Najgłośniej krzyczy serce

Martyna Senator jest autorką popularnych powieści dla młodych ludzi, którzy wkraczają w dorosłe życie. „Najgłośniej krzyczy serce” było moim pierwszym spotkaniem z twórczością tej autorki, jednak na pewno nie ostatnim. Zawsze powtarzam, że lubię młodzieżówki, które poruszają trudne problemy nastolatków i ta powieść właśnie taka jest.

Bohaterami powieści są Nina i Kacper. Ona jest wrażliwą dziewczyną, której największą pasją jest taniec, którym wyraża swoje emocje. Ma z pozoru idealne życie, ma kochających rodziców, dobrze się uczy. Jednak tak naprawdę Nina codziennie w szkole zmaga się z przemocą i hejtem. Z kolei Kacper uważany jest za złego nastolatka, który nie przykłada się do nauki, olewa wszystko i wszystkich. W rzeczywistości nieustannie walczy ze swoim smutkiem, żalem i samotnością. Gdy Nina ma pomóc Kacprowi w nauce, chłopak broni się przed tym, stosując dobrze sobie znaną obojętność. Jednak, kiedy widzi, jak Nina jest traktowana przez rówieśników, zaczyna otwierać się przed nią.

Autorka stworzyła bardzo rzeczywistych bohaterów, którzy mierzą się z typowymi dla swojego wieku problemami. Nie są to jednak błahe i wyolbrzymione problemiki rozpuszczonej młodzieży. Wręcz przeciwnie. Nina codziennie walczy z przemocą i hejtem, naśmiewaniem się z niej i brakiem sympatii do niej. Przez to dziewczyna jest nieśmiała, ma bardzo niskie poczucie wartości, ma kompleksy, z którymi trudno jest jej sobie poradzić. Kacper zmaga się z bólem i tęsknotą po śmierci mamy. Nosi w sobie wiele żalu i negatywnych uczuć w stosunku do ojca. Kiedy Nina i Kacper zaczynają spędzać ze sobą coraz więcej czasu, stają się sobie coraz bardziej bliscy. Mają w sobie oparcie, pocieszają się i podnoszą na duchy. Razem stawiają czoła swoim lękom i obawom.

Bardzo podobało mi się ukazanie przeróżnych emocji dwójki młodych ludzi, począwszy od strachu i lęku przed dręczycielami, tęsknocie za zmarłą mamą, poczuciu żalu i bezsilności, a skończywszy na pierwszym zakochaniu. Problem hejtu, który został poruszony w tej książce, pokazuje, że nawet z pozoru normalni, wzorowi uczniowie, nie odbiegający od reszty, mogą stać się ofiarami nieuzasadnionej nienawiści. Ja, jako matka kilkuletniej córki, jestem pełna obaw o to, jakich ludzi moje dziecko spotka na swojej drodze. Mogę mieć tylko nadzieję, że okażą się oni dobrzy, tolerancyjni i empatyczni. Z czystym sumieniem mogę polecić tę książkę nie tylko nastolatkom, aby uświadomić im, że trzeba walczyć z hejtem, ale też rodzicom, aby uzmysłowić im, z jakimi problemami mogą zmagać się ich dzieci.

