Czarny Amulet

Druga część zawładnęła mną do końca i pochłonęła na dwa dni. Tak garnki stały brudne, obiad nie ugotowany, ale z zapartym tchem śledziłam dalsze losy Kate. W przypadku tej książki od pierwszych stron mamy wartka akcję i cały czas coś się dzieje. Głowna bohaterka coraz odważniej wkracza w świat magii, o którym do tej pory nie zdawała sobie sprawy. Z przyjemnością obserwujemy jak młoda nastolatka staje się początkującą czarownicą, a towarzyszy jej osobisty asystent. Dla mnie osobiście pierwsza część wydawała się zbyt nużąca i zawierała może i zbędne opisy, zbyt naiwna i dziecinna. Czarny Amulet zawładnął mną bez reszty. Uważam, że autor wyciągnął lekcję z pierwszej części i jeśli ta seria ma tak wyglądać, koniecznie sięgam po kolejną. Po przeczytaniu pozostawiła we mnie takiego "książkowego" kaca. Oczywiście na pochwałę zasługuje piękne wydanie książki.

"Czarny Amulet" to konunuacja serii Kroniki Jaaru autorstwa Adama Fabera.

Pierwszy tom przypadł mi do gustu, jednakże uważałam iż trochę przynudzał. Na szczęście tym razem akcja była ciekawsza i wciągnęła mnie już od pierwszej strony.

W tej części zgłębimy się w dalsze losy młodej czarodziejki- Kate. Czarownica uczy się nowych, nieznanych jej do tej pory magicznych rzeczy. Przebywa wsród bardziej doświadczonych osób, mających do czynienia z magią już od dzieciństwa.
Jednym z problemów Kate są relacje między innymi -od początku nie polubiła jednej dziewczyny a do tego przyjeżdża chłopak, który podoba się Kate.

"Kroniki Jaaru" to bardzo fajna fantastyczna seria, której fabuła bardzo wciąga. Styl pisma autora oraz szybka i wartka akcja pochłania nas. Przez całą książkę czułam się jakbym przeżywała wszystkie przygody wraz z bohaterami.
Jedynym minusem jest to, że cały czas odczuwam że seria jest lekko infantylna. Książki z serii skierowane są raczej do młodszego czytelnika, co nie zmienia faktu że "Kroniki Jaaru" bardzo przyciągają uwagę.
Bardzo polecam!
Książkę zakupiłam za punkty w serwisie Czytampierwszy.pl

To już drugi tom przygód Kate.Tym razem dziewczyna wybiera się z ciotką do miasteczka gdzie ma poznać lepiej swoje magiczne zdolnosci.W wyprawie toważyszą jej nowo poznane dwie dziewczyny i chłopak .Czy okażą się godnymi zaufania przyjaciólmi

Po miesiącu to moje drugie spotkanie w twórczością Adama Fabera, a może raczej powinnam napisać moje drugie spotkanie z Jaarem. Dzięki portalowi Czytampierwszy.pl mam przyjemność poznawać kolejne tomy Kronik Jaaru. Choć nie jestem dzieckiem, nastolatką, a nawet młodą osobą, to bawię się wyśmienicie. Przyznam się wam w sekrecie, że wciągnęła mnie ta fantastyczna przygoda i choć uważam, że porównywanie jej do serii o Harrym Potterze jest sporym nadużyciem, to miło spędzam czas i relaksuję się czytając historię, która powstała w głowie Adama Fabera.

Jak bardzo może zmienić się życie, gdy dowiadujesz się nagle, że jesteś czarownicą? O tym wciąż dowiaduje się bohaterka opowieści Fabera, Kate Hallander. Teraz przed nią mnóstwo nauki. Musi w dość krótkim czasie przyswoić sobie zaklęcia, rozumienie snów oraz inną potrzebną wiedźmom wiedzę, nie zapominając o zwyczajach, które krótko mówiąc są odmienne od tego do czego dziewczyna przywykła. A do tego komuś bardzo zależy żeby unieszkodliwić młodą czarownicę. W związku z czekającą ją nauką odwiedza wraz z ciotką i jeszcze kilkoma osobami miasteczko czarownic Hagsborough, w którym jest najprawdziwsza magiczna biblioteka (jak ja bym chciała się tam choć na chwilkę przenieść).



