Pracując nad Pasażami dziełem, z którego miał wyłonić się wielowymiarowy portret dziewiętnastowiecznego Paryża Walter Benjamin notował: Pisać historię znaczy nadawać oblicze datom. Jak wyglądało oblicze roku 1920 w Wiedniu i w Berlinie? W felietonach zebranych w niniejszym tomie Joseph Roth podsuwa kilka możliwych odpowiedzi. Z pewnej perspektywy musiała to być twarz paskudna i zniszczona nieuszminkowana, lecz prawdziwa. Była to zapewne zmasakrowana twarz weterana dopiero co zakończonej Wielkiej Wojny, która pochłonęła tyle ludzkich istnień, doprowadziła do upadku dwa cesarstwa i zrodziła szereg nowych państw, w tym dwie nękane głodem i biedą republiki, austriacką i niemiecką. Inne oblicze tego roku to twarz paradoksalna, która od razu jest karnawałową maską: to strona gazety z bezsensownymi, radosnymi wiadomościami, które przesłaniają to, co najgorsze. () Przyszły autor Hioba konsekwentnie studiuje życie i oblicza ludzi, którzy znaleźli się na marginesie lub na dnie. Prócz weteranów, jeńców wojennych i bywalców robotniczych czy gangsterskich barów przygląda się też żydowskim uciekinierom ze Wschodu, tureckiej biedocie w Berlinie, bezdomnym, bezrobotnym i ubogim. Owszem, wśród tych felietonów nie brak pogodniejszych obrazków z wiosennego Wiednia i jesiennego Berlina. Uwaga Rotha kieruje się jednak przede wszystkim w stronę rozmaitych grup wykluczonych i poturbowanych. Ludzie ci padli ofiarą złego losu za sprawą decyzji lub zaniechań polityków, przede wszystkim zaś w wyniku wojennego szaleństwa, w które narody Europy rzuciły się z ochotą i niezwykłym zapałem. W ostatecznym rozrachunku padli więc i padają nadal ofiarą zbrodniczej głupoty zwłaszcza zbrodniczej głupoty rządzących, którzy przynajmniej część rządzonych zdołali uwieść swoimi niedorzecznymi pomysłami.

Myśleć o patriotyźmie- czyli analiza eseistyki Czesława Micłosza w kontekście schedy Roty

Prawdziwe kalendarium wiedzy o Pradze, napisane lekkim i reporterskim językiem. Książka jest odpowiedzią na panująca od kilku lat modę na Pragę, stara się odpowiedzieć na pytania: Jaka ta Praga jest? Ta tajemnicza dzielnica nosząca w sobie wciąż blizny po wojnie, kusząca licznymi opowieściami. Autorka precyzyjnie prześledziła historię dzielnicy, począwszy od przepraw wiślanych, kolei Petersburskiej i Terespolskiej, praskiej mozaiki kulturowej, autonomicznej architektury. Są też opowieści o militarnej i wojennej Pradze, przemysłowej, tej stojącej przy targowisku i o pięknych ogrodach i parkach. Czy można się nie zakochać?Karolina Głowacka licencjonowana przewodniczka oraz pasjonatka Warszawy. Dziennikarka związana z Skarpą Warszawską. Uwielbia odkrywać miejskie tajemnice.

Dominują w tomie piłsudczycy „cywilni”, ale przede wszystkim parający się polityką, administracją, samorządem, publicystyką, żurnalistyką, propagandą, nauką, czy nawet kulturą, bo już niekoniecznie gospodarką. To dowód, że pisanie prac z zakresu prozopografii bynajmniej do łatwych i prostych nie należy […]. Nie mam jednak wątpliwości, iż przygotowany obszerny tom poszerza naszą dotychczasową wiedzę w bardzo wielu zagadnieniach czy choćby ich wybranych aspektach, a w niektórych częściach nie jest pozbawiony znamion nowatorstwa. Jestem także przekonany, że przybliża nas do opracowania zbiorowego portretu lub zbiorowych portretów ludzi nazywających siebie lub też nazywanych przez innych piłsudczykami. W tej kwestii cel nakreślony przez Redaktorów został osiągnięty […]. Nie mam wątpliwości, że praca wejdzie do obiegu naukowego i zajmie ważne miejsce wśród publikacji poświęconych piłsudczykom, dziejom obozu pomajowego, prozopografii elit Drugiej Rzeczypospolitej oraz biografistyki. Z recenzji prof. dr. hab. Mariusza Wołosa

