To książka dla wszystkich, złożona w niespotykanej formie, w której jak w komiksie obraz (fotografia) i tekst mają równą wagę. Przypomina muzykę reggae, gdzie krótkie, lapidarne teksty stanowią staccato perkusji, a liryczna melodia płynie z obrazów. Każdy znajdzie coś dla siebie: obrońcy przyrody i ich przeciwnicy, niespokojne duchy i domatorzy, starzy i młodzi, nawet rodzice i dzieci mogą zasiąść do wspólnej lektury.Guziec to mędrzec i błazen w jednej postaci. Beztroski do granic pustoty, niedbający o jutro, a wrogów odstraszający samym wyglądem.Guziec Pumba w musicalu Król Lew wielokrotnie powtarza zabawną maksymę hakuna matata, co znaczy: wyluzuj. Doskonale określa ona zarówno usposobienie tego zwierzaka, jak i naturę Afryki.W Afryce nastąpiły zasadnicze zmiany, a stary obraz kontynentu trwa. Dla wielu to kraina wielkich przygód i twardych ludzi, gdzie poszukiwacze znajdowali skarby, awanturnicy wywoływali awantury, myśliwi polowali na lwy a lwy na myśliwych. Tam nie było miejsca dla mięczaków.() ratel, zwany też miodożerem () to Orland szalony Afryki, podobno najodważniejsze zwierzę świata. W buszu nie ustępuje nikomu: jadowite kobry jada na śniadanie, a z lwów sobie drwi.

Niniejsza historia nie jest w zamierzeniu alternatywą wobec innych narracji przedstawiających dzieje fotografii; stanowi natomiast przyczynek do ponownego przemyślenia charakterystycznej niestabilności fotografii na gruncie ontologicznym.Zdumiewający wkład w historię fotografii, w kwestię zwiazków między filozofią a światłem oraz w annały historii techniki. Mikuriya ukazuje platońskie korzenie sztuki fotograficznej, przytaczając na dowód swoich tez przekonujące argumenty. Układ jaskini Platona zostaje przez autorkę przyrównany do projektu camera obscura; platońska koncepcja chra do samej fotografii; mistyczny związek z Bogiem, który może zaowocować ślepotą do prześwietlenia zdjęcia, zaś przedstawiony przez Ficino paradoks dążenia ku światłu oraz pragnienia, by boski blask spłynął na świat do światłoczułości. Narzędzia te składają się na misterny instrument badawczy, za pomocą którego możliwa jest reinterpretacja historii światła. Dzieło autorki stanowi twórcze rozwinięcie sławnej tezy Derridy Każda fotografia przedstawia słońce.

Urodzona w Sankt Petersburgu niemieckojęzyczna pisarka Lou Andreas-Salom (18611937) była postacią ze wszech miar samodzielną i oryginalną. W życiu prywatnym przyjaźniła się z Friedrichem Nietzsche, była muzą i powierniczką poety Rainera Marii Rilkego, ale i gorącą zwolenniczką Sigmunda Freuda oraz psychoanalizy. Andreas-Salom, należąca do najciekawszych postaci kobiecych w życiu kulturalnym Niemiec, była autorką powieści i nowel, esejów, a także książek filozoficznych, krytycznoliterackich, religioznawczych oraz psychoanalitycznych.Niniejsza monografią jest pierwszą w polskim literaturoznawstwie rekonstrukcją poglądów estetycznych Andreas-Salom, dotyczących artysty, procesu twórczego, dzieła sztuki, odbiorcy oraz wartości estetycznej. Pisarka, jako wyznawczyni filozofii życia, uważała, że sztuka bez życia nie miałaby racji bytu, zaś życie bez sztuki nie mogłoby objawić swej mocy. Z kolei kategoria pomiędzy, będąca immanentną cechą człowieka epoki modernizmu, okazuje się najbardziej dotyczyć artysty skazanego na ciągłe balansowanie pomiędzy ekstremami bólem a szczęściem, zdrowiem a chorobą.

