"CZŁOWIEK, KTÓRY WYMYŚLIŁ ARCHITEKTURĘ DWUDZIESTEGO PIERWSZEGO WIEKU. WIZJONER. ARTYSTA. ŚWIĘTY. Projekty stworzone przez Gaudiego sprawiają wrażanie jakby nie były poddane siłom grawitacji. Zdarzały mu się budynki, w których nie przewidział ani jednego kąta prostego. Sztuka była dla niego sposobem ewangelizacji. Twierdził, że artysta jest jedynie kontynuatorem dzieła Boga – „Wielkiego Architekta”. Obiekty architektoniczne katalońskiego mistrza przypominają raczej żywe organizmy niż dzieła ludzkich rąk. Na początku swojej kariery, dla pieniędzy projektował dosłownie wszystko – od kiosków z papierosami do bram wjazdowych. Na wystawie światowej w Paryżu w 1878 roku Europa zachwyciła się projektami Gaudiego; osiedlami domków dla spółdzielni pracowniczej z Matar? i …witryną sklepu fabrykanta rękawiczek. Barceloński przemysłowiec Eusebi Güell docenił geniusz Gaudiego i sfinansował wiele jego odważnych projektów. Choć za życia Gaudiego władze Barcelony nie potrafiły dogadać się z artystą, to właśnie jego prace po latach stały się najbardziej rozpoznawalnymi wizytówkami stolicy Katalonii. Żadna wycieczka nie ominie fantastycznego Ogrodu Güell, Casa Batlló i opus magnum artysty – bazyliki Sagrada Familia. Tej świątyni od 1914 roku Gaudi poświęcił się zupełnie, zamieszkał nawet na jej terenie. Po tym jak wpadł pod tramwaj, sanitariusze nie rozpoznali go i przewieźli do hospicjum dla ubogich. Nikomu nie przyszło do głowy, że wielki architekt i wizjoner ubiera się jak włóczęga. TWORZYŁ JAK GENIUSZ. ŻYŁ JAK ŚWIĘTY. ZMARŁ JAK ŻEBRAK. GAUDI "

Perfekcja, delikatność, artyzm – to określenia najczęściej kojarzone z baletem. Lekkie, eteryczne ruchy i niewinność emanująca ze sceny kłócą się z przemocą, wyzwiskami i nadużyciami seksualnymi, którymi bywa okupiona nauka baletu. Nikt nie zastanawia się, co dzieje się za kulisami... Jakie sekrety skrywają ściany polskich szkół baletowych? Jaką cenę ich uczniowie płacą za to, by zaistnieć na scenie? Balet, który niszczy to przejmujący manifest wychowanków szkół baletowych, którzy przerywają milczenie. Odarci z pasji, radości z tańca, pozbawieni godności i poczucia własnej wartości, opowiadają swoje historie pełne smutku i cierpienia. Monika Sławecka w rozmowach z nimi próbuje dociec, skąd w tym hermetycznym środowisku jest tyle przemocy i zawiści… I to nie ze strony rówieśników.

przeglądając strony tego albumu, podziwiając reprodukcje pięknych płócien, wczytując się w krótkie interesujące teksty, możemy podjąć próbę znalezienia odpowiedzi na pytanie, co decyduje, że oglądalny obraz można uznać za arcydzieło.Wielka księga malarstwa polskiego pokazuje ponad 600 pieczołowicie wybranych, wybitnych dzieł malarstwa sztalugowego twórców polskich i na przestrzeni wieków w Polsce tworzonych.

