Tam, gdzie kwitną niezapominajki

„Niektóre wspomnienia mają zapach. Jej pachniały niezapominajkami i deszczem.”


. „Czasem trzeba wrócić, żeby naprawdę pójść dalej.”


„Nie mówił wiele, ale w jego milczeniu było więcej czułości niż w niejednym wyznaniu.”


„Dom nie zawsze jest miejscem. Czasem to człowiek.”


„Nie da się zapomnieć kogoś, kto nauczył cię, jak kochać.”

Julia wiedzie spokojne, choć pozbawione głębszych wrażeń życie w dużym mieście skupiając się na karierze zawodowej.
Niestety wszystko zmienia śmierć ukochanej cioci dziewczyny. Hanna była dla Julki niczym druga mama, zaś jej stary dom jest aż po dach wypełniony dobrymi wspomnieniami.
Tyle ,że powrót w rodzinne strony wiąże się z NIM.
Z chłopakiem, który, zawiódł zaufanie, zrezygnował z uczucia , z miłości zdolnej przenosić góry.
Przypadkowe spotkanie pełne jest napięcia i niewypowiedzianych pytań, żalu i wzajemnej tęsknoty.
Adam jest osobą bardzo skrytą , wśród lokalnej społeczności mieszkańcy uważają go za porządnego, uczciwego człowieka. Mężczyzna opiekuje się schorowaną mamą prowadząc gospodarstwo ojca , który od zawsze był surowy i nie okazywał emocji.
Czy teraz jako dojrzalsi, bardziej doświadczeni ludzie dadzą sobie szanse na zbudowanie czegoś nowego?

To była bardzo piękna, choć bolesna historia- Adam i jego ukochana mierzą się ze swoimi traumami i uczuciami do drugiej osoby.
Ważną rolę odgrywają również ksiądz, sąsiedzi czy dom zmarłej cioci.

Tytułowe niezapominajki to nie tylko roślina, ale symbol: pamięci, przeszłości, ale i nadziei. Książka opowiada o stracie, przebaczeniu, konieczności zmierzenia się z własną historią, a także o miłości – tej niespektakularnej, cichej, ale głębokiej.

To opowieść o tym, że czasem trzeba wrócić do korzeni, by zrozumieć, kim się jest. Że niektóre rany potrzebują lat, by się zagoić – a inne może nigdy nie znikną, ale można nauczyć się z nimi żyć.
Nostalgiczna, subtelna i bardzo refleksyjna.
Serdecznie polecam 🦋🦋🦋