Choreologowie i choreolożki oraz krytyczki i krytycy rozpoznawani są poprzez tytuły swoich dzieł. Ich biografie rzadko znają inni. Kuratorzy, menedżerki, producenci, organizatorki stoją zwykle w kulisach. Często nie zauważa się ich pracy ba, nierzadko na tym właśnie polega jej właściwe wykonanie. Ważne jest, by dostrzec pracę osób wspierających scenę tańca i choreografii, dokumentujących ją, analizujących, popularyzujących i stymulujących jej rozwój. Wysiłek, jaki niepraktycy i niepraktyczki wkładają w zajmowanie się tańcem, niejednokrotnie okazuje się tytaniczny i bywa okupiony poświęceniem porównywalnym z tym, które staje się udziałem artystów i artystek.Sztuka tańca nie tylko służy wzbogaceniu emocjonalnych przeżyć i intelektualnych doświadczeń widowni, nie tylko stanowi artystyczną wypowiedź twórcy czy twórczyni, lecz jest także obiektem zaawansowanych badań naukowych (zarówno nauk humanistycznych, jak i matematyczno-przyrodniczych i ścisłych) oraz prac analityczno-krytycznych. Taniec i choreografię często postrzega się jako błahostkę, podczas gdy jest to dziedzina sztuki o istotnym znaczeniu, niosąca ze sobą ogrom wiedzy o człowieku i kulturze, w jakiej on funkcjonuje i jaką wytwarza. Chcę popularyzować wiedzę o dorobku osób zasłużonych dla polskiej wiedzy o tańcu i ułatwić docieranie do niej.

Wyjątkowy zestaw czterech mini albumów Beksiński w eleganckim etui. Komplet ten to niepowtarzalna edycja bestsellerowych wydań albumowych zawierających dzieła Z. Beksińskiego, z których dwa ukazały się jeszcze za życia i przy współpracy samego Mistrza. Kolekcja zawiera wybrane prace Z. Beksińskiego z zakresu malarstwa, rysunku oraz grafiki komputerowej, pochodzących z archiwum Muzeum Historycznego w Sanoku oraz zbiorów prywatnych.

Książka Kochani krwiopijce! Własnosc literacka i prawo autorskie w XIX-wiecznej Polsce jest pierwszą pracą całościowo przedstawiającą problematykę własności literackiej i praw autorów na ziemiach polskich w XIX w. Autorka traktuje temat wielowymiarowo, wychodząc daleko poza kwestie czysto prawne. Na podstawie szerokiego materiału źródłowego rekonstruuje poglądy i stanowiska wydawców, autorów, prawników i analizuje je w kontekście praktyk literackich i wydawniczych oraz procesów komercjalizacji literatury. Uwzględnia m.in. powszechne w tym okresie zjawisko publikacji w odcinkach prasowych. Stanowiska polskich autorów i wydawców okazują się szczególnie interesujące w odniesieniu do umiędzynarodowienia prawa autorskiego. Teoretycznie przyjęcie konwencji berneńskiej powinno być korzystne dla wydawców działających na podzielonym polskim rynku, na którym obowiązywały trzy różne ustawy. Wydawcy polscy zachowywali jednak dystans albo byli wprost przeciwni konwencji międzynarodowej, zwłaszcza zaś postulowanej przez nią ochronie tłumaczeń. Więcej korzyści wiązali z wolnością tłumaczeń utworów zagranicznych niż z ochroną przed przedrukami, o którą sami potrafili dość dobrze zadbać, tworząc wewnętrzne prawa zwyczajowe, funkcjonujące ponad kordonami. Książka ukazuje sprzeczności koncepcji uniwersalnego prawa autorskiego oraz konflikty interesów w polu wydawniczym i literackim. Dekonstruuje też ideał autora romantycznego. Pokazuje, że produkcja literacka ufundowana jest na pragnieniu rozciagajacym sie pomiedzy dwoma dążeniami, do oryginalności twórczej i ekonomicznego sukcesu. Wymiary te nigdy sie nie schodza, ale sprzeczne w sobie marzenie o jednoczesnym ich osiagnieciu nakreca wydawniczy biznes, zabezpieczany prawem autorskim.