Monografia Między Zachodem a Wschodem. To samo i inne Beaty Szymańskiej dotyka zagadnienia uniwersalnego i towarzyszącego człowiekowi od niepamiętnych czasów – mierzy się bowiem z pytaniami o możliwość zrozumienia innych kultur, o to, co je łączy, a co je dzieli, a także o współistnienie Wschodu i Zachodu. Autorka w sposób erudycyjny i wieloaspektowy odnosi się do literatury i sztuk plastycznych, relacji natura?człowiek (ukazanej tutaj na tle pejzaży ogrodów chińskich i japońskich, a także ogrodu Claude’a Moneta), pojęcia pustki, problemu cierpienia czy znaczenia empatii, które przedstawia w porównawczym ujęciu, sięgając do przykładów pochodzących zarówno z kultury Zachodu, jak i Wschodu. W ośmiu rozdziałach książki pisarka skupia się na wybranych aspektach kultury, które pozwalają jej wskazać i zanalizować kluczowe kwestie dla spotkania Wschodu z Zachodem, a także podobieństwa i różnice w rozumieniu tych dwóch kultur i systemów myślenia. W swoich rozważaniach autorka przywołuje bogactwo tekstów źródłowych (od haiku do poezji Bolesława Leśmiana) i obrazów (jak choćby słynny cykl Dziesięć obrazów z wołami mistrza Kuoana), zaś swoją analizę uzupełnia niezbędnymi odwołaniami do tradycji filozoficznych Wschodu i Zachodu oraz do literatury przedmiotu (obszerna bibliografia, zawarta na końcu tomu, niewątpliwie może służyć jako przewodnik dla wnikliwego czytelnika, który – zachęcony lekturą – zechce zgłębić bardziej szczegółowo omawiane w monografii zagadnienia). Eseistyczna konwencja tomu i nowatorskie – syntetyzujące, lecz jednocześnie dotykające konkretu – ujęcie tematu, a także jednoczesna ponadczasowość i aktualność omawianych treści, sprawiają, że książka stanowi istotny wkład w dyskusję dotyczącą relacji między Wschodem i Zachodem, szczególnie między kulturą Japonii i Chin a europejskim światopoglądem. To wyjątkowe spojrzenie na sztukę, literaturę i filozofię wywodzące się z tradycji kulturowych Wschodu i Zachodu pozwali czytelnikowi lepiej zrozumieć świat, który – niczym ogród – go otacza. „Sztuka stanowi swego rodzaju przekaz tego, co wymyka się filozofii. Rzeczą artysty jest oglądanie świata i postrzeganie go, mówiąc słowami zen, „takim, jaki on jest”, w jego zmienności i nietrwałości, a wytworem dzieła sztuki jest szczególnego rodzaju notatka, uchwycenie momentu, sprawozdanie z metaforycznie i dosłownie rozumianej podróży. Tak właśnie człowiek może doświadczać świata, tak kształtuje się jego relacja z przyrodą. Życie jest podróżą przez otaczającą nas rzeczywistość”. [Fragment z rozdziału 1] „Pisać o kulturze japońskiej (podobnie jak o każdej kulturze) w sposób ogólny, a zarazem skrótowy, jest rzeczą niemożliwą. Można jednak, jak sądzę, skupić się na wybranych problemach, na tyle ogólnych, aby poprzez ich analizę dało się wskazać na pewne kluczowe dla tej problematyki kwestie. Taką kwestią najbardziej ogólną jest ustalanie, co rozumie się przez kulturę danego kraju. Jak wiadomo, dysponujemy niezmierną ilością definicji kultury (rokrocznie ta liczba się zwiększa). Trudno byłoby więc tutaj przyjąć jakąś jedną, określoną definicję”. [Fragment z rozdziału 8] Beata Szymańska ? profesor filozofii i poetka. Jej działalność dydaktyczna i naukowa była realizowana na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się przede wszystkim na filozofii kultury i filozofii Wschodu. Opublikowała siedem książek o charakterze naukowym, monografie poświęcone problematyce filozoficznej i pięć książek popularnonaukowych, zredagowała też podręcznik. Drugim obszarem jej zainteresowań jest poezja. Opublikowała osiem tomików poetyckich i tom opowiadań. Jest członkiem m.in. Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu.

