Powraca para zwariowanych przyjaciółek, znana z bestsellerowego komediowego kryminału „Zabójczy spadek uczuć” duetu Gacek & Szczepańska. W „Dogrywce” po raz kolejny przyjdzie im zmierzyć się ze śledztwem na własną rękę. Wiele się zmieniło. Beata z nieporadnej ofiary losu przeistoczyła się w energiczną bizneswoman, którą spotykamy w chwili, gdy otrzymuje fatalny w skutkach anonim. Tymczasem Monika, jej przyjaciółka dotychczas twardo stąpająca po ziemi, na jakiś czas zupełnie straci głowę. Na szczęście obie nie tracą rezonu. Gacek & Szczepańska nie zawiodą swoich czytelników. „Dogrywka” ma w sobie wszystkie zalety, które zjednały autorkom szerokie grono fanów: pełnokrwiste postacie (zabawne charakterystyki na wstępie), ironiczny dystans (także do swoich bohaterek), humor (ujawniający się już nawet w tytułach rozdziałów), potoczysty styl i zabawną intrygę. Porcja porządnej rozrywki gwarantowana!

Lucie z dragonem i dziećmi docierają do domu Klary i Svendsena. Zastają tam Moll, która ponoć wyznała grzechy, obiecała poprawę i została przygarnięta przez dobrodusznych gospodarzy. Zgadzają się oni również przyjąć na wychowanie Odę i jej brata. Ditlef rusza do Kopenhagi, a Lucie, namówiona przez Moll, pomaga jej odzyskać konia i wrócić do Bergen. Tam Moll ma odbyć resztę kary i odkupić winy, opiekując się chorymi na trąd. Gdy wóz dociera do bram miasta, koń ledwo żyje. Moll wysyła Lucie po pomoc, a sama w tym czasie znika.

Jaka jest miłość? Ktoś może powiedzieć, że jest piękna, wymagająca, słodka, a czasem zupełnie odwrotnie – niebezpieczna, niszcząca. Ma tyle obliczy, ile jest ludzi na świecie. A każdy człowiek może ją czytać na wiele sposobów. Marek Wojdyła prowadzi czytelnika po świecie miłości, widzianym przez niego nie tylko oczyma wyobraźni, ale także po uniwersum, które przyniosło mu wiele doświadczeń. Na swój indywidualny sposób wskazuje jak piękne, a zarazem niebezpieczne może być uczucie łączące dwoje ludzi. Poprzez swoje utwory zdradza nam „Całą prawdę o miłości”. Każdy utwór wprowadza odpowiedni nastrój zmuszający Czytelnika do zadumy, zastanowienia się choć na chwilę, którą twarz miłość chce nam pokazać.

Bogdan – to był Gość z klasą o poetyckim zacięciu. Z Italii przywiózł południowe słońce, błyszczące na garniturach marki Bytom, choć bardziej na butach marki Moschino. Władał dobrze językiem włoskich dyktatorów mody, zatem wykorzystywał mnie jedynie do oficjalnych spotkań w czasie Zgromadzeń Wspólników, na początek powierzając mi biurową korespondencją z resztą świata i okolic. (fragment) „Moje Niebezpieczne związki z filmem, czyli Tłumacz aktorem”. W ręce Czytelników oddajemy pełną pasji i humoru historię łączącą polsko-włoskie akcenty miłosne z biurowymi perypetiami. Opowiedziana wyjątkowo plastycznie i pełna odwołań do filmów i produkcji telewizyjnych będzie doskonałą rozrywką dla tych, którzy połączą wszystkie tropy i nawiązania. Główna bohaterka, rozpoczynając pracę w pewnej firmie, niespodziewanie zostaje wysłana do Włoch. Poznając obcą kulturę, zgłębia tajniki nowej pracy, która nie do końca mieści się w kręgu jej zainteresowań. Jednocześnie nie może zapomnieć Gościa, z którym cóż – jak to w filmie – wikła się w zawodowo-osobisty układ, coś jakby romans korporacyjny. Ciekawe studium przypadku, które potwierdza zasadę, że życie płaci rachunki. Czy bilans zdarzeń wyjdzie na plus?

