Za stodołą

Elżbieta Michalska określiła siebie niegdyś jako ""poetkę ludowego undergroundu"". Słusznie. Dodać jednak należy, że oryginalność tej poezji nie polega jedynie na przewrotnej, nieraz ironicznej rekonstrukcji codzienności wsi, czy też opisie piękna i bezwzględności natury. Michalska jest najbardziej przekonująca wówczas, gdy próbuje opisać różnicę między symbolicznym, prowincjonalnym Tu a miejskim Tam, a jednocześnie tworzy wyraziste, wiarygodne portrety ludzi, ich emocji i relacji, które paradoksalnie unieważniają wszelką różnicę, odsłaniając to, co wspólne- dla przeszłości i współczesności, wsi i miasta, mnie i ciebie.
Katarzyna Ewa Zdanowicz