Temat badawczy można uznać za w pełni pionierski; jednocześnie książka Patrycji Trzeszczyńskiej wpisuje się w cykl badań zajmujących się emigracją obywateli polskich w latach PRL, zwłaszcza dwóch ostatnich dekadach funkcjonowania tzw. realnego socjalizmu, i dopełnia wiedzę o ówczesnych przemieszczeniach ludnościowych, ich tle i konsekwencjach. Odnaleźć tu można wiele wątków autoetnograficznych. Autorka nie unika tematów trudnych, pisze na przykład o problemach badawczych związanych z percepcją jej samej w niektórych środowiskach migrantów, postawach niechęci, budowaniu barier, i wykazuje się bardzo wysoką świadomością metodologiczną. Przeprowadzone badania to wysokiej próby nowoczesna etnografia, uwzględniająca najważniejsze trendy badawcze w antropologii i studiach migracyjnych ostatnich dekad. Książka stanowi istotny wkład w rozwój dyscypliny, którą reprezentuje autorka, a szerzej: interdyscyplinarnych/ multidyscyplinarnych studiów migracyjnych, wzbogaca wiedzę o procesach migracyjnych w kontekście transkontynentalnym, w których punktem wyjścia jest Polska. dr hab. Jacek Schmidt, prof. UAM Książka imponuje wielością podjętych zagadnień, tropów, wielokrotnością „przesiewania” materiału empirycznego za pomocą zróżnicowanych narzędzi analitycznych. Patrycja Trzeszczyńska z wielką swobodą i pewnością siebie porusza się po terenie badawczym. Wynika to między innymi z czasu poświęconego badaniom oraz z jej gruntownego przygotowania do prowadzenia obserwacji społeczności kanadyjskich Ukraińców, dotychczasowej praktyki, w tym badań prowadzonych wśród polskich Ukraińców, sprawnego łączenia wiedzy antropologicznej z ukrainoznawczą. W rezultacie otrzymujemy pracę nie tylko przenikliwą, ale także dojrzałą, zakończoną interesującymi wnioskami. dr hab. Jarosław Syrnyk, prof. UWr Patrycja Trzeszczyńska – etnolożka i ukrainoznawczyni, adiunkt w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UJ. Porusza się na styku studiów nad pamięcią i diasporą, antropologią etniczności i etnologią Europy Wschodniej. Zajmuje się pamięcią kulturową, światami mniejszości etnicznych, związkami pamięci, przestrzeni i narracji, regionalnymi politykami kreowania wizerunku grup i miejsc, zjawiskiem autoprezentacji i kulturowych ekspresji. Od wielu lat prowadzi badania wśród społeczności ukraińskiej w Polsce, w regionach, które Ukraińcy zamieszkiwali do 1947 r., a gdzie do dziś pozostało po nich dziedzictwo kulturowe, oraz na Ukrainie i w Kanadzie. Autorka książek Pamięć o nie-swojej przeszłości. Przypadek Bieszczadów (WUJ, Kraków 2016), Łemkowszczyzna zapamiętana. Opowieści o przeszłości i przestrzeni (WUJ, Kraków 2013) oraz artykułów poświęconych antropologicznym badaniom pamięci kulturowej. Stypendystka MNiSW, University of Toronto i University of Alberta (Edmonton, Kanada).

Znane i lubiane polskie piosenki dla dzieci. Te teksty, przekazywane z pokolenia na pokolenie, są powtarzane przez wszystkich: zarówno przez dorosłych, jak i przez dzieci. Śpiewanie piosenek jest doskonałą okazją do wspólnej zabawy, która pogłębia i buduje więzi, rozwija dziecięcą wyobraźnię, ćwiczy pamięć i stymuluje rozwój mowy. Dzięki zawartym w nich rymom dziecko uczy się łączyć sylaby, a potem tworzyć z nich słowa, kształtuje wyczucie rytmu i słuch muzyczny. Doskonała książka do zabawy i nauki – dla malucha, przedszkolaka oraz dla pierwszoklasisty, który zaczyna uczyć się czytać.