Adamowi Faberowi udało się to, co nie zawsze wychodzi innym pisarzom. Chodzi mi oczywiście o przekleństwo drugiego tomu. W tym przypadku jest inaczej, bo Czarny amulet jest dużo lepszy od Księgi Luster. Może dlatego, że nie ma tutaj nużących wprowadzeń, tylko od razu wiele się dzieje, tak że czytelnik musi się wysilić żeby nadążyć za bohaterami. A propos bohaterów. W tej kwestii autor również poradził sobie lepiej. Bardzo dobrze zbudowane postaci, które (jak ja lubię to przyznać) lubi się od pierwszych zdań w książce. I choć wydawało mi się to niemożliwe, to coraz bardziej podoba mi się, pełna sprzeczności Kate. Bywa, że chciałabym ją rozerwać na kawałki, ale cieszę się, że udaje jej się wychodzić cało z różnych opresji.
I oczywiście jest Jonathan, którego poznaliśmy trochę w pierwszej odsłonie Kronik Jaaru. Ale dopiero teraz Faber tak naprawdę pozwolił nam poznać tę postać. Co jest takiego wyjątkowego w Jonathanie, oprócz tego, że ewidentnie podoba się Kate? Tego wam nie zdradzę, bo zepsułabym wam całą zabawę. Powiem tylko, że autor przedstawia nam naprzemiennie losy Kate i Jonathana. Dzięki temu możemy się dowiedzieć więcej o jego przeszłości, która do te pory była osnuta mgłą tajemnicy. A jakie wnioski z odkrycia prawdy o sobie wyciągnie Jonathan i czy coś więcej połączy go z Kate, niech zostanie na razie moją słodką tajemnicą.

Moje drugie odwiedziny w Jaarze (i nie tylko) uważam za bardzo udane. Otrzymałam kilka odpowiedzi na nurtujące mnie pytania, ale mam wrażenie, że zagadek i sekretów Adam Faber naszykował dla nas znacznie więcej. I co z tego, że dowiadujemy się trochę więcej o kamieniu, którego powierniczką jest Kate? Nadal to wszystko jest bardzo mętne i już nie mogę się doczekać, żeby zatonąć w trzecim tomie Kronik Jaaru.



Z pełną odpowiedzialnością za swoje słowa gorąco polecam wam lekturę Czarnego amuletu, jednakże uważam, że i tak w pierwszej kolejności należy się zapoznać z Księgą Luster. Ja już nie mogę się doczekać trzeciej części. Mam nadzieję że choć trochę zachęciłam was do sięgnięcia po te książki. Tym z was, którzy dadzą im szansę życzę przyjemnej lektury.

Kate już wie, że jest czarownica, spotkała także swojego Feta i poradziła sobie z jednym niebezpieczeństwem. Teraz wyjeżdża zamiast z przyjaciółką, to z innymi czarodziejami. W tym tomie opisy ustępują akcji i nowym wyzwaniom jakie czekają na dziewczynę. Poznajemy kolejne postacie, inne rodzaje magii i magiczne atrybuty. Czyta się z przyjemnością, polecam.

Ta część Kronik Jaaru znacznie bardziej przypadła mi do gustu.
Kate zaczyna poznawać czary, latanie na miotle i cały świat czarownic. Ciągle grozi jej jednak niebezpieczeństwo. Dziewczyna nie wie komu może zaufać, a kto knuje przeciwko niej. Pewnie na jej miejscu też byłabym podejrzliwa.
Kiedy i czy w ogóle będzie mogła czuć się bezpiecznie? I jakie niebezpieczeństwa czekają na nią tym razem? Jaką rolę odegra Johnatan?
Tego już nie powiem.

W Czarnym amulecie Adam Faber zabiera nas znów do historii Kate, młodej czarownicy, która szkoli się pod czujnym okiem swojego fera, Fiona. Tym razem z ciotką i kilkoma innymi osobami związanymi z magią wyjedzie na wakacje, by uczyć się nowych umiejętności i odkrywać sekrety. W tej części poznajemy też lepiej Jonathana i jego własne zdolności.

