Polska Walcząca – Historia Polskiego Państwa Podziemnego” to pierwsze w Polsce wydawnictwo przedstawiające, w sposób fachowy i kompletny, heroiczną walkę Polaków o niepodległość, poczynając od ostatnich strzałów kampanii wrześniowej, a kończąc na nierównym boju z oddziałami NKWD i Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W naszej serii przedstawiamy wszystkie aspekty największej podziemnej armii świata, jaką była konspiracja polska, w jej wszystkich barwach i odcieniach. Zapraszamy do poznania niezwykłej historii ludzi pełnych odwagi i pogardy śmierci, którzy walczyli, często w beznadziejnej walce, o dobro dla nich najwyższe – niepodległą Polskę.

W oparciu o źródła drukowane, a często i rękopiśmienne, autor przywołuje mało znane lub w ogóle nieznane epizody z życia poetów i pisarzy żyjących w epoce narodowej niewoli. Rekonstruuje zatem sławne podróże Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego na Wschód, pisze o wielokrotnych powrotach Henryka Sienkiewicza do Krakowa, a także – o tajemnicach pierwszej wizyty w tym mieście Stefana Żeromskiego. Czytelnik znajdzie tu teksty o podróżach autora Trylogii do Paryża oraz o związkach z tym miastem Ferdynanda Hoesicka. Pozna tajniki biografii pochodzącego z Tarnowa Józefa Szujskiego, pierwszego profesora historii Polski na Uniwersytecie Jagiellońskim, podobnie jak i mało znane fakty z życia Włodzimierza Tetmajera, malarza i poety. Zainteresuje się zapewne okolicznościami, w jakich powstał obraz Jana Matejki Kościuszko pod Racławicami oraz – jak wyglądała wędrówka Tadeusza Micińskiego po tajemniczych zakamarkach Złotego Pałacu w Bizancjum. Franciszek Ziejka (ur. 1940) – historyk literatury i kultury polskiej, profesor honorowy Uniwersytetu Jagiellońskiego, rektor tegoż w latach 1999–2005, przewodniczący Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich w latach 2002–2005, członek czynny Polskiej Akademii Umiejętności, przewodniczący Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa (od 2005). Przez osiem lat wykładał w uniwersytetach francuskich i portugalskich. Bada przede wszystkim dzieje literatury i kultury polskiej czasów narodowej niewoli. Ogłosił kilkaset artykułów i ok. dwudziestu książek naukowych, w tym: „Wesele” w kręgu mitów polskich (1977), Złota legenda chłopów polskich (1984), Paryż młodopolski (1993), Nasza rodzina w Europie (1995), Miasto poetów (2005), Moja Portugalia (2008), Mistrzowie słowa i czynu (2011), Polska poetów i malarzy (2011), Jan Paweł II i polski świat akademicki (2014), W drodze do sławy (2015).

Spis treści: Wstęp /3 Rozdział I. Dzieciństwo i młodość Rodzina /8 Dzieciństwo i edukacja /15 Młode lata /20 Rozdział II. U boku Napoleona Od Wschowy do Frydlandu /34 Pierwsze lata Księstwa Warszawskiego /59 W wojnie z Austrią /66 Między dwiema wojnami /102 Na polach bitew "drugiej wojny polskiej" /114 U kresu epoki /171 Rozdział III. Turnowie dziedzicami Dobrzycy Przejęcie dóbr dobrzyckich przez Turnów /186 Ostatni rok życia Kazimierza Turny /197 Dobra dobrzyckie za czasów Tunów /208 Dobrzycka rezydencja za czasów Turnów /242 Rodzina Kazimierza Turny w Dobrzycy /256 Zakończenie /278 Bibliografia /281 Indeks osób /293