Czemu służyć ma sztuka w miejscach zbrodni i śmierci, co czyni lub uczynić może artysta dla pamięci o ofiarach i pamięci żyjących, wreszcie jak przy jej udziale kształtuje się „krajobraz po zbrodniach” Europy drugiej połowy wieku XX, a także nowego stulecia? Czy sztuka przynieść może katharsis, wzbudzić uczucia trwogi i współczucia, spowodować narastanie empatii wobec losu wielkich, grupowych podmiotów wojennych tragedii? Czy dzieła sztuki zdołają poprzez artystyczny ład i kreatywną ekspresję wyciszyć poczucie porażającego okrucieństwa, bezsensu i chaosu, doprowadzić do uspokojenia, oczyszczenia uczuć? Na te pytania odpowiedzieć może przede wszystkim indywidualny odbiorca owe dzieła w miejscach zbrodni postrzegający zgodnie ze swymi psychicznymi potrzebami i estetyczną wrażliwością. Zebrane w książce przykłady i analizy, gdy spotkają się z osobistymi doznaniami czytelników, mogą ich wspomóc w doświadczaniu dzieł sztuki upamiętniającej cywilne ofiary drugiej wojny światowej i w poszukiwaniu odpowiedzi na egzystencjalne pytania o moc sztuki i współczującej pamięci. Od chwili zakończenia drugiej wojny światowej Europa wznosi nieprzerwanie pomniki i różnorodne znaki pamięci dla swych żołnierzy i bojowników, a także cywilnych ofiar – tych wszystkich, których z jakichkolwiek powodów uznano za wrogich niemieckiej władzy, niejednokrotnie z tej racji, że byli patriotami lub elitą swego narodu. Inspiracją dla książki była refleksja nad wielkimi, masowymi zbrodniami popełnionymi na cywilnej ludności, a poświęcona jest w głównej mierze tym, których mordowano nie za to, co uczynili lub mogliby przeciwko najeźdźcom uczynić – ale za to, czym byli – wedle narodowości, etnicznego pochodzenia, wyznawanej wiary, odmienności orientacji seksualnej czy piętna choroby psychicznej lub kalectwa. (ze wstępu) Książka powstała we współpracy z Marianem Turskim.

W centrum zainteresowań Anny Konik znajduje się człowiek – niemal wszystkie jej prace są „dochodzeniem” do Innego, powstają w konsekwencji spotkania z innymi ludźmi, z ich rzeczywistościami. Wychodząc od perspektywy subiektywnych doświadczeń, artystka wskazuje ich wymiar społeczny, a odbiorca konfrontuje się już nie tylko z indywidualną historią, ale też z realnymi problemami współczesnego świata. Twórczość Anny Konik nie daje się jednak zbyt łatwo wpisać w nurt sztuki krytycznej. Jest dużo bogatsza niż krytyczny opis rzeczywistości czy tworzenie komentarzy na temat współczesności. Konik transformuje na język wideo przeżycia i stany psychiczne bohaterów swoich prac, poszukując takich rozwiązań formalnych, by skomplikowane mechanizmy pracy pamięci, retrospekcji, ujawniane emocje, trudne do uchwycenia intuicje czy wrażenia przełożyć na składnię instalacji wideo i strukturę przestrzeni wystawowej. W jej

Bogato ilustrowana publikacja towarzysząca wystawie Leszka Knaflewskiego, poznańskiego artysty o niezwykłej osobowości, założyciela autorskiej pracowni Audiosfera, oraz jego uczniów: Wojciecha Bąkowskiego, Daniela Koniusza, Tomasza Koszewnika, Dominiki Olszowy, Franciszka Orłowskiego, Aleksandry Ski, Konrada Smoleńskiego, Marii Toboły i Honzy Zamojskiego. Zawiera niepublikowany wcześniej tekst Knaflewskiego, w którym przedstawił on swoją koncepcję programową pracowni Audiosfera „Audio art”. Artyści sztuk wizualnych w świecie dźwięków.

