Mów do mnie

Dla Damona i Melanie sztuka to terapia. Głęboka pustka po stracie kogoś bliskiego i ból, jaki towarzyszy im nieustannie, to coś, co wypełnia każdy ich dzień, każdy moment, każdą sekundę. Swój ogrom uczuć gromadzą w sobie, bo nie ma dobrych słów, które mogłyby wyrazić ich cierpienie.

To dlatego Melanie chwyciła za pędzel i zaczęła malować, choć zawsze wydawało jej się, że nie doścignie talentu swojej zmarłej matki. Melanie, malując, może poczuć jej bliskość choć przez chwilę.
To dlatego Damon poddał się sztuce fotografii, uwieczniając każdy ulotny moment na zdjęciach. Jego najlepszy przyjaciel Carlos, który odebrał sobie życie, patrzył na świat przez obiektyw aparatu.

Kiedy Damon i Melanie spotykają się podczas prób do szkolnego przedstawienia teatralnego, wiedzą, że wiele ich łączy. W końcu ten rodzaj smutku i tęsknoty w oczach człowieka może dostrzec tylko ktoś, kto sam przeżywa to samo. Im dłuższe rozmowy prowadzą, tym bardziej przekonują się, że zrozumienie bliskiej osoby to najlepsze lekarstwo na nieniknącą pustkę w sercu.

Czytając Mów do mnie, przekonałam się, że młodzieżówka młodzieżówce nie równa – że historie na pierwszy rzut oka mające ze sobą wiele wspólnego, mogą różnić się między sobą diametralnie. Mając w pamięci fantastyczne Listy do utraconej Brigid Kremmerer, których młodzi bohaterowie zmagali się z pełną smutku codziennością, bez wahania sięgnęłam po powieść Soni Belasco, której fabuła od razu skojarzyła mi się z tą wyjątkową historią Declana i Juliet. Niestety, jak się okazało, dwie książki pozornie podobne, nie mogłyby bardziej odstawać od siebie poziomem.

Dwoje nastoletnich bohaterów, Demon i Melanie. Łączy ich wiele, w zasadzie cała sfera emocjonalna – oboje w młodym wieku utracili kogoś bliskiego, oboje utknęli w czarnym punkcie rozpaczy i tęsknoty, z którego nie potrafią się wydostać; oboje przez swoją stratę stali się zupełnie innymi ludźmi. Wydaje się to wyjątkowe, że bohaterowie odnaleźli siebie nawzajem, gdyż nikt nie potrafi zrozumieć ich lęku i żalu lepiej, niż ta druga osoba. Ich znajomość jest, zarówno dla Melanie, jak i dla Damona, formą oczyszczenia, pozbycia się zbyt długo skrywanych uczuć.

Już po przeczytaniu opisu książki można się domyślić, że szczególną rolę w powieści odgrywa śmierć i smutek. Początkowo współczułam bohaterom, ponieważ sytuacja, w jakiej oboje się znaleźli, jest niewątpliwie niezwykle trudna i każdemu człowiekowi, nie tylko temu młodemu, byłoby ciężko sobie z nią poradzić. Jednak każda strona powieści z osobna, nasycona tymi negatywnymi uczuciami, przygnębieniem i rozpaczą, stawała się dla mnie coraz bardziej nużąca. Wiecie, każda rzecz, nawet najbardziej poruszająca, powtarzana po raz setny stanie się męcząca. Autorka próbowała zapewne stworzyć historię dwójki cierpiących bohaterów, których czytelnik mógłby żałować, ale zdecydowanie zabrakło tutaj umiaru, ponieważ niekończący się smutek przepełniający książkę spotykał się z mojej strony nie ze zrozumieniem i empatią, ale z obojętnością lub nawet irytacją. Poza tym nagromadzenie tych negatywnych uczuć w bohaterach skutkowało tym, że wydawali mi się oni złożeni w stu procentach tylko ze swojej żałoby. Nie sądzę, aby udało mi się w trakcie lektury dowiedzieć się o nich czegoś więcej poza tym, że Melanie utraciła chorą na raka matkę, a przyjaciel Damona popełnił samobójstwo, ponieważ cała akcja skupia się tylko na tych wątkach. Szkoda, że ich osobistym historiom, tym niezwiązanym ze zmarłymi bliskimi, nie poświęcono większej uwagi.

Choć Mów do mnie ma zaledwie nieco ponad dwieście stron, wobec czego lektura tej książki nie powinna zająć wiele czasu, tym bardziej, że język powieści jest lekki i niewymagający, to czytanie jej było dla mnie męczarnią. Choć może trafniejszym określeniem byłoby to, że Mów do mnie stanowiło dla mnie idealny środek nasenny. Książka ta była tak nudna, że – autentycznie – sięgałam po nią, gdy miałam problem z zaśnięciem. Sprawdzała się w tej roli doskonale, bo odpływałam po przeczytaniu dwóch stron. Jednak gdybym miała czytać ją w tak małych fragmentach, nie zdążyłabym z recenzją przed Wielkanocą, więc chcąc nie chcąc musiałam zmuszać się do dalszego czytania. Szczerze mówiąc, było to nie lada wyzwanie, bo moje myśli raz za razem uciekały gdzieś w eter, dryfując tak daleko od fabuły książki, jak to możliwe. Wniosek? Jeśli cierpicie na bezsenność, jest to powieść dla Was. Jeśli nie, cóż, może być ciężko.