Tragiczny zgon króla Przemysła 8 lutego 1296 roku jest jednym z kilku dziejowych wydarzeń, które zadecydowały o dalszej przyszłości Polski. Poprzez parę kolejnych układów małżeńskich, związanych z panowaniem konkretnych osób, otworzył on drogę późniejszej „epoce Jagiellonów” izwiązanej z nią wschodniej orientacji państwa, czego konsekwencją stało się sąsiedztwo z Rosją i coraz bardziej potęgujący się wpływ Imperium carów na wydarzenia w Polsce. Również i przesunięcie granic etnicznych— na wschodzie na korzyść, a na zachodzie na niekorzyść narodowości polskiej — ma związek z historycznymi następstwami tego faktu. W momencie dokonania zbrodni rogozińskiej wielkopolska linia Piastów miała jeszcze szanse przeżycia. Trzydziestokilkuletni król mógł jeszcze doczekać się syna, a gdyby nawet tak się nie stało, zdążyłby doprowadzić do skutku zachodnie małżeństwo swej córki, zgodnie z reprezentowaną przezeń linią polityczną. Trwała stabilizacja rządów na Pomorzu Gdańskim nie dostarczyłaby pretekstu do interwencji krzyżackiej z1308 roku — znów ze wszystkimi dalekosiężnymi konsekwencjami tego wydarzenia, aż po egzystencję i ekspansję Królestwa Pruskiego. Można by stwierdzić, że gdyby nie zamach w Rogoźnie, całe dzieje Polski obracałyby się w granicach zbliżonych do stanu dzisiejszego. Nie zatoczyłyby natomiast kilkuwiekowego koła „Rzeczypospolitej Obojga Narodów”, w szerokich granicach przedrozbiorowych, a potem już tylko w marzeniach, do której to postaci nawiązywało jeszcze — w miarę ograniczonych już możliwości — odrodzone państwo po I wojnie światowej. ze Wstępu

Według wielu obserwatorów Kościół przechodzi przez najpoważniejszy kryzys w swojej historii. Zaskakująca abdykacja Benedykta XVI, jego decyzja o pozostaniu „papieżem emerytem", a następnie, po konklawe i wyborze Franciszka, współistnienie dwóch papieży nieustannie prowokują pytania oraz próby odkrycia całej prawdy o tych zagadkowych wydarzeniach. Dlaczego Benedykt XVI stał się znakiem sprzeciwu? Co takiego działo się w środowisku najwyższych hierarchów Kościoła? Kto popierał „rewolucję" w Kościele katolickim? Czy papież naprawdę zrezygnował? Oto pytania, na które Socci odpowiada ukazując fakty, gesty i słowa Benedykta XVI z ostatnich sześciu lat. Stopniowo odkrywa prawdę: on faktycznie pozostał papieżem, a konsekwencje tego faktu wciąż nie zostały do końca zbadane. W tym przekonującym i doskonale udokumentowanym śledztwie wraz z autorem staramy się zrozumieć, co naprawdę obecnie dzieje się w Watykanie oraz odkrywamy tajemniczą misję, której podjął się Benedykt XVI dla Kościoła i całego świata. Autor głosi tezę, że źródłem decyzji Benedykta XVI i podejmowanych przezeń wyborów mogły być również nadprzyrodzone wydarzenia! Socci zgłębia i rozszyfrowuje starożytne proroctwo dotyczące osoby Benedykta XVI, a także ujawnia nowe objawienie z Fatimy, które dotyczy Kościoła i całego świata!

A lively introduction to the seminal art and design movement that changed the way we see, think and live. Now 100 years old, the Bauhaus still looks just as fresh today as it did when it began. It was a place to experiment and embrace a new creative freedom. Thanks to this philosophy, the Bauhaus still shapes the world around us. Trace The Story of the Bauhaus through the 100 personalities, designs, ideas and events that shaped this monumental movement. Learn about leaders Paul Klee, Walter Gropius, Anni Albers and Wassily Kandinsky; witness groundbreaking events and wild parties that would revolutionise contemporary design; and discover a range of innovative ideas and new ways of thinking. Biographical Notes Frances Ambler is a London-based writer and art historian. She has a special interest in 20th-century design and is the author of Mid-Century Modern: Icons of Design. She has worked with museums and galleries across the globe, including the Solomon R. Guggenheim Museum in New York, London's Victoria and Albert Museum and the Scottish Sculpture Trust.