Rezydencja artystyczna nie zawsze kończy się spektakularnym wydarzeniem, na które można zaprosić publiczność. A przecież rezydentki i rezydenci mieszkają i tworzą w Warszawie dwa, trzy miesiące, czasem nawet pół roku. Pracujemy z nimi, codziennie ich spotykamy – chcemy także dać Wam szansę na spotkanie z nimi i ujawnić ich! Stąd pomysł na cykl portretów i magazyn pod tym samym tytułem – po prostu The Residents. W ramach projektu fotograficznego zainicjowanego przez kuratorkę U–jazdowskiego Mariannę Dobkowską i artystę Witka Orskiego polscy artyści i artystki pracujący w medium fotografii portretują rezydentki i rezydentów U–jazdowskiego. Portrety utrwalają szczególny moment rezydencji, a praca nad nimi jest też okazją do spotkania, wymiany, współpracy, nawiązania przyjaźni. Pierwszy numer biuletynu The Residents prezentuje Nikitę Kadana, kolektyw Kem, Grazielę Kunsh, Linę Lapelyte, Melissę Tun Tun, którzy odwiedzili Warszawę i mieszkali w U–jazdowskim jesienią 2018. Autorką portretów jest Karolina Zajączkowska. Wywiady przeprowadził Alek Hudzik. Magazyn zaprojektował Krzysztof Bielecki.

Bogato ilustrowana publikacja towarzysząca wystawie Leszka Knaflewskiego, poznańskiego artysty o niezwykłej osobowości, założyciela autorskiej pracowni Audiosfera, oraz jego uczniów: Wojciecha Bąkowskiego, Daniela Koniusza, Tomasza Koszewnika, Dominiki Olszowy, Franciszka Orłowskiego, Aleksandry Ski, Konrada Smoleńskiego, Marii Toboły i Honzy Zamojskiego. Zawiera niepublikowany wcześniej tekst Knaflewskiego, w którym przedstawił on swoją koncepcję programową pracowni Audiosfera „Audio art”. Artyści sztuk wizualnych w świecie dźwięków.

Publikacja towarzyszy wystawie Artura Żmijewskiego 'Pracując" w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski (8 grudnia 2012 – 24 lutego 2013). Zawiera esej Karola Sienkiewicza „Bez scenariusza” oraz informacje na temat filmów artysty (m.in. "Demokracji" – filmowej serii dokumentującej przejawy politycznej aktywności w przestrzeni publicznej, "Moi sąsiedzi", "Na Ślepo" – filmu dokumentującego aktywność niewidomych, którzy malują obrazy – oraz "Mszy" – filmowego zapisu katolickiej mszy odegranej wiernie na scenie Teatru Dramatycznego w Warszawie

Photographer Christopher Herwig first noticed the unusual architecture of Soviet-era bus stops during a 2002 long-distance bike ride from London to St. Petersburg. Challenging himself to take one good photograph every hour, Herwig began to notice surprisingly designed bus stops on otherwise deserted stretches of road. Twelve years later, Herwig had covered more than 18,000 miles in 14 countries of the former Soviet Union, traveling by car, bike, bus and taxi to hunt down and document these bus stops. The local bus stop proved to be fertile ground for local artistic experimentation in the Soviet period, and was built seemingly without design restrictions or budgetary concerns. The result is an astonishing variety of styles and types across the region, from the strictest Brutalism to exuberant whimsy.

Leonardo in Detail is also available in a compact portable edition! Leonardo da Vinci is the archetypal universal man, a multi-talented genius who left an indelible mark on all the realms of art and knowledge he ventured into – painting, drawing and architecture, natural science, anatomy, mathematics, engineering and astronomy. His genius as a painter was reinforced by an analytical understanding of not only the human body but also nature and the physical laws of light. On the five-hundredth anniversary of Leonardo’s death in 1519, this book celebrates the artist by highlighting thirty masterpieces, including the Annunciation, the Baptism of Christ, the Lady with an Ermine, the Mona Lisa, the Virgin of the Rocks and the Last Supper, as well as a selection of his finest drawings. Accompanied by clear, concise commentary and arranged according to theme, enlargements of significant details from these works guide the reader in discovering this greatest exponent of Renaissance humanism. Italian art historian Stefano Zuffi specializes in the period from the Renaissance to the Baroque. He has over sixty publications to his credit, notably on Dürer, Michelangelo, Rembrandt, Vermeer, Titian and Caravaggio.

