Lokatorka

wrotkaczyta.blogspot.com

"... wiara w to, że akurat nam uda się odmienić naturę drugiego człowieka, jest dość narcystyczna. Jedyną osobą, którą możesz tak naprawdę zmienić, jesteś ty sam"

Do sięgnięcia po tę książkę zachęcił mnie opis i rekomendacja samego Lee Childa, który opisał powieść krótkim stwierdzeniem - OLŚNIEWAJĄCA. JP Delaney to pseudonim artystyczny urodzonego w Ugandzie dziennikarza Antoniego Stronga. Jest on także znanym smakoszem i krytykiem kulinarnym, który swoją pasją dzieli się z czytelnikami obdarzając głównego bohatera Edwarda Monkforda doskonałym smakiem i gustem kulinarnym. Ale po kolei....
Fabułę powieści można określić jednym zdaniem - Dwie kobiety, Emma i Jane, jeden dom, tajemniczy właściciel i zbrodnia doskonała. Emma już nie żyje. Zginęła trzy lata temu w tym właśnie domu. Popełniła samobójstwo? Została zamordowana? Kim była Emma i dlaczego zginęła?
Obie bohaterki wprowadziły się do tego minimalistycznego, ultranowoczesnego domu przy Folgate Street 1 chcąc uciec od przeszłości. Sterowany komputerowo zdaje się wiedzieć wszystko o swoich mieszkańcach. Śledzi, kontroluje, zmusza do perfekcji. I kim tak naprawdę jest tajemniczy architekt, właściciel tego domu, który nie toleruje nawet minimalnego odstępstwa od wyznaczonych przez siebie zasad?
Powieść jest bardzo ciekawie skonstruowana. Naprzemienna narracja pozwala nam śledzić losy obu kobiet niemal jednocześnie, mimo iż dzieją się w zupełnie innym czasie. Jane obserwujemy teraz, Emmę przedtem. Tak naprawdę ich życie od momentu wprowadzenia się do nowego domu przebiega bardzo podobnie. Scenariusz zdarzeń nie raz nakłada się na siebie. Bohaterki są bardzo do siebie podobne fizycznie, co też jest nie bez znaczenia, i obie pozytywnie przechodzą bardzo skomplikowany test psychologiczny, test na lokatora. Nawiązują romans z właścicielem i całkowicie zmieniają swoje dotychczasowe życie. Czy ostatecznie los Jane będzie podobny do losu Emmy?
"Lokatorka" to naprawdę dobry thriller psychologiczny. Świetnie skonstruowane postaci i nagłe zwroty akcji sprawiają, że powieść czyta się z zainteresowaniem. Nie wszystko okazuje się takie, jak początkowo mogłoby się wydawać, a tajemnica goni tajemnicę. Te książkę naprawdę dobrze się czyta!

"Ludzie lubią mówić o rozpoczynaniu czegoś z czystym kontem. Jedyne prawdziwe czyste konto to zupełnie nowe konto. Na starym zawsze pozostają ślady przeszłości"

www.niesamowity-swiat-ksiazek.blogspot.com
Nigdy nie przepraszaj za osoby, które kochasz.

Szczerze mówiąc nie wiem co o niej myśleć. Autor ma dość chaotyczne pióro, książka jest podzielona na dwie perspektywy. Teraz - bohaterka to Jane, a także Przedtem - a bohaterka to Emma. Niby żadna filozofia, ale im bardziej zagłębiałam się w treść, tym bardziej się w niej gubiłam. Można powiedzieć, że wszystko działo się w jednym miejscu, czyli w Folgate Street 1, aczkolwiek w dwóch różnych czasach, choć w tej samej epoce, a nawet na przełomie dwóch może trzech lat.

Życie jest zbyt krótkie, by spędzić je w związku z niewłaściwą osobą.