Nie tylko w dziejach Rzeczypospolitej trudno o przykład większego męstwa i poświęcenia niż obrona Lwowa w okresie 1918–1919. Kiedy Wielka Wojna dobiegła praktycznie końca, mieszkańcy tego pięknego miasta w dzień Wszystkich Świętych, 1 listopada 1918 r., wyszli rankiem na ulice. Nie mogli jednak udać się na groby swych bliskich. Po Lwowie krążyły bowiem uzbrojone i strzelające w różnych kierunkach oddziały Ukraińców, którzy korzystając z wojennej zawieruchy postanowili z zaskoczenia zawładnąć ówczesną stolicą Galicji. Tu, gdzie od tylu wieków była Polska, teraz miała być tylko Ukraina. Lwów był oczywiście miastem kilku kultur, narodowości i kilku religii, ale żywioł polski był cały czas dominujący, nawet pod zaborami. Mieszkali tam Żydzi, Ormianie, w niedużym procencie również Ukraińcy – do tej pory wszyscy żyli tu w zgodzie. Kwitnące w tym mieście kultura, sztuka i nauka, były w olbrzymim stopniu dziełem Polaków. Przez parę wieków również obrona przed zalewem muzułmańskim spoczywała na barkach Rzeczypospolitej. Jednak 1 listopada 1918 r. nad miastem załopotały żółto-niebieskie flagi. Zaskoczenie Polaków było olbrzymie, ale jeszcze większa okazała się chęć walki, obrony ukochanego miasta. Kto jednak miał to uczynić, skoro tyle polskiej krwi polało się wcześniej na wszystkich frontach Wielkiej Wojny? Do obrony spontanicznie przystąpiła więc młodzież, dzieci w zasadzie; byli za młodzi, by wcześniej zostać wcielonymi do zaborczych armii. Nikt nie kazał im walczyć, to był potężny zryw serc. Broni prawie nie mieli, musieli ją dopiero sukcesywnie zdobywać. Odwagę Orląt Lwowskich, jak nazwano tych młodych bohaterów, wspomagał spryt i świetna znajomość terenu. Do walki stanęło niewielu zawodowych oficerów oraz 1374 uczniów szkół powszechnych i średnich oraz studentów. Najmłodszy z nich miał zaledwie 9 lat… 13-letni Antoś Petrykiewicz, poległy od zadanych mu ran, został najmłodszym kawalerem Orderu Virtuti Militari… Śmiercionośna kula dopadła 14-letniego harcerza Jurka Bitschana... Nieraz ginęły całe rodzeństwa, jak Tadeusz (21 lat), Jan (18) i Helena (15) Grabscy… Na tragiczny krzyk wydobywający się z okrążonego przez Ukraińską Armię Halicką miasta zareagowała Ojczyzna, która właśnie zaczynała się odradzać. W porę nadeszła pomoc, najpierw ochotnicza, a potem regularna, wojskowa. Wybitny historyk prof. Wojciech Roszkowski sławi w tej książce męstwo Orląt Lwowskich. W Krakowie ma stanąć ich pomnik. Ta publikacja służy nie tylko propagowaniu prawdy historycznej, ale też wyrażeniu wdzięczności wobec Orląt i ma wspomóc finansowo budowę pomnika ku ich czci albowiem z każdej książki 10 zł przeznaczone jest na budowę pomnika Orląt Lwowskich w Krakowie.

