Eliza i jej potwory

SZKOLNY GEEK
Geek, nerd - znacie te wyrażenia? Teraz z pewnością Wam się przydadzą, bo to trafne określenia charakteryzujące zdziwaczałą bohaterkę niniejszej książki, a raczej wyjątkową na swój sposób. Cicha, milcząca, niezdolna do nawiązania jakichkolwiek znajomości unika kontaktów z rówieśnikami sama sobie blokując drogę do normalności. Taka właśnie jest, sparaliżowana myślą o realnej przyjaźni, choć jakże komunikatywna i aktywna w sieci – maskując się bezpiecznie pod nazwą nicku. I w tym miejscu należą się autorce brawa za kreację tej postaci, bo jakże wiernie weszła w jej umysł wykorzystując pierwszoosobową narrację. Krok po kroku miałam okazję analizować zachowania i coraz śmielsze kroki Elizy stawiane w realnej rzeczywistości. Intrygujący pomysł i na pewno aktualny, bo jakże daleki od schematycznej budowy historii z bohaterkami otoczonymi wiankiem rozgadanych psiapsiółeczek.

MIŁOSTKI I TAJEMNICE
Ta książkowa historia oparta została o losy skrytej dziewczyny, jednak autorka nie zapomniała o bohaterach drugoplanowych, a co poniektórzy odgrywają tutaj kluczowe role. Jest obraz wycofanego chłopaka czy wizerunek szczęśliwej i stawiającej na więzi rodziny. W efekcie w powieści pojawiają się podrygi pierwszych miłosnych uczuć, poczucie niezrozumienia ze strony bliskich, ale i są tajemnice – nie tylko te, którymi Eliza karmi otaczających ją ludzi.

MORZE POTWORNE
Tak jak w przypadku wielu książek młodzieżowych tło nie posiada jakiegoś szczególne istotnego znaczenia, tu staje się ono motorem napędzającym całą akcję. Środowisko szkolne, dla bohaterki niezbyt przychylne i mało przyjemne, ściera się z wirtualną przestrzenią, w której wiedzie ona prym i osiąga kolejne sukcesy. Genialny obraz będący dowodem na to, jak niewiele wiemy o osobach siedzących po drugiej stronie monitora, nawet tych na pozór dobrze nam poznanych. I jakże wyniszczający, a zarazem niosący ratunek może okazać się Internet.

Na wiarygodny odbiór historii mają niewątpliwie wpływ dodatki, jakimi została udekorowana ta publikacja. Są wierne odwzorowania plansz Morza Potwornego czy scenariusze rozmów odbywających się na czacie.

PODSUMOWANIE
„Eliza i jej potwory” to oryginalna i na pewno nowoczesna książka, którą sugeruję rówieśnikom bohaterki, a raczej odradzam dojrzałym i stawiającym na emocje czytelnikom. I w tym miejscu muszę wspomnieć Wam osobistych odczuciach, które nie są jednoznaczne. Francesca Zappia poczęstowała mnie kawałkiem świeżej i zmodernizowanej literatury, która jednak nie jest typem przeze mnie faworyzowanym. Wolę te bardziej romantyczne i tradycyjne historie, które angażują mnie emocjonalnie w bieg wydarzeń ulokowany na podłożu autentycznej rzeczywistości. Tutaj przyglądałam się wszystkiemu z zachowanym dystansem, niemniej jeśli kusi Was wizja wirtualnego świata szkolnego geeka, możecie spróbować.

W TYM MORZU SĄ POTWORY
Eliza na co dzień jest po prostu Elizą, ale gdy wraca do domu, przemienia się w LadyKonstelację – autorkę poczytnego komiksu. Jest introwertyczką i raczej stroni od ludzi, zwłaszcza że rówieśnicy się z niej naśmiewają. Całkowicie pogrąża się w świecie cyberprzestrzeni, gdzie ma swoich przyjaciół i fanów. Nikt jednak nie wie, że to ona jest twórczynią „Morza potwornego”. Pewnego dnia w jej życiu pojawia się Wallace – wielbiciel jej webcomicu, co zrodzi się z tej przyjaźni?

Czytaliście może „Fangirl”? Jeśli tak, to muszę Wam oświadczyć, że Rainbow Rowell ma konkurencję. Francesca Zappia umieściła w swej powieści podobną tematykę. Zauważyłam, że ostatnio w modzie jest „fanfiction”, „fanart”, „fanpage” i ogólnie wszystko, co jest „fan”. Kompletnie nie obchodzi mnie, że może nie jest, to żaden powiew świeżości, mnie książka „Eliza i jej potwory” kupiła bez reszty.

Uwielbiam głównych bohaterów, są uroczy w swej nieśmiałości, a przy tym są również inteligentni i zabawni. Charakterami są bardzo do siebie podobni, zarówno Eliza, jak i Wallace mają problem z nawiązywaniem kontaktów, lepiej czują się, rozmawiając przez Internet niż w świecie realnym. Może są mi dlatego tacy bliscy, ponieważ w czasach nastoletnich byłam taka sama. Nie można zapomnieć również o postaciach drugoplanowych. Szczególnie do gustu przypadła mi matka oraz ojciec Elizy, którzy próbują być kochanymi, wyrozumiałymi rodzicami, ale zawsze wychodzi im to jakoś na opak.

Lubię rozmarzyć się przy tego typu powieściach, te czasy młodości, pasje, pierwsze miłości, przyjaźnie, problemy nastolatków wciągają mnie do swego świata, kompletnie odrywając od rzeczywistości. Co z tego, że bliżej mi do „dzieści” niż do „dzieścia”, myślę, że, nawet gdy stuknie mi „dziesiąt”, to i tak będę je kochać.

„Eliza i jej potwory”, to cudowna, lekka powieść nie tylko dla nastolatków, momentami bawi, momentami wzrusza, a momentami daje po prostu do myślenia. Myślę, że spodoba się nie tylko fanom literatury młodzieżowej, ale również wszystkim geekom, nerdom i freakom. Ktoś, kto nie zna tych określeń, stanowczo musi się podszkolić, by dopasować się do obecnego świata :)

Powieść zawiera również rysunki i zarysy fabuły komiksu tworzonego przez Elizę. Szkoda, że ta historia nie istnieje naprawdę, ponieważ chętnie bym ją przeczytała i sprawdziła, na czym polega jej fenomen.

Książka raczej dla dziewczyn i kobiet, ale nie dyskryminuję męskiej części czytelników, ostrzegam jednak, że znajduje się w niej delikatny romans, szkolne dzieje, uroczy bohaterowie oraz spora dawka nastoletnich problemów.