Dla mnie to najpiękniejszy i jednocześnie najsmutniejszy obraz świata. To ten sam obraz, który jest na poprzedniej stronie, lecz narysowałem go jeszcze raz, abyście dobrze zapamiętali to miejsce, w którym zjawił się na ziemi i znikł Mały Książę. Przyjrzyjcie się uważnie, abyście mogli rozpoznać ten krajobraz, jeśli któregoś dnia będziecie wędrować przez afrykańską pustynię. A jeśli kiedyś znajdziecie się w tym miejscu, nie spieszcie się, błagam was, zatrzymajcie się na chwile pod gwiazdą! Jeśli przyjdzie do was śmiejące się dziecko o złotych włosach, nie odpowiadające na pytania - zgadniecie, kto to jest. Nie zostawiajcie mnie wtedy w moim smutku: bądźcie tak mili i napiszcie mi szybko, że wrócił ...

Życie potrafi zaskoczyć. Przekonał się o tym główny bohater książki – socjolog, naukowiec, pracownik uczelni, w ręce którego wpadają listy wielbiciela jego żony sprzed lat. Czytając w zabawny sposób napisaną historię można odnieść wrażenie, że bohater jest zawiedziony swoim małżeństwem i synem. Zrzędliwa żona, która zawsze stawia na swoim, powierzchowna relacja z dorastającym synem, towarzystwo przyjaciół, którzy mają lepiej niż on i grupa prymitywnych jego zdaniem studentów – wszystko to tworzy obraz mężczyzny fajtłapy, świadomego swojej nieudolności, który dał się podporządkować niemal wszystkim, a każda próba buntu kończy się fiaskiem. Czytając listy pisane infantylnym językiem, nawet nie spodziewa się, że padł ofiarą żartu, którego konsekwencją były jego życiowe decyzje, jakby ktoś inny, a nie on sam był kowalem jego losu. Humorystyczna historia z zaskakującym zakończeniem.

Krzysztof Jarosław Pawłowski. Od dzieciństwa zakochany w przyrodzie, do dziś pasjonuje się dzikimi roślinami i zwierzętami. Uwielbia fotografować naturę, ale zwłaszcza o niej pisać. Prowadzi stronę www.przyroda.net.pl, na której dzieli się z czytelnikami faktami i swoimi przemyśleniami dotyczącymi dzikiej przyrody. Jego pasję można wyczytać w każdym z wierszy zamieszczonych w jego debiutanckim tomiku…

Szczerość, autentyczność, bezkompromisowość – te trzy słowa najlepiej opisują debiutancką powieść Michała Długi, dwudziestopięcioletniego autora obdarzonego wyjątkową umiejętnością obserwacji świata. Jego "Materializm" to książka o ludziach, którzy rozpaczliwie próbują odbić się od dna, ryzykując wszystko, co dotąd osiągnęli. Wśród nich jest przegrany alkoholik, rozpamiętujący swoje najlepsze lata, oraz młody mężczyzna, stawiający pierwsze kroki w dorosłym życiu. Ich przypadkowe spotkanie stanie się okazją do przejmującej rozmowy o miłości, samotności, bogactwie, marzeniach i porażkach. Co niezwykłego jest w tej książce? To historia trzymająca się blisko życia, przesycona prawdziwymi emocjami i refleksjami. Oto debiutancka powieść Michał Długi – nowego wcielenia Marka Hłaski.