Wywiad-rzeka przeprowadzony z Edmondem Jabsem przez jednego z najbardziej wnikliwych znawców jego twórczości pod koniec życia pisarza. Doskonałe wprowadzenie w wielowymiarową filozofię autora Księgi Pytań.Ze wstępu Marcela Cohena: Z pustyni do Księgi ukazuje potrójną drogę Edmonda Jabsa jako pisarza: jego biografię związaną w całości z Egiptem i pustynią, jeszcze przed wykorzenieniem, z którego zrodzi się potem Księga Pytań, historyczną drogę Żyda ponieważ biografia Edmonda Jabsa mogłaby być jej doskonałą metaforą wreszcie drogę pisarskiego doświadczenia, które dla Edmonda Jabsa jest nieodłączne od absolutnej ciszy i pustki.Edmond Jabs: To prawda, że uważałem się zawsze za pisarza francuskiego i nigdy nie przyszedł mi do głowy pomysł, aby wyjechać i żyć w Izraelu. Być może jest w tym coś jeszcze głębszego, czego dotykam stale w moich książkach: moja głęboka, instynktowna odraza do wszelkiego zakorzenienia. Mam wrażenie, że mogę istnieć tylko poza jakąkolwiek przynależnością. Ten brak przynależności jest istotą mnie samego. Być może mam do powiedzenia tylko tę jedną, bolesną, pełną sprzeczności prawdę: tęsknię, jak każdy, do swojego miejsca na ziemi, swojego domu, a równocześnie nie mogę zaakceptować tego, co daje mi los. Proszę mnie dobrze zrozumieć, ten sprzeciw nie jest wymyśloną postawą, ale głębokim uwarunkowaniem, z którym sam walczę i które oczywiście sam sobie chcę wyjaśnić. Ta nie-przynależność, utrzymująca mnie w stałej gotowości zmiany, jest także stanem, który zbliża mnie do samej istoty judaizmu, a mówiąc jeszcze ogólniej, do żydowskiego losu. Judaizm w pewnym sensie jest tylko pytaniem stawianym Historii. Pytając sam siebie: Kim jestem?, każdy Żyd stawia także pytanie otaczającej go kulturze, całemu Zachodowi. Obydwa pytania są ze sobą związane w sposób nie do rozwikłania. Dla Żyda zadawać pytania, to pozostawiać zawsze otwartą księgę odmienności.

Tytułowym bohaterem jest Mickiewicz – ale nie jest on w tej książce tematem jedynym ani nawet głównym. Znalazło się w niej kilka przykładów relacji artystycznych, w których Mickiewicz jest jedną ze stron. Relacje te są różnorodne, nie tylko o charakterze wpływu: są to również wspólne Mickiewiczowi i innym, niekiedy bardzo odmiennym od niego autorom matryce estetyczne i myślowe, a także podobieństwa zachodzące tam, gdzie bezpośrednie oddziaływanie z całą pewnością nie nastąpiło. Związki przedstawione w poszczególnych rozdziałach mają przy tym różne zwroty – „do Mickiewicza” lub „od Mickiewicza”: są to zarówno zjawiska artystyczne tworzące podglebie dla jego tekstów, jak i przypadki, w których jego twórczość stanowi pole odniesień dla innych dzieł. Dr hab. Iwona Puchalska (ORCID: 0000-0003-0681-7460) Adiunkt w Katedrze Komparatystyki Literackiej Wydziału Polonistyki UJ. Zajmuje się związkami muzyki i literatury, operą i teatrem muzycznym, problemami adaptacji, zjawiskiem improwizacji literackiej oraz uwarunkowaniami recepcji utworów muzycznych i literackich. Autorka książek: Sztuka adaptacji. Literatura romantyczna w operze dziewiętnastowiecznej (Universitas, Kraków 2004), Improwizacja poetycka w kulturze polskiej XIX wieku na tle europejskim (Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2013), Muzyka w okolicznościach lirycznych. Zapisy słuchania w poezji polskiej XX i XXI wieku (Księgarnia Akademicka, Kraków 2017).

Publikacja stanowi zapis międzynarodowej konferencji naukowej pt. „Zbigniew Brzeziński – Myśl, Działanie, Dziedzictwo”, która odbyła się na Wydziale Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych UW w dniach 20–21 października 2017 roku, stanowiąc tym samym powrót do tradycji cyklicznych, corocznych konferencji wydziałowych. Wystąpienia prelegentów i dyskusje w ramach czterech paneli tematycznych dotyczyły takich obszarów refleksji prof. Zbigniewa Brzezińskiego, jak: natura systemów autokratycznych, podejście państw Zachodu do Związku Radzieckiego i Rosji, rola Zachodu oraz perspektywy dla niego (ze szczególnych uwzględnieniem państw Europy Środkowej) czy też ewolucja porządku międzynarodowego i globalnego układu sił. Treść paneli została opatrzona wprowadzeniem autorstwa dziekana WNPiSM UW prof. Stanisława Sulowskiego oraz podsumowaniem napisanym przez prof. Romana Kuźniara – pomysłodawcę konferencji.

