Polska Walcząca – Historia Polskiego Państwa Podziemnego” to pierwsze w Polsce wydawnictwo przedstawiające, w sposób fachowy i kompletny, heroiczną walkę Polaków o niepodległość, poczynając od ostatnich strzałów kampanii wrześniowej, a kończąc na nierównym boju z oddziałami NKWD i Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W naszej serii przedstawiamy wszystkie aspekty największej podziemnej armii świata, jaką była konspiracja polska, w jej wszystkich barwach i odcieniach. Zapraszamy do poznania niezwykłej historii ludzi pełnych odwagi i pogardy śmierci, którzy walczyli, często w beznadziejnej walce, o dobro dla nich najwyższe – niepodległą Polskę.

W oparciu o źródła drukowane, a często i rękopiśmienne, autor przywołuje mało znane lub w ogóle nieznane epizody z życia poetów i pisarzy żyjących w epoce narodowej niewoli. Rekonstruuje zatem sławne podróże Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego na Wschód, pisze o wielokrotnych powrotach Henryka Sienkiewicza do Krakowa, a także – o tajemnicach pierwszej wizyty w tym mieście Stefana Żeromskiego. Czytelnik znajdzie tu teksty o podróżach autora Trylogii do Paryża oraz o związkach z tym miastem Ferdynanda Hoesicka. Pozna tajniki biografii pochodzącego z Tarnowa Józefa Szujskiego, pierwszego profesora historii Polski na Uniwersytecie Jagiellońskim, podobnie jak i mało znane fakty z życia Włodzimierza Tetmajera, malarza i poety. Zainteresuje się zapewne okolicznościami, w jakich powstał obraz Jana Matejki Kościuszko pod Racławicami oraz – jak wyglądała wędrówka Tadeusza Micińskiego po tajemniczych zakamarkach Złotego Pałacu w Bizancjum. Franciszek Ziejka (ur. 1940) – historyk literatury i kultury polskiej, profesor honorowy Uniwersytetu Jagiellońskiego, rektor tegoż w latach 1999–2005, przewodniczący Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich w latach 2002–2005, członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności, przewodniczący Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa (od 2005). Przez osiem lat wykładał w uniwersytetach francuskich i portugalskich. Bada przede wszystkim dzieje literatury i kultury polskiej czasów narodowej niewoli. Ogłosił kilkaset artykułów i ok. dwudziestu książek naukowych, w tym: „Wesele” w kręgu mitów polskich (1977), Złota legenda chłopów polskich (1984), Paryż młodopolski (1993), Nasza rodzina w Europie (1995), Miasto poetów (2005), Moja Portugalia (2008), Mistrzowie słowa i czynu (2011), Polska poetów i malarzy (2011), Jan Paweł II i polski świat akademicki (2014), W drodze do sławy (2015).

Poddając ocenie transponowanie zdobyczy rewolucji do zmieniającychsię realiów zarówno sfery wewnętrznej, jak i zewnętrznej państwarosyjskiego, przyznać należy, że wykazują się one niezwykłą elastycznościąi trwałością. Zjawisko to związane jest z pragmatycznym podejściemdo definiowania obszarów implementacji strategii zmiany od samegopoczątku państwowości rosyjskiej jako Rosji Radzieckiej. One bowiem,obok przebudowy ustrojowej i politycznej, pieriestrojki ideologiczneji transformacji gospodarczej, a także przeobrażeń struktury społeczneji przemodelowywania koncepcji polityki zagranicznej, stanowiły i nadalstanowią fundament konstytuujący dzisiejszą rzeczywistość politycznąFederacji Rosyjskiej i narodu rosyjskiego. Ze wszystkimi tego zjawiskakonsekwencjami, zarówno tymi pozytywnymi, jak i negatywnymi. Budująone tożsamość kulturową, która wpływa na percepcję świata zewnętrznego,ale także pozwala odnaleźć się w rzeczywistości zachodzącychprzemian wewnętrznych.