Co oddziela te dwie kobiety, to to, że Emma nie żyje. Skupmy się jednak przez chwilę na Jane, która z biegiem czasu odkrywa sprawę śmierci kobiety, która mieszkała przed nią w cudownym pełnym wyrzeczeń domu. Co najbardziej mnie zaintrygowało, to na pewno spokój jakim emanował Edward Monkfort (właściciel domu przy Folgate Street 1), gdy dzieją się nieciekawe rzeczy. Co śmiało mogę powiedzieć, to to, że Emma była niezwykle irytującą osobą choć przyznaję, że stopniowe dowiadywanie się kim była naprawdę było naprawdę ciekawe i intrygujące. Teorie, które snułam podczas czytania o dziwo nie zawiodły, niemniej jednak przyznaję, że w niektórych kwestiach się myliłam. Powiem także, że chyba mam dobry instynkt, bo już w połowie książki wiedziałam kto zawinił, ale było by to spore zaskoczenie, gdybym tego tak nie roztrząsała.


[...] nie można opowiedzieć drugi raz tej samej historii i spodziewać się innego zakończenia.

Co dziwne im bardziej myślałam tym bardziej moje teorie upadały, bo zagadka okazała się banalnie prosta. Prawdę mówiąc przez całą książkę myliłam się, pod jakim względem? Otóż byłam święcie przekonana, że napisała ją kobieta. Dlaczego? Bo zwykle to właśnie płeć piękna ma do siebie to, że w chaosie znajduje kwintesencję intrygującej książki, co więcej zastanawiam się w jaki sposób autor stworzył skrajnie różne postacie, które absolutnie ze sobą nie kolidowały. Recenzja będzie przeraźliwie krótka, bo im więcej piszę tym więcej odbieram wam tajemnic. Dlatego przechodzę do podsumowania, książka wymaga myślenia na wysokich obrotach, bo bardzo łatwo jest się zgubić, a chaotyczny język, który urozmaica monotonne czytanie. Jestem raczej rozdarta jeśli chodzi o ocenę, bo była to książka przeciętna, ale jednocześnie dobra, więc nie polecę wam tego jako must-read, ale z całą pewnością powiem, że warto się z nią zapoznać choćby z samego faktu ciekawych tajemnic do odkrycia. Jeśli jesteś wielbicielem zagadek i tajemnic, to jest to książka idealna dla ciebie. Przede wszystkim należy uzbroić się w cierpliwość, bo nic w tej powieści nie przychodzi z łatwością, niestety trzeba się skupić i wyłapywać te drobnostki, ale to nic trudnego dla wielbicieli thrillerów :)


