Syndrom pustego gniazda

Syndrom pustego gniazda to pojęcia najczęściej rozumiane jako negatywne doświadczenia rodziców, zwłaszcza matek, związane z osiąganiem dorosłości przez ich dzieci i podejmowaniem przez nie samodzielnego życia. Przyjmuje się, że naturalną konsekwencją odejścia dorosłych dzieci z domu rodzinnego jest poczucie utraty możliwości pełnienia roli rodzicielskiej, w efekcie czego następuje znaczące pogorszenie się nastroju, odczucie utraty sensu i celu życia, uświadomienie sobie własnej nieprzydatności i kresu życia. * * * Autorka pracy prezentuje oryginalne badania dotyczące dobrostanu człowieka w okresie średniej dorosłości, w sytuacji odchodzenia dorosłych dzieci z domu rodzinnego. Nowość i oryginalność tych badań polega na określeniu zmian w dobrostanie matek dorosłych dzieci, poprzez porównanie poziomu ich aktualnego dobrostanu (po odejściu dzieci) z poziomem ich dobrostanu retrospektywnego (przed odejściem dzieci z domu rodzinnego). Autorka pokazuje, że stan rodziców nie zawsze świadczy o syndromie „pustego gniazda i analizuje jego uwarunkowania (osobowościowe, społeczne i demograficzne). Maria Czerwińska-Jasiewicz Przeprowadzone przez autorkę badania empiryczne dostarczają danych, które istotnie wzbogacają wiedzę z zakresu psychologii rozwoju człowieka w dorosłości ? o nowe ustalenia, które mogą być podstawą działań profilaktycznych i terapeutycznych. Ukazują ważność dobrze funkcjonującej rodziny, a także znaczenie relacji między partnerami dla przebiegu procesu rozwoju indywidualnego, w mało poznanym okresie cyklu rozwoju, jakim jest średni wiek dojrzały. Barbara Harwas-Napierała