Szybki rozwój technologii informacyjno-komunikacyjnych wprowadził wiele zmian w życiu jednostki, całego społeczeństwa, funkcjonowaniu gospodarki i państwa. Pojawiła się możliwość funkcjonowania w cyberprzestrzeni, a więc w przestrzeni wirtualnej, w której komunikują się połączone siecią komputery lub inne media cyfrowe. Funkcjonowanie w sieci, obok licznych korzyści, generuje także nowe rodzaje ryzyka. Będzie to zarówno ryzyko związane z naruszeniem bezpieczeństwa informacji, systemów informacyjnych, ryzyko związane z przeprowadzaniem transakcji w sieci, ryzyko prywatności itp. Przyczynami tych zagrożeń mogą być zarówno działania przypadkowe, jak też świadome i celowe, w tym szeroko rozumiana przestępczość teleinformatyczna (oszustwa komputerowe, szpiegostwo komputerowe, hackerstwo itp.), aż po cyberterroryzm czy walkę cybernetyczną. Z tego względu zapewnienie bezpieczeństwa w sieci jest poważnym wyzwaniem zarówno dla organizacji, jak i państwa, a świadome korzystanie z Internetu przez obywateli staje się wymogiem współczesnych czasów, tak jak umiejętność czytania i pisania. Zakres książki obejmuje zagadnienia, z którymi spotyka się praktycznie każdy - osoby prywatne, pracownicy i osoby zarządzające różnymi organizacjami, instytucjami czy państwem. Z jednej strony, książka systematyzuje i wyjaśnia pojęcia związane z wirtualizacją działalności, z drugiej strony - pokazuje, jak Internet wpłynął na funkcjonowanie wszystkich jego użytkowników. Rodzaje i skala zarówno korzyści, jak również zagrożeń związanych z funkcjonowaniem w cyberprzestrzeni różnią się jednak w zależności od użytkownika sieci, dlatego też w opracowaniu autorzy zdecydowali się przeanalizować bezpieczeństwo korzystania z sieci na trzech odmiennych poziomach: jednostki, organizacji oraz państwa.

Spis treści: Wstęp /3 Rozdział I. Dzieciństwo i młodość Rodzina /8 Dzieciństwo i edukacja /15 Młode lata /20 Rozdział II. U boku Napoleona Od Wschowy do Frydlandu /34 Pierwsze lata Księstwa Warszawskiego /59 W wojnie z Austrią /66 Między dwiema wojnami /102 Na polach bitew "drugiej wojny polskiej" /114 U kresu epoki /171 Rozdział III. Turnowie dziedzicami Dobrzycy Przejęcie dóbr dobrzyckich przez Turnów /186 Ostatni rok życia Kazimierza Turny /197 Dobra dobrzyckie za czasów Tunów /208 Dobrzycka rezydencja za czasów Turnów /242 Rodzina Kazimierza Turny w Dobrzycy /256 Zakończenie /278 Bibliografia /281 Indeks osób /293

Tragiczny zgon króla Przemysła 8 lutego 1296 roku jest jednym z kilku dziejowych wydarzeń, które zadecydowały o dalszej przyszłości Polski. Poprzez parę kolejnych układów małżeńskich, związanych z panowaniem konkretnych osób, otworzył on drogę późniejszej „epoce Jagiellonów” izwiązanej z nią wschodniej orientacji państwa, czego konsekwencją stało się sąsiedztwo z Rosją i coraz bardziej potęgujący się wpływ Imperium carów na wydarzenia w Polsce. Również i przesunięcie granic etnicznych— na wschodzie na korzyść, a na zachodzie na niekorzyść narodowości polskiej — ma związek z historycznymi następstwami tego faktu. W momencie dokonania zbrodni rogozińskiej wielkopolska linia Piastów miała jeszcze szanse przeżycia. Trzydziestokilkuletni król mógł jeszcze doczekać się syna, a gdyby nawet tak się nie stało, zdążyłby doprowadzić do skutku zachodnie małżeństwo swej córki, zgodnie z reprezentowaną przezeń linią polityczną. Trwała stabilizacja rządów na Pomorzu Gdańskim nie dostarczyłaby pretekstu do interwencji krzyżackiej z1308 roku — znów ze wszystkimi dalekosiężnymi konsekwencjami tego wydarzenia, aż po egzystencję i ekspansję Królestwa Pruskiego. Można by stwierdzić, że gdyby nie zamach w Rogoźnie, całe dzieje Polski obracałyby się w granicach zbliżonych do stanu dzisiejszego. Nie zatoczyłyby natomiast kilkuwiekowego koła „Rzeczypospolitej Obojga Narodów”, w szerokich granicach przedrozbiorowych, a potem już tylko w marzeniach, do której to postaci nawiązywało jeszcze — w miarę ograniczonych już możliwości — odrodzone państwo po I wojnie światowej. ze Wstępu

