The Tearful Girl

Moim zdaniem jest to książka dla osób bardzo wrażliwych, gdyż postacie intensywnie przeżywają tutaj wszelkie upadki, czy też tęsknoty za konkretną osobą. I to nie jest zwyczajna tęsknota, gdzie lecą łzy i żałuje się pewnych rzeczy, po czym przechodzimy do porządku dziennego. Tutaj ta rozpacz aż rozdziera serce, jakby krwawiło do najgłębszych zakamarów serca, unerwienia, gdzieś na granicy między życiem, a śmiercią. Momentami miałam wrażenie, że był to niemy krzyk, który rozlegał się tylko wewnątrz, lecz przesiąkały nim nawet ubrania, by nieść się w świat tak daleko, póki osoba, której się tyczył, nie poczuła go na sobie.

,,Nie potrafiłam wykrzesać z siebie ani jednej łzy, co nie dało mi ukojenia po tylu przepłakanych dniach, a wręcz odwrotnie - czułam, jakbym dusiła się w środku."

Podobne uczucia przeżywa on, chłopak, który czuje się oszukany przez płaczącą dziewczynę. Według niego najlepszym sposobem na pozbycie się wszystkiego jest zwyczajna ucieczka. Być może inaczej potoczyłyby się ich losy, gdyby nie inne sprawy, które często kłócą się z tym co robi i dla kogo to robi. W jej perspektywie widzimy, że robi wszystko, by tylko powrócić do chwil, kiedy w części pierwszej dzieli swój wspólny czas. Pamięta o tym żarze, który rozpala ją od wewnątrz i wie, że nie spocznie, dopóki do nie odzyska. To silniejsze od niej, jakby jedno nie mogło istnieć od drugiego, tylko głupia sytuacja poróżniła dwie dusze najboleśniej na świecie. Ma nawet plan, którym żywi się każdego dnia. Tym razem chce, żeby to jemu zaczęło zależeć. Tylko jak dokonać czegoś, przed czym on sam broni się rękami i nogami? Ale wiecie, co? Gdzieś w głębi duszy, tam gdzie ukrył uczucia dla niej i zamknął za klucz, on po pewnym czasie ciąży mu niemiłosiernie. Każdego dnia zbliża się coraz bardziej, pomimo protestów rozumu, do otworu, który na zawsze może zmienić życie ich dwojga. W końcu nie zawsze rozum musi mieć rację.
Drugi tom jest typową kontynuacją pierwszego i ma w sobie ogrom bólu, ale i zaangażowania, by robić wszystko, co tylko się, by go zgubić. Nie mam słów, by opisać jak bardzo emocje wchodzą na czytelnika, bo to raczej my sami je wchłaniamy. Dialogów jest mniejsza ilość, gdyż poznajemy ich najgłębsze myśli i pragnienia. Część druga nie istnieje bez pierwszej i odwrotnie. Niczym dwie połówki serca docenicie je tylko wtedy, kiedy przeczytacie obie. Jeżeli poszukujecie nie tylko wydarzeń, ale i głębokich przemyśleń, dojścia tam, gdzie wasze uczucia nie sięgały, to ta lektura jest do tego idealna. Uwielbiam ją, mega polecam wszystkim!