Fabuła jest dosyć ciekawa. Razem z Kate możemy lepiej poznawać świat, który wciąż potrafi ją zaskoczyć. Dziewczyna poza nauką spędza też czas na pozbyciu się tajemniczego prześladowcy ze snów. Choć ogólnie dobrze czytało mi się tę część, to niektóre wątki były zbyt rozwlekłe, a inne niedopracowane, przez co pozostawiły po sobie poczucie niedopowiedzenia i pewnej nudy. Tak jak ostatnio, niezbyt podoba mi się wprowadzanie do fabuły takich rzeczy jak rozdawanie tarota czy pełen opis tego, jak wywołać ducha. Zwłaszcza w książce młodzieżowej.

Nie jest to moim zdaniem dobra kontynuacja cyklu. Choć ma parę plusów (ciekawy pomysł, dobrze skonstruowane czarne charaktery i niezwykły świat Jaaru), to czasami zdawały się one znikać pod naporem wad i niedopracowań. Mam jednak nadzieję, że kolejne tomy okażą się zdecydowanie lepsze.

Młoda czarownica spędza jak najwięcej czasu na magicznych naukach ze swoim ferem Fionem. Zbliżają się wakacje i Kate planuje odpoczą i spędzić je ze swoją przyjaciółką Mel pod namiotami. Jednak ciotka Hillena ma inne plany. Wraz z Selene i jej rodziną chcą wybrać się do miasteczka czarownic Hagsborough. Mają poświęcić czas nauce latania i dalszym szkoleniu w magicznej bibliotece. Jednak szybko okazuje się, że lektura książek i podbój nieba na miotle muszą poczekać. Kate zaczynają nawiedzać dziwne sny, a wszyscy wokół wydają się jej podejrzani.
W tym tomie dowiemy się więcej na temat Jonathana, którego poznaliśmy powierzchownie w Księdze Luster. Przybywa również do Hagsborough, aby przyjrzeć się bliżej rodzinnej tragedii, w której zginął przed laty jego ojciec. Jonathan odkrywa nie tylko źródło swoich dotychczasowych zdolności, ale prawdę, którą być może wolałby ostatecznie nie poznawać.
Losy Kate i Jonathana krzyżują się w końcu, złe siły sprowadzają ich do Jęczącego Lasu, będącego świadkiem strasznych wydarzeń sprzed lat. Tym razem we dwójkę stawią czoła złu, które kryło się w sercach osób, o które by nigdy tego nie podejrzewali. Dowiemy się również więcej na temat przepowiedni oraz kamienia noszonego w sercu Kate.
Czarny amulet przeczytałam z wielką przyjemnością i bardzo szybko. Coraz lepiej poznajemy Jaar oraz świat czarodziejów i czarownic, a to niezwykle fasynująca przygoda. Magia pochłania nie tylko nowicjuszkę Kate, ale rówież czytelnika. Mam nadzieję, na równie udaną lekturę kolejnych tomów. Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

„Czarny amulet” to drugi tom Kronik Jaaru Adama Fabera. Życie Kate zmieniło się nie do poznania odkąd dowiedziała się o istnieniu magii. Jednak nadal jest tylko początkującą czarownicą i musi się dużo nauczyć. Na szczęście ma Fiona, który stara się jak może. Podrzuca jej masę notatek i pomaga w zdobyciu praktycznej wiedzy. Ciotka Kate uważa, że najlepiej będzie jak dziewczyna zacznie przebywać wśród osób, które z magią mają do czynienia od urodzenia. W taki sposób Kate wybiera się na przymusowy wyjazd wakacyjny, do Hagsborough. Poznaje tam rówieśników, a znajomość rozpoczynają od nauczenia młodej czarownicy latania na miotle. Jednak nie wszystko układa się tak dobrze. W jej życiu pojawia się senny prześladowca, a Kate zaczyna grozić niebezpieczeństwo.
Ta część podobała mi się dużo bardziej od pierwszej. Przede wszystkim już od samego początku powieści dużo się dzieje. Mam wrażenie, że w „Księdze luster” autor skupił się przede wszystkim na przedstawieniu nam nowego świata, a w drugiej części przeszedł do faktycznych wydarzeń, które chciał opisać. Jako duży plus odbieram dużo większą obecność i wpływ na fabułę Jonathana. Bardzo polubiłam tego bohatera i mam nadzieję, że w następnych częściach również go nie zabraknie. Natomiast minusem nadal jest dla mnie reklamowanie tej książki jako „żeńskiej wersji Harrego Pottera”. Wpływa to porównywanie obu pozycji i wyszukiwanie elementów wspólnych. Zauważyłam podobieństwo np. między domem Selene, a domem Weasleyów. Kolejna taka rzecz to schody w domu wuja Jonathana, które zachowują się identycznie jak te w Hogwarcie. Myślę, że normalnie nie zwróciłabym na to uwagi. Małym minusem jest też plot twist w książce, który dla mnie był zupełnie przewidywalny. Zdaje sobie jednak sprawę z tego, że jest to pozycja adresowana głównie do młodszych czytelników, więc przymykam na to oko. W ogólnym rozrachunku książka bardzo mi się podobała. Była wciągająca i czuć było magiczny klimat świata przedstawionego. Na pewno będę sięgać po kontynuację, a tej części daję ocenę 4,5/5. Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