Pozdrawiam, Sara

J.P. Delaney to pseudonim literacki ugandyjskiego pisarza, dziennikarza i krytyka kulinarnego Anthony’ego Capelli. Capella podróżuje po świecie w poszukiwaniu wyjątkowych potraw i smaków, a jego artykuły ukazują się w magazynie Sunday Times. Jego książki zostały przetłumaczone na dziewiętnaście języków, a dwie mają zostać zekranizowane.
Zrób listę wszystkich rzeczy, które uważasz w swoim życiu za niezbędne.
Często już jako dzieci marzymy o rodzinie, dzieciach, domu z ogródkiem. Bohaterki Lokatorki na pewno też miały podobne marzenia. Jednak życie nie zawsze układa się tak jakbyśmy tego chcieli. Pierwsza z kobiet, Emma została napadnięta w swoim mieszkaniu; druga, Jane właśnie straciła dziecko. Obie w pewnym sensie znalazły się na rozdrożu. W poszukiwania bezpiecznego domu obie trafiają na wyjątkowy obiekt, nie taki jak inne. Jednak aby móc tam zamieszkać trzeba spełnić mnóstwo, często bardzo dziwacznych warunków.
Gdy nad czymś pracuję, nie umiem odpuścić, dopóki nie osiągnę w pełni zadowalającego rezultatu.
Zgadzam się _ _ _ _ _ Nie zgadzam się
Ultranowoczesny, inteligentny, minimalistyczny w każdym aspekcie dom, naszpikowany elektroniką, która myśli za jego mieszkańców. Emma pierwsza lokatorka już tu nie mieszka, bo nie żyje. Jane jest nową użytkowniczką domu przy Folger Street 1. Kobiety, choć nie są ze sobą spokrewnione, bardzo siebie przypominają. Ten sam kolor włosów i oczu, rysy twarzy i pragnienie by zacząć wszystko od nowa. Jest jeszcze coś, co łączy obie kobiety, bliskość z właścicielem i architektem budynku Edwardem Monkfordem.
Musisz wybrać między uratowaniem posągu Dawida autorstwa Michała Anioła a ocaleniem życia głodującego, bezdomnego dziecka.
Wybierasz: a) posąg; b) dziecko
Powinnam w tym momencie napisać, że czytanie Lokatorki uzależnia. Miałam poważne problemy by choć na chwilę rozstać się z książką. Nawet gdy musiałam skorzystać z toalety, powieść Delaneya była ze mną. Lokatorka na krótki czas zdominowała moje życie. Książka wzięła mnie we władanie, a puściła dopiero wtedy, gdy przeczytałam ostatnią stronę.
Nie mam czasu dla ludzi, którzy nie dążą do samodoskonalenia.
Zgadzam się _ _ _ _ _ Nie zgadzam się
Bardzo ważny, jeśli nie najważniejszy dla fabuły jest budynek przy Folger Street 1, zbudowany w stylu minimalistycznym wywodzącym się z Japonii. Cechuje go prostota, perfekcja i wyciszenie. Gładkie niczym nie zakłócone powierzchnie, prawie ascetyczne wnętrze a jedyną ozdobą jest człowiek, który akurat w nim mieszka. Edward zachłysnął się tym stylem właśnie w Japonii. Dom stanowi epicentrum historii i wokół niego prowadzona jest cała opowieść.
Czy grubi ludzie wywołują u Ciebie:
a) smutek; b) irytację
Szczerze powiedziawszy, nie mogłabym mieszkać w takim domu. Ja lubię jak dookoła mnie panuje lekki nieład, dzięki czemu widać, że ktoś tutaj mieszka. Niekoniecznie wszystko musi być na swoim miejscu. Uwielbiam niepraktyczne ozdoby, miękkie poduszki, kolorowe pledy, dywaniki. U mnie wszędzie walają się książki, dosłownie w każdym pomieszczeniu. I oczywiście nie mogę zapomnieć o mojej ciągle rozrastającej się kolekcji słoni. Edward Monkford, gdyby do mnie zajrzał, to albo by zwariował, albo z miejsca wymówił mi mieszkanie. Zdecydowanie nie byłabym jego ulubiona lokatorką.
Staram się wykonywać dobrze wszystko, co robię, nawet jeśli w pobliżu nie ma nikogo, kto by to docenił.
Zgadzam się _ _ _ _ _ Nie zgadzam się
Bohaterowie Lokatorki to osoby silne i zdecydowane, choć na początku mogłoby się wydawać, że kobiety wymagają opieki. Ale to jest złudne. Emma udając słabą kobietkę potrafi wykorzystywać innych, aby stać w centrum uwagi. Jane to już inna bajka, jest spokojniejsza i ustępliwa, ale gdy trzeba umie zawalczyć o swoje. Edward natomiast to typ profesjonalisty, obsesyjnie kontrolujący otoczenie oraz kobiety, z którymi w danym momencie jest związany. Delaney głos oddaje naprzemiennie Emmie (przedtem) i Jane (teraz) i to z ich punktu widzenia poznajemy całą historię.
Twoja córka zaczyna tonąć podczas kąpieli w morzu. Gdy ruszasz jej na ratunek, zauważasz, że w podobnej sytuacji znajduje się również dziesięcioro innych dzieci. Możesz albo natychmiast uratować swoja córkę, albo sprowadzić pomoc dla całej grupy, choć to zajmie więcej czasu.
Co robisz?: a) ratujesz swoja córkę; b) ratujesz pozostałe dziesięcioro dzieci
Lokatorka to thriller psychologiczny, ale nie byle jaki thriller i chyba najlepszy, jaki przeczytałam w tym roku. Nie dziwi więc rekomendacja na okładce Lee Childa Olśniewająca. Idealny thriller psychologiczny. I według mnie właśnie tak jest. Powieść Delaneya jest po prostu świetna, trzyma w napięciu, emanuje niezwykłym, mrocznym klimatem i gęstą atmosferą.
Irytuję się, gdy sprawy nie idą po mojej myśli.
Zgadzam się _ _ _ _ _ Nie zgadzam się
Jeżeli szukasz lektury nieschematycznej i nieszablonowej, to powieść dla ciebie. Jeżeli szukasz mocnych wrażeń, przeczytaj Lokatorkę. Jeżeli jesteś gotowy zarwać noc, nie czekaj tylko sięgnij po książkę ugandyjskiego pisarza. Zdecydowanie polecam.