Nauka chodzenia T.2 Teksty programowe późnej a

Stanisław Kalisz, jako filmowy dokumentalista, latami podążał polskimi śladami po Syberii, by pokazać prawdę o wielkiej i przeciętnej historii, o bohaterach i zwyczajnych ludziach, o tym co przeminęło i co wciąż żywe. Raz jeszcze postanowił ożywić i przywołać filmowe duchy, tym razem opisując je w drugiej części „Syberyjskiego transu”. W tej książce udamy się na europejską daleką Północ, wybierzemy się do położonej w tundrze przeklętej Workuty, na słynnego „Biełomora” – „Kanał towarzysza Stalina” i na Wyspy Sołowieckie, od których rozpoczął się wyjątkowy w skali całego świata ponury eksperyment z „pieriekowką” – ulepszaniem człowieka, przekuwaniem go w roboczego wołu. Polecimy nie tylko na Syberię, ale także do Kazachstanu, gdzie z naszą bohaterką spróbujemy odszukać maleńką osadę Barataj, w którym jako dziewczynka znalazła się za karę, bo tato był przedwojennym oficerem wojska i brał udział w wojnie 1920 roku. Odbędziemy podróż słynną Koleją Transsyberyjską. Nawiedzą nas duchy. Żelazna dama odkryje swoje tajemnice. A sama Syberia? Ona staje się coraz bardziej modna. Wiele się tam zmieniło, tu i ówdzie wybudowano drogi, hotele, pensjonaty, zajazdy. I robi się nad Świętym Morzem coraz bardziej kurortowo, wczasowo, tłoczno. Jednak ta kraina jest olbrzymia i nadal dzika, więc turystom łatwo się nie podda. Stanisław Kalisz urodził się w 1957 roku. Ukończył Wydział Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego. Jest autorem kilkudziesięciu filmów i reportaży z Azji Środkowej i Rosji, wśród nich m.in.: „Sołowki – początki Gułagu”, „Kanał Stalina”, „Workuta, portret zbiorowy”, „Mój tatuś kat” (o mieszkającej na Syberii córce N. Jeżowa), „Kołyma na dnie życia” (o najcięższych łagrach północno-wschodniej Syberii).

Przedmiotem recenzowanej rozprawy jest proces adaptacji w polityce zagranicznej Singapuru, który autorka osadziła w regionie Azji i Pacyfiku. Temat w mojej ocenie został wybrany trafnie. Przetrwanie i sukces Singapuru w dużej mierze zależy od jego zdolności adaptacyjnych. Politykę zagraniczną tego państwa cechuje pragmatyzm i realna ocena własnych możliwości oraz zdolności dostosowania się do sytuacji międzynarodowej w regionie. W efekcie podejście to zagwarantowało Singapurowi nie tylko przetrwanie. Z czasem również odgrywanie bardziej aktywnej roli na arenie międzynarodowej. Na ocenę pozytywną tematu pracy wpływa fakt, że Singapur i jego polityka zagraniczna, rola w stosunkach międzynarodowych nie były szeroko badane w Polsce.

