Dwunasty

„(…) bo nie można wyrządzić zła i nie ponieść tego konsekwencji”.


Jest taki dzień, który wielu ludziom kojarzy się z rodzinnym ciepłem i miłością. Niestety nie wszystkim..

Wigilia.
Zielona Góra.

Seria tajemniczych zbrodni.

W ferworze świątecznych przygotowań, pogoni za prezentami, domykaniem niedomkniętych spraw- KTOŚ postanowił uwolnić swoją kreatywność i urządził sobie Wigilię z autorskimi dwunastoma „potrawami”. Ten KTOŚ ma precyzyjny plan. Jest przy tym staranny i skrupulatny.. zły i zdeterminowany. Jeden po drugim giną więc ludzie w rożnych częściach miasta. Każde zabójstwo jest inne. Odmienne są przyczyny zgonu. Wielorakie są narzędzia zbrodni. Różny zakres i stopień obrażeń. Ofiary pochodzą też z różnych środowisk i reprezentują odmienne grupy zawodowe. Wszystkie je jednak łączy data zgonu.. a może nie tylko..

KTOŚ w przeddzień Bożego Narodzenia po wielu latach wyszedł z mroku, by dokonać „sądu ostatecznego”, znaleźć sprawiedliwość, ukarać winnych, zemścić się – zwał jak zwał.. tu motyw gra kluczową rolę. I żeby go poznać, warto dać się porwać tej mrocznej historii z surowym morałem, który trzeba sobie złowić i przyprawić zgodnie ze swoim sposobem postrzegania rzeczywistości.

„Dwunasty” to nie jest klasyczna świąteczna powieść. Magiczna atmosfera zaśnieżona jest zbrodnią, skuta lodem znieczulicy, pogrążona w ciemności umysłu. Nie jest to też klasyczny kryminał, choć do niego jej chyba najbliżej. O ulotnym życiu i bezsensownej śmierci, życiowych wyborach i wyższej konieczności. O braku empatii i samotności wśród ludzi. Do bólu ludzka i nieludzka powieść kryminalna zmuszająca do tak bardzo nam dziś potrzebnej chwili refleksji .. nie tylko przy okazji zbliżających się świąt.

Polecam.