Emmę i Jane łączy wiele rzeczy - obie potrzebują nowego początku, zmiany, która rozpocznie nowy, lepszy okres w ich życiu; obie wyglądają zadziwiająco podobnie: kolor włosów, rysy twarzy... Z łatwością można by uznać je za siostry! Obie wprowadzają się do niezwykle nowoczesnego domu przy Folgate Street 1, który rządzi się swoimi zasadami. Obie wplątują się w skomplikowaną relację z właścicielem mieszkania.

Tylko jedna rzecz dzieli kobiety - Emma już nie żyje, Jane jeszcze tak.

Nawet sobie nie wyobrażacie, jak podekscytowana byłam, kiedy dowiedziałam się, że będę mogła przeczytać tę książkę. I nie chodzi tylko o to, że do jej premiery wciąż pozostało sporo czasu, ale zwyczajnie thrillery psychologiczne to właśnie to, co mnie fascynuje. Z chęcią zagłębiam się w skomplikowaną ludzką psychikę, która bywa zaskakująca, nieprzewidywalna i nieraz przerażająca. Thrillery psychologiczne grają na uczuciach czytelników wodząc ich za nos i podsuwając przeróżne tropy, które po chwili okazują się fałszywe. Czytając ten gatunek nigdy nie można mieć stuprocentowej pewności, że to, co widzimy na kartkach książki, jest prawdą.

Emma Mathews i Jane Cavendish. Emma wprowadziła się już wcześniej do mieszkania przy Folgate Street 1, natomiast Jane była jego nową lokatorką, kiedy Emma uległa tragicznemu wypadkowi, na skutek którego poniosła śmierć. Choć można by mieć wątpliwości, czy był to wypadek...

Co przyciąga nowych mieszkańców do tego domu? Surowe, rustykalne wnętrze i ekstremalnie nowoczesna technologia, a wszystko to w zaskakująco niskiej cenie. Nowy lokator musi jednak odpłacić się przestrzeganiem wielu osobliwych zasad takich jak:
- Żadnych obrazów.
- Żadnych książek.
- Żadnych zasłon w oknach.
- Żadnych dodatkowych świateł poza tymi, które są zainstalowane...
Ta lista zakazów i nakazów ciągnie się jeszcze bardzo długo - a jednak chętnych do zamieszkania w tym miejscu nie brakuje. Lecz każdy potencjalny lokator musi wypełnić stosy formularzy z dziwnymi osobistymi pytaniami i pomyślnie przejść rozmowę z właścicielem.

Emma i Jane zostały wybrane i mogły wprowadzić się na Folgate Street 1. Musicie wiedzieć, jak bardzo specyficzny był to dom. To mieszkanie, które jest szpiegiem. Wie wszystko o osobie, która go zamieszkuje, zna jej uczucia, emocje i szczegóły z jej życia. Wydaje się mieć własny umysł - tak, jakby w każdej chwili mogło zwrócić się przeciwko właścicielowi... Może brzmi to trochę absurdalnie, ale ten dom od początku napawał mnie strachem i niepokojem, coś w jego ogromnej zdolności do ingerencji w życie lokatora sprawiało, że przechodził mnie dreszcz. To uczucie nasiliło się jeszcze bardziej w samej końcówce książki, kiedy mieszkanie to wpędziło mnie w prawdziwe przerażenie! Myślicie, że to niemożliwe, aby bać się DOMU? Przeczytajcie Lokatorkę, a przekonacie się!