Według wielu obserwatorów Kościół przechodzi przez najpoważniejszy kryzys w swojej historii. Zaskakująca abdykacja Benedykta XVI, jego decyzja o pozostaniu „papieżem emerytem", a następnie, po konklawe i wyborze Franciszka, współistnienie dwóch papieży nieustannie prowokują pytania oraz próby odkrycia całej prawdy o tych zagadkowych wydarzeniach. Dlaczego Benedykt XVI stał się znakiem sprzeciwu? Co takiego działo się w środowisku najwyższych hierarchów Kościoła? Kto popierał „rewolucję" w Kościele katolickim? Czy papież naprawdę zrezygnował? Oto pytania, na które Socci odpowiada ukazując fakty, gesty i słowa Benedykta XVI z ostatnich sześciu lat. Stopniowo odkrywa prawdę: on faktycznie pozostał papieżem, a konsekwencje tego faktu wciąż nie zostały do końca zbadane. W tym przekonującym i doskonale udokumentowanym śledztwie wraz z autorem staramy się zrozumieć, co naprawdę obecnie dzieje się w Watykanie oraz odkrywamy tajemniczą misję, której podjął się Benedykt XVI dla Kościoła i całego świata. Autor głosi tezę, że źródłem decyzji Benedykta XVI i podejmowanych przezeń wyborów mogły być również nadprzyrodzone wydarzenia! Socci zgłębia i rozszyfrowuje starożytne proroctwo dotyczące osoby Benedykta XVI, a także ujawnia nowe objawienie z Fatimy, które dotyczy Kościoła i całego świata!

A lively introduction to the seminal art and design movement that changed the way we see, think and live. Now 100 years old, the Bauhaus still looks just as fresh today as it did when it began. It was a place to experiment and embrace a new creative freedom. Thanks to this philosophy, the Bauhaus still shapes the world around us. Trace The Story of the Bauhaus through the 100 personalities, designs, ideas and events that shaped this monumental movement. Learn about leaders Paul Klee, Walter Gropius, Anni Albers and Wassily Kandinsky; witness groundbreaking events and wild parties that would revolutionise contemporary design; and discover a range of innovative ideas and new ways of thinking. Biographical Notes Frances Ambler is a London-based writer and art historian. She has a special interest in 20th-century design and is the author of Mid-Century Modern: Icons of Design. She has worked with museums and galleries across the globe, including the Solomon R. Guggenheim Museum in New York, London's Victoria and Albert Museum and the Scottish Sculpture Trust.

Nie tylko w dziejach Rzeczypospolitej trudno o przykład większego męstwa i poświęcenia niż obrona Lwowa w okresie 1918–1919. Kiedy Wielka Wojna dobiegła praktycznie końca, mieszkańcy tego pięknego miasta w dzień Wszystkich Świętych, 1 listopada 1918 r., wyszli rankiem na ulice. Nie mogli jednak udać się na groby swych bliskich. Po Lwowie krążyły bowiem uzbrojone i strzelające w różnych kierunkach oddziały Ukraińców, którzy korzystając z wojennej zawieruchy postanowili z zaskoczenia zawładnąć ówczesną stolicą Galicji. Tu, gdzie od tylu wieków była Polska, teraz miała być tylko Ukraina. Lwów był oczywiście miastem kilku kultur, narodowości i kilku religii, ale żywioł polski był cały czas dominujący, nawet pod zaborami. Mieszkali tam Żydzi, Ormianie, w niedużym procencie również Ukraińcy – do tej pory wszyscy żyli tu w zgodzie. Kwitnące w tym mieście kultura, sztuka i nauka, były w olbrzymim stopniu dziełem Polaków. Przez parę wieków również obrona przed zalewem muzułmańskim spoczywała na barkach Rzeczypospolitej. Jednak 1 listopada 1918 r. nad miastem załopotały żółto-niebieskie flagi. Zaskoczenie Polaków było olbrzymie, ale jeszcze większa okazała się chęć walki, obrony ukochanego miasta. Kto jednak miał to uczynić, skoro tyle polskiej krwi polało się wcześniej na wszystkich frontach Wielkiej Wojny? Do obrony spontanicznie przystąpiła więc młodzież, dzieci w zasadzie; byli za młodzi, by wcześniej zostać wcielonymi do zaborczych armii. Nikt nie kazał im walczyć, to był potężny zryw serc. Broni prawie nie mieli, musieli ją dopiero sukcesywnie zdobywać. Odwagę Orląt Lwowskich, jak nazwano tych młodych bohaterów, wspomagał spryt i świetna znajomość terenu. Do walki stanęło niewielu zawodowych oficerów oraz 1374 uczniów szkół powszechnych i średnich oraz studentów. Najmłodszy z nich miał zaledwie 9 lat… 13-letni Antoś Petrykiewicz, poległy od zadanych mu ran, został najmłodszym kawalerem Orderu Virtuti Militari… Śmiercionośna kula dopadła 14-letniego harcerza Jurka Bitschana... Nieraz ginęły całe rodzeństwa, jak Tadeusz (21 lat), Jan (18) i Helena (15) Grabscy… Na tragiczny krzyk wydobywający się z okrążonego przez Ukraińską Armię Halicką miasta zareagowała Ojczyzna, która właśnie zaczynała się odradzać. W porę nadeszła pomoc, najpierw ochotnicza, a potem regularna, wojskowa. Wybitny historyk prof. Wojciech Roszkowski sławi w tej książce męstwo Orląt Lwowskich. W Krakowie ma stanąć ich pomnik. Ta publikacja służy nie tylko propagowaniu prawdy historycznej, ale też wyrażeniu wdzięczności wobec Orląt i ma wspomóc finansowo budowę pomnika ku ich czci albowiem z każdej książki 10 zł przeznaczone jest na budowę pomnika Orląt Lwowskich w Krakowie.