Did you know that the Egyptians created the first synthetic color and used it to create the famous blue crown of Queen Nefertiti? Or that the noblest purple comes from a predatory sea snail? In the Roman Empire, hundreds of thousands of snails had to be sacrificed to produce a single ounce of dye. Throughout history, pigments have been made from deadly metals, poisonous minerals, urine, cow dung, and even crushed insects. From grinding down beetles and burning animal bones to alchemy and pure luck, Chromatopia reveals the origin stories behind over fifty of history’s most vivid color pigments. Featuring informative and detailed color histories, a section on working with monochromatic color, and “recipes” for paint-making, Chromatopia provides color enthusiasts with an eclectic story of how synthetic colors came to be. Red lead, for example, was invented by the ancient Greeks by roasting white lead, and it became the dominant red in medieval painting. Spanning from the ancient world to modern leaps in technology, and vibrantly illustrated throughout, this book will add a little chroma to anyone’s understanding of the history of colors.

Focusing on fifty diverse women artists, from Lavinia Fontana and Artemisia Gentileschi through Judy Chicago, Ana Mendieta and the Guerrilla Girls to Barbara Kruger, Cindy Sherman and Louise Bourgeois, this book equips the reader with a general understanding of the history of art by women, as well as an appreciation of its most outstanding figures. Traditionally women have been among art’s favoured objects of representation, while their contributions as art producers have been subordinated to those of men. This book documents women artists in context to offer readers an accessible but rich understanding of key female artists from the Baroque to the present day.

Surrealism was launched as a literary and artistic movement by French poet André Breton in 1924, and by the time of his death in 1966 had become one of the most popular art movements of the 20th century. Its very name has entered everyday usage as a synonym for bizarre. Taking the reader on a narrative journey through the history of Surrealism, this book is a digestible introduction to the movement’s key figures, their works and where to find them. Complete with a glossary of key terms and chronology, this addition to the Art Essentials series provides an indispensable resource for anyone interested in learning about this most influential of art phenomena.

In a world where artists place a premium on self-expression and innovation, obtuse intellectualism and outrage for outrage’s sake, this guide aims to decipher the bizarre and often intimidating phenomenon of ‘modern art’. Ranging across the widest variety of media, styles, subjects and intentions, Simon Morley offers seven different lenses through which to interpret twenty works of art, reflecting the impact of globalism and neuroscience. Without recourse to inflexible ‘readings’, he invites the reader to unlock the meanings of some of the world’s most intriguing and contested art.

Bauhaus Imaginista marks the centennial anniversary of this fascinating and popular school of art, which championed the idea of artists working together as a community. The Bauhaus reconnected art with everyday life and was active in the fields of architecture, performance, design, and visual art. Founded by Walter Gropius, its faculty included such luminaries as Paul Klee, Wassily Kandinsky, Laészloé Moholy-Nagy, and Josef Albers. Placing emphasis on the international dissemination and reception of the Bauhaus, this book expresses the Bauhaus’ influence, philosophy, and history beyond Germany. Rethinking the school from an international perspective, it sets its entanglements against a century of geopolitical change, as many of its artists fled World War II Germany. Bauhaus Imaginista takes readers on a global visual tour of Bauhaus influence from art and design museums to campus galleries and art institutes in India, Japan, China, Russia, Brazil, Berlin, and the United States.

Prezentowana książka stanowi ciekawe wprowadzenie do współczesnego sposobu myślenia o wyobrażeniach spełnienia, szczęścia i doskonałości. Badaczka ukazuje obraz raju co najmniej dwojako, jako artystyczne wizualizacje w przekazach plastyki oraz jako wyobrażenie funkcjonujące w praktykach religijnych, w mistyce, w literaturze pięknej poświęconej miłości. Autorka z pasją wciąga czytelnika w toczącą się obecnie dyskusję na temat nowego rozumienia obrazu raju.