Jak mówią amerykańscy dowódcy, nasz kraj może stać się center of gravity, czyli centrum wysiłku, z jednej strony dla NATO, z drugiej dla Rosji. Rosja ma świadomość tego, że jej wojska będą musiały iść przez Polskę w marszu na zachód. Wie też, że jako Państwo suwerenne będziemy się bronić zawsze, niezależnie od tego, czy NATO nam pomoże, czy nie. To zaś oznacza, że Rosjanie będą tu bezwzględnie niszczyć i palić wszystko, co stanie im na drodze. Sojusz musi sobie uzmysłowić, że Polska jest Państwem niezwykle istotnym ze strategicznego punktu widzenia i obszarem zasadniczego zainteresowania, który winien być należycie zabezpieczony przed potencjalną agresją Rosji. Kilka dodatkowych amerykańskich batalionów w Europie nie będzie straszakiem dla Putina. Takimi działaniami budujemy tylko wiarę Polaków i innych narodów Europy Środkowo-Wschodniej w to, że Amerykanie w razie czego udzielą nam pomocy. Jeżeli jednak dojdzie do jakiegokolwiek konfliktu w Azji, to amerykańskie wojska będą potrzebne tam, a nie tutaj, w Europie. Trump o tym wie. I Putin również.

Spis treści: KSIĘGA PIERWSZA /9 Święty Hieronim Żywot świętego Pawła /11 Święty Anastazy Żywot świętego Antoniego /23 Święty Hieronim Żywot Hilarego /77 Święty Hieronim Żywot i niewola mnicha Malachusa /107 Anonim Żywot koptyjski Pachomiusza i Teodora /127 Apendyks A Saidycka wersja prologu /265 Apendyks Pierwsze doświadczenia Pachomiusza /269 Apendyks C Synod w Latopolis /275 Święty Diakon Efrem Życie świętego putelnika Abrahama /279 Amfilochiusz, biskup Ikonium Żywot świętego Bazylego /291 Żywot świętego Efrema Syryjczyka Diakona Edessy /309 Leoncjusz, biskup Neapolis na Cyprze. Żywot świętego Jana Jałmużnika /327 Anonim, Żywot świętego Kapłana Epikteta i świętego zakonnika Aftiona /377 Święty Hieronim Żywot świętej Pauli, rzymskiej wdowy /421 Anonim Żywot świętej Eugenii, dziewiczy i męczennicy /455 Anonim Żywot świętej Eufrazji /473 Sofroniusz z Jerozolimy Żywot świętej Pokutnicy Marii z Egiptu /527 Święty Hieronim Żywot świętej Fabioli /545 Anonim Żywot świętej dziewicy Mariny /569 KSIĘGA DRUGA /575 Rufin z Akwilei Żywoty Ojców /577 KSIĘGA TRZECIA /641 KSIĘGA CZWARTA /717 1. O samotnym mnichu mieszkającym w chacie na granicy Cyreny /719 2. O pewnej wypowiedzi Origenesa, którą niektórzy uznają za heretycką /720 3. O życiu świętego Hieronima w Jerozolimie /722 4. Przeorzy utrzymują braci, kiedy ci osiedlają