Du côté de chez Swann – pierwsza, ukończona powieść Marcela Prousta, ukazała się we Francji tuż przed wybuchem pierwszej wojny światowej, zaś jej przekład na język polski – dwa lata przed wybuchem drugiej. Autorem tłumaczenia był Tadeusz Boy-Żeleński, niekwestionowany autorytet w dziedzinie przekładów literatury francuskiej. Dla co najmniej dwóch, lub trzech pokoleń czytelników polskich, nie znających języka oryginału, był przez wiele lat, aż do dzisiaj, jedynym i niezastąpionym mediatorem, wprowadzającym ich w świat niepowtarzalnej prozy Prousta, którą tłumacz chciał przerobić w polszczyźnie na „normalną” w zapisie powieść. Tymczasem W stronę Swanna i cały siedmiotomowy cykl W Poszukiwaniu utraconego czasu, zwany „powieścią”, należy do gatunku utworów prozatorskich, żywiących się różnymi językami: eseju i poezji, filozofii i krytyki społecznej, bezlitosnej analizy ludzkich charakterów i religii Piękna, zaszyfrowanego w malarstwie, literaturze i muzyce. Czy lektura Prousta – jednego z największych pisarzy XX wieku – może przekazać nam dzisiaj coś ważnego? W czasach zdominowanych przez konsumpcjonizm, zorientowanych na karierę, stawiających na operatywność w działaniu, zżeranych przez podziały ideologiczne i polityczną nowomowę? Otóż w najbardziej ponurych czasach – stalinowskiego terroru – w obozie dla polskich oficerów w Griazowcu, malarz i pisarz Józef Czapski wygłaszał dla swych współbraci w poniewierce wygłaszane po francusku prelekcje o Prouście, cytując im z pamięci fragmenty Poszukiwania. Zatytułował je: „Proust przeciwko poniżeniu”. Chciał wzmocnić w swych towarzyszach ducha oporu i utrzymać ich – wbrew wszystkiemu – w formie intelektualnej. Pamięć o koncertach na salonach przeciwko więziennej pryczy! Na zasadzie kontrastu z dookolną rzeczywistością, ten wielowymiarowy francuski pisarz uczy także i nas dostrzegać walor cierpliwości, spowolnienie w działaniu na rzecz uważności w patrzeniu, ukazuje jak delektować się zmysłową stroną świata i jak odczytywać jego znaki, zapisane w naturze i w sztuce. Dlaczego nowy przekład? Każde pokolenie odbiorców wielkiej literatury ma prawo do odczytywania, interpretowania jej na nowo. Dzieło wybitnego pisarza ma prawo uzyskać drugie, i kolejne życie. Krystyna Rodowska

Joseph Conrad oparł „Tajnego agenta” na autentycznych wydarzeniach z 15 lutego 1894 r., gdy w parku otaczającym królewskie obserwatorium w Greenwich doszło do eksplozji bomby. Miała ona wysadzić mury budynku obserwatorium, lecz wskutek przedwczesnej detonacji wybuchła w rękach niedoszłego zamachowca. Wypadek uruchamia ciąg zdarzeń, wykazujących powiązania pomiędzy tytułowym agentem a politykami, funkcjonariuszami policji oraz anarchistami, ukazując świat brudny, oparty na sile, kłamstwie i wyrachowaniu. Świat, w którym gra pozorów prawdziwych psychologicznie, a zarazem groteskowych postaci doprowadza do autentycznej tragedii. „Tajny agent” jest utworem niezwykłym w dorobku Josepha Conrada. Dzięki niespotykanej wcześniej u tego pisarza tematyce, niezwykłej kompozycji oraz wyrafinowaniu stylistycznemu został doceniony przez środowiska akademickie, krytykę i czytelników. Stawiany obok innego arcydzieła Korzeniowskiego, „Jądra ciemności”, pomimo osadzenia akcji w Londynie czasów autora pozostaje powieścią zaskakująco aktualną, m. in. z powodów politycznych; dość powiedzieć, że tuż po 11/09 była to jedna z trzech najczęściej cytowanych książek w prasie anglojęzycznej. Joseph Conrad oparł „Tajnego agenta” na autentycznych wydarzeniach z 15 lutego 1894 r., gdy w parku otaczającym królewskie obserwatorium w Greenwich doszło do eksplozji bomby. Miała ona wysadzić mury budynku obserwatorium, lecz wskutek przedwczesnej detonacji wybuchła w rękach niedoszłego zamachowca. Wypadek uruchamia ciąg zdarzeń, wykazujących powiązania pomiędzy tytułowym agentem a politykami, funkcjonariuszami policji oraz anarchistami, ukazując świat brudny, oparty na sile, kłamstwie i wyrachowaniu. Świat, w którym gra pozorów prawdziwych psychologicznie, a zarazem groteskowych postaci doprowadza do autentycznej tragedii. „Tajny agent” jest utworem niezwykłym w dorobku Josepha Conrada. Dzięki niespotykanej wcześniej u tego pisarza tematyce, niezwykłej kompozycji oraz wyrafinowaniu stylistycznemu został doceniony przez środowiska akademickie, krytykę i czytelników. Stawiany obok innego arcydzieła Korzeniowskiego, „Jądra ciemności”, pomimo osadzenia akcji w Londynie czasów autora pozostaje powieścią zaskakująco aktualną, m. in. z powodów politycznych; dość powiedzieć, że tuż po 11/09 była to jedna z trzech najczęściej cytowanych książek w prasie anglojęzycznej.