Odkąd Kate poznała prawdę o świecie czarownic, nic nie jest już takie samo. Dziewczyna ma swojego fera, który stara się ją w ten świat wprowadzić. Babcia ma dla niej inne jednak plany, zabiera ją na wakacje do małego miasteczka, gdzie wychowują się inni czarownicy w jej wieku i mają ją uczyć. Jednocześnie poznajemy bliżej Jonathana i jego historię. Czy niebezpieczeństwo się skończyło? Czy to co posiada Kate, może sprowadzić na nią kolejne kłopoty?


Dawno nie odwiedzałam Jaaru i w sumie stęskniłam się za tym światem. Tutaj jednak tej krainy było bardzo mało, ponieważ główna akcja dzieje się w małym miasteczku, gdzie Kate ma uczyć się podstaw magii oraz kilku miejscach w pobliżu. Przez co było mi przykro, bo podobał mi się ten świat bardzo! No ale przejdźmy do sedna.

Ta część była dla mnie o wiele lepsza niż poprzednia. Po pierwsze były dwie narracje, dzięki czemu nie musiałam ciągle czytać o rozmyśleniach Kate, które nie były już tak irytujące, chociaż teorie spiskowe i szukanie dziury w całym, już tak! Za to narracja Jonathana była od samego początku wciągająca i tajemnicza. Bardzo mi się spodobała i mogłabym poznać resztę historii właśnie z jego perspektywy.

Co do bohaterów to mamy ich całkiem sporo, jednak jeśli mam być szczera to żadna praktycznie postać nie przypadła mi jakoś szczególnie do gustu, oprócz Jonathana, którego bardzo polubiłam. A reszta po prostu była i miała tam jakiś wkład w fabułę, ale jakoś nieszczególnie zapadły mi w pamięć.

Za to było mi przykro, bo książka okazała się bardzo przewidywalna. Nie mam pojęcia dlaczego, ale potrafiłam wskazać wszystkie osoby, które okazały się zdrajcami i przewidzieć jaki może być finał tego wszystkiego. Zastanawiam się, czy to ja mam takie wyczucie, czy to było proste do stwierdzenia.

Także podsumowując, Czarny amulet to bardzo dobra kontynuacja. Spodobała mi się o wiele bardziej od poprzedniczki i chętnie zapoznam się w najbliższym czasie z kolejnym tomem. To powieść, która zabierze Was w świat czarownic, wspaniałych bibliotek i zaczarowanych lasów. Z pewnością trudno będzie się od niej oderwać!