„Dotychczasowa tradycja interpretowania utworów romantyka jest tradycją niepełną, cząstkową, często świadomie pomijającą wiele tekstów literackich poety. Deprecjonowanie przez komentatorów życia i twórczości Krasińskiego zwłaszcza powstałych w drugiej połowie lat dwudziestych i na początku lat trzydziestych XIX wieku krótkich opowieści, francuskich i polskich fragmentów poetyckich oraz wierszy przyczyniło się nie tylko do połowicznej recepcji jego dzieła, ale i odarcia go z ważnych dla niego kontekstów. Krasiński-pisarz europejski, literacki spadkobierca Chateaubrianda, Thomasa Moore’a, Byrona czy Lamartine’a, duchowy brat Nervalai starszy kuzyn Baudelaire’a, górski wędrowiec wyjęty jakby z płócien Friedricha (ale w istocie niewiele do niego podobny), poeta łamiący pióro i stale wracający do swojej poezji – to tylko wybrane, nieznane konterfekty hrabiego Zygmunta, które nadal czekają na swojego odkrywcę. Pomieszczone w prezentowanym zbiorze artykuły – mimo charakterystycznej formuły tytułowej „życie czy literatura?” – nie roszczą sobie pretensji do udzielenia pełnej odpowiedzi na tak sformułowane pytanie. Przeciwnie: mają zachęcać do dalszych poszukiwań, sprzyjać zadawaniu nowych pytań, inspirować do twórczej lektury dzieła Krasińskiego (zwłaszcza zapoznanych utworów poety), zintensyfikować refleksję badawczą”. Fragment Wstępu

Elżbieta Stadnicka (z d. Lubomirska) żyła w trzech epokach: międzywojennej, wojennej i powojennej, a także w dwóch krajach: Polsce i we Francji. Jej pamiętnik doskonale ilustruje nastroje, życie codzienne oraz stosunki społeczne zarówno na ziemiach polskich, jak i na emigracji. Dzieje Polski w XX wieku pełne są historii nieopowiedzianych. Przez to wielu naszych bohaterów pozostaje nieznanych, a pamięć o nich umiera wraz ze śmiercią ostatnich świadków. Dlatego warto ocalić od zapomnienia tych naszych rodaków, którzy zwycięsko przeszli czas najtrudniejszej próby. Do takich osób z pewnością należy Elżbieta Lubomirska-Stadnicka, której życiorys mógłby posłużyć jako scenariusz wielu filmów fabularnych. Książka dofinansowana ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

Przekazujemy Czytelnikom czternastotomową serię publikacji będących rezultatem badań zespołu historyków wychowania z kilku polskich ośrodków akademickich, prowadzonych w ramach grantu Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki, na temat Komisji Edukacji Narodowej model szkoły i obywatela – koncepcje, doświadczenia i inspiracje. TOM I: Kalina Bartnicka, Katarzyna Dormus, Agnieszka Wałęga: Komisja Edukacji Narodowej 1773–1794. Cz. I O Komisji – wprowadzenie. Cz. II Wybór tekstów źródłowych TOM II: Andrzej Meissner, Agnieszka Wałęga: Komisja Edukacji Narodowej 1773–1794. Słownik biograficzny TOM III Cz. 1: Jan Ryś: Komisja Edukacji Narodowej 1773–1794. Akademia Krakowska. Szkoła Główna Koronna TOM III Cz. 2: Janina Kamińska: Komisja Edukacji Narodowej 1773–1794. Akademia Wileńska. Szkoła Główna Wielkiego Księstwa Litewskiego TOM IV: Dorota Żołądź-Strzelczyk, Michał Nowicki, Krzysztof Ratajczak, Justyna Gulczyńska: Komisja Edukacji Narodowej 1773–1794. Szkoły w Wydziale Wielkopolskim TOM V: Kalina Bartnicka, Katarzyna Dormus: Komisja Edukacji Narodowej 1773–1794. Szkoły w Wydziale Mazowieckim TOM VI: Andrzej Meissner, Ryszard Ślęczka, Marzena Pękowska: Komisja Edukacji Narodowej 1773–1794. Szkoły w Wydziale Małopolskim TOM VII i VIII: Adam Massalski, Ewa Kula: Komisja Edukacji Narodowej 1773–1794. Szkoły w Wydziale Wołyńskim i Ukraińskim TOM IX: Mariusz Ausz, Kazimierz Puchowski: Komisja Edukacji Narodowej 1773–1794. Szkoły w Wydziale Pijarskim TOM X: Irena Szybiak, Katarzyna Buczek: Komisja Edukacji Narodowej 1773–1794. Szkoły w Wydziale Żmudzkim TOM XI: Janina Kamińska: Komisja Edukacji Narodowej 1773–1794. Szkoły w Wydziale Litewskim TOM XII: Wiesław Jamrożek, Jolanta Szablicka-Żak: Komisja Edukacji Narodowej 1773–1794. Szkoły w Wydziale Nowogródzkim TOM XIII: Stefania Walasek: Komisja Edukacji Narodowej 1773–1794. Szkoły w Wydziale Poleskim TOM XIV: Krzysztof Ratajczak, Michał Nowicki: Komisja Edukacji Narodowej 1773–1794. Bibliografia