Tomik poezji Bianki Kunickiej-Chudzikowskiej. Bianka Kunicka-Chudzikowska - z wykształcenia plastyk i kulturoznawca. Pisze odkąd pamięta, zarówno poezję jak i prozę. Przez pryzmat kobiecości podgląda, a następnie ilustruje słowem życie z jego wielowymiarowością i paradoksami. Pisze o ludzkiej egzystencji, jej kontrowersjach i ułomnościach, niejednokrotnie dotyka tematów trudnych, które pomimo, iż bronią się zajadle, a czasem nawet kąsają, próbuje oswoić. Od zawsze mówi, że kocha słowo, a niekiedy nawet z wzajemnością.

Jerzy Jarniewicz Urodzony 4 maja 1958 roku w Łowiczu. Poeta, tłumacz, krytyk, wykładowca uniwersytecki. W 1982 r. ukończył anglistykę na Uniwersytecie Łódzkim, w 1984 r. filozofię. W prasie debiutował w 1974 r.; debiut książkowy w 1984 r. Autor wielu artykułów, szkiców, recenzji w pismach krajowych i zagranicznych. Od 1994 r. redaktor "Literatury na Świecie". Współpracuje z "Gazetą Wyborczą", "Tygodnikiem Powszechnym" i "Tyglem Kultury". Mieszka w Łodzi.

Gdy ktoś, kto nigdy nie uczył się malować, zabiera się za tworzenie obrazu, nie trzyma się żadnych reguł, nie przestrzega określonych zasad. Prowadzi pędzel po płótnie, kierując się intuicją, a nie narzuconymi schematami. Efektem takiej pracy staje się malunek, który może być porównany do obrazu stworzonego przez małe dziecko, lub niecodzienna abstrakcja mająca określony przekaz. Myślę, że podobnie jest z tą książką.

Polska mafia miewa się świetnie, bezkarnie korumpując lokalnych urzędników, decydentów, policję, prokuraturę i sądy. Jej kontakty i wpływy sięgają znacznie wyżej i daleko poza polskie granice. Szczególnie silne relacje wiążą ją z potężnym niegdyś wschodnim sąsiadem – Rosją. Coraz bardziej dociskaną amerykańskimi i unijnymi sankcjami, coraz biedniejszą i bardziej zdesperowaną. Do czego się posunie, by odzyskać niedawną świetność i wpływy? Wielomilionowy lobbing, skorumpowani dyplomaci, świetnie wyszkoleni agenci udający terrorystów – to tylko narzędzia, które być może pozwolą jej wrócić na pozycję światowego lidera. Stawka jest wysoka. Trzymająca w napięciu, o wartkiej akcji powieść, której fabuła w dobie terroryzmu, sporów o gazociąg Nord Stream 2 i walki światowych mocarstw o wpływy jest wielce aktualna.

Błyskotliwy debiut, który już narobił sporo zamieszania będący połączeniem "Zaginionej Dziewczyny" i "Dziewczyny z Pociągu"! Wciągająca historia, w której cukierkowe amerykańskie przedmieścia ukazują swoją mroczniejszą stronę a idealnie panie domu chowają w swoich szafach niejednego trupa... To historia Stephanie, młodej wdowy, wychowującej pięcioletniego synka i prowadzącej bloga dla mam. Jej najbliższą przyjaciółką jest Emily, również mama pięciolatka oraz żona Brytyjczyka Seana i bardzo zapracowana kobieta sukcesu. Pewnego dnia Emily jak zawsze zostawia synka pod opieką Stephanie, a sama... znika. Stephanie i Sean muszą wspólnymi siłami radzić sobie z tą dramatyczną sytuacją, przede wszystkim dla dobra dzieci. Mijają kolejne dni, a Stephanie jest rozdarta między coraz silniejszym uczuciem do Seana a poczuciem, że coś w jego relacji z żoną jest bardzo, bardzo nie tak... Narracja prowadzona jest naprzemiennie z perspektywy kilku bohaterów, jest trup, są zwroty akcji i "nikt nie jest tym, kim się wydaje"...