Niniejsza monografia zbiorowa ma charakter niezwykle wartościowy – zarówno pod względem badawczym, jak i poznawczym. Dodatkowo jest doskonałą formą oddania szacunku wybitnej osobowości naukowej Profesora Jana Jachymka. Tom składa się w przeważającej mierze z tekstów autorytetów z dyscyplin takich jak politologia, historia i prawo. Ogromne doświadczenie i bogaty dorobek naukowy autorów przełożyły się na wysoką wartość metodologiczną ich opracowań. Uważam, że mogą stanowić wzór dla adeptów wspomnianych dyscyplin naukowych. Na wysokości zadania stanęli także redaktorzy naukowi Księgi, którzy słusznie przyjęli strukturę problemową i prezentowane teksty podzielili na dwie części. Dzieło jest zatem doniosłym studium myśli politycznej XX i początków XXI wieku. Z recenzji dr. hab. Jana Waskana, prof. UKW

Renata Jabłońska urodziła się w 1935 roku w Łodzi, gdzie po powrocie z wojennej tułaczki ukończyła liceum i studiowała polonistykę. Od 1957 roku mieszka w Tel Awiwie. Przedstawiamy jej następną ksiązkę. Wydaje mi się, że to, co potem, pamiętam, choć przez mgłę. Przenocowałyśmy u Ukraińców. Mama im zapłaciła i nazajutrz podwieźli nas wozem na dworzec. Głośniki wyły: „Pomniat wsie atamany, pomniat polskije pany...”. Mama i Estera były przerażone. Potem, gdy podrosłam, mama opowiadała, że dziadek zawsze straszył bolszewikami, którzy mordują ludzi. Jakoś dojechałyśmy do Łucka. Tata wynajmował kąt dużego pokoju w mieszkaniu żydowskiej rodziny. Nie było go, gdy przyszłyśmy; pracował gdzieś, nielegalnie. Gospodyni poczęstowała nas herbatą. Gdy tata przyszedł z pracy, nie wierzył, że nas naprawdę widzi. Fragment książki

Poradnik Anji Rubik teraz w formie audiobooka! Ta książka zmieniła na zawsze krajobraz polskiej edukacji seksualnej. „sexedPL. Rozmowy Anji Rubik o dojrzewaniu, miłości i seksie” wkraczają pod strzechy tym razem w formie audio. Czytają największe polskie gwiazdy. Do niezwykłego projektu audio swoich głosów użyczyli: Mateusz Banasiuk, Aleksandra Domańska, Mateusz Kościukiewicz, Antek Królikowski, Maciej Musiał, Michalina Olszańska, Anna Próchniak, Małgorzata Socha, Marta Wągrocka, Zofia Wichłacz i Michał Żebrowski. Pytania – tak jak w książce – zadaje sama Anja Rubik. „#SEXEDPL. Rozmowy Anji Rubik o dojrzewaniu, miłości i seksie” to porządna dawka wiedzy podana w taki sposób, że trudno się od niej oderwać. Kiedy jest dobry czas na pierwszy raz i jak się do niego przygotować? Co to jest grooming, seksting i consent? W jaki sposób rozpoznać infekcje przenoszone drogą płciową i gdzie je leczyć? Jak dobrać najlepszą metodę antykoncepcji? Czy kobieta, która spędziła noc z inną kobietą, jest już lesbijką? W czym może nam pomóc masturbacja? „#SEXEDPL” obejmuje wszystko, co powinniśmy wiedzieć, ale często wstydzimy się zapytać. Mimo że audiobook adresowany jest przede wszystkim do młodzieży, tak naprawdę skorzysta z niego każdy, kto chce poszerzyć swoją wiedzę o tematy związane z ciałem i intymnością. Odnosi się on do kluczowych zagadnień związanych ze zdrowiem psychicznym i fizycznym towarzyszących dorastaniu i aktywności seksualnej. #sexedpl ma silny przekaz oparty na szerzeniu tolerancji, obalania mitów i stereotypów płciowych. Dodatkowo, audidobook zawiera rozdział dedykowany rodzicom, szczególnie tym którzy mają wątpliwości jak rozmawiać ze swoim dzieckiem na TEN temat. Pora na „#SEXEDPL” – świetną lekturę w sam raz na nasze czasy, która w nowoczesny, merytoryczny, a zarazem przyjazny sposób podchodzi do zagadnień, które w polskim społeczeństwie zbyt często są zamiatane pod dywan. Audiobook „#SEXEDPL” został pomyślany tak, by był osiągalny i dostępny dla jak największego grona odbiorców – stąd możliwość pobrania go w postaci pliku MP3 jak i zakupu płyty CD. Publikacja ma charakter non profit — zarówno Anja Rubik, zaproszeni przez nią goście, jak i Biblioteka Akustyczna zrezygnowały z zysków ze sprzedaży książki, które zostaną przekazane na rzecz Fundacji #SEXEDPL.