Wojskowa Izba Lekarska jest samorządem zawodowym – zrzeszającym 4033 lekarzy, w tym 305 lekarzy dentystów i 11 lekarzy z podwójnym prawem wykonywania zawodu lekarza i lekarza dentysty – powołanym na mocy ustawy z 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich. Posiada status odpowiadający izbom okręgowym, wyróżniają ją jednak pewne cechy wyjątkowe. Działa jako jedyna izba okręgowa na terytorium całego kraju. Jej siedzibą jest miasto stołeczne Warszawa. Wyjątkowość Wojskowej Izby Lekarskiej wynika przede wszystkim z faktu, iż skupia w swoich szeregach lekarzy i lekarzy dentystów wojskowych noszących mundur żołnierza WP i tych, którzy są oficerami, ale już zakończyli służbę czynną, jak również lekarzy i lekarzy dentystów niebędących żołnierzami, którzy na trwałe związali jednak swoją karierę zawodową z podmiotami leczniczymi Ministerstwa Obrony Narodowej. Wojskowa Izba Lekarska jest zatem reprezentantem bardzo szczególnego środowiska lekarzy i lekarzy dentystów, którzy podczas pełnienia służby muszą łączyć cechy dwóch profesji – lekarskiej i żołnierskiej. Cechy środowiska wojskowo-lekarskiego determinują niewątpliwie aktywność WIL, która nie tylko sprawuje pieczę nad należytym i sumiennym wykonywaniem zawodu lekarza, ale angażuje się też w działania związane z kształceniem i rozwojem zawodowym lekarzy wojskowych oraz funkcjonowaniem Służby Zdrowia WP.

Czy odkryłaś już, że powierzono ci niewidzialną, niezwyciężoną i niezniszczalną broń? Czy użyjesz jej? OPRÓCZ studiowania, zacznie władać SŁOWEM BOŻYM! Kobiety na całym świecie są obiektem uprzedzeń, handlu usługami seksualnymi, naduzyć, a nawet zabójstw. Duchowy wróg próbuje rozbroić kobiety na ksżdym poziomie. Lisa Bevere wyjaśnia, jak należy studiować i władać mieczem Słowa Bożego. Nadszedł czas, aby kobiety się uzbroiły. Poprzez twórcze wyobrażenie miecza, Słowa Bożego i krzyża, autorka Dziewczyn z mieczmi nauczy cię: jak na ziemi mówić językiem niebios czym jest wstawiennictwo czym jest wzięcie swojego krzyża na czym polega duhowe rozróżnienie jak rozbroić wroga dlaczego kobiet są celem ataków wroga - i dlaczego Bóg chce je uczynić bohaterkami

Czego się można nauczyć od Tadeusza Piziewicza? Bo przecież z tej książki, tak obszernej, tak drobiazgowej, musi płynąć jakaś nauka. Autor jest legendą bydgoskiej palestry, a jego długie życie – osiągnął matuzalemowy iście wiek 100 lat – zachęca do lektury wspomnień. (…) Tadeusz Piziewicz pokazuje się w tej książce jako człowiek zaplątany w małą i wielką historię swoich czasów – człowiek, który potrafił ze skromnością i godnością nie dać się tej historii pokonać, potrafił, jak się to ładnie mówi, pozostać sobą. /fragment Przedmowy/ Tadeusz Piziewicz (1895-1996) wybitny prawnik, sędzia i adwokat. W czasie I wojny światowej oficer armii austriackiej; brał udział w obronie Lwowa i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 1938 roku związany z Bydgoszczą. Po zakończeniu II wojny światowej członek Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich. W latach 1945-1951 sędzia Sądu Wojewódzkiego, a następnie adwokat, specjalizujący się w sprawach karnych.

