Ucieczka w dzicz

O książce już się tyle nasłuchałam, że grzechem byłoby po nią nie sięgnąć i nie odkryć jakie magiczne drzwi otwiera. W końcu nadeszła ta chwila, w której już nie miałam wyboru. Uparłam się, że przeczytam i tak też zrobiłam.

Książka jest ciekawa już na pierwszy rzut oka, ponieważ wyróżnia się spośród tłumu jak tylko się dało. Narracja nie jest prowadzona z punktu widzenia człowieka, tylko... kota!
Moi drodzy, w końcu doczekaliśmy się tego dnia, w którym nazwa Dzikie Koty zmieniła znaczenie. Od teraz nie będziemy jej kojarzyć z High School Musical tylko z... Wojowniczymi Kotami! Juhu!
Wzruszyłam się.

Rdzawy jest zwykłym domowym kotkiem. Jednak całe życie marzył o lesie i tajemnicach jakie kryje. Pewnego dnia zapuszcza się tam, z myślą, że upoluję myszkę lub dwie i powróci do swoich Dwunożnych. Nawet się nie spodziewa, że spotka tam ucznia Kociego Wojownika z Klanu Pioruna i iż ta krótka chwila zmieni całe jego życie. Wraz ze Szarą Łapą szli także jego opiekunowie i ci składają mu bardzo interesującą propozycję. Widząc, że Rdzawy nie jest zadowolony ze swojego dotychczasowego życia zapraszają go do swojego klanu.
A to dopiero początek jego przygód wśród Wojowników.
Pierwsze co i się rzuciło w oczy to fantastyczne wydanie tej powieści. Pomimo faktu, że wydawnictwo Nowa Baśń dopiero zaczyna wydawać książki to okładka powala na kolana swoim dopracowaniem. Tej książki nie trzeba czytać. Do pełni szczęścia wystarczy na nią patrzeć. Czcionka także jest po prostu idealna. Nie jest to standardowy Arial, czy Times New Roman, dla mnie zdecydowanie czytało się dzięki temu bardzo przyjemnie. A jeżeli mam mówić jeszcze o mapie i cudownej ozdobie przed każdym rozdziałem...
Okej, skończę już, ale ta książka to zdecydowany must have każdej sroki okładkowej.

Tak jak już napisałam, historia zabija oryginalnością pod względem bohaterów. Bardzo się dziwiłam, że autorce (oraz tłumaczce) tak zgrabnie udało się przejść od ludzkiego sposobu bycia do kociego. Zrobione zostało to wprost genialnie, do tego stopnia, że mnie to przekupiło. Gdy mój umysł podsuwał mi słowo "powiedział", w tekście było "miauknął". Takie zmiany pojawiały się bardzo często, a na mój umysł to działało niczym jakiś narkotyk. Pragnęłam oryginalności ponad wszystko, a w Wojownikach ją dostałam.

Cały świat opiera się na zwyczajnym świcie ludzi - historia mogłaby się dziać w jakimkolwiek lesie, lecz jednocześnie pokierowanie nim sprawiło, że wszystko było inne. Polowanie na myszy, na pozór proste, w końcu co taka mała myszka może zrobić, teraz było czymś rzeczywiście ważnym, bez czego bohaterowie mogli w najgorszym wypadku nie przeżyć.

Akcja dzieje się bardzo szybko, a w połączeniu z wieloma tajemnicami i zagadkami, z którymi spotykali się bohaterowie - odejście od książki okazało się niemożliwe. Chciałam coś zrobić, lecz właśnie w tym momencie działa się kolejna niezmiernie szalona przygoda, która zakazywała mi się ruszyć z miejsca.

Jak dla mnie książka była bardzo dobra. Porównanie do Harry'ego Pottera na okładce jest bardzo trafne. Musiałam przestawić większość trybików w umyśle na fakt, że powieść jest bardzo leciutka i przejść z ciężkiego fantasy, na fantasy dla młodszych czytelników. Mnie się to udało i dzięki temu zatonęłam w tym wspaniałym świecie, jednak nie jestem pewna, czy każdemu się to uda. Zdecydowanie jest to książka idealna dla młodszych czytelników, którzy zaczynają przygodę z czytaniem. Zaraz pójdę przekupywać mojego młodszego brata do czytania tą powieścią. Trzymajcie kciuki, mam nadzieję, że mi się uda.

Za książkę serdecznie dziękuję Wydawnictwu Nowa Baśń.
9/10

https://tysiac-zyc-czytelnika.blogspot.com/2016/08/91-wojownicy-1-ucieczka-w-dzicz-erin.html