Baśnie braci Grimm (na podstawie 2 wydania z 1819 roku)

Czy znajdzie się tu osoba, która nie zna ani jednej baśni braci Grimm? Wątpię, bo są tak mocno zakorzenione w naszej kulturze, że nawet małe dzieci znają bajki o Kopciuszku czy Czerwonym Kapturku, w różnych interpretacjach. Chcąc zapoznać się z oryginałem, Polscy czytelnicy do tej pory mogli sięgnąć wyłącznie po tłumaczenia oparte na ostatnim wydaniu baśni, z 1857 roku, ale niedawno wydawnictwo Media Rodzina stworzyło zbiór 15 baśni na podstawie dużo wcześniejszego wydania, z roku 1819, w przekładzie Elizy Pieciul-Karmińskiej - tłumaczki i badaczki twórczości braci Grimm. Na czym polega różnica? Zawarte w zbiorze baśnie są mniej dopracowane językowo i fabularnie, za to nie tak ugrzecznione i pełne dydaktycznych treści, jak późniejsze ich wersje.

Tyle informacji teoretycznych, a czy zbiór mi się podobał? Zdecydowanie! Większość z przedstawionych baśni już znałam, ale niekoniecznie w takiej formie, poznałam też kilka nowych. Czytałam je synkowi w ramach książeczki na dobranoc, ale tylko dlatego, że nie rozumie jeszcze zbyt dużo i nie przestraszy się np. siostry Kopciuszka odcinającej sobie piętę. Myślę, że zbiór nadaje się dla dzieci, ale raczej tych starszych, bo jednak miejscami baśnie braci Grimm bywają brutalne i krwawe. W niektórych zaskoczyło mnie zakończenie, inne od tego, które dotąd znałam, a w innych miejscach z kolei brak znajomych elementów. Na przykład nie pomyślałabym, że Kopciuszek mógł dostać suknię na bal od drzewa rosnącego na grobie matki, albo że rybą spełniającą życzenia może być turbot.

Podobało mi się, że nie każda baśń nastawiona była na pouczanie czytelnika, ale niektóre zdają się pełnić funkcję czysto rozrywkową. W nich też na pewno kryje się morał, ale tak nienachalny, że łatwo go przeoczyć. Muszę też wspomnieć o wspaniałych ilustracjach Marcina Minora, idealnie dopełniających treść - czasem delikatnych i uroczych, a czasem przyprawiających o ciarki.

"Baśnie wybrane braci Grimm" to pięknie wydany tom, który warto przeczytać chociażby po to, żeby zobaczyć, jak wyglądały na początku znane nam wszystkim historie oraz przekonać się, jak żywym, zmieniającym się z czasem tworem są baśnie, choć ich przesłanie pozostaje ponadczasowe.