Biografia Generała Ignacego Przybyszewskiego z przełomu XVIII/XIX wieku oparta na licznych dokumentach.

Autor umieszcza sagę dynastii Piastów w licznej rodzinie podobnych jej przekazów, odczytując stare, należące do indoeuropejskiej spuścizny kulturowej motywy i schematy narracyjne. Przedstawia legendarnego Piasta, założyciela królewskiego rodu, jako dawnego bohatera kulturowego – Oracza-Żywiciela – którego związek z Rzepką akcentuje mityczną moc tego małżeństwa i zapewnia przyszłym władcom-dynastom i ich poddanym dobry urodzaj i pomyślność. Pokazuje sposoby konstruowania zmitologizowanej historii pierwszych Piastów. Omawia motyw „potrójnej śmierci” złego władcy, króla Popiela, zagryzionego przez myszy – zgodnie z uniwersalnym scenariuszem „mysich podań”. Mimo upływu ponad 20 lat od pierwszego wydania książki nadal jest ona przykładem nowatorskich interdyscyplinarnych badań historycznych, wykorzystujących narzędzia badawcze komparatystyki oraz antropologii kulturowej, m.in. w nawiązaniu do teorii Georgesa Dumézila, Rolanda Barthesa i Mircei Eliadego. Jacek Banaszkiewicz udowadnia, że podanie o Piaście i Popielu dobrze wpisuje się w krąg archaicznych przekazów o istocie władzy królewskiej, zarówno w planie okoliczności jej zdobywania, jak i przyczyn tracenia.

Niniejsza monografia jest prezentacją zainteresowań autorki z zakresu socjologii kultury i religii, a także nauk o islamie. Stanowi podsumowanie kilkuletnich badań empirycznych wzbogaconych obserwacjami z podróży i pobytów w krajach muzułmańskich i arabskich. Autorka przedstawia wyniki badań prowadzonych na dwóch grupach polskich muzułmanek ˗ konwertytek na islam i Tatarek. W centrum jej zainteresowań jest tożsamość, którą analizowała między innymi przy wykorzystaniu konwersji religijnej oraz komunikacji werbalnej i niewerbalnej. Praca porusza kwestię muzułmanów w Polsce, ale nie brakuje w niej odwołań do badań i dyskusji z innych części naszego kontynentu. Z tego powodu publikacja może być potraktowana jako głos w dyskusji na temat obecności muzułmanów w Europie.

Oto Jane Austin jakiej jeszcze nie znacie! Historyczka Lucy Worsley zdecydowała się pokazać życie Jane Austen z nieco innej perspektywy. Worsely odwiedziła różne miejsca, które miały szczególne znaczenie dla Jane - jej dom rodzinny, jej szkołę, jej ulubione miejsca spędzana wakacji itd. Każde z tych miejsc, ale i zamieszkujący je ludzie, mieli wpływ na jej pracę jako powieściopisarki. Badania Worsley rzucają nowe światło na Jane, która zdaniem wielu wiodła spokojne życie, a według Lucy była pełną pasji kobietą, która nieustannie walczyła o swoje prawo do wolności. JANE AUSTEN AT HOME to portret znanej autorki nie jako samotnej starej panny ale jako silnej i zdecydowanej kobiety, która odrzuciła 5 propozycji małżeństwa, bo wiedziała, że może przyjąć tylko Pana Darcy'ego. Lucy Worsley, historyczka, autorka, kuratorka i prezenterka telewizyjna, studiowała starożytną i nowożytną historię w New College, Oxford. Prezentuje programy dla BBC History. Ma na koncie już kilka bestsellerów, m.in.:A Very British Murder: The Curious Story of how Crime was Turned into Art, If Walls Could Talk: An Intimate History of the Home, Courtiers: the Secret History of the Georgian Court and Cavalier: The Story of a 17th century Playboy.