Sezon w piekle Iluminacje

'Rimbaud – to przyspieszony oddech wiersza, intensyfikacja uczuć, ponaglony ruch obrazów, ranga metafory. To zarówno dystans, jak pasja we współżyciu nostalgicznego mitu dzieciństwa i wytężonej samoświadomości. Od Rimbauda zaczyna się nowoczesne wyczulenie na przemiany języka i rozbijanie skamielin mowy. Zaczyna się od niego nowoczesna zwięzłość i eliptyczność wiersza, niechęć do grandilokwencji i subiektywnej wylewności. Telegraficzny skrót: stał się dla pokoleń młodych poetów uosobioną wzgardą lichej formy i pustego poetyzowania. On również wypuścił słowa na wolność i wskazał surrealistom poetycką wydajność «rozprężenia wszystkich zmysłów», szaleństwa i irracjonalnego buntu, przeciwstawiającego się empiryzmowi, który udaje zdrowy rozsadek, i wszelkim kultom absolutnego rozumu'. (z posłowia Artura Międzyrzeckiego)