Chociaż naszych głównych bohaterów łączyły wspólne doświadczenia, ich relacja wydawała mi się kompletnie nie na miejscu. W porządku – spędzali ze sobą czas, bo ich wzajemne towarzystwo przynosiło im ulgę. Ale przerodzenie się tej relacji w stosunki bliższe miłości niż przyjaźni? Coś mi tu nie pasowało. Czasem od razu wyczuwa się tą chemię między bohaterami, ale tutaj zdecydowanie nie było jej ani trochę. Miałam wrażenie, że to ich całe „uczucie” jest wyjątkowo mało wiarygodne, a oni sami starali się być ze sobą na siłę. Nie wspomnę już o kilku scenach (tych bardziej… romantycznych) z ich udziałem, które wypadły według mnie naprawdę żenująco, tak że miałam ochotę jak najprędzej zamknąć książkę i już do niej nie wracać.

Cieszę się, że wspomnienie o powieści Soni Belasco częściowo już wyparowało z mojej głowy, bo nie jest to książka, o której chciałabym pamiętać. Była to lektura do bólu nudna, męcząca i… bez wyrazu. Choć zapowiadała się obiecująco, zabrakło tu porządnego wykonania. Niestety, nie mogę szczerze polecić Wam Mów do mnie… Chyba, że macie problemy z zasypianiem!

booksofsouls.blogspot.com

Śmierć jest towarzyszem naszego życia. Prędzej czy później nadchodzi czas, że tracimy kogoś bliskiego. Jeśli ta osoba umiera ze względu na chorobę czy wypadek - zadajemy sobie pytanie - Dlaczego "ona"? Natomiast jeśli owa osoba odbiera sobie życie sama - obwiniamy siebie o jej śmierć. Jednak umieranie nie jest najgorsze, najgorsze jest życie bez tej osoby, pogodzenie się z jej odejściem...

Damon jest przybity po samobójczej śmierci przyjaciela. Obwinia siebie, że był ślepy i nie zauważył pewnych rzeczy...Melanie jest pogrążona w smutku po śmierci matki, którą pokonał rak.
Damon i Melanie są bardzo do siebie podobnie - ukrywają swoje żale od grubym murem, ale nie jest to zdrowe.
Damon odkrywa główną rolę w spektaklu, Melanie robi scenografię...Obie pogrążone w żałobie dusze zbliżają się do siebie...
Czy obydwoje będą w stanie otworzyć się na drugą osobę i pogodzić ze śmiercią bliskich im osobą oraz żyć dalej bez nich?

Tak na dobrą sprawę nie wiem co mam napisać na temat książki. Niby jest ona o żałobie, o przeżywaniu smutków w sobie, o zamykaniu się na inne osoby....ale jakoś tego nie odczułam.
Autorka stworzyła parę bohaterów, którzy nie mogą pogodzić się ze śmiercią bliskich...obwiniają siebie o różne rzeczy, na które praktycznie nie mieli wpływu. Niestety ta para bohaterów nie zyskała mojej sympatii. Jakoś mnie irytowali.
Dodatkowo autorka sama przeżyła stratę przyjaciela (byłego chłopaka) poprzez jego samobójstwo i skoro podjęła się tematu śmierci powinna go bardziej "ożywić", sprawić, że ta strata będzie odczuwalna dla czytelnika. Niestety ja nic nie przeżyłam. Nie odczuwałam braku ani smutki jaki towarzyszył bohaterom.

Kolejnymi elementami, które byłby ciekawsze gdyby były bardziej rozwinięte...ale powieść jest krótka i są one tylko dodatkami, są tematy związane z homoseksualizmem - który jest ostatnio bardzo popularny w książkach - oraz temat związków mieszanych ( biała kobieta, ciemnoskóry mężczyzna) - nie lubię określenia czarny. Czyli to co jeszcze wiele ludzi kole w oczy.

Treść książki poznaje się bardzo szybko. Autorka pisze prostym, mało plastycznym bardziej młodzieżowym stylem. Stara się posuwać akcję do przodu nie zanudza opisami czy zbędnymi przemyśleniami. Przedstawia wszystko bezpośrednio...aczkolwiek śmierć Carlosa - powód - jak dla mnie nie był w pełni jasny. Mam pewne podejrzenia, ale pewności czy są słuszne - już nie.
Wątek romantyczny nie jest postawiony na piedestale, jest elementem znaczącym, ale nie przodującym.
Narratorami na przemian są Damon i Melanie...niestety narracja jest odrobinę chaotyczna i czasem gubiłam się w bohaterach oraz czasach - teraz czy wcześniej coś się rozgrywało.

Z dużą przykrością muszę stwierdzić, że okładka wywołała we mnie więcej emocji i nostalgii niż fabuła książki.

"Mów do mnie" to książka poruszająca kilka znaczących wątków, a najistotniejszym z nim jest pogodzenie się ze śmiercią bliskiej osoby. Osoby dorosłe mają problemy a co mówić o nastolatkach, którzy dopiero mają się zmierzyć z masa problemów.
Książka nie powala na kolana, nie wywołuje emocji, ale może komuś wskazać drogę jak żyć dalej ...