Prezentowana publikacja stanowi wybór opracowań autorów, którzy zarówno w teorii, jak i w praktyce zajmują się tematyką ustroju prokuratury, jej organizacji i zasad funkcjonowania oraz wpływu, jaki te zagadnienia wywierają na proces karny i ostatecznie przyjęty kształt tej instytucji. Wspólne rozważania prowadzą do wniosku, iż model ustrojowy prokuratury jest funkcją wielu zmiennych, wśród których niepomierne znaczenie odgrywa także czynnik polityczny. Pochylenie się nad rolą przypisaną współcześnie w procesie karnym prokuratorowi pozwala zaś uznać, że jest to najbardziej wieloznaczna postać w postępowaniu, która z jednej strony występuje przeciwko człowiekowi-sprawcy, ale jednocześnie reprezentuje i stoi na straży interesu publicznego – interesu obywateli. Aby jednak ta szczególna funkcja prokuratora była skutecznie realizowana, a przy tym mieściła się w ramach wyznaczanych przez pojęcie rzetelnego procesu, musi on znajdować oparcie i umocowanie nie tylko w regulacjach postępowania karnego, ale równie mocno musi poszukiwać prawidłowych wzorców w sposobie funkcjonowania instytucji, którą reprezentuje, pragmatyce zawodowej i postawie poszczególnych reprezentantów tego zawodu. W tym kontekście diagnoza sytuacji prokuratury w Polsce, stojącej przed coraz to nowymi wyzwaniami, uwarunkowanymi zmianami cywilizacyjnymi i społecznymi, sprowadza się do odpowiedzi na zasadnicze pytanie, jak powinna być ukształtowana pozycja ustrojowa prokuratury w Polsce i czy powinna być umocowana tak wyraźnie i tak głęboko w strukturze władzy wykonawczej? W publikacji tej czytelnik znajdzie rozważania autorów, którzy podejmują próbę odnalezienia odpowiedzi na pytania dotyczące ustrojowych i procesowych wyzwań stojących przed nowoczesną prokuraturą, dostosowaną do wymagań stawianych przed nią w XXI wieku.

Angielskojęzyczna wersja monografii Polska polityka bezpieczeństwa 1989-2000. Polska polityka bezpieczeństwa lat 90. okazała się sukcesem. Tego nie mogą zakwestionować nawet najzagorzalsi jej krytycy. Udało się nam przed końcem wieku wejść do Sojuszu Atlantyckiego. Doprowadziliśmy do zmiany sytuacji geostrategicznej Polski poprzez przebudowę naszych stosunków z sąsiadami oraz "reorganizację" naszego bezpośredniego otoczenia - Europy Środkowej i Wschodniej. Stało się tak dzięki pełnej determinacji i profesjonalnie realizowanej strategii bezpieczeństwa, choć jeszcze nie tak dawno z bólem i nie bez racji poeta pisał o Polsce właśnie jako o kraju, w którym "cud jest strategią, a pieśń komendą".