Pierwsze dni września mogą oznaczać tylko jedno, że  wszyscy uczniowie zaczynają kolejny rok szkolny. Ponadto  swoją premierę miała bardzo ważna książka „Najgłośniej krzyczy serce”, bo tu o niej mowa to najnowsza powieść spod pióra Martyny Senator.
Wróćmy jeszcze na chwile do tematu szkoły. I tak dzisiaj będzie bardzo poważny post. Zwykle pierwszy dzień szkoły kojarzy nam się z czymś nowym. Niesamowitym początkiem. Powrotem do znajomych. Sal, ławek, nauczycieli. Nie każdy to przyzna, ale początek roku to zawsze jakoś tak kojarzy się z nowym startem. Problem polega na tym, że dla niektórych powrót do szkoły oznacza lęk i przerażenie. Niestety wiele osób doświadcza przemocy psychicznej i fizycznej w murach, w których powinniśmy zdobywać wiedzę. Jak to jest możliwe, że żyjemy w społeczeństwie, w którym ktoś jest wyśmiewany za to, jak wygląda, ale nie tylko. Powody takich dręczeń są bardzo różne. Pomyślcie, że osoba, która od lat słyszy, jaka  jest głupia czy brzydka po dwóch miesiącach wraca do miejsca, gdzie jest gnębiona i prześladowana. Przerażające prawda. Jeszcze jak trafi na osoby, które jej pomogą to przejść jest cudownie. Jednak część osób zostaje z tym sama. Ale czy na pewno. Martyna Senator w swojej najnowszej książce pokazuje nam, że czasem pomoc może przyjść z najmniej oczekiwanej strony. „Najgłośniej krzyczy serce” to pozycja obowiązkowa, ale każdego nastolatka i nastolatki oraz rodzica. Nie macie czasem pojęcia ile tajemnic przed wami mają wasze dzieci. Może komuś otworzy oczy albo w końcu pokaże, że szukanie pomocy jest ważne. Pamiętajcie, by nie być obojętnym na krzywdzenie innej osoby, bo co jak role się odwrócą (czego oczywiście nikomu nie życzę) i to ty będziesz potrzebował(a) pomocy. Jestem przekonana, że pierwszą osobą, która ci pomoże będzie ta, która była kiedyś po którejś ze stron; ...
Cytat:
"W pewnym momencie dociera do mnie, że wcale nie trzeba być silnym, aby uniknąć upadku. Czasami wystarczy mieć przy sobie kogoś, na kim można się wesprzeć. Zaczekać, aż bijący od niego spokój wyciszy rozkrzyczane emocje, i spojrzeć na pewne sprawy z zupełnie innej perspektywy. Po raz kolejny odnaleźć w sobie nadzieję, a potem powoli stanąć o własnych siłach i zrobić krok do przodu."

Myślałam, że to romansidło jakich wiele, lekka opowieść z nurtu young adult o nastolatkach, którzy przeżywają swoje małe nieszczęścia... Jak bardzo nie doceniłam tej książki, wiem teraz!

Nina, Kacper i Magda zmagają się z różnymi problemami... Najbardziej wziętym na tapetę jest prześladowanie przez szkolnych rówieśników, które wymyka się spod kontroli. To nie wszystko - mamy tu śmierć rodzica, kompleksy dotyczące własnego ciała, pierwsze zakochanie, kt,óre pojawia się znikąd, wierną przyjaźń, utratę marzeń, brak czasu na pasję, konflikt z rodzicami... Brzmi jak przepis na totalną katastrofę i misz-masz, tymczasem Martyna Senator tak zgrabnie spletła wątki i przeprowadziła nas przez każdy z nich, że czytamy wciągającą, spójną jedność! Sama myślami przeniosłam się 10 lat wstecz do szkoły i nie do ońca akceptujących mnie rówieśników. Nawet po takim czasie książka miała działanie terapeutyczne, pozwoliła mi poczuć się tamta nastolatką i zrozumieć, że zachowanie wrogich mi osób nie było moją winą.

Piękna, terapeutyczna i wciągająca podróż do własnej psychiki. Podrzućcie ją pedagogom szkolnym - nie wątpię, że stanie się częścią ich pracy!

Jest to książka która porusza bardzo trudny temat, a mianowicie temat przemocy w szkole.
Ostatnio dużo się o tym słyszy i już nie jest to odległy problem ale może dotyczyć każdego z nas, czy to rodzica czy też nasze dziecko. Mało natomiast jest informacji jak z tym walczyć, jak pomagać ofiarom przemocy, jak zauważać problem. W życiu bywa tak, że młodzi ludzie boją się o tym wspomnieć rodzicom, nauczycielowi czy komukolwiek. Nie zawsze też ktokolwiek zauważa że coś się dzieje i co wtedy? Rodzice głównej bohaterki też nie zauważyli nic niepokojącego, na szczęście miała przyjaciół którzy ją wsparli, niestety narażając się prześladowcy. Książka tak bardzo prawdziwa i bardzo potrzebna, myślę że każdy rodzic powinien ją przeczytać i podać dalej.