Czarny amulet to drugi z kolei tom z serii Kroniki Jaaru. Tom pierwszy Księga luster mnie nie zachwycił, ponieważ spodziewałam się żeńskiej wersji Harry’ego Pottera. Jak jest w przypadku Czarnego amuletu? Zdecydowanie jest to dużo lepsza część niż poprzednia. Tamtą czytało mi się z trudem, a tą pochłonęłam w jeden dzień. W porównaniu do tomu pierwszego w tym dużo więcej się działo, praktycznie od samego początku akcja się rozkręca. Nasza główna bohaterka poznaje młode wiedźmy i magiczne istoty podczas wakacji w Hagsborough, do którego wysłała ją ciotka, która postanowiła, że nie będzie ukrywała przed Kate czym jest magia. Mogłoby się wydawać, że teraz będzie już tylko lepiej. Jednak nie wszystko jest takie kolorowe. Kate niestety bardzo odbiega wiedzą i umiejętnościami od innych. „Zdobywa” też sennego prześladowcę. W tej części było też więcej Jonathana z czego bardzo się ucieszyłam, bo w tomie pierwszym jego mała obecność mi przeszkadzała. W końcu poczułam klimat Harry'ego Pottera. Magia „wylewa” się tutaj praktycznie z każdej strony. Muszę przyznać, że Czarny amulet bardzo mnie zaskoczył. Oczywiście na duży plus. Po Księdze luster dużo po najnowszej części się nie spodziewałam, a tu taka niespodzianka. Jeśli autor z każdą kolejną częścią będzie się tak poprawiał, to naprawdę z wielką chęcią będę sięgała po każdą jego nową pozycję. Trzeba też wspomnieć o kolejnej bardzo ładnej okładce. Zdecydowanie Czwarta Strona wie jak zadowolić każda okładkową srokę. Podsumowując tom drugi uważam za bardzo udany i z niecierpliwością oczekuję na Siedem bram.

Ciężko być pełnoetatową wiedźmą, zwłaszcza taką, która została wybrana, by pełnić niezwykłą misję, kiedy o magii nie wie się praktycznie nic. Choć Kate dowiedziała się o swoich magicznych korzeniach już jakiś czas temu, wciąż stara się wykrzesać drzemiące w niej moce. Mimo wsparcia rezolutnego feera Fiona, dziewczynie ciężko skupić się na nauce, kiedy w jej życiu ciągle dzieją się niesamowite rzeczy- nawet jak na standardy magiczne.

By pomóc nieco bratanicy (czytaj: przyśpieszyć jej powolny proces magicznej nauki), ciotka Hillena postanawia zabrać Kate na prawdziwie wiedźmie wakacje. W teorii ma to być przyjemny czas, który dziewczyna spędzi z innymi młodymi czarodziejami, jednak ciężko wykrzesać z siebie entuzjazm, kiedy sny zamieniają się w koszmary, a nowi przyjaciele z każdym dniem zachowują się coraz bardziej tajemniczo i podejrzanie. Ale to w końcu Kate. Chyba nie spodziewaliście się, że jej wakacje będą nudne?

Przypadek sprawia, że w tym samym miasteczku wakacje spędza Jonathan- kolega ze szkoły, na którego Kate niegdyś rzuciła czar miłosny. Choć czar okazał się nieudany, dziewczyna przekonuje się, że jej uczucia są nadal aktualne. Jak dla mnie autor całkowicie spartaczył wątek romansowy w tej historii (co mam nadzieję jeszcze naprostuje w kolejnych tomach), ale bardzo spodobał mi się pomysł by znacznie rozszerzyć wątek samego Jonathana, jego tajemniczych zdolności i tajemnic z przeszłości. Choć w „Księdze Luster”, ten bohater nie miał okazji zrobić na mnie najlepszego wrażenia, teraz stał się jedną z moich ulubionych postaci. Na uwagę zasługują także nowi bohaterowie, którzy pojawiają się w opowieści (i jak się okazuje, odegrają bardzo ważną rolę w całej serii). Są tajemniczy, mają intrygujące moce i dają opowieści duży zastrzyk dynamizmu.

Od pierwszej chwili niezwykle zafascynowało mnie miasteczko, w którym bohaterowie spędzają wakacyjny czas. Choć znajduje się w naszym świecie, pełne jest wiedźm i miejsc przeznaczonych tylko dla wtajemniczonej Społeczności. Nie zdziwcie się jeśli nad głową nagle przeleci Wam wiedźma na miotle, albo po drodze przejedzie nawiedzone auto bez kierowcy. Autor i tym razem dał niezwykły popis wyobraźni, a ja chłonęłam magiczną wiedzę całą sobą. Bardzo doceniam fakt, że Pan Faber choć bazuje na znanych magicznych motywach, każdy z nich interpretuje na swój własny autorski sposób, dzięki czemu cała historia zyskuje niesamowicie oryginalny wydźwięk.

O CZYM? „Czarny amulet”, to druga odsłona cudownie magicznego cyklu „Kronik Jaaru”, który urzeka baśniowością, wartką akcją i niesamowicie barwnymi postaciami. Choć pierwszy tom wydał mi się odrobinę zbyt naiwny i dziecinny, tym razem wsiąkłam bez reszty i wręcz nie mogę się nasycić magią tej niezwykłej opowieści. Mam nadzieję, że przed nami jeszcze wiele tomów serii o zwariowanej wiedźmie Kate i jej barwnych przyjaciołach. Biorąc pod uwagę nieograniczoną wyobraźnię autora i fakt, że stale podnosi poprzeczkę, wkrótce może się okazać, że uniwersum „Kronik” stanie się równie rozbudowane i sławne, co te znane z innych, zagranicznych serii o młodych czarodziejach. Jestem pewna, że ta historia całkowicie Was zaczaruje.

"Czarny amulet" to druga część serii pt. "Kroniki Jaaru". W zeszłym miesiącu przeczytałam "Księgę Luster", którą oceniłam bardzo pozytywnie. Nie jest to literatura najwyższych lotów. Podejrzewam, że wielu osobom raczej nie przypadnie do gustu, ponieważ seria Adama Fabera jest kierowana raczej dla młodszych czytelników. Ale czy to stanowiło dla mnie aż tak dużą przeszkodę? Nie! Czasami z przyjemnością sięgam po literaturę przeznaczoną dla młodszego grona odbiorców i wcale się tego nie wstydzę. Wiek nie jest żadnym problemem dla kogoś, kto kocha magię! :)

Choć "Księgę Luster" czytałam z przyjemnością, to jednak nie zrobiła na mnie piorunującego wrażenia. Czasami trudno było zorientować się w magicznym świecie, gdzie wszystkiego było dużo i nic nie było oczywiste. Z tego powodu nie miałam zbyt dużych oczekiwań odnośnie drugiej części. Jednak szczerze przyznaję, że "Czarny amulet" to jest TO! Fabuła jest zdecydowanie lepiej skonstruowana. Przede wszystkim autor wprowadził bardziej tajemniczy, momentami mroczniejszy, klimat, wątki typowo detektywistyczne i połączył to wszystko w logiczną całość. Tym razem nie miałam problemu ze zrozumieniem funkcjonowania świata czarownic. Druga część "Kronik Jaaru" jest po prostu logiczniejsza. Co więcej, Adam Faber wprowadził wątki, dzięki którym sens całej tej historii jest o wiele głębszy. Teraz odnoszę wrażenie, że "Księga Luster" jest typową książką dla zabicia czasu, która nie wnosi niczego do życia czytelnika. Natomiast "Czarny amulet" przekazuje piękne wartości. Gołym okiem widać postęp autora! "Czarny amulet" jest z pewnością bardziej dopracowany.

Muszę zwrócić uwagę na miejsca, które stworzył Adam Faber. Opis magicznej biblioteki to po prostu jedno wielkie mistrzostwo! Zdziwiłam się, że autor wykazał się taką kreatywnością. Wydaje mi się, że w "Księdze Luster" było zbyt kiczowato, a magia była tworzona na siłę. Bezsensowny miszmasz, nieudana próba zaintrygowania czytelnika. W "Czarnym amulecie" jest inaczej... Tym razem wszystko wydaje się być bardziej naturalne, ciekawsze i prawdziwie magiczne. Nie zabrakło dobrego humoru, który jest również w pierwszej części. "Czarny amulet" wywołuje z pewnością o wiele więcej emocji niż "Księga Luster". Zdaję sobie sprawę z tego, że w tym momencie bardzo krytykuję pierwszą część, której wystawiłam przecież pozytywną recenzję. Ale będąc po lekturze drugiego tomu nie mam wątpliwości co do tego, że Adam Faber ciągle rozwija swój warsztat i zmierza w bardzo dobrym kierunku.