się na pustyni za ich zgodą /723 5. Brat żyjący na pustyni, dostaje chleb z nieba /723 6. Jak starzec karmił oswojoną lwicę /724 7. Pewien starzec karmi wilczycę. Złodziej prosi o przebaczenie /725 8. Eremita uzdrawia pięć ślepych, młodych lwów /726 9. Jeden z braci uczył się od koziorożca, jakie rośliny może spożywać /727 10. Pewien brat żył pięćdziesiąt lat na górze Synaj i nikomu nie pozwolił zbliżyć się do siebie /727 11. Wielki cud niewiarygodnego posłuszeństwa /728 12. O innym cudzie związanym z posłuszeństwem /729 13. Ten, kto wypędził diabła, sam został opętany, po czym powrócił do zdrowia /729 14. Kara dla eremity, który wrócił do świata /730 15. O habicie albo stroju egipskich mnichów /730 16. O rodzaju modlitwy chóralnej i doskonałym wyrzeczeniu się świata /731 17. Anioł przygląda się śpiewom dwunastu psalmów na zgromadzeniu starszych /732 18. Jak należy czuwać i uważać przy modlitwie /733 19. Nie powinno się dodawać do psalmów "alleluja", nie licząc tych, w których występuje ono w tytule /733 20. O pracach ręcznych i śpiewie psalmów podczas tercji, seksty i nony /733 21. Jak ostrożnie przyjmuje się do klasztoru tych, którzy wyrzekli się świata /734 22. Nikt nie może zrobić niczego bez rozkazu starszych /735 23. O trzech niedbałych kucharzach /736 24. O dwóch mnichach, którym zabrakło drewna /736 25. O świętym Janie, który mieszkał niedaleko miasta Lycus /736 26. O posłuszeństwie tego Jana /737 27. O ogromnym bloku skalnym, toczonym przez posłusznego Jana /737 28. O cudownej cierpliwości przeora Mutiusa /737 29. O mnichu, który był synem hrabiego i za karę musiał nosić kosze /738 30. O przeorze Pinuphiusie, który oddalił się od klasztoru /739 31. Upomnienie dla nowego mnicha /740 32. O pewnym mnichu, który karmił obcych przed ustaloną godziną /742 33. O pewnym mnichu, który nigdy nie jadł sam /742 34. O starym mnichu Machetesie /742 35. O przeorze Teodorze /743 36. O anachorecie, żyjącym na jałowej pustyni /743 37. O mnichu Archebiuszu /744 38. O dwóch uczniach, którzy nieśli choremu figi i zmarli w drodze /744 39. O pracy egipskich mnichów /744 40. O przeorze Pawle /745 41. O pewnym bluźniącym bracie zniszczony żarem złej żądzy /745 42. Wielu mnichów przychodzi do świętego Antoniego po pociechę /745 43. O ojcu Hero /746 44. O dwóch mnichach, którzy podróżując przez pustynię, postanowili nic nie jeść, o ile Bóg im czegoś nie ześle /747

