Agora

De Mono ma już 35 lat, 15 albumów i niegasnący patent na przeboje. Andrzej Krzywy i spółka nie chcą oglądać się za siebie i mają dla nas kolejny album pod niezwykle sugestywnym tytułem „Reset”. Nowe brzmienia, nowe aranżacje, nowi producenci muzyczny, nowy wydawca, nowy management, nowy album i wciąż młody duchem zespół.„Praca nad tym albumem trwała ponad 2 lata ale opłaciło się. Chcieliśmy aby płyta nie była naiwna i banalna, żeby zawierała ciepłe, przyjemne dla ucha brzmienia, żeby wzruszała i bawiła, żeby pozostała na dłużej w sercach słuchaczy ” mówi o tym albumie Andrzej Krzywy.Muzycy zespołu mają lekką rękę w pisaniu znakomitych tematów, które od pierwszego zetknięcia przykuwają uwagę. Pierwszy singiel promujący Album trafił już słuchaczy „Prosto w serce”, a za moment przekonamy się, że „Gra się do końca”, więc nie „Płacz serce…” bo De Mono powstało jak „Fenix” z popiołów i „W taki sposób” już 15 listopada do sprzedaży trafia 11 premierowych piosenek, skąd nie tak „Daleko do nieba” i na szczyty list przebojów – „No bo jak” inaczej.Tracklista:1. Prosto w serce2. Gra się do końca3. Feniks4. No bo jak5. Głupi sen6. Płacz serce, płacz7. Otchłań snu8. W taką noc9. Napisz10. W taki sposób11. Daleko do nieba12. Mija mnie czas (BONUS TRACK)

Długie 12 lat czekaliśmy na studyjną płytę Małgorzaty Ostrowskiej. I w końcu pojawia się jej nowy album zatytułowany „Na świecie nie ma pustych miejsc”! To zestaw 14 utworów o miłości, których, po najbardziej rockowym głosie w Polsce nikt by się nie spodziewał. Mocne elektryczne gitary Małgorzata zamieniła m.in. na fortepian, skrzypce, wiolonczelę, harfę czy flet. A teksty, które napisała, są wyjątkowo emocjonalne i poruszające. Jako artystka poszukująca i przekorna postanowiła zaprezentować publiczności zupełnie nowe oblicze. - Od wielu lat chciałam nagrać taką płytę, ale nie miałam ani odpowiednich kompozycji, ani producenta, który umiałby mnie zobaczyć w takim repertuarze. Aż w końcu trafiłam na Macieja Muraszko /znanego ze współpracy z Maciejem Maleńczukiem czy Stanisławą Celińską/, który doskonale się sprawdził nie tylko jako kompozytor dużej części piosenek, ale także jako producent całego materiału – mówi artystka.Subtelna, łagodna i wrażliwa jest nowa muzyczna twarz Małgorzaty Ostrowskiej. Artystka znana z mocnych rockowych numerów udowadnia, że potrafi też w wysmakowany sposób zaśpiewać delikatne ballady o miłości wypełniając je głębokimi emocjami. Oczywiście nie byłaby sobą, gdyby na krążku jednak nie znalazły się także bardziej energetyczne utwory. Choć nawet i one oparte są głównie na instrumentach akustycznych.Tytuł albumu pochodzi z piosenki kończącej album. Tekst „Nie ma pustych miejsc” Małgorzata napisała jeszcze przed śmiercią jej wieloletniego menadżera, Piotra Niewiarowskiego. – „Piotr był przy mnie od początku mojej działalności. Gdy nagle odszedł, czułam się totalnie zagubiona. Bałam się, że bez niego po prostu sobie nie poradzę. Ale wtedy właśnie życie dopisało szczegóły tej historii i w moim zawodowym życiu pojawił się Maciej Durczak /RockHouse Entertainment/. Nagle ten tekst nabrał zupełnie nowego wymiaru, bo choć Piotra wciąż bardzo brakuje, to wiem, że świat nie znosi pustki. Wszystko się zmienia; świat, my, nasze emocje, ale nasz mały, osobisty wszechświat nigdy nie zostaje pusty. I o tym są też te piosenki” – opowiada wokalistka.Jako bonus na płycie pojawi się przebój „Szpilki”. – Ten utwór ma już kilka lat, ale w wersji studyjnej nie znalazł się na żadnej płycie. To ukłon w stronę kobiet, które go uwielbiają. – mówi Małgorzata. Ten erotyk z przymrużeniem oka nigdy nie był prezentowany w dużych stacjach radiowych, a jedna z nich nawet uznała, że wokalistka w wieku Małgorzaty nie powinna śpiewać o „takich” rzeczach. Piosenka jednak zyskała sporą popularność w sieci i na koncertach. Wiele kobiet, nie tylko tych dojrzałych, które chcą żyć pełnią życia, traktuje ją jak swój hymn. W wersji cyfrowej jako bonus jest również dodany utwór „Nie jestem cicha”.Artystka przygotowała dla fanów niespodziankę - album „Na świecie nie ma pustych miejsc” jest dostępny z dwiema okładkami do wyboru!Lista utworów:1 Czekanie2 Dwie twarze3 Miłość jak huragan4 Teraz5 Diament6 Zadzwoń7 Ziemia w ogniu8 Jesienny egzamin9 Zwykła historia10 Komu potrzebna taka miłość11 Lustro12 Róże13 Nie ma pustych miejsc14 Szpilki

ALIBI JEST DLA PSÓW. ROZGŁOS JEST DLA BRANŻY Bohater książki Krzysztofa Gurecznego w bandziorskim świecie spędził cztery dekady. Zmieniła się mafia, zmieniła się policja, zmienił się ustrój Polski, a on ciągle jest nieuchwytny. Ma przeciętny samochód i przeciętny dom, ale obraca milionami. Unika rozgłosu, ale pociąga za wszystkie sznurki. W szczerej rozmowie opowiada, ile wspólnego z prawdą mają wyznania skruszonych gangsterów i w jaki sposób stał się tym, kim jest. To historia, która zdecydowanie zasłużyła na ekranizację. Człowiek, który wybiera miłość i przyjaźń ponad władzę i pieniądze, w ogóle jest warty uwagi. To nowe, bo prawdziwe, spojrzenie na to, co przed laty dumnie nazywaliśmy polska mafią, ale przede wszystkim 24 oblicza prawdy zaklęte w każdej sekundzie tego obrazu. Maciej Kawulski, reżyser filmu Jak zostałem gangsterem Na kanwie tej historii powstał film według scenariusza Krzysztofa Gurecznego. W KINACH JUŻ OD 3 stycznia 2020. PRZECZYTAJ, ZANIM OBEJRZYSZ Krzysztof Gureczny – absolwent scenariopisarstwa w PWSFTViT w Łodzi. Autor scenariuszy filmowych i popularnych seriali telewizyjnych (Prosto w serce, Singielka), autor filmów i seriali animowanych (Hero and the Message, Kacperiada), widowisk muzycznych (Wolność we krwi), programów telewizyjnych (Szymon Majewski Show); tekściarz satyryczny, redaktor i producent radiowy (Radio ZET). Pasjