Ostrowska Eda

Oto stoję w deszczu ciała [dziennik studentki], ta autobiograficzna poetycka opowieść jest zapisem dramatycznego wchodzenia w dorosłość neurotycznie wrażliwej dwudziestolatki. Nie straciła na aktualności, bo podejmuje problem ponadczasowy d

Eda jest autorką, ale też aktorką tych wierszy, gra nimi jakieś performance ze sobą i światłem. Jest jak natchniona prorokini, która - zdrowa lub oszalała - przekazuje przesłanie. Eda po prosty zjadła Raj. Teraz mieszka na Ziemi, mija nas n

Ze wstępu Jadwigi Mizińskiej: „Po poemacie należałoby się spodziewać, jeśli już nie monumentalnej, to co najmniej dłuższej formy rozwijającej pewną wyraźną ideę. Jak szeroka rzeka meandrującej po rozległym obszarze i zbierającej mnóstwo dop

Eda jest autorką, ale też aktorką tych wierszy, gra nimi jakieś performance ze sobą i światłem. Jest jak natchniona prorokini, która - zdrowa lub oszalała - przekazuje przesłanie. Eda po prosty zjadła Raj. Teraz mieszka na Ziemi, mija nas n

Nie stwierdzam własnego istnienia, szklana i cicha, mam zielone oczy, w nich odbija się cmentarz żydowski, za grubym murem dusze i smugi pieprzu, gdzieś topią złoto, całują się, tańczą bluesa… płaczę nad makiem… Świat szklany, połyskliwy, t

Czyli prawdziwie Pani wyznaje, że Jej poezja jest z Boga? Tak po prostu? Tak na serio i tak wprost? Że słowo poety ma swoje źródło w tamtym odwiecznym? I że to nie żadna abstrakcyjna koncepcja, tylko żywe doświadczenie? No to jest Pani albo

Kiedy w brewiarzu następowały dzień po dniu czytania z listów św. Ignacego Antiocheńskiego męczennika, czułam biologiczny sprzeciw jakkolwiek słowo pociągało mistyką. Dziwiłam się, brzydziłam, zachwycałam. Pragnąć być rozszarpanym przez dzi

Te wiersze to nie wiersze - to zaklinanie życia, to przyzywanie na pomoc samego Boga, by raczył cieniom tego żywota użyczyć nieco światła. Józef F.Fert