Przybysz

Spisane przez autora książki Pana Piotra Tymińskiego wspomnienia opowiedziane własnymi słowami przez głównego bohatera odważnego, uczynnego, jakim był Bronisław Przybysz w książce pt. '' Przybysz'' zasługują na miano poznania i przyjrzenia się z bliska historii, którą przeżył, mając 12 lat.

Prawdziwą sztuką jest przeżyć, a opowiedzieć o tych wydarzeniach, o których nikt nie wiedziałby móc podzielić się nimi z młodszym pokoleniem i wraz z autorem, który z zawodu jest historykiem, mistrzem lekkiego pióra to prawdziwe wyzwanie godne wielkiego szacunku dla Bronka nazywanego Dzidkiem.

W Bronku podobała mi się jego pracowitość, komunikatywność z rodzicami, których kochał. Inaczej było jednak z miłością do rodzeństwa, gdyż nie zawsze potrafił do nich dotrzeć.

Przewagę nad nim miał zawsze starszy brat lubiący mieć satysfakcję nad tym, że musi być tak jak ich ojciec i musi go słuchać. Czytając, odnosiłam wrażenie, że zazdrości Bronkowi, że jest lepszy i wyrażał to niezadowolenie, nie krył się z tym.

To historia, która pozwala się na ten czas trudnych czasów II wojny światowej przenieść się wraz z jej głównym bohaterem Bronkiem, z którym można się zaprzyjaźnić, podać dłoń, podziękować za to do końca zachował i przelał, zimną krew nie wiedząc, czy szczęśliwie dotrze do rodzinnego, a najcenniejsze chwile zachowa w swojej pamięci.

Od pierwszej zamieszczonej w książce kartki każdy z Czytelników kim był ten 12-letni chłopiec, kogo spotkał na swojej drodze, kim był dla niego jego przyjaciel, ale o tym należy się, przekonać czytając tą niezwykle opowiedzianą przez Bronisława Przybysza.

Bronisław Przybysz to przykład bohatera, z którego młodzież powinna brać przykład w codziennym życiu.

Podsumowując, mogę zgodzić się z wypowiedzianymi słowami przyjaciela Bronka, że nie wierz ludziom, nie przyzwyczajaj się do prowizorki, stale zmierzaj do celu czy jak sam nie zrobisz, to nie będzie wykonane należycie piękne wypowiedziane słowa, które podoba ją się mi, ale również towarzyszyły po dzisiaj Bronkowi.

Dzięki tej książce wielu z młodszych Czytelników pozna, jak wyglądało prawdziwe życie podczas II wojny światowej oraz odkryje, dlaczego tak wiele wówczas młodych ludzi chciało walczyć o swoją godność.

Polecam przeczytać tę książkę.

Rok 1944. Dwóch nastoletnich chłopców podejmuje ucieczkę z transportu na roboty do Rzeszy. Czy uda im się pokonać przeciwności i dotrzeć do domu?



Wojna powoli dobiega końca, kiedy dwunastoletni Bronek, w domu nazywany Dzidkiem, zostaje pojmany przez Niemców. Trafia do transportu wiozącego ludzi na roboty przymusowe w Rzeszy. W bydlęcym wagonie, ściśnięty wraz z tłumem podobnych mu nieszczęśników, wciąż nie traci nadziei na powrót do domu. Wspólnie z poznanym w niedoli kolegą podejmuje decyzję o ucieczce. Choć chłopcy wiedzą, że ryzykują życie, pragnienie wolności jest silniejsze niż wszelkie przeszkody…



W tej historii, opartej na autentycznych wydarzeniach, długa i niebezpieczna droga do domu będzie przeżyciem, którego bohaterowie nigdy nie zapomną.



Opowieści o wojnie zawsze przeszywają na wskroś. W tym wypadku, gdy mowa o prawdziwej historii, a bohaterem jest młody, niewinny chłopiec, nie sposób nawet opisać słowami wywołanej lawiny intensywnych emocji. Przerażająca wojna widziana oczami dziecka, które zostało wciągnięte w sam środek bestialskiego piekła, szokuje, przeraża i po prostu boli.



