Bruno. Tom 1

„W dzieciństwie nosiłam w sobie przekonanie, że znalezienie przyczyny i wyeliminowanie jej rozwiąże problem na zawsze. Wydawało mi się, że życie jest takie proste. Myliłam się”.

Zapyziałe miasto jakich wiele. A w nim: dziury na ulicach, podobne do siebie domy, pomalowane kredą chodniki, szwendające się dzieciaki, znudzeni stróże prawa i wielka zbrodnia, o której mówić nikomu nie wolno.. Małomiasteczkowa mentalność przesiąknięta marazmem i patologią determinuje szablon zachowań. Tu wielu specjalizuje się w stwarzaniu pozorów i robieniu dobrej miny do złej gry. Tymczasem za zamkniętymi drzwiami pewnego domu rozgrywa się prawdziwy horror. Cierpią dzieci.. bo dorośli nie potrafią nad sobą zapanować i swoją złość, niemoc, swój gniew i frustrację wyładowują na najbliższych, najsłabszych, bezbronnych. Bo ktoś nie umie powiedzieć: NIE, DOŚĆ, KONIEC.

Tak zaczyna się historia relacji trójki dzieciaków. Bruno, Ernest i Gaja – łączy ich piekło przemocy domowej, ból, krzywda, cierpienie i strach. Ale też przyjaźń. Szczera, empatyczna, autentyczna. Bruno i Ernest są braćmi. Gaja mieszka w domu obok. Wydarzenia, których te dzieciaki są świadkami i uczestnikami nie pozostają bez wpływu na ich rozwój i dalsze życie. One dobrze wiedzą, jak to jest się bać. Być samotnym. Potrzebować akceptacji, poczucia bezpieczeństwa, spokoju, jedzenia.. Wiedzą, jak trudno znaleźć wytłumaczenie dla rzeczy, które im się w głowach nie mieszczą, a które robią dorośli – ich rodzice, sąsiedzi, stróże prawa. Rozumieją więcej niż ich rówieśnicy z tak zwanych normalnych domów, ale i tak nie mogą pojąc dlaczego jest tak, a nie inaczej.. Naiwnie wierzą, że to piekło kiedyś się skończy..
Gdy po latach zaginiony w dzieciństwie Bruno wraca do domu, otwierają się stare rany..

„Bruno” to pierwszy z tomów serii Karoliny Wójciak – „Powrót”. To thriller kryminalny z bardzo rozbudowanym wątkiem obyczajowym. Temat krzywdy dzieci budzi silne emocje. Autorka dosadnie pokazuje mechanizmy działania sprawcy przemocy, jak i jego ofiary, również tej dorosłej. Pisze o wielu rodzajach przemocy i ogromnej niemocy wobec tego zjawiska, o uzależnieniu, syndromie sztokholmskim i dziurawych mechanizmach systemowych.

Polecam.