Wywiad-rzeka przeprowadzony z Edmondem Jabsem przez jednego z najbardziej wnikliwych znawców jego twórczości pod koniec życia pisarza. Doskonałe wprowadzenie w wielowymiarową filozofię autora Księgi Pytań.Ze wstępu Marcela Cohena: Z pustyni do Księgi ukazuje potrójną drogę Edmonda Jabsa jako pisarza: jego biografię związaną w całości z Egiptem i pustynią, jeszcze przed wykorzenieniem, z którego zrodzi się potem Księga Pytań, historyczną drogę Żyda ponieważ biografia Edmonda Jabsa mogłaby być jej doskonałą metaforą wreszcie drogę pisarskiego doświadczenia, które dla Edmonda Jabsa jest nieodłączne od absolutnej ciszy i pustki.Edmond Jabs: To prawda, że uważałem się zawsze za pisarza francuskiego i nigdy nie przyszedł mi do głowy pomysł, aby wyjechać i żyć w Izraelu. Być może jest w tym coś jeszcze głębszego, czego dotykam stale w moich książkach: moja głęboka, instynktowna odraza do wszelkiego zakorzenienia. Mam wrażenie, że mogę istnieć tylko poza jakąkolwiek przynależnością. Ten brak przynależności jest istotą mnie samego. Być może mam do powiedzenia tylko tę jedną, bolesną, pełną sprzeczności prawdę: tęsknię, jak każdy, do swojego miejsca na ziemi, swojego domu, a równocześnie nie mogę zaakceptować tego, co daje mi los. Proszę mnie dobrze zrozumieć, ten sprzeciw nie jest wymyśloną postawą, ale głębokim uwarunkowaniem, z którym sam walczę i które oczywiście sam sobie chcę wyjaśnić. Ta nie-przynależność, utrzymująca mnie w stałej gotowości zmiany, jest także stanem, który zbliża mnie do samej istoty judaizmu, a mówiąc jeszcze ogólniej, do żydowskiego losu. Judaizm w pewnym sensie jest tylko pytaniem stawianym Historii. Pytając sam siebie: Kim jestem?, każdy Żyd stawia także pytanie otaczającej go kulturze, całemu Zachodowi. Obydwa pytania są ze sobą związane w sposób nie do rozwikłania. Dla Żyda zadawać pytania, to pozostawiać zawsze otwartą księgę odmienności.