Książka prezentuje twórczość 44 artystów — laureatów Nagrody im. Jana Cybisa w latach 1973– 2017 — i obejmuje wywiady oraz wypowiedzi autorskie malarek i malarzy: nowe, przeprowadzone z prawie wszystkimi żyjącymi artystami, a także przedruki ich wcześniejszych wypowiedzi, także w formie literackiej. Prezentacje artystów nieżyjących opierają się na dostępnym materiale archiwalnym — wywiadach publikowanych w prasie, katalogach wystaw, książkach oraz tekstach artystów — w dużej części zgromadzonym w dziale dokumentacji Zachęty. Odrębny zespół stanowią rozmowy przeprowadzone przez Krystynę Czerni, w większości wcześniej niepublikowane. Lejtmotywem są zagadnienia związane z uprawianiem malarstwa, znaczeniem tego medium i przekraczaniem jego granic, codziennością pracy malarza czy wreszcie znaczeniem Nagrody, a także rolą Jana Cybisa w polskim powojennym życiu artystycznym. Tekstom towarzyszy bogaty wybór reprodukcji prac nagrodzonych artystów. artyści: Jan Berdyszak, Henryk Błachnio, Krzysztof Bucki, Tomasz Ciecierski, Jan Cybis, Józef Czapski, Witold Damasiewicz, Andrzej Dłużniewski, Jan Dobkowski, Tadeusz Dominik, Jan Dziędziora, Wojciech Fangor, Stanisław Fijałkowski, Stefan Gierowski, Ryszard Grzyb, Aleksandra Jachtoma, Barbara Jonscher, Jerzy Kałucki, Koji Kamoji, Łukasz Korolkiewicz, Jan Lebenstein, Robert Maciejuk, Zbigniew Makowski, Eugeniusz Geno Małkowski, Jadwiga Maziarska, Leon Michalski, Jerzy Mierzejewski, Jarosław Modzelewski, Jerzy Nowosielski, Kazimierz Ostrowski, Roman Owidzki, Jerzy Panek, Włodzimierz Pawlak, Teresa Pągowska, Erna Rosenstein, Jadwiga Sawicka, Jacek Sempoliński, Jacek Sienicki, Marek Sobczyk, Paweł Susid, Grzegorz Sztwiertnia, Leon Tarasewicz, Jan Tarasin, Tomasz Tatarczyk, Jerzy Tchórzewski, Jacek Waltoś, Ryszard Winiarski, Maria Wollenberg-Kluza, Rajmund Ziems

W swojej najnowszej książce Yascha Mounk szuka nieoczywistych odpowiedzi na obecny kryzys demokracji liberalnej. Według niego populistyczne spojrzenie na świat kryje w sobie niebezpieczny paradoks. Populizm teoretycznie przywraca władzę ludziom, ale w praktyce tworzy przedziwny twór „demokracji bez praw”. Bez nich zaufanie do polityki wśród społeczeństw będzie z biegiem czasu stopniowo zanikać. To być może ostatnia chwila, twierdzi Mounk, żeby uratować to, do czego wszyscy przywykliśmy i z czego na co dzień, często nieświadomie, korzystamy. Fragment książki: Mamy ogromne szczęście żyć w najspokojniejszej i najbogatszej epoce w historii ludzkości. Choć wydarzenia ostatnich lat sprawiają, że możemy się czuć zdezorientowani albo nawet sparaliżowani, nadal mamy moc, by powalczyć o lepszą przyszłość. Jednak inaczej niż piętnaście czy trzydzieści lat temu nie możemy dłużej uważać tej przyszłości za rzecz oczywistą. Wrogowie demokracji liberalnej wykazują się dziś większą determinacją, żeby kształtować nasz świat, niż jej obrońcy. Jeśli chcemy zachować zarówno pokój, jak i dobrobyt, zarówno rządy ludu, jak i prawa jednostki, musimy uznać, że nie są to zwykłe czasy – i dołożyć wszelkich starań, by bronić naszych wartości. Z przedmowy Tomasza Sawczuka: Mounk sugeruje, że powinniśmy równocześnie robić dwie rzeczy. Z jednej strony, musimy wziąć na poważnie potrzeby i obawy ludzi, którzy głosują na partie antyliberalne. […] Z drugiej strony, w sferze publicznej musimy jasno opowiadać się za liberalno-demokratycznymi wartościami. Zrozumienie źródeł popularności partii antyliberalnych to za mało. Trzeba zachować szacunek wobec obywateli o odmiennych przekonaniach, zastanowić się nad tym, dlaczego liberałowie słabną, a niekiedy wziąć odpowiedzialność za przeszłe błędy – ale nie można oddać pola antyliberałom.