Mirosław Wiśniewski, Wiek XIX. Epoka pragmatyzmuZakres merytoryczny pracyograniczony jest do analizy formy fizycznej i praktyki procesu rozwojowego Paryża, Marsylii, Lyonu, Lille i Saint-tienne w XIX wieku. Odsłania zagadnienia, które pozwalają na dokonanie syntezy, a ich szczegółowość służy ułatwieniu odniesienia do praktyki współczesnej. Rola państwa, prawa, procedur oraz kompetencji i działań samorządu opisywana jest ze świadomością, że nie mają one cech odkrywczych, lecz inny opis zjawisk i procesów nie zapewni możliwości równie dokładnego śledzenia postępów w rozwoju metod działania. Problematyka pracy sprowadza się do ukazania związku wiedzy z praktyką i uwzględnia w szczególności: przemiany systemowe, ewolucję regulacji prawnych, problemy rozwiązane, rozwiązywane i nowe, przekształcenia formy miasta i jego architektury.Weronika Wiśniewska, Wiek XX. Laboratorium urbanistyki nowoczesnejZwrot la franaise znaczy, że działanie lub wykonanie czegoś na sposób francuski, wyposaża dzieło w cechę odrębną, właściwą kulturze Francji. Ale zwrot la franaise można rozumieć także jako wierność francuskiej tradycji. W XX wieku tradycje są dwie. Pierwsza, za Arturem Rimbaudem trzyma się dewizy, że absolutnie trzeba być nowoczesnym i odrzucając rzeczy niepotrzebnie skomplikowane na rzecz prostoty, odwołuje się do Kartezjusza. Tradycja druga, zachowawcza, akademicka, niechętna przy tym modernizmowi, określa modernizm jako si peu franais (tak mało francuski),W opracowaniu poświęconym dopełnieniu obrazu dwudziestowiecznej urbanistyki la franaise wyodrębniono kilkanaście wątków tematycznych, które pozwalają prześledzić ewolucję poglądów na wybrane zagadnienia i odnaleźć punkty zwrotne we francuskiej teorii, praktyceoraz regulacjach prawnych, bez których, jak mówił marszałek Hubert Lyautey, żadna urbanistyka nie jest możliwa.

Album zawiera 390 barwnych fotografii budowli (i ich detali) zaprojektowanych przez Gaudiego jednego z najciekawszych i najbardziej kontrowersyjnych architektów świata, który stworzył swój oryginalny, bardzo rzeźbiarski styl i wywarł ogromny wpływ na architekturę XX w. Wykorzystywał paraboliczne łuki, fantastyczne formy i zawiłe desenie oraz organiczne kształty podpatrywane w przyrodzie. Dziś ten kataloński secesyjny artysta uważany jest za prekursora architektury biomorficznej.

Seria Foto Retro powstała we współpracy z Narodowym Archiwum Cyfrowym. Siedem albumów opowiada obrazami historię kilkudziesięciu lat z dziejów stolicy. Narrację tworzą nieznane fotografie pozyskane ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego. Zestaw w eleganckim etui.

Neurotechnologie, farmaceutyki, wiedza i praktyka psychiatryczna są coraz częściej obecne w życiu dzieci, młodzieży i ich rodzin. To, w jaki sposób zmieniają one ludzkie życie, relacje i tożsamości, staje się też tematem badań antropologicznych i socjologicznych.Co dzieci i młodzież mówią na temat współczesnych narzędzi i technologii psychiatrycznych?W jaki sposób rozwój neuronauki zmienia status psychiatrii i życie młodych osób z diagnozami psychiatrycznymi?Czy związane z zaburzeniami doświadczenia młodych ludzi są różne w zależności od pozycji społecznej, kapitału symbolicznego i ekonomicznego ich rodzin?Jak wygląda współczesna kultura spotkania klinicznego, w którym pacjentem jest diagnozowana psychiatrycznie osoba niepełnoletnia?Autorzy i autorki tekstów zawartych w niniejszej antologii próbują odpowiedzieć na te i inne pytania. Proponują różne podejścia do tematu i inspirujące metody badań.Szczególnie ważne są tu opowieści dzieci i młodzieży, które dla części autorek stały się podstawą formowania krytycznej refleksji na temat współczesnego dzieciństwa i okresu dorastania oraz roli psychiatrii w kształtowaniu doświadczeń i tożsamości młodych ludzi i ich rodzin.