Tytułowym bohaterem jest Mickiewicz – ale nie jest on w tej książce tematem jedynym ani nawet głównym. Znalazło się w niej kilka przykładów relacji artystycznych, w których Mickiewicz jest jedną ze stron. Relacje te są różnorodne, nie tylko o charakterze wpływu: są to również wspólne Mickiewiczowi i innym, niekiedy bardzo odmiennym od niego autorom matryce estetyczne i myślowe, a także podobieństwa zachodzące tam, gdzie bezpośrednie oddziaływanie z całą pewnością nie nastąpiło. Związki przedstawione w poszczególnych rozdziałach mają przy tym różne zwroty – „do Mickiewicza” lub „od Mickiewicza”: są to zarówno zjawiska artystyczne tworzące podglebie dla jego tekstów, jak i przypadki, w których jego twórczość stanowi pole odniesień dla innych dzieł. Dr hab. Iwona Puchalska (ORCID: 0000-0003-0681-7460) Adiunkt w Katedrze Komparatystyki Literackiej Wydziału Polonistyki UJ. Zajmuje się związkami muzyki i literatury, operą i teatrem muzycznym, problemami adaptacji, zjawiskiem improwizacji literackiej oraz uwarunkowaniami recepcji utworów muzycznych i literackich. Autorka książek: Sztuka adaptacji. Literatura romantyczna w operze dziewiętnastowiecznej (Universitas, Kraków 2004), Improwizacja poetycka w kulturze polskiej XIX wieku na tle europejskim (Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2013), Muzyka w okolicznościach lirycznych. Zapisy słuchania w poezji polskiej XX i XXI wieku (Księgarnia Akademicka, Kraków 2017).

W prezentowanej książce przedstawiono system funkcjonowania aparatu cenzury w Polsce w latach 1944–1960, w szczególności takie aspekty organizacji cenzury, jak metodyka pracy cenzorów, sposoby rekrutacji, stopień zaangażowania ideologicznego i partyjnego, harmonogram pracy, schemat szkoleń ideologicznych oraz pozaurzędowa aktywność. Przedstawiono również okoliczności towarzyszące powstaniu Centralnego Biura Kontroli Prasy, w tym rolę tzw. doradców radzieckich, którzy w grudniu 1944 roku przybyli do Lublina i przejęli w pełni kontrolę nad procesem tworzenia systemu cenzury. W książce opisano zakres oraz formy współpracy aparatu cenzury z Urzędem Bezpieczeństwa/Służbą Bezpieczeństwa, której efektem były represje wobec rozmaitych grup społecznych, zawodowych i religijnych (m.in. procesy sądowe oraz długoletnie więzienia). Na podstawie sprawozdań cenzorów z Wydziału Teatrów GUKPPiW odtworzono mechanizm kontroli spektakli teatralnych i zespołów rozrywkowych oraz określono kryteria, wedle których je oceniano. Opisano również działalność Komisji Oceny Wycofanych Wydawnictw (w jej pracach brali udział cenzorzy), która „skazała” na przemiał miliony zdezaktualizowanych politycznie książek, tysiące płyt gramofonowych, czasopism oraz partytur. Odtworzono również metody i kierunki kolportażu prasy oraz książek do PRL oraz skalę dostarczanych do kraju druków, wykorzystując obszerne raporty cenzorów z Samodzielnego Wydziału Obcojęzycznego GUKPPiW, którzy decydowali, czy publikacje trafią do adresata, czy też na przemiał. Ze Wstępu Praca dr Kamili Kamińskiej-Chełminiak zawiera wiele oryginalnych ustaleń opartych o wykorzystanie interesującej bazy źródłowej. Za szczególnie interesujące należy uznać te, które dotyczą cenzurowania widowisk w okresie stalinowskim, współpracy cenzorów z MBP i MSW, ich wpływu na niszczenie księgozbiorów i partytur. Jako nowatorską i zakończoną powodzeniem uznaję próbę pokazania strategii i praktyk społecznych związanych z przenikaniem do Polski wydawnictw zza „żelaznej kurtyny”, w tym publikacji Instytutu Literackiego w Masions-Lafitte. Koncepcja pracy, konsekwentnie przeprowadzona, zmierzała do pokazania różnorodnych wcieleń cenzorów i ról, jakie spełniali w powojennej Polsce. […] Uważam, że jest to monografia o znaczącym zasięgu przedmiotowym i efekcie poznawczym. Autorka wykazała się dużymi kompetencjami i znajomością przedmiotu badań. Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Dariusza Jarosza