Wspomnienia wybitnego oficera Wojska Polskiego płk. dypl. Józefa Szostaka – „beliniaka”, rasowego kawalerzysty, szwoleżera Józefa Piłsudskiego, ulubieńca generała Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego. Autor memuarów był uczestnikiem trzech wojen i wielu kampanii. Służbę wojskową rozpoczął w czasie Wielkiej Wojny, jako ochotnik-maturzysta, w I Brygadzie Legionów, potem walczył w wojnie o niepodległość i granice i wreszcie w kampanii polskiej 1939 r. Uniknął niewoli i od 1941 r. pod pseudonimem „Filip” służył w Komendzie Głównej Związku Walki Zbrojnej potem Armii Krajowej – od 1943 r. kierował Oddziałem Operacyjnym sztabu KG AK. Tuż przed wybuchem powstania warszawskiego został postacią nr 3 w dowództwie AK, gdy objął stanowisko Szefa Operacji i zastępcy Szefa Sztabu ds. Operacyjnych KG AK. Po wojnie próbował normalnego życia, lecz jako „politycznie obcy”, z „obciążającą” przeszłością akowską, był inwigilowany, aresztowany i po blisko trzech latach śledztwa skazany w wyreżyserowanym procesie na 9 lat pozbawienia wolności. Moment wyjścia z więzienia w lutym 1955 r. wieńczy jego wspomnienia. Szostak opisał blisko 60 lat swojego życia bez blagi i zbytniego koloryzowania. Dzięki temu jego memuary stanowią znakomite źródło historyczne oraz świadectwo lat „chmurnych i górnych”, w których przyszło mu żyć i na których także dane mu było odcisnąć swoje piętno.

Spis treści: Przedmowa /V Wstęp /XI Część I I. Środki służące do zachowania włosów /1 II. O zachowaniu zębów /22 III. O zachowaniu płci /39 IV. O kosmetykach /50 V. O perfumach /72 VI. Zwyczaje (Hizieniczne) czyli zwyczaje o zachowaniu zdrowia /81 VII. Lekarstwa nieprzewidziane na małe wypadki, szkodzące piękności /92 Część II. VIII. O czystości, która powinna towarzyszyć przy toalecie /137 IX i X. Sposób ubierania się na głowę, sznurowania, ubierania się i obuwania - przyjemnie /161 XI. O wyborze garnirowań, o kroju sukien do stroju, i do zwyczajnego ubrania /194 XII. Różnica między ubiorem panny a mężatki /198 XIII. Sposób przyzwoitego noszenia żałoby /201 XIV. O przyzwoitości ubioru i Kolorów /202 XV. Sztuka nabrania poruszeń i ułożenia przyzwoitego /212 Część III. XVI. Sposób robienia gorsetów /218

W drugiej części zbioru dokumentów dotyczących losów zesłańców postyczniowych na Syberii zaprezentowano trzy grupy materiałów. Pierwszą z nich stanowią fragmenty rosyjskich pamiętników, listów i publicystyki, w których wspomina się o polskich zesłańcach i ich relacjach z miejscową administracją i ludnością. Druga grupa dokumentów to fragmenty pamiętników Polaków, zesłanych na Sybir, a trzecią tworzą teksty powstałe w wyniku pierwszych badań, prowadzonych na terenach Rosji, poświęconych polskim zesłańcom i ich oddziaływaniu na środowisko, w którym musieli przebywać. Przy opracowywaniu publikowanych tekstów wykorzystano cały szereg materiałów: archiwalia, źródła drukowane, opracowania, zasoby internetowe. Dokumentacja dotycząca około 20 tysięcy Polaków zesłanych na Syberię za udział w powstaniu styczniowym jest ogromna. Dokumenty źródłowe odnoszące się do różnych aspektów życia zesłańców przechowywane są zarówno w archiwach centralnych w Moskwie i Sankt Petersburgu, jak i archiwach zachodniosyberyjskich w Omsku, Tobolsku i Tomsku. Oddając w ręce czytelników całe dwuczęściowe wydawnictwo, Autorzy są przekonani , że będzie ono przydatne nie tylko dla osób już zajmujących się losami polskich zesłańców postyczniowych na Syberii, ale zainspiruje też innych historyków – polskich i rosyjskich – do podjęcia nowych prac poświęconych tej problematyce. Sama lektura dokumentów przekonuje bowiem, jak wiele zostało zagadnień i wątków wymagających jeszcze zbadania.