"Porozmawiaj ze mną" nie jest zwykłą książką o dzieciństwie w Peerelu. To współczesna powieść obyczajowa, w której przeplatają się dwie narracje: czterdziestokilkuletniej sfrustrowanej aktorki oraz głos przeszłości – tej samej bohaterki, kiedy miała dwanaście lat. Obie, pełne swady, humoru i pikanterii, opisują otaczającą rzeczywistość i przeżycia Marty. Czasami dorosła Marta nawiązuje rozmowę z tą małą, można powiedzieć, że to dialog z wewnętrznym dzieckiem. Dojrzała kobieta boryka się z kryzysem w związku i stagnacją w karierze, a nastolatka przeżywa męki dorastania. W tle pojawia się współczesny świat celebrytów pokazany w krzywym zwierciadle lub pełen przygód świat dzieciństwa w peerelowskim bloku. "Jest to opowieść o czasie, o rodzinie, o relacjach. O pokoleniu, które spóźniło się na wielką historię, ale nie dotyczył go jeszcze finansowy boom 1989 roku. O tych z nas, którzy z jednej strony byli za mali na walkę o wolną Polskę, a z drugiej za duzi, żeby komuna zatarła się im w pamięci. To moje pokolenie." Kinga Dębska

Janusz Stanisław Czarnecki - lekarz, doktor nauk medycznych i kardiologii, wykładowca na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Jest autorem zbiorów opowiadań: Chłopiec w pociągu (2013), Pudełeczko z serwetką (2014),Z amieńmy się mężami (2015), - opartych najczęściej na prawdziwych wydarzeniach, przedstawaiających różnorodność natury ludzkiej, mówiących o mołości. śmierci, narodzinach i nadziei. Świat zmienia się nieustannie, ale wartości ludzkie pozostają takie same. Opowiadania Janusza Czarneckiego czyta się lekko i przyjemnie, często pozostawiają one takzę w człowieku optymizm oraz refleksję nad życiem.

Das größte Volksfest der Welt und Detektiv Müller ist mittendrin. Die Münchner Polizei steht vor einem Rätsel. Immer wieder melden sich ausgeraubte Personen. Detektiv Müller ermittelt und stellt den Verbrechern eine Falle. Wird das gut gehen und kann er so die Verbrecher fangen?

Bunt to ostatnia powieść Władysława St. Reymonta (1867-1925), polskiego pisarza, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. W 1922 r. powieść była publikowana na łamach Tygodnika Ilustrowanego, natomiast wydana w postaci książki w 1924 r. Autor, wkrótce po zwycięstwie Polaków w Bitwie Warszawskiej, broniących swej tylko co odzyskanej Ojczyzny przed bolszewicką nawałą, postanowił napisać powieść w formie alegorycznej baśni, opowiadającej o buncie zwierząt przeciwko człowiekowi. Powieść ta jest jego osobistą refleksją na rewolucję rosyjską a równocześnie krytyką jej ideologii. Chociaż z niesmakiem odnosił się do dzikiego kapitalizmu, czemu dał wyraz w Ziemi Obiecanej, to skutki popadnięcia w drugą skrajność go przeraziły. Na ziemi każda utopia pozostaje tylko utopią i wszelkie próby narzucenia jej, zwłaszcza poprzez rewolucję, mimo początkowo najlepszych intencji, zawsze kończą się tym samym – śmiercią setek, tysięcy a nawet milionów niewinnych w przeważającej większości ofiar. Oczywiście rewolucja pożera też swoje dzieci. Nic dziwnego, że w PRL-u powieść ta znalazła się na indeksie książek zakazanych. Bunt o ponad dwadzieścia lat wyprzedził wydanie Folwarku zwierzęcego G. Orwella i być może gdyby nie ów zakaz, to on stałby się światowym bestsellerem dla tego gatunku literackiego.

Wciągająca powieść sensacyjna, która – być może – kryje w sobie drugie dno. Kiedy dochodzi do wielkich przemian ustrojowych, ludziom z pewnych kręgów trudno pogodzić się z utratą władzy i wpływów. Politycy, wojskowi, oficerowie służb specjalnych – każdy stara się tak pokierować wydarzeniami, aby jak najwięcej zyskać, jednocześnie ukrywając prawdziwe mechanizmy władzy i źródła swoich przychodów. Dziennikarz Andrzej Brenner wpada na trop największej afery nowej Polski i wkrótce sam poczuje, jak to jest zagłębić się pełen powiązań i animozji świat osób sprawujących rzeczywistą władzę w państwie. Jednak w swoim dążeniu do ujawnienia kulis afery natrafia na kolejne kłody, rzucane mu pod nogi przez bardzo wpływowe osobistości. Jego przeciwnicy nie zawahają się nawet przed sięgnięciem po ostateczne środki, aby stłumić ambicje niewygodnego dziennikarza.