„(…) Autorka podjęła się niezwykle interesującego, a zarazem ambitnego zadania. (…) Zaprezentowane pytania badawcze świadczą dobitnie, że dostrzega złożoność i wieloaspektowość problematyki. Bardzo interesujący wydaje się również sposób rozwiązania zaprezentowanego problemu badawczego. (…) Podjęcie tego niewątpliwie oryginalnego wątku badawczego postawiło Autorkę przed problemem wyboru metod badawczych. Bardzo ważne w tym przypadku jest zachowanie stosownej proporcji w zakresie szeroko pojętej analizy politologicznej oraz opisu historycznego. O sukcesie przedsięwzięcia zadecydowała właściwa operacjonalizacja przyjętych podejść i modeli teoretycznych. Praca charakteryzuje się klarownym wywodem. (…) Została oparta o bardzo bogatą bazę źródłową. (…) Jestem przekonany, że recenzowana monografia stanowi wartościową pozycję naukową i w dużej mierze jest w stanie wypełnić lukę istniejącą na polskim rynku wydawniczym w zakresie omawianej problematyki”. Z recenzji prof. dr. hab. Dariusza Popławskiego – Uniwersytet Warszawski „Doktor Małgorzata Mizerska-Wrotkowska w recenzowanej pracy (…) podjęła się trudnego zadania zbadania zmian w hiszpańskiej polityce zagranicznej i stopnia jej aktywności wobec różnych państw, a także organizacji międzynarodowych na przestrzeni kilku epok historycznych. (…) Nie ma wątpliwości, że cezury chronologiczne pracy są dobrze uzasadnione, stwarzając duże możliwości porównawcze. (…) Z uznaniem należy przyjąć, że Autorka nie bała się spojrzeć na politykę zagraniczną Hiszpanii z szerokiej perspektywy, zarówno pod względem czasu, jak i obszerności tematu. Udało się jej umiejętnie usystematyzować bogaty materiał badawczy. (…) Recenzowana praca stanowi nowatorskie opracowanie problemu hiszpańskiej polityki zagranicznej na przestrzeni prawie trzech wieków, (…) przedstawia nowe interpretacje oraz ujmuje w nowym świetle wiele znanych już wydarzeń i procesów politycznych w wymiarze historycznym. Książka oddaje aktualny stan badań naukowych w dziedzinie historii stosunków międzynarodowych”. Z recenzji prof. dr. hab. Jacka Tebinki – Uniwersytet Gdański

Publikacja stanowi zapis międzynarodowej konferencji naukowej pt. „Zbigniew Brzeziński – Myśl, Działanie, Dziedzictwo”, która odbyła się na Wydziale Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych UW w dniach 20–21 października 2017 roku, stanowiąc tym samym powrót do tradycji cyklicznych, corocznych konferencji wydziałowych. Wystąpienia prelegentów i dyskusje w ramach czterech paneli tematycznych dotyczyły takich obszarów refleksji prof. Zbigniewa Brzezińskiego, jak: natura systemów autokratycznych, podejście państw Zachodu do Związku Radzieckiego i Rosji, rola Zachodu oraz perspektywy dla niego (ze szczególnych uwzględnieniem państw Europy Środkowej) czy też ewolucja porządku międzynarodowego i globalnego układu sił. Treść paneli została opatrzona wprowadzeniem autorstwa dziekana WNPiSM UW prof. Stanisława Sulowskiego oraz podsumowaniem napisanym przez prof. Romana Kuźniara – pomysłodawcę konferencji.