Kontynuacja wielkiego hitu Historii piękna. Pozornie piękno i brzydota są konceptami, które wzajemnie się implikują. Zazwyczaj też rozumie się brzydotę jako przeciwieństwo piękna, więc wydaje się, że zdefiniowanie jednej wystarczy, by wytłumaczyć drugą. Objawianie się brzydoty na przestrzeni wieków jest wszakże dużo bogatsze i bardziej nieprzewidywalne, niż się powszechnie sądzi. Zawarte w tej książce fragmenty antologii, obejmującej teksty z niemal trzech tysięcy lat, opatrzone niezwykłymi ilustracjami, wiodą nas zaskakującym szlakiem pomiędzy koszmarem, strachem i miłością; tu przejawy obrzydzenia podążają równym krokiem z poruszającymi odruchami współczucia, natomiast odrzuceniu deformacji towarzyszą dekadencka ekstaza oraz uwodzicielskie naruszanie wszelkich klasycznych kanonów. W demonach, obłąkanych, straszliwych nieprzyjaciołach i niepokojących obecnościach, w obrzydliwych otchłaniach i zwyrodnieniach, które ocierają się o wyrafinowanie, w odmieńcach i żywych trupach ujawnia się niezwykle szeroka, a często też nieoczekiwana wena ikonograficzna. Spotkawszy się na tych stronach z brzydotą natury, brzydotą duchową, asymetrią, dysharmonią, zniekształceniem, natknąwszy się tu na nikczemne, słabe, podłe, banalne, przypadkowe, arbitralne, surowe, odrażające, niewdzięczne, straszliwe, jałowe, mdłe, przestępcze, widmowe, czarnoksięskie, szatańskie, ohydne, wstrętne, godne pogardy, groteskowe, odpychające, nienawistne, nieprzyzwoite, nieczyste, brudne, obsceniczne, przerażające, naganne, potworne, gwałtowne, mętne, okropne, upiorne, obmierzłe, odrzucające, odstręczające, niesmaczne, przyprawiające o mdłości, cuchnące, występne, szkaradne, nieprzyjemne i niemoralne, pierwszy zagraniczny wydawca, który przeczytał to dzieło, wykrzyknął: „Jakże piękna jest brzydota!”

