Rakowiska

Magdalena Majcher od dawna pragnęła zostać pisarką i nie było to czcze gadanie lub też tymczasowe marzenie, które nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Udowodniła ona, że tworzy opowieści mocne, mądre, szczere, obiektywne, a także wciągające i dające do myślenia. Wcześniej serwowała nam piękne obyczaje, teksty z motywem historycznym, natomiast od dłuższego czasu ambitnie promuje gatunek true crime.
„Rakowiska” to kolejny tytuł, w którym głównym wątkiem jest morderstwo popełnione naprawdę. Zawarte w tytule książki Rakowiska to także nie fikcyjne, a prawdziwe miejsce na mapie Polski, a w 2014 roku, w sposób niezwykle drastyczny i nagły, życie straciło dwie osoby- mąż i żona/matka i ojciec.

NIE MOGĘ W TO UWIERZYĆ- są to słowa, które podczas czytania książki pojawiają się w umyśle czytelnika niemal co chwilę. No bo jak inaczej uwierzyć w to, że para nastolatków zabija dwoje dorosłych ludzi i robi to w tak drastyczny, makabryczny sposób? Sama na długo zapamiętam tę historię i nigdy już nie będę przypisywać tak chorych pomysłów patologii. Według książki Magdaleny Majcher można wywnioskować, że bardzo negatywne uczucia, takie jak brutalność, złość, strach kiełkują w głowie młodej osoby, ale gdy nadchodzi eksplozja, jest już za późno, by zmienić zdanie i żyć normalnie.

Autorka zmieniła imiona parze morderców, ale jakie to ma znaczenie? Dla mnie żadne, nasza wyobraźnia literacka jest przecież bogata. Maja i Kacper niedawno mają skończyć osiemnaście lat, a początkowo nie bardzo pałają do siebie jakimkolwiek pozytywnym zainteresowaniem. Co więcej, Kacper traktuje Maję z góry, krytykuje jej nikłe podejście do edukacji. Na dodatek przeżywa swoją pierwszą, prawdziwą miłość i skupia się na związku z normalną, kochającą naukę Natalią. Pewne wydarzenia jednak zmieniają jego percepcję o sto osiemdziesiąt stopni, a późniejsze i mocno mroczne wizje można potraktować jak podszepty szatana. Czy Majka i Kacper byli parą? Kochali się czy przyjaźnili? Można tylko uznać, że dawno nie czytałam o tak skomplikowanej relacji.

Magdalena Majcher, w sposób niebezpośredni, kazała czytelnikom zastanowić się nad inną problematyką: lepiej mieć rodziców nadopiekuńczych, czy totalnie niezainteresowanych istnieniem swojego dziecka? Lepiej wychowywać się w domu biedniejszym, czy też pełnym bogactw materialnych? Bywało, że chwilami wręcz współczułam Majce- dziewczynie, która całe tygodnie spędzała w pustych czterech ścianach, przez co jej frustracja do świata wzrastała, aż doszło do epicentrum frustracji. Płacz w przypadku tej lektury nie jest czymś dziwnym. Wręcz przeciwnie- trudno o to, by łzy nie spłynęły po policzkach czytelników.

Ta książka, jak sama przyznała pisarka, to ogłuszający alarm ostrzegawczy, a jej fabuły nie można porównać do długotrwałego procesu. Wystarczyło kilka miesięcy, by dwoje młodych ludzi na zawsze straciło normalną osobowość. Czy żałują? Czy chcieliby cofnąć czas? Co tak naprawdę przekonało ich do tego, by popełnić tak makabryczną zbrodnię? Sami to sprawdźcie i intensywnie zinterpretujcie, bo warto.

Polecam.

W nocy z 12 na 13 grudnia 2014 r. w Rakowiskach, „działając wspólnie i w porozumieniu, z bezpośrednim zamiarem pozbawienia życia” dwójka młodych ludzi zabiła rodziców chłopaka. Tą okrutną zbrodnią wstrząśnięta była rodzina, sąsiedzi, przyjaciele, znajomi, internauci, miliony Polaków, nawet śledczy.. i ja też. Odpowiedź na pytanie dlaczego jest strasznie smutna.. to suma wielu czynników i zamiennych, konsekwencji działań i skutków zaniechań, efektów niedostrzegania sygnałów ostrzegawczych, rezultatów manipulacji, pokłosia odwracania głów, następstw zatykania uszu, owoców ułomności systemu..

„Rakowiska” to książka z gatunku true crime, tzw. non-fiction, za punkt wyjścia biorąca sobie faktyczne wydarzenia. Autorka podejmując nie lada wyzwanie w niezwykle wyczulony sposób przybliżyła jedną z najbardziej przerażających zbrodni ostatnich lat. Wybrała historię, która rozdziera serce, boli, zatrważa, ostrzega.. Historię, obok której nie sposób i nie wolno przejść obojętnie. Dała też czytelnikowi pole na wysnucie własnych wniosków i samodzielnej oceny, ile „prawdy” może być w „prawdzie” o tej zbrodni.

Polecam.