munikacja międzykulturowa zyskuje coraz większe zainteresowanie nie tylko wśród teoretyków, lecz również wśród osób zaciekawionych odmiennościami kulturowymi. Niejednokrotnie okazuje się, że spotkanie z „innością” bywa wyzwaniem, które wymaga odpowiedniego przygotowania oraz zrozumienia i zaakceptowania, że „inny” jest „innym”, a nie „mną”. Takich trudności doświadczają turyści nierozumiejący obcego języka, niepotrafiący docenić nieznanych kulinarnych przysmaków czy zaakceptować niezrozumiałych dla nich zachowań. Z takimi problemami spotykają się także politycy i dyplomaci – ich nieprzygotowanie do kontaktu z „innym” i jego „innością” może bowiem prowadzić do nieporozumień, a niekiedy do konfliktów, których konsekwencje będą długo odczuwane przez całe społeczeństwa. Książka Komunikacja międzykulturowa w polityce. Relacje między Stanami Zjednoczonymi a Japonią w latach 1932–1952 poświęcona jest właśnie takim problemom. Zawiera opisy i analizy działań oraz postaw amerykańskich dyplomatów, wojskowych i polityków uczestniczących w kontaktach z Japończykami. Kontaktach, które naznaczone były niechęcią wynikającą przede wszystkim z niezrozumienia, kim jest „inny”. W książce Czytelnik znajdzie także przykłady tego, jakie konsekwencje może przynieść brak odpowiedniej wiedzy o „innym” i nieakceptowanie jego odmienności.

„Dotychczasowa tradycja interpretowania utworów romantyka jest tradycją niepełną, cząstkową, często świadomie pomijającą wiele tekstów literackich poety. Deprecjonowanie przez komentatorów życia i twórczości Krasińskiego zwłaszcza powstałych w drugiej połowie lat dwudziestych i na początku lat trzydziestych XIX wieku krótkich opowieści, francuskich i polskich fragmentów poetyckich oraz wierszy przyczyniło się nie tylko do połowicznej recepcji jego dzieła, ale i odarcia go z ważnych dla niego kontekstów. Krasiński-pisarz europejski, literacki spadkobierca Chateaubrianda, Thomasa Moore’a, Byrona czy Lamartine’a, duchowy brat Nervalai starszy kuzyn Baudelaire’a, górski wędrowiec wyjęty jakby z płócien Friedricha (ale w istocie niewiele do niego podobny), poeta łamiący pióro i stale wracający do swojej poezji – to tylko wybrane, nieznane konterfekty hrabiego Zygmunta, które nadal czekają na swojego odkrywcę. Pomieszczone w prezentowanym zbiorze artykuły – mimo charakterystycznej formuły tytułowej „życie czy literatura?” – nie roszczą sobie pretensji do udzielenia pełnej odpowiedzi na tak sformułowane pytanie. Przeciwnie: mają zachęcać do dalszych poszukiwań, sprzyjać zadawaniu nowych pytań, inspirować do twórczej lektury dzieła Krasińskiego (zwłaszcza zapoznanych utworów poety), zintensyfikować refleksję badawczą”. Fragment Wstępu

Dużym walorem tekstów zawartych w książce jest sposób pisania. Wyraźnie ujawnia się autorski podmiot: niejednokrotnie refleksja nad utworami łączy się z dygresjami autobiograficznymi, które wyjaśniają tryb lektury. To bardzo uczciwe postawienie sprawy. Autorka nie skrywa się za swoimi tekstami, pisze całą sobą, swoją osobowością, emocjami, doświadczeniem. Mamy tu różne gatunki: esej, szkic krytycznoliteracki, analizę porównawcza, polemikę, wywiad, a nawet… autokrytykę. Dzięki temu książka jest urozmaicona, nie tylko poznajemy dzieła poszczególnych twórców, ale śledzimy też rozwój myśli autorki, jej zmagania z czytanymi tekstami, wnikanie w słowa, poszukiwanie śladów światopoglądowych zmagań poetów i prozaików.