Estetyczna i intelektualna przygoda z arcydziełami wszech czasów! "A jest tu zaiste piękno jeszcze bardziej prawdziwe, kiedy mianowicie ujrzysz w kimś i uwielbisz mądrość, nie patrząc zgoła na jego twarz, bo twarz może sobie być brzydka, kiedy po prostu pominiesz całą jego postać zewnętrzną i będziesz „ścigać” tylko jego wewnętrzne piękno" - Plotyn "Piękno świata dostrzegamy w pojedynczych elementach, na przykład w gwiazdach na niebie, ptakach w powietrzu, rybach w wodzie i ludziach na ziemi" - Wilhelm z Conches "Bez wątpienia jedną z przyczyn, dla których wielu ludzi nie ma właściwego poglądu na piękno, jest brak subtelnej wyobraźni koniecznej dla odczuwania bardziej wyrafinowanych wzruszeń. Wszyscy roszczą sobie pretensje do tej subtelności, wszyscy o niej mówią i chętnie widzieliby w niej sprawdzian wszelkich gustów i poglądów" - David Hume "I śmierć, i piękno zaiste to dwie istoty głębokie, co tyle mają błękitu i tyle czerni w źrenicy, jako dwie siostry straszliwe, płodne i wielkookie, o zagadce tej samej, tejże tajemnicy" - Wiktor Hugo „Piękno jest prawdą, prawda pięknem” – tylko tyle można wiedzieć i warto wiedzieć tu, na ziemi" - John Keats "Piękno jest zawsze dziwaczne. Rzec nie chcę, iż jest dziwaczne w sposób dobrowolny i na zimno, bo w takim przypadku byłoby potworem, wykolejonym z torów życia. Mówię, że zawiera zawsze odrobinę dziwaczności, która sprawia, że szczególnie jest piękne" - Charles Baudelaire Książka ta – choć ilustrowana obrazami stu arcydzieł wszech czasów – nie jest kompendium wiedzy o sztuce. Obrazy, podobnie jak cytaty z dzieł literackich, od Pitagorasa po teksty współczesne, odzwierciedlają zróżnicowane pojęcia piękna, jakie pojawiały się na przestrzeni dziejów. Książka ilustruje, w jaki sposób pojmowano piękno natury, kwiatów, zwierząt, ciała ludzkiego, gwiazd, proporcji matematycznych, światła, drogocennych kamieni, Boga, szatana wreszcie. Na podstawie tekstów filozofów, pisarzy, uczonych, mistyków i teologów oraz świadectw artystów można się także zorientować, w jaki sposób odczuwał piękno zwykły, przeciętny człowiek. Okazuje się, że nie tylko w różnych epokach, ale nawet w obrębie tej samej kultury ścierały się ze sobą różnorodne pojęcia na temat piękna. Czytelnik sam może się przekonać, czy w tak odmiennych swych przejawach koncepcja piękna zachowała pewne cechy stałe. W każdym razie przeżyje pasjonującą przygodę, estetyczna i intelektualną.

Problematyka podjęta przez Autorkę […] wydaje się niezwykle ważna we współczesnej kulturze konwergencji, w której przecinają się media, kanały dystrybucji i produkcji treści, a więc także i ich konsumenci, producenci i prosumenci. Relatywnie łatwy dostęp do mediów społecznościowych oraz ogromna oferta mediów tradycyjnych […] sprawiają, że wzrasta liczba osób, które korzystają z tzw. poradnictwa medialnego. […] Publikacja jest istotnym i atrakcyjnym źródłem informacji dla studentów i badaczy, zwłaszcza zainteresowanych prasoznawstwem, medioznawstwem oraz współczesną socjologią mediów”. Z recenzji prof. zw. dr hab. Agnieszki Ogonowskiej Instytut Filologii Polskiej, Katedra Mediów i Badań Kulturowych Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie Praca dr Olgi Dąbrowskiej-Cendrowskiej pojawiła się w momencie, gdy nasz kraj ma już rozwinięty system medialny, w którym nie tylko media tradycyjne (prasa, radio telewizja) pełnią od dawna m.in. funkcję poradnikową, ale ta ostatnia przeszła już w znacznym (jak się okazuje) stopniu do tego, co nazywamy mediami internetowymi. Autorka próbuje całościowo, ilościowo i jakościowo ogarnąć te zmiany, przyglądając się jednym (starym) i drugim (nowym czy nowym nowym) mediom. Bazując na swoim wieloletnim doświadczeniu badawczym, w pełni podołała temu zadaniu […]. Uzyskujemy tym samym obraz zmian ilościowych wzbogacony o jakościowe analizy reprezentatywnych dla nich mediów. Cennym uzupełnieniem tego studium […] jest sondaż opinii ukazujący stronę subiektywną, stan świadomości konsumentek w zakresie możliwości korzystania z tych porad medialnych. Z recenzji dr. hab. Ryszarda Filasa Instytut Dziennikarstwa, Mediów i Komunikacji Społecznej Uniwersytet Jagielloński

Pisanie ikon nie jest sztuką schematyczną. Łączy czystość formy i bogactwo kolorystyki, rzetelność i kreatywność. Wciela miłość, by poprzez piękno zwrócić wzrok ku temu, co boskie. Po co, a przede wszystkim, jak dziś pisać ikony? Ta książka odkrywa tajemnice ikon i krok po kroku uczy technik ich pisania: od przygotowania deski, poprzez rysunek, złocenie, mieszanie farb i warstwowe nakładanie, aż po wykonanie napisów i werniksowanie. Świetnie zilustrowana, posłuży zarówno nowicjuszom, jak i pasjonatom pisania ikon.

