mi się postacią bardzo złożoną, ale to Agraiel intryguje najlepiej rozbudowaną osobowością. Postaci drugoplanowe mają co prawda nieco gorzej rozwinięte charaktery od tych, które utrzymują się na planie pierwszym, ale rzadko giną w ich tle, a to bardzo mi się podobało. Ostatecznie pod koniec książki jestem w stanie wymienić i powiązać z indywidualnymi cechami bardzo wielu bohaterów, więc choć autor na początku przeraził mnie ich ilością, zdecydowanie wywiązał się z zadania przedstawienia ich tak, aby czytelnik rozumiał ich motywy, znał charaktery oraz kojarzył z konkretnymi sytuacjami.

Podsumowując, pomimo drobnych wad, książka naprawdę przypadła mi do gustu! Miałam wrażenie, że z każdą kolejną stroną roztacza się przede mną zupełnie inny świat. Podoba mi się także humor oraz opisy intryg politycznych (a to nowość :D). Zdecydowanie polecam, bo jest to kawał dobrze napisanego polskiego high fantasy! Osobiście nie mogę się już doczekać, kiedy dorwę tom drugi, ponieważ doznałam szoku, kiedy wciągnięta w wydarzenia przekręciłam ostatnią stronę, a tam... nie było już nic :D