Celem niniejszej pracy jest zaprezentowanie twórczości polskiego reżysera Romana Polańskiego w kontekście lacanowskiej psychoanalizy. Popularna dzisiajmetodologia cieszy się coraz większym zainteresowaniem w kręgach filmoznawczych. Głównym teoretykiem współcześnie zajmującym się analizą filmów z wykorzystaniem metodologii psychoanalitycznej jest Slavoj Žižek, który przywołuje i interpretuje w tym kontekście m.in. filmy Alfreda Hichcocka. Romana Polańskiego prasa często określała mianem następcy brytyjskiego mistrza suspensu, jednak nigdy wcześniej nie zbadano jego twórczości w tym ujęciu. Niniejsza praca ma za zadanie wykazać uniwersalność metodologii lacanowskiej poprzez interpretację filmów polskiego reżysera. Mariusz Hybiak – doktor nauk humanistycznych, filmoznawca, literaturoznawca,kulturoznawca. Redaktor książek: Wstręt i obrzydzenie, Wykluczeni,Ciało i ponowoczesność. Autor artykułów naukowych: Gdynia wmiędzywojennej twórczości filmowej, Przestrzeń miejska Gdyni w twórczościfilmowej, Gdynia w prozie literackiej – uwagi wstępne, Fantazmat w LokatorzeRomana Polańskiego. W swoich pracach badawczych wiele miejsca poświęcapsychoanalizie Jacques`a Lacana i za jej pomocą diagnozuje zjawiska kulturowe.Autor niezależnych produkcji filmowych.

Powstanie tej księgi jest niezwykłe. Za pośrednictwem przyjaciela Ekspandera, medytującego nad książką jego autorstwa "Uniwersalne prawa wszechświata drogą do boskości", zgłosił się Bóg. Skierował do Ekspandera przesłanie podjęcia kolejnego dzieła, o stanie bycia Jam Jest Bogo-Człowiek, na przykładach życia 12 z 13 osób, które urzeczywistniły ten wzniosły stan duchowej świadomości. Są to: Maria Magdalena, Dżalal Rumi, Ramana Mahariszi, Maria Skłodowska-Curie, Nikola Tesla, Fryderyk Chopin, Wolfgang Amadeusz Mozart, Leonardo da Vinci, Paracelsus, Khail Gibram, Sokrates oraz prorokini Gabriela Wittek. Osobą 13-tą, w myśl tego przesłania, jest Ekspander. Założeniem księgi jest również wzbogacenie informacji, o ziemskim życiu każdej z tych osób, o stosowany przekaz, pochodzący od Boga (ewentualnie Jezusa Chrystusa) i od Ducha omawianej istoty. Dalekosiężnym celem księgi, jak to miało miejsce w odniesieniu do wspomnianych osób, jest rozbudzenie duchowej świadomości człowieka, na obecnego w nim Boga i podążanie za Nim w powrotnej drodze do niebiańskiej ojczyzny.

Tematem niniejszej książki jest transfer zachodniej technologii do komunistycznego Bloku Sowieckiego. Autor pomijając główną narrację historyczną o konflikcie pomiędzy komunizmem a kapitalizmem ukazuje nieprzerwany program transferów zachodniej technologii pozwalający na budowanie zdolności produkcyjnej, ekonomicznej a następnie militarnej sowieckiej Rosji. Nieprzerwanie od 1920 aż do 1986 roku, kiedy to ukazała się niniejsza książka, trwały programy eksportu całego zaplecza industrialnego pozwalającego na utrzymanie trwałego komunistycznego zagrożenia, wojen, rewolucji i okupacji wielu krajów. Sowiecki blok otrzymał z Zachodu niemalże wszystko począwszy od zakładów chemicznych, hut, elektrowni, gazociągów, systemów wydobycia ropy i innych złóż, a kończąc na kompletnych fabrykach samolotów, statków, pojazdów bojowych, czołgów, gazów bojowych, komputerów i technologii promów kosmicznych czy systemów naprowadzania w pociskach balistycznych. Największe międzynarodowe korporacje współpracowały z rządami Zachodu tworząc poprzez „pokojowy handel” i programy wymiany naukowej swojego własnego komunistycznego wroga.