Jest to już trzecia publikacja Wydawnictwa Naukowego UMK z serii Abacus poświęcona zagadnieniom historii rachunkowości. Poprzednie nosiły podtytuły Od źródeł rachunkowości po współczesność (Toruń 2014) oraz Od instruktarzy gospodarczych po współczesne podręczniki rachunkowości (Toruń 2016). Tym razem podtytuł brzmi Od Richarda fitz Nigela do Jana Falewicza i jest to kontynuacja wątków rozpoczętych w wydaniach wcześniejszych. Zawarte w książce analizy klamrą spinają tytułowi autorzy. Dzieli ich i miejsce pochodzenia, i czas, w którym żyli, i status społeczny. Richard fitz Nigel urodził się ok. 1130 r. w Anglii […] Jan Falewicz urodził się w 1890 r. w Wilnie […] Pierwszy historykom badającym gospodarkę średniowiecza i prawnikom znany jest z jednego dzieła – Dialogus de Scaccario, napisanego w Winchesterze w 1178 r. […] Drugi jest autorem kilkunastu publikacji, w tym najważniejszej spośród nich – Rentowność, gospodarność, koszty. Przyczynek do teorii mikroekonomii (Warszawa 1963). […] O Nigelu pisze Sławomir Sojak, a o Falewiczu Edward Nowak. […] Następnie autorzy monografii robią duży przeskok w czasie i przestrzeni, ze średniowiecznej Anglii przenosząc się do Polski pod zaborami, do przełomu XIX i XX w. Zwracają uwagę na ponowną edycję powstałych ponad 100 lat temu książek traktujących rachunkowość jako naukę. Juliusz Au w pracy Nauka rachunkowości dla potrzeb gospodarstwa zastosowanej prezentował teoretyczne podstawy rachunkowości dla gospodarstw wiejskich, a Paweł Ciompa w książce Zarys ekonometrii i teorii buchalterii – oryginalną koncepcję wyjaśnienia funkcjonowania kont księgowych i podwójnego zapisu. Obie były pierwotnie wydane we Lwowie, pierwsza w 1889 r., druga – w 1910 r. […] W przywoływanym już Abacusie z 2016 r. zajmowaliśmy się głównie podręcznikami rachunkowości z XIX w. oraz z drugiej połowy XX w. Tym razem gros analiz dotyczy materiałów dydaktycznych z okresu międzywojennego. Ze Wstępu

"DARE" to trzecia studyjna płyta KAMP!, jednego z najważniejszych zespołów w historii polskiej elektroniki. Prace nad albumem trwały blisko rok, dzięki czemu brzmi on dokładnie tak, jak Tomek, Michał i Radek wymyślili sobie na początku prac. Jest nowoczesny, przebojowy, pełen energii w warstwie muzycznej, a w tekstach koncentrujący się na trosce, tolerancji i wrażliwości na innych. Koniecznie posłuchaj! Lista utworów: 1. 20813 2. F.O.M.O. 3. Don't Clap Hands 4. New Season 5. Dalida 6. Drunk 7. My Love 8. Manana 9. Kitsune - Ken 10. Race Gyal 11. Nanette

Ekfrazę nazwałbym dialogiem słowa i obrazu. Słowo i obraz, obraz - słowo. Dialog obrazu z tekstem. Dialog sztuki z odbiorcą. Dialog rzeczywistości ze sztuką. Ten tomik ekfraz nie jest przewodnikiem encyklopedycznym - "Polska poezja i sztuka współczesna". Zapraszam w kraj młodych artystów, ich dzieł o odrębnych tematach, stylistykach, namacalnym języku. Do odczytywania mozaiki. Dobrze to obrazuje metafora archipelagu. Każdy z artystów to wyspa, ale jednak razem tworzą coś wspólnego - także poza tomikiem. Zapraszam do odkrywania nowych światów. Do autostopu w nieodkryte galaktyki. Łukasz Złahoda

