Zrost

Piękny, zimowy krajobraz jeziora w Bielczynach został naznaczony skazą - widokiem dryfujących po tafli wody zwłok. Okoliczności śmierci denata pozostają niejasne. W podobnym czasie i bliskiej odległości od jeziora dochodzi do wypadku samochodowego, w którym ginie kobieta. Te dwie sprawy więcej dzieli niż łączy, ale w ocenie komisarza Grossa wymagają one skrupulatnej analizy. Czy przeczucie Bernarda okaże się trafne?

Zwłoki topielców zawsze wypływają na wierzch, podobnie jak niektóre głęboko skrywane tajemnice. Jednak co w sytuacji, gdy topielec nigdy nie tonął, a sekrety są grzebane wraz ze zmarłymi? Nadzieja w ostatnich żyjących posiadaczach niewygodnej prawdy jednak Ci wcale nie chcą się nią z nikim podzielić.

Nieustępliwość Grossa, jego pracoholizm, niektóre nielogiczne wybory można by tłumaczyć osobliwym charakterem postaci. Natomiast przychodzi to z coraz większa trudnością, gdy cechy te rzutują na realizm powieści i powodują, że warstwa psychologiczna zaczyna kuleć. A przez dwa dość istotne dla tej książki wątki zaczynałam odnosić takie właśnie wrażenie.

Trudno opowiedzieć o tej książce nie ujawniając za wiele, a nikomu nie zamierzam psuć wrażeń z lektury. Zdradzę jedynie, że na łamach książki pojawia się wątek okupacji hitlerowskiej i próba dostarczenia odpowiedzi na to, co historię łączy z teraźniejszością. Z początku ten motyw mocno mi się dłużył i nie spinał z całością, ale finalnie wyszedł tej pozycji na duży plus. Wiele innych elementów zasługuje na pochwałę, ale zdecydowanie najbardziej podobało mi się miarowe rozwiązywanie śledztwa razem z czytelnikiem, podsuwanie mu małych kawałków układanki, które mógł stopniowo ze sobą łączyć, nie wiedząc, jaki obraz ma z nich finalnie powstać.

Serie z Grossem darzę ogromnym sentymentem i choć „Zrost” nie przypadł mi do gustu równie mocno, jak poprzednie części serii to w dalszym ciągu zamierzam śledzić melancholijne, nieszczęśliwe losy „pana Herbaty”.

Recenzja powstała we współpracy reklamowej z Wydawnictwem Literackim.