Tak to właśnie działa - autorka mistrzowsko gra na emocjach czytelnika i nieustannie buduje napięcie, które pod koniec sięga już niebotycznego poziomu. Już od pierwszych słów książka roztacza wokół siebie atmosferę niepewności, która sprawia, że ma się wrażenie, że naraz wydarzy się coś nieoczekiwanego, że ktoś wyskoczy z szafy lub wyjdzie spod łóżka. W zasadzie im bardziej zbliżamy się do punktu kulminacyjnego powieści, tym większą dawkę emocji dostajemy.

Narracja książki prowadzona jest na przemian z perspektywy Emmy i Jane. Jest to dosyć specyficzne, ponieważ podczas gdy Jane jest naszą bohaterką w czasie teraźniejszym, to Emma pochodzi z przeszłości - umiejscowienie akcji w obu przypadkach jest jednak to samo: mieszkanie przy Folgate Street 1. Obie kobiety poznają błyskotliwego architekta i właściciela domu, Edwarda Monkforda, którym są niezwykle zaintrygowane. Mężczyzna ten jest niezaprzeczalnie pociągający, jednak tym samym jest chorobliwie pedantycznym perfekcjonistą, w którego oczach nieraz ujrzeć można groźny błysk. W zasadzie przez całą książkę czytelnik waha się, czy Edward jest narcystycznym socjopatą, czy tylko specyficznym człowiekiem o własnych zasadach. Emma i Jane wpadają w tę samą pułapkę, wikłają się w te same problemy i o ile dla Emmy nie ma już żadnego ratunku, to Jane wciąż ma szansę na uniknięcie losu swojej poprzedniczki.

Styl JP Delaney jest wyśmienity. Autorka pisze w błyskotliwy, intrygujący i absorbujący uwagę sposób tak, że niełatwo jest się oderwać. Lokatorki się nie czyta - przez nią się płynie w zastraszającym tempie, nieustannie pragnąc więcej i więcej.

Czy są tutaj jakieś wady? Znalazłam tylko jedną, która nawet nie jest do końca wadą - po intrygującym początku, zachęcającym do dalszej lektury, następuje spowolnienie akcji, które trwa przez około 100 stron. W tym czasie bardziej skupiamy się na romansie i życiu osobistym bohaterek, a wątek tajemnicy i odkrywania przeszłości schodzi na drugi plan. I wiecie, nie jest tak, że ta część książki mi się nie podobała - nie, naprawdę była dobra! Jednak zdecydowanie bardziej polubiłam tę drugą, bardziej emocjonującą i poruszającą wątek psychologiczny. I nawet jeśli nie jesteście fanami wątków romantycznych, warto przez niego przebrnąć, żeby dotrwać do końcówki powieści, która była tak zachwycająca, że ciężko jest mi to opisać! Ostatnie 50 stron czytałam z zapartym tchem, wciąż powtarzając "o mój Boże" i kręcąc z niedowierzaniem głową. A w dodatku moje serce biło w takim tempie, że sama zaczęłam się bać, czy nie dostanę zawału!

Lokatorka powinna już teraz zagościć na Waszych listach książek do przeczytania. Jest to niesamowicie emocjonujący thriller psychologiczny na najwyższym poziomie, który sprawi, że będziecie zamierać ze strachu i rozglądać się z niepokojem po własnym domu. To powieść, której nie brakuje znakomitego stylu, wątku psychologicznego i nieustannego napięcia, które towarzyszy nam od początku do końca. Gorąco polecam!

booksofsouls.blogspot.com