Scenariusze filmowe to rzadkość na polskim rynku wydawniczym. Tym cenniejsza jest ta książka, zawierająca aż cztery, w tym trzy zrealizowane w ostatnich latach. Każdy z nich opatrzony został przez autora komentarzem, pozwalającym lepiej poznać pracę scenarzysty, a także spojrzeć inaczej na film nakręcony na podstawie scenariusza. Autor, Maciej Karpiński, jest scenarzystą filmowym, a także prozaikiem, dramatopisarzem, wykładowcą, eseistą i tłumaczem. Stworzył scenariusze do tak znanych tytułów jak "Kobieta samotna", "Córy szczęścia", "Cud purymowy", "Miss mokrego podkoszulka", "Różyczka", "W ukryciu", "Najlepszy". Napisał również jedyny bodaj polski podręcznik scenariopisarstwa "Niedoskonałe odbicie. O sztuce scenariusza filmowego". Jest członkiem Polskiej Akademii Filmowej i Europejskiej Akademii Filmowej. "Różyczka i inne scenariusze" to świetny materiał dla młodych filmowców i adeptów scenariopisarstwa, ale i miłośnicy kina powinni sięgnąć po tę książkę. Bo według autora scenariusz jest "strukturą otwartą" na udział wyobraźni czytelnika, niezależnie od tego czy jest nim producent, czy reżyser filmowy, czy też po prostu ktoś, kto na serio interesuje się kinem. Dlatego warto czytać scenariusze filmowe, interpretując je po swojemu.

Autor bada kluczowe koncepcje i logikę "Poetyki", a następnie tłumaczy spostrzeżenia Arystotelesa i odnosi je do współczesnego teatru, filmu, telewizji i multimediów. Książka przedstawia niepowtarzalny zasób wiedzy dla każdego, kto chciałby poznać sekret skutecznego opowiadania historii, zarówno w przeszłości, jak i w dzisiejszej, wartej miliardy dolarów, branży rozrywkowej. W jaki sposób zasady sformułowane ponad 2000 lat temu przydadzą się dzisiejszym autorom nie tylko scenariuszy, sztuk, książek, ale także gier komputerowych i wszelkich innych form opowiadania? Lektura tej książki pozwala przekonać się, że ich znajomość może nie tylko usprawnić ich pracę, ale wręcz stanowić klucz do sukcesu. Analiza obejmuje przykłady: - hollywoodzkich hitów - seriali telewizyjnych - bestsellerowych powieści - klasyki literatury - gier wideo i multimediów Przez stulecia "Poetykę" Arystotelesa otaczał nimb tajemnicy. Co tak naprawdę wielki filozof próbował przekazać na temat istoty sztuk dramatycznych i opowiadania historii? W tej książce autor (szef działu zakupów w fińskiej telewizji publicznej) wyjaśnia tajemnicę " właściwej dla sztuki przyjemności", która według Arystotelesa stanowi cel dramatu i jest możliwa do osiągnięcia za pomocą pewnych strategii opowiadania. Książka Ariego Hiltunena stanowi niezbędne dla każdego autora przypomnienie, że reguły pisania opowieści są niemal odwieczne i warto studiować klasyków, aby poznać sekrety znakomitego warsztatu, gwarantującego sukces zarówno w przeszłości, jaki dzisiaj.

Książka jest poświęcona źródłom wizualnym w badaniach nad historią polskiego kina. Badacze doskonale już wiedzą, że same filmy nie wystarczą. Coraz częściej sięgają po dokumenty archiwalne, scenariusze, scenopisy, szeroko rozumiane piśmiennictwo, dzienniki i wspomnienia itp. Dzięki nim można lepiej poznać i zrozumieć historię powstawania różnych filmów, jak również ich rozmaite konteksty. Znacznie rzadziej, mimo coraz większej świadomości metodologicznej historyków kina, uwzględniają oni źródła wizualne, które przecież posiadają znaczną potencję informacyjną, nie zawsze docenianą i w pełni wykorzystywaną. Na nie właśnie autorzy zawartych w książce tekstów chcą zwrócić uwagę.