W domu niewoli jest jednym z najwybitniejszych w polskiej i światowej literaturze świadectw stalinowskich zbrodni. Autorka opisuje swoją ciernistą drogę wojenną – od aresztowania w pierwszych miesiącach sowieckiej okupacji polskich kresów, poprzez przesłuchania, tułaczkę po stalinowskich więzieniach, wywózkę do okrytego czarną sławą łagru w Workucie, niełatwą drogę wiodącą przez radzieckie kołchozy aż po amnestię i drogę do Armii gen. Władysława Andersa. Autorka daje obraz swojego doświadczenia, ale także losów licznych towarzyszek niedoli, kobiet różnych narodowości, które w bestialskich warunkach potrafiły zachować człowieczeństwo lub poddały się upodleniu. Autorka maluje wstrząsający portret zniewolonych ludzi, a równocześnie obnaża niewyobrażalne okrucieństwo oprawców i ich metody. Dzieło Beaty Obertyńskiej, napisane przez historię, krzywdę i cierpienie kobiet, daje obraz nieludzkiego systemu sowieckiego więziennictwa, jaki przekazali również Gustaw Herling-Grudziński w Innym świecie czy Aleksander Sołżenicyn w Archipelagu Gułag.

Publikację wyróżnia różnorodność podejmowanych tematów znakomicie ilustrujących spektrum najnowszych zainteresowań polskich badaczy zajmujących się kwestiami związanymi z szeroko rozumianą polityką migracyjną. Większość opracowań zawartych w zbiorze została przygotowana na podstawie pogłębionych badań autorskich, a w wielu wypadkach mamy do czynienia z prezentacją wybranych rezultatów kilkuletnich studiów realizowanych w ramach projektów badawczych. Wykorzystano starannie dobrany i przemyślany aparat pojęciowy, poprzez odwołanie się do paradygmatów badawczych charakterystycznych dla dyscyplin, które reprezentują autorzy. Należy zaznaczyć, iż w omawiany wielogłos środowiska migrantoznawczego wpisali się przedstawiciele różnych pokoleń badaczy. [...] Ta wielopokoleniowość w sposób istotny wzbogaca dialog wewnątrz środowiska osób badających zjawiska migracyjne, które oceniam jako bardzo otwarte, a także świetnie ilustruje poszerzanie się i zmiany pól badawczych. Praktyce dialogu międzypokoleniowego towarzyszy w tym wypadku interdyscyplinarny dialog przedstawicieli wszystkich nauk społecznych i społecznych, zainteresowanych badaniem różnych aspektów polityki migracyjnej: politologów, socjologów, etnologów/antropologów, historyków, prawników, ekonomistów, geografów, demografów i innych. W rezultacie otrzymujemy pracę, która znacząco poszerza naszą wiedzę o różnych wymiarach polityki migracyjnej, odsłania nowe pola i optyki badawcze tego zjawiska, wreszcie dokumentuje integrację środowiska badaczek i badaczy migracji, a także bez wątpienia może przyczynić się do dalszego zacieśniania współpracy między nimi. Z recenzji prof. dr. hab. Jacka Schmidta, UAM Poznań

Punkt wyjścia analiz prezentowanych w przedkładanym czytelnikowi tomie stanowi przekonanie (większości) ich autorów, że teoria polityki, traktowana najogólniej jako sposób rozumienia władzy, państwa i jego instytucji, jest zakorzeniona w badanej rzeczywistości. Dlatego właśnie jednym z podstawowych impulsów jej rozwoju lub przewartościowań zawsze były zmiany rzeczywistości, do której się ona odnosiła, a zwłaszcza wszelkie sytuacje kryzysowe, zapowiadające kres tego, co było, i nadejście czegoś nowego. To one skłaniały badaczy do porzucenia bądź zrewidowania swojej dotychczasowej aparatury pojęciowej. Czas przełomów historycznych i wielkich zwrotów społeczno-politycznych, znanych w historii świata zachodniego, zawsze inicjował nową teorię polityczną. […] Co ciekawe, wydaje się nawet, że obecnie jesteśmy świadkami zjawiska intensyfikacji częstotliwości tego rodzaju przełomów. Nasz czas zdaje się biec szybciej, szybciej niż my – nauka – jesteśmy w stanie go zarejestrować i narzucić nań jakieś ramy konceptualne. […] Czy zatem nie jest tak. Że przed teorią polityki, po raz kolejny w jej bogatej historii, stoi przede wszystkim zadanie redefinicji własnych założeń, celów, podejść badawczych, języka i stosowanych przez nią podejść? Zebrane w niniejszym tomie prace kreślą pewien obraz złożoności sygnalizowanych zagadnień. fragmenty Wprowadzenia

Zebrane w jednym tomie klasyczne już opowiadania wybitnego taternika przed- i powojennego, Wawrzyńca Żuławskiego. Odkrywają przed czytelnikami sedno taternictwa i miłości do gór. Wskrzeszają lata, które odeszły w niepamięć. Pierwsze przejścia tatrzańskich ścian zimą i latem, pełne poświęcenia akcje ratunkowe, samotne włóczęgi wśród skalnych szczytów, schroniska z rodzinną atmosferą, braterstwo liny… Po lekturze opowiadań Żuławskiego chciałoby się, żeby te czasy wróciły. Nowe wydanie wzbogacono niepublikowanymi zdjęciami z archiwum Żuławskiego oraz fotografiami znanego tatrzańskiego fotografa, Jana Sunderlanda. Zostało również opracowane tak, by współczesny czytelnik nie miał problemów ze zrozumieniem elementów z poprzedniej epoki.