Piarg – to ułomki, które kiedyś były wysoko. Niemal pod każdą większą ścianą skalną znajdujemy piarżyska – piarg uformowany w trójkąt przez czas wygrywający na swoich instrumentach, którymi są woda i śnieg, słońce i mróz, orzeźwiający powiew i przewalający się przez główną grań Tatr halny wiatr. Bloki skalne, istne sarkofagi z granitu lub wapienia, i ruchome głazy, aż po ostry żwir i wreszcie proch. Na tyle żyzny, że zakorzenia się w nim trawa, krzew, a nawet sama upartość kosodrzewina. Oczywiście – mają swoje indywidualne cechy. Jedne są wciąż żywe i tak zachłanne, że wczołgują się do jezior, inne już się ustatkowały i pogodziły ze swoją rolą – z wyniosłości do podnóżka, z twardości w ziemię: ubogą, ale przecież przyjmującą nawet limbę. Obejmując wzrokiem górę – od szczytu po piarg – mamy prawo przypomnieć szczytowi (a przy okazji i sobie!): Spokojnie, poczekaj – i na ciebie przyjdzie kolej. Nie szarp się przeciwko prawu. W naszej materialnej rzeczywistości tak już jest: z góry, w dół, z wysokiej grani otulanej przez mgły rozpoznawalności – w zapomnienie typowe dla zwyczajnego piarżyska. Od mocno posadowionych w historii literatury pisarzy, po kamyki-postaci wydobyte z piarżyska zapomnienia na światło czytelniczej łaskawości. Głównym tematem Piarżyska są wypowiedzi kilkunastu różnych osób o Tatrach i Zakopanem, udostępniane czytającej prasę publiczności począwszy od połowy XIX do początku XX wieku. I na zakończenie esej Kazimierz Przerwa-Tetmajer: echa tatrzańskie – pierwszy przegląd opinii pisarza o tak bliskich mu górach, ale nie w twórczości beletrystycznej i poezji, lecz w innych wypowiedziach o charakterze doraźnych korespondencji prasowych, felietonów, artykułów problemowych oraz szkiców, a nawet listów. Piarg – to ułomki, które kiedyś były wysoko. Niemal pod każdą większą ścianą skalną znajdujemy piarżyska – piarg uformowany w trójkąt przez czas wygrywający na swoich instrumentach, którymi są woda i śnieg, słońce i mróz, orzeźwiający powiew i przewalający się przez główną grań Tatr halny wiatr. Bloki skalne, istne sarkofagi z granitu lub wapienia, i ruchome głazy, aż po ostry żwir i wreszcie proch. Na tyle żyzny, że zakorzenia się w nim trawa, krzew, a nawet sama upartość kosodrzewina. Oczywiście – mają swoje indywidualne cechy. Jedne są wciąż żywe i tak zachłanne, że wczołgują się do jezior, inne już się ustatkowały i pogodziły ze swoją rolą – z wyniosłości do podnóżka, z twardości w ziemię: ubogą, ale przecież przyjmującą nawet limbę. Obejmując wzrokiem górę – od szczytu po piarg – mamy prawo przypomnieć szczytowi (a przy okazji i sobie!): Spokojnie, poczekaj – i na ciebie przyjdzie kolej. Nie szarp się przeciwko prawu. W naszej materialnej rzeczywistości tak już jest: z góry, w dół, z wysokiej grani otulanej przez mgły rozpoznawalności – w zapomnienie typowe dla zwyczajnego piarżyska. Od mocno posadowionych w historii literatury pisarzy, po kamyki-postaci wydobyte z piarżyska zapomnienia na światło czytelniczej łaskawości. Głównym tematem Piarżyska są wypowiedzi kilkunastu różnych osób o Tatrach i Zakopanem, udostępniane czytającej prasę publiczności począwszy od połowy XIX do początku XX wieku. I na zakończenie esej Kazimierz Przerwa-Tetmajer: echa tatrzańskie – pierwszy przegląd opinii pisarza o tak bliskich mu górach, ale nie w twórczości beletrystycznej i poezji, lecz w innych wypowiedziach o charakterze doraźnych korespondencji prasowych, felietonów, artykułów problemowych oraz szkiców, a nawet listów.

