Naznaczone dusze. Duchy przeszłości. Tom 1

Vanessa Holton mimo młodego wieku ma za sobą bardzo trudne przeżycia - jej ukochany chłopak Daan zmarł, ona zaś obwinia o jego śmierć zarówno siebie jak i jego brata bliźniaka - Eduarda.
Chłopak zaraz po pogrzebie wyjechał, zmieniając szkołę , w związku z czym pewne sprawy pozostały niewyjaśnione.

Cztery lata od tragedii Ness podejmuje studia w collage'u , mając jednocześnie nadzieję na rozpoczęcie nowego życiowego etapu.
Zamieszkuje w akademiku , a jej nową współlokatorką zostaje ekstrawertyczna i temperamentna Stephanie będąca jej całkowitym przeciwieństwem.
Z czasem między dziewczynami nawiązuje się nić porozumienia, choć początki znajomości wcale tego nie zapowiadały.
Okazuje się jednak, że przeszłość nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa..
Ed bowiem ponownie staje na jej drodze..
Mimo, że nastolatka nie ma na to najmniejszej ochoty w końcu staje do konfrontacji ze swoimi demonami.
Na jaw wychodzi również, że zmarły wcale nie był tak idealny i zakochany jak sądziła panna Hilton.
Olsen walczył bowiem -bezskutecznie- z uzależnieniem od narkotyków przez co naraził na niebezpieczeństwo swojego młodszego braciszka Johna.
Z czasem bohaterka zaczyna ufać Eddiemu a nawet zostaje nianią najmłodszego członka rodziny..

– Przy­wieź mi po­ca­łu­nek, któ­re­go nigdy nie za­po­mnę – po­pro­si­łam, za­bie­ra­jąc palec z jego warg." 
"Bałam się, że moja tajemnica wyjdzie na jaw, a gdy to się w końcu stało, poczułam się wolna."

Bardzo długo zastanawiałam się nad tym jak napisać wszystko co czułam poznając tę historię.
Pierwszym co mnie "kupilo" był opis fabuły na okładce, lecz przez dłuższą chwilę nie potrafiłam wciągnąć się w tę opowieść. Narratorka zaś niesamowicie irytowała mnie postawą "Jestem zła na cały świat, Eduard to zło wcielone, dajcie mi spokój " z kolei jej przyjaciółka zdawała się myśleć tylko o zabawie i chłopakach.
Mimo wszystko nie przerwałam czytania i była to dobra decyzja , ponieważ zaczęłam lepiej rozumieć postacie i dokonywane przez nie wybory.
Były momenty wzruszeń, śmiechu i złości.
Po raz pierwszy zetknęłam się z twórczością J.K Celińskiej i pomimo kilku drobiazgów przyjemnie spędziłam czas.