Przeklęte dzieci Inayari

To była cudowna książka! Nie jestem w stanie znaleźć ani jednego słabego punktu, a to się rzadko u mnie zdarza. Dałam się porwać opowieści, nieświadoma, że będzie aż taka dobra.

Akcja toczy się w obrębie jednego budynku, mrocznego żeńskiego zakonu, który skrywa więcej tajemnic niż można by sobie wyobrazić. Czytelnika najpierw oczaruje ciekawy system magiczny, zafascynuje akademicka atmosfera elitarnej placówki, obezwładnią skrytobójczynie, a następnie da się dobrowolnie torturować w lochach - autorka wycisnęła z gatunku fantastyki wszystko co najlepsze.

Nie przypominam sobie, żebym gdzieś spotkała lepiej skonstruowaną bohaterkę od Rayn. Jest rozsądna, opanowana, silna, nie ulega łatwo emocjom, co nie znaczy, że ich w ogóle nie odczuwa. Nie daje się sprowokować, a jednocześnie nie jest idealna, zdarza jej się popełniać błędy. Było parę takich momentów, w których fabuła zazwyczaj podąża drogą "zacznijmy się teraz roztkliwiać i zróbmy z bohaterów ciepłe kluski", otóż wtedy właśnie Rayn trzymała fason i skręcała na "dobra, pomyślę o tym jutro, teraz skupmy się na ważnych rzeczach". Kocham ją.

Również bardzo mi się podobała relacja Rayn z Aidenem. Ten drugi to typ spryciarza, żartownisia z tajną misją, który wziął się nie wiadomo skąd i bogowie tylko wiedzą, czy można mu zaufać. Ciężko jednoznacznie określić, co łączy tę dwójkę - nieufność, nienawiść, przyjaźń, zauroczenie? Może nawet są rodziną, biorąc pod uwagę podobieństwo ich mocy? Są przeznaczeni, żeby siebie nawzajem unieszkodliwić? Czy można z tym przeznaczeniem walczyć, czy lepiej mu się poddać, bo jakie w końcu kto ma zamiary?! Coraz. Więcej. Pytań.

Im dalej brnęłam w powieść, tym więcej chciałam wiedzieć. Nie piszę już nic, tylko zabieram się za kolejną część. Nie wiem, co teraz robicie, ale rzućcie to w trzy pioruny i chodźcie czytać Mojrę, nie pożałujecie.

"Zminimalizować straty, powtarzała w myślach, choć dobrze wiedziała, co się zaraz stanie."
*
Rayn całe swoje życie spędziła w Zakonie Inayari — z dala od świata zewnętrznego i od jego problemów. Jednak pewnego dnia jej spokojne (niemal monotonne ) życie zostaje wywrócone do góry nogami, gdy wyrywa ze szponów śmierci tajemniczego mężczyznę znalezionego u bram zakonu. Pojawienie się nieznajomego, tajemnice, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dnia oraz stara przepowiednia, zdają się nieustannie pchać ją w ramiona przeznaczenia... Przeznaczenia, od którego Rayn zamierza uciec.
*
Piętrzące się tajemnice, nieustająca akcja, liczne intrygi, potężna magia oraz bohaterka gotowa rzucić wyzwanie przeznaczeniu... Oto najważniejsze atuty, jakie moim zdaniem skryła w sobie "Mojra".
*
Tym, co najbardziej spodobało mi się w książce, jest kreacja głównej bohaterki. Reyn szybko zdobyła moją sympatię i sprawiła, że polubiłam zarówno jej słabości, jak i niezachwiany upór. Dodatkowy plus, to jej "ostry" język, który w połączeniu z charakterkiem Aidena tworzy chwilami komiczną mieszankę wybuchową.
*
Kolejną sprawą wartą uwagi jest to, że w książce ciągle coś się dzieje i nie brakuje zwrotów akcji, przez co nie dostajemy wiele szans na nudę.
*
Niestety, jak to bywa w przypadku debiutów, nie wszystko było idealne. Część motywów, np. ponury zakon na końcu świata nie są zbyt oryginalne — co nie zmienia faktu, że są bezpieczne i sprawdzone. Po za tym nie zabrakło też kilku przewidywalnych spraw, którym nie pomogły nawet zaskakujące zwroty akcji — nikogo pewnie nie zaskoczę, jeśli podam tu za przykład romans - po prostu było kilka rzeczy, które moim zdaniem stały się zbyt szybko oczywiste.
*
Nie mniej, książkę oceniam na 8/10. Jest to świetny debiut i naprawdę dobra młodzieżówka fantasy, w której nie brakuje magii, humoru i akcji . Niecierpliwie czekam na kolejny tom!