„Wołanie o prawo i sprawiedliwość” to głos setek pokoleń ludzi skazanych ze swej natury na życie we wspólnocie. Z racji swej struktury człowiek nie jest samowystarczalny, do pełnego rozwoju potrzebni mu są inni ludzie, potrzebna jest mu ludzka społeczność. Przychodzi na świat i kształtuje się w rodzinie, z czasem najbliższym środowisku, w końcu nabiera świadomości przynależności do szerszej społeczności narodu i określonej kultury. Odczuwając i analizując swą przynależność, odczuwa też i z czasem coraz bardziej uświadamia sobie swą odrębność. Życie społeczne powoduje potrzebę ładu, porządku i zarazem władzy. Wskazany w tytule problem wskazuje na charakter tej władzy. Aczkolwiek dla wierzących oczywiste jest, że skoro Bóg stworzył człowieka „skazanego” niejako na życie we wspólnocie ludzkiej, to zarazem stworzył fenomen władzy, nie mają też oni wątpliwości, że Stwórca nie dał nikomu władzy nad innymi, nie wskazał władcy, ale wyznaczył charakter władzy, nadał jej treść, oddzielił władzę legalną od uzurpacji, dobrą od złej. Człowiek po władzę nad innymi, po władzę w społeczności sięga sam – za zgodą lub przy sprzeciwie innych, ale czy wie, czego chce naprawdę? Czy chce panować, czy służyć? Lektura książki wskazuje jednoznacznie, że władza w pierwotnym zamyśle swego Stwórcy miała mieć charakter pomocniczy wobec wspólnoty i jej członków. Władza oparta na przemocy i przymusie była, jest i będzie zawsze i wszędzie odrzucana, o ile jej celem będzie zmuszanie człowieka do złego. Od początków ludzkiej cywilizacji, na co wskazuje zebrany w tej książce materiał źródłowy i jego analiza, człowiek domaga się władzy sprawiedliwej i prawej, dla której wzorem byłby boski projekt. Domaga się więc władzy, która wypełniałaby swe Boskie posłannictwo utrzymując w ludzkiej społeczności panowanie sprawiedliwego prawa. W książce omawiana jest myśl polityczna i społeczna zawarta w religijnych tekstach starożytnych Żydów: Starym Testamencie, apokryfach żydowskich i pismach z Qumran. Autor podkreśla fundamentalne znaczenie podstawowych koncepcji politycznych: Przymierza i Prawa. Najwięcej miejsca poświęca analizie biblijnej ideologii królewskiej oraz omówieniu miejsca proroków w teokracji Starego Testamentu. Opisuje także koncepcję diarchii, czwórpodziału władzy i tendencje antymonarchiczne. Prezentuje unikalną ideę braterskiej wspólnoty Ludu Boga Jahwe zawartą w Pięcioksięgu i omawia myśl społeczną w pozostałych pismach żydowskich (sprawiedliwość, praca, bogactwo i ubóstwo, zysk ekonomiczny, lichwa itd.). Po omówieniu stosunku autorów tych pism do innych ludów kreśli obraz instytucji społecznych: własności, małżeństwa, niewolnictwa i wojny. Wszystko to zostało ukazane na dobrze zarysowanym tle starożytnej cywilizacji Bliskiego Wschodu i Egiptu. *** Katolicka myśl społeczno–polityczna i związane z nią zagadnienia etyczne zakotwiczone są na kartach Starego Testamentu i w środowisku judaizmu biblijnego, z którego wyłoniło się chrześcijaństwo. Jeszcze nigdy nie doczekały się one na polskim gruncie tak obszernego i wnikliwego opracowania, jakie znajdujemy w książce Grzegorza Kulika. Niczym wprawny przewodnik autor prowadzi czytelnika przez labirynt idei społecznych, politycznych i etycznych, obecnych w kulturze i religijności dawnego Izraela, zawartych nie tylko w Starym Testamencie, ale także w hebrajskiej literaturze apokryficznej i pismach qumrańskich. Co więcej, czyni to na szeroko zakreślonym tle ukazującym myśl i etykę polityczno–społeczną w krajach starożytnego Bliskiego Wschodu i w Egipcie. Lektura warta polecenia nie tylko socjologom i badaczom katolickiej nauki społecznej, ale wszystkim, którzy są żywo zainteresowani historią myśli teologicznej, społecznej i politycznej. ks. prof. Mariusz Rosik

„Je suis incapable de répéter avec exactitude l’histoire de Jean-Loup. Elle était dramatique, confuse, compliquée. Plus son récit s’approchait de la fin, plus il devenait incroyable?; bien plus, improbable. Il parlait dans le dialecte local, et pourtant j’avais l’impression d’écouter une nouvelle d’Edgar Allan Poe ou de Roald Dahl.