"Wyciągnął w moim kierunku rękę i bez słowa wręczył mi sporej wielkości piętkę chleba, po czym wrócił na swoje miejsce. Byłem przez chwilę najszczęśliwszym dzieckiem na świecie. Czyżby mój pech właśnie się skończył?"





Tematyka obozów zawsze mnie ciekawiła, jednak porażające uczucia, jakie wywołuje, nie słabną ani trochę. Sama myśl, co musiało czuć bezbronne dziecko w takim okrutnym miejscu, pozostawione samo sobie bez opieki rodziców, dosłownie miażdży emocjonalnie. Już warunki transportu bulwersują, porwanym towarzyszą ścisk, smród, brud i przenikliwy głód. Z czasem tracą jakąkolwiek orientację, co gorsza stają się obojętni na wszystko. Strach pomyśleć, jacy będą, gdy dotrą do finału podróży.



"Takiego uczucia lęku o życie nie odczuwałem chyba jeszcze nigdy. Strach całkowicie mną zawładnął, w brzuchu czułem ciężar, nogi mi się trzęsły i cały byłem mokry od potu."



Książka "Przybysz" jest niewielka objętościowo, ale ze względu na poruszoną tematykę, staje się potężnym nośnikiem niepojętych emocji. W czasie lektury czytelnik czuje się, jakby słuchał opowieści chłopca, dzięki czemu wszystko odbiera intensywniej, wyobraźnia szaleje, a zmysły reagują na każde kolejne słowo.


"Hitlerowiec pilnujący czyścicieli wagonów wyjął pistolet z kabury i strzałem w głowę dobił człowieka. Zesztywniałem z przerażenia, ale nie ze strachu. Poruszyła mnie postawa egzekutora, który zrobił to jak coś naturalnego, nie zawahał się i nawet jego twarz nie wyraziła żadnej emocji. Poczułem wściekłość; tak silnie zacisnąłem pięści, że aż złapał mnie skurcz."



Główny bohater, Bronek zwany w domu "Dzidkiem", to zdecydowanie dziecko, które musiało zbyt szybko dorosnąć. Próby rodziców, by młodzieniec nie zaznał na własnej skórze okrucieństwa wojny spełzły na niczym. Początkowo, jak każdy chłopiec, był zafascynowany działaniami żołnierzy, szybko jednak dostrzegł w ich czynach bezwzględność i podłość, na jakie nie zasłużył żaden człowiek.



Gdy Bronek wspólnie z kolegą z transportu postanawiają uciec, rozpoczyna się pełna adrenaliny tułaczka, która przyprawia czytającego o zawroty głowy. Kibicujemy chłopcom z całego serca, boimy się o nich, pragniemy wierzyć, że jakimś cudem uda im się wyjść z tej koszmarnej sytuacji cało. Wobec takiej historii nikt nie pozostanie obojętnym, pozycja Piotra Tymińskiego skruszy nawet najtwardsze serce i pozostanie w pamięci na bardzo długo.



Opowieści o wojnie często pokazują, że ofiary same zaczynają zachowywać się w bestialski, egoistyczny sposób, są gotowe na wszystko, byle przeżyć. W tym wypadku, dwójkę chłopców, choć niezwykle zdeterminowanych i pragnących wolności, łączy wyjątkowa przyjaźń. W swym wielkim cierpieniu i strachu stają się niemal jednym organizmem, dlatego czytelnik doskonale zdaje sobie sprawę, iż owe głębokie, piękne uczucie jest w stanie stworzyć chyba tylko takie dramatyczne przeżycie.



"Przybysz" jest niewielką objętościowo, napisaną wspaniałym, sugestywnym językiem, poruszającą książeczką o niesłychanie potężnym nośniku emocji. To autentyczna historia o wojnie widzianej oczami młodego, bezbronnego chłopca, siłą odebranego rodzicom i wrzuconego w środek prawdziwego piekła. Jakie szanse na przetrwanie mają dwaj młodzieńcy, gdy niebezpieczeństwo czai się za każdym rogiem? Gwarantuję, że ta prawdziwa, smutna książka poruszy was do granic i pozostanie w pamięci na bardzo długo. Jak już wspominałam wcześniej, obok tak wstrząsającej i bolesnej historii, nikt nie będzie w stanie przejść obojętnie! Wygląda na to, iż najbardziej przeszywające opowieści, pisze samo życie.