Lata osiemdziesiąte XX wieku to najważniejsza dekada w dziejach współczesnej Polski. To właśnie wtedy doszło do wielkiego zrywu Polaków i powstania ruchu, który po wielu latach trudnych doświadczeń doprowadził do kresu Polski Ludowej, komunistycznej pól-kolonii Związku Sowieckiego, i odrodzenia wolnej Rzeczpospolitej. Ta książka ukazuje tę niezwykłą polską drogę do wolności, która stała się początkiem upadku komunistycznego bloku w Europie. Autor przedstawia dzieje „Solidarności” w pierwszej i najważniejszej dekadzie jej istnienia, ukazując kulisy wydarzeń, które doprowadziły do strajków sierpniowych, z których narodził się związek, czas „festiwalu wolności” – kilkanaście miesięcy legalnej działalności „Solidarności”, okres stanu wojennego, kiedy polskie komunistyczne władze wyprowadziły wojsko i milicję przeciwko własnemu narodowi, lata podziemnego funkcjonowania opozycji i walki w konspiracji pod tyranią PZPR, aż do ponownego odrodzenia się nadziei i siły, strajki w roku 1988 i wydarzenia z roku 1989, prowadzące do gruntownych przemian ustrojowych, społecznych i politycznych w Polsce oraz otwierające drogę do pełnej wolności. Prof. Ryszard Terlecki, historyk, publicysta, polityk, w latach 1974-1989 uczestnik działań antykomunistycznej opozycji, od 2007 roku poseł Prawa i Sprawiedliwości na Sejm RP, od 2016 r. wicemarszałek Sejmu i Przewodniczący Klubu Poselskiego Prawo i Sprawiedliwość, wykładowca w Akademii Ignatianum i Papieskim Uniwersytecie Jana Pawia II w Krakowie oraz w Państwowej Wyższej Szkole Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu, były dyrektor krakowskiego oddziału Instytutu Pamięci Narodowej, autor m.in. Miecz i tarcza komunizmu. Historia aparatu bezpieczeństwa w Polsce 1944-1930. Kraków 2007 i 2013; Polska w niewoli. Historia sowieckiej kolonii, Kraków 2015.

Problematyka ustroju konstytucyjnego wolnych miast (terytoriów, państw) Europy w XIX i XX w. (1806-1954) nie doczekała się dotychczas odrębnej monografii tak w polskiej, jak i europejskiej, zwłaszcza niemieckiej, literaturze naukowej. Temat jest niezmiernie pociągający, lecz dotychczasowi Autorzy koncentrowali się przede wszystkim na ustroju politycznym poszczególnych wolnych miast, głównie niemieckich (Brema, Frankfurt/Main, Hamburg, Lubeka) oraz polskich (dwukrotnie Gdańsk, Kraków), rzadziej pozostałych (Fiume/Rijeka, Kłajpeda i Triest). Takie potraktowanie problemu doprowadziło do zniekształceń tematu, gdyż nikt z badaczy nie starał się ujrzeć ani analogii, ani przeciwieństw w skali ogólnoeuropejskiej, traktując zagadnienie wyłącznie partykularnie, a wręcz niekiedy z emocjonalnym lokalnym patriotyzmem. Na tym tle niniejsza monografia ma charakter pionierski, stanowiąc oryginalne rozwiązanie, pozwalające zweryfikować ogólnie przyjęte tezy i poglądy, z wyłączeniem emocji narodowo-lokalnych, nasiąkniętych niekiedy uprzedzeniami, które najwyraźniej uwidoczniły się w niemieckiej i całkowicie jej przeciwstawnej polskiej interpretacji ustroju Wersalskiego Wolnego Miasta Gdańska.

Niezwykłe losy Krzysztofa Grabowskiego, arystokraty, lotnika 301 Dywizjonu Bombowego, pierwszego Polaka, który samotnie przepłynął Atlantyk.

Joseph Roth mieszkał i pracował w hotelach, które kochał i na które cierpiał. Widzę go w dworcowych poczekalniach, w pociągach, w melancholijnych pejzażach. Bagażowy pakuje na wózek cale jego życie. „Żółta poświata fotografii”. Powroty do czegoś, czego już nie ma, a może w ogóle nie było. Fotograficzne atelier. Fotograf w czarnym garniturze. A może tylko grabarz o woskowej twarzy. Lalki, peruki, utracone piękno. Czasem widoki z okna. Niby nie dzieje się nic. Ktoś gra w domino. „Na trzecim piętrze mieszka gramofon. Żywe stworzenie, które wykrzykuje radość i smutek na podwórze”. Na ulicy ruch: pies, piłka, żebrak. Apatia kolejek miejskich. Szyny. Druty. Spowite dymem miasta. „Gorycz metropolii”. Porzucone zdjęcia. Uśmiech zatrzymany w biegu. Retusz umykającego czasu. W tych felietonach-wierszach – Autor żegluje po miejscach pozornie błahych, nic nie znaczących. I znaczących tyle, ile nasze życie i śmierć. Wie, że nie ma miejsc stałych. Jest zawsze jakaś podróż, czyjaś twarz, pan w „szarym flauszowym kapeluszu”, młody Fritz z matką, blondynka w oknie, aukcja berlińskiego panoptikum. „Wszystko się rozsypało”. Woskowe życie się stopiło… (Ewa Lipska)

W roku setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości po wielokroć wspominani są bohaterowie, którzy przed 100 laty wywalczyli długo oczekiwaną przez Polaków wolność. Wśród pojawiających się opracowań, zarówno akademickich, jak i popularnonaukowych, na próżno jednak szukać informacji o losach ogromnej rzeszy polskich patriotów, którzy o sprawę polską postanowili walczyć inaczej niż tak silnie obecni w polskiej świadomości i kulturze galicyjscy legioniści Józefa Piłsudskiego.W swej najnowszej książce Andrzej Solak wypełnia tę lukę, przedstawiając fascynującą i znakomicie udokumentowaną opowieść o tysiącach polskich żołnierzy, którzy nadziei na wyzwolenie postanowili szukać nie jak Piłsudski u boku państw centralnych, lecz walcząc ramię w ramię z państwami ententy na terenie Rosji. Historia sprawiła, że to oni jako pierwsi musieli stanąć w obronie wartości świata zachodniego, którym zagroziła nowa wizja ładu społecznego forsowana przez bolszewików. Po powrocie z tułaczki do wolnej już Polski nie złożyli broni, a bez ich ducha walki trudno sobie wyobrazić zwycięstwo roku 1920. Najwyższa więc pora, by krew żołnierzy polskich formacji wojskowych, przelana w obronie nie tylko Polski, ale i całej zachodniej cywilizacji, została przez nas właściwie uhonorowana, a ich skomplikowane losy na stałe wpisały się w świadomość Polaków jako te, bez których nie byłoby polskiej wolności. Andrzej Solak jest absolwentem historii UJ, dziennikarzem, autorem kilku książek, w tym wydanych w Wydawnictwie eSPe: Walk Polaków z islamem, Modlitwy mieczy, Krucjaty Wyklętych, Warszawy ’44, Kresów w płomieniach oraz Rycerzy Chrystusa. Czyny orężne Formacji Wschodnich okrywa dziś mrok niepamięci. A przecież tym nieszczęsnym tułaczom zmierzającym w rodzinne strony krętymi, ciernistymi szlakami z odległych krain – z Kaukazu, Kubania, Murmania czy Sybiru – chodziło tylko o Polskę. O orzełka na czapce, o sztandar zasłaniany w boju własną piersią. O parę słów w ojczystym języku wyrytych na brzozowym krzyżu, wkopanym w żołnierską mogiłę. Nie myśleli o karierze, o bogactwach i zaszczytach. Wypełnili swój obowiązek, po czym usunęli się w cień.26 lutego 1919 roku na posiedzeniu Sejmu Ustawodawczego w Warszawie marszałek Wojciech Trąmpczyński zdał posłom relację ze swego spotkania z przedstawicielami sztabu byłego I Korpusu Polskiego w Rosji, słynnymi dowborczykami. Weterani przekazali na ręce marszałka dar dla odrodzonego państwa polskiego – kwity depozytowe na olbrzymią sumę w gotówce, złocie i srebrze, ongiś zdobytych w Rosji, a następnie przewiezionych w tajemnicy do wciąż okupowanego przez Niemców Królestwa Polskiego. Marszałek Trąmpczyński podziękował kombatantom za ów dar, a składając posłom sprawozdanie, zakończył je uwagą: „Generał Dowbor-Muśnicki i jego dzielni towarzysze nadmienili, że nie ma tak ciężkich i przykrych chwil dla narodu, gdzie by się nie mogło czegoś pożytecznego zdziałać dla Ojczyzny, chyba że się utraci wiarę w jej nieśmiertelność”.(fragment książki)

Lech Mucha, chirurg z wieloletnim stażem, w tej zupełnie niezwykłej książce postanowił podzielić się z czytelnikami opowieściami z pierwszej linii frontu codziennej walki o życie i zdrowie pacjentów. Walkę tę toczy nie w luksusowych salach operacyjnych, znanych z popularnych seriali, lecz naprawdę w warunkach pola bitwy, bo w zwykłym szpitalu powiatowym. Mimo takich niefilmowych realiów historie, które opowiada, z pewnością mogłyby się stać scenariuszem zarówno na trzymający w napięciu thriller, wzruszający film obyczajowy, jak i znakomitą komedię. Chirurdzy to jednak nie tylko zbiór świetnie napisanych opowieści i przezabawnych anegdot. Każdy rozdział autor kończy zestawem ciekawostek z historii medycyny, a także fachowych wskazówek, jak poradzić sobie z sytuacjami zagrażającymi zdrowiu i życiu, śmiesznymi tylko wtedy, gdy mają szczęśliwe zakończenie. Książka – którą przekazujemy w ręce czytelników z przekonaniem, że jej lektura będzie naprawdę wciągająca – to również piękne świadectwo wiary i budzącej szacunek postawy lekarza, który otrzymany od Boga talent dzięki swej ciężkiej pracy codziennie pomnaża, z poświęceniem wprowadzając w życie słowa z ewangelii św. Mateusza: „I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych”. Lech Mucha – absolwent Śląskiej Akademii Medycznej, specjalista chirurgii ogólnej. Doświadczenie zawodowe zdobywał w szpitalach w Zabrzu, Pyskowicach i Bytomiu. Poza salą operacyjną motocyklista, bloger i publicysta dwutygodnika „Polska Niepodległa”. Od 25 lat szczęśliwy mąż, a także ojciec dwójki dorosłych już dzieci.

Ksiądz Jerzy Popiełuszko – współczesny prorok i męczennik niepodległości Czy przesłanie ks. Jerzego Popiełuszki wciąż jest aktualne? Bez względu na granice czasu i państw? Czy polski kapłan potrafi poruszyć też duszę laickiej Francji? Kapelan Solidarności został brutalnie zamordowany przez milicjantów w 1984 r. Ta zbrodnia głęboko poruszyła serca jego rodaków, tłumnie uczęszczających na msze za Ojczyznę i modlących się o wolną Polskę. Niemal trzydzieści lat później grób Popiełuszki odwiedził francuski kapłan Bernard Brien, który ze zdumieniem odkrył, że obaj urodzili się tego samego dnia – 14 września 1947 r. W niedługim czasie postać męczennika niepodległości tak zachwyciła ks. Briena, że stał się jego gorącym czcicielem. Stało się to głównie za sprawą zachwytu nad ewangelicznym radykalizmem Popiełuszki i jego przywiązaniem do prawdy oraz cudu, który wydarzył się we Francji za jego wstawiennictwem. Nawet totalitaryzm nie jest w stanie zabić prawdy. Ta książka jest tego dowodem.

"Z wielką drobiazgowością kreśli niełatwą drogę tej zakaukaskiej republiki do zbudowania podstaw postradzieckiej państwowości, ukazując liczne, piętrzące się na niej przeszkody, ujawniające się zarówno w ramach systemu politycznego, jak i w jego zewnętrznym otoczeniu. Pracę charakteryzuje przede wszystkim bogactwo faktografii, zrekonstruowanej na szerokiej bazie źródłowej." Prof. dr hab. Andrzej Antoszewski Instytut Politologii, Wydział Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego

Opowieść o mądrym i szlachetnym życiu. Pełnym dramatycznych wydarzeń, wzlotów i upadków, walki o miłość i macierzyństwo. Mnóstwo przykładów na hart ducha autorki, której wspomnienia są nie tylko potwierdzeniem sensownego i godnego życia. To równocześnie, od czasu do czasu, podkreślana duma ze swoich dzieci, z ich rodzin, pracy, zawodów i wykształcenia. Dlatego też na końcu tej książki został zamieszczony kolorowy, zdjęciowy suplement, tych wszystkich, którzy byli czy są dla autorki najbliżsi.

Świetny pomysł uruchomienia serii Biblioteka 800-lecia Torunia otwiera książka jej znakomitego inicjatora. Mamy tu zachętę do sprzęgania historii tego niezwykłego Miasta z losami biograficznymi osób zaznaczających w nim swoją obecność poprzez dokonania, ale i poprzez wartościowe, wręcz symboliczne spotkania z różnobarwną paletą osobowości twórczych swego czasu. Nie jest zbyt częste odkrycie, że człowiek kiedyś zarządzający kulturą miejską sam objawia się jako głęboko przeniknięty kulturowo tradycją i jej życiem współczesnym, troszcząc się o oba wymiary kondycji historycznego matecznika Mikołaja Kopernika i Samuela Bogumiła Lindego, miasta uniwersyteckiego, przejmującego tradycje wileńskie i budującego zręby nowoczesności w duchu europejskim. Michał Staśkiewicz objawia się jako niezwykły narrator, mistrz skrótu, finezyjny obserwator gestów i „chwil brzemiennych w znaczenie”, jak to romantycznie wyrażał Johann Wolfgang Goethe. Tytułowy „życiorysta” mówi nie tylko o sobie, ale przede wszystkim o aurze, o przeżyciach, łącznie składających się na „genius loci” Miasta, w którym „gotyk na dotyk” współżyje z twórczymi wydarzeniami, sprzyjając spotkaniom duchowym, budząc wrażliwość i otwartość na świat. Autor to wszystko pokazuje z niezbędną dawką autoironii, z perspektywy refleksyjnej, jako przewodnik odsłaniający to, co ulotne i łatwe do zapomnienia, a co zarazem buduje bogactwo ducha i nadaje sens życiu w miejscu, do którego przybywają wielcy kultury, które ma więzi ze światem pełnym różnorodności i z którego na ten świat się wypływa. Toruń zasługuje na taki obraz miasta pogranicza kulturowego poprzez opowieść jego niezwykłego mieszkańca, przyjaciela Getyngi, obywatela świata. Lech Witkowski

Długo oczekiwane wznowienie wiekopomnego dzieła Juliana Tuwima, wydanego wcześniej w niewielkim nakładzie w 1950 roku. Pegaz dęba to doskonałe świadectwo mistrzostwa poety w dziedzinie humorystyki. Autor, znany ze swojej erudycji, ale i specyficznego poczucia humoru, w niezwykle zabawny sposób uzmysławia czytelnikowi, jak ciekawy jest język sam w sobie i że może służyć do zabawy, nie tylko do opisów rzeczywistości. Tuwim, przywołując szereg niebanalnych palindromów, kunsztownych rymów, zadziwiających kalamburów i innych absurdalnych językowych wynalazków, wprowadza czytelnika w magiczny świat, w którym słowa pokazują swoje zadziwiające oblicze.

Ten tom krótkich esejów i aforyzmów Emila Ciorana (1911–1995) został opublikowany w 1979 roku i jest pesymistyczno-nihilistyczną refleksją filozofa nad ludzkością, historią i nad sobą. W wieku 68 lat powraca on do swojego życia i stawia diagnozę człowiekowi jako takiemu. Nie jest to jednak refleksja teoretyczna w zwykłym sensie. Cioran był specyficznym egzystencjalistą wśród francuskich egzystencjalistów powojnia. Jeśli teoretyzuje, to zawsze wychodząc od siebie i, trzeba przyznać, najbardziej zajmujący jest tam, gdzie pisze o sobie: „Niczego, czym się zajmowałem, o czym mówiłem przez całe życie, nie sposób oddzielić od tego, co przeżyłem. Nic nie zmyśliłem, byłem tylko sekretarzem swych doznań”, podsumowuje. Wbrew tendencjom modernizmu stwierdza w tym kontekście: „Biada książce, którą można czytać, nie zastanawiając się cały czas nad autorem”. Jego pisarstwo jest autoterapią, mizantropia formą zdrowego rozsądku, pesymizm wyrazem zachwytu nad życiem, nihilizm odpowiedzią na to, co wymyka się słowu. I właśnie ta „otchłań” w człowieku przewija się przez cały tom jako ostateczna instancja rozważań nad historią i ludzkim uwikłaniem w nią, nad brakiem wiary i tęsknotą do niej. „Ćwiartowanie”, które po francusku oznacza też rozdzieranie, a nawet torturę rozrywania końmi, sygnalizuje tu rozdarcie między pragnieniem wiary i sensu a poczuciem absurdu wszelkich religii i zwątpieniem w jakiekolwiek poznanie. Rozkrok nad otchłanią.

Unikatowość prezentowanej książki na polskim rynku wydawniczym może stanowić zachętę i zaproszenie do lektury dla tych, którym bliska jest problematyka opieki i pomocy społecznej, pracy socjalnej, a także osób znajdujących się w sytuacji wymagającej pomocy oraz wsparcia. z recenzji dr hab. Katarzyny Ornackiej Autorom udała się rzecz bardzo rzadko spotykana – napisali podręcznik, który poza wartościami użytecznymi w dydaktyce zawiera pasjonującą opowieść o tym, jak państwo polskie organizowało pomoc osobom najsłabszym społecznie. Trudno obok tej książki przejść obojętnie. z recenzji dr. hab. Norberta G. Pikuły, prof. UP Mikołaj Brenk – dr nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki. Adiunkt na Wydziale Studiów Edukacyjnych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Swoje badania poświęca dziejom pomocy społecznej w minionym stuleciu, szczególnie problemom społecznym okresu Polski Ludowej. Krzysztof Chaczko – dr nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce. Adiunkt oraz zastępca dyrektora Instytutu Pracy Socjalnej Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie. Oprócz problematyki funkcjonowania pomocy społecznej przedmiotem jego badań jest też rozwój państwa bezpieczeństwa socjalnego w Izraelu i w Polsce. Rafał Pląsek – asystent w Instytucie Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się wokół zagadnień związanych z polityką społeczną (w szczególności dotyczących pomocy społecznej) oraz socjologią edukacji.

Barwnie ilustrowana książka odkrywa przed nami tajemnicę niezwykłego życia ks. Dolindo Ruotolo, któremu Jezus powierzył modlitwę „Jezu, Ty się tym zajmij”. Ksiądz Dolindo to postać niezwykła – człowiek pełen głębokiej wiedzy duchowej, cudotwórca wspomagający potrzebujących, sam cierpiący przez wiele lat z powodu niemożności sprawowania posługi kapłańskiej, cichy i pokorny kapłan, którego dzieła liczą kilkanaście tysięcy stron, już za życia uznawany za świętego. Do jego grobu w jednym z neapolitańskich kościołów nieustannie pielgrzymują ludzie potrzebujący pomocy i wsparcia – i pomoc tę uzyskują, a ich świadectwa gromadzone są na potrzeby rychłego procesu kanonizacyjnego księdza Dolindo. Autorka książki podąża śladami tego świętego kapłana. Odwiedza jego ukochane miasto – Neapol. Prowadzi nas do miejsc związanych z jego życiem i działalnością. Książka zawiera wywiad z Grazią Ruotolo, krewną księdza Dolindo, będącą jednocześnie strażniczką jego pamięci i propagatorką jego wielkiego dzieła. Znajdziemy tu unikalne zdjęcia oraz nieznane dotąd polskiemu czytelnikowi modlitwy, które przekazał nam ks. Dolindo. Z książki dowiemy się również o przepowiedni ks. Ruotolo z 1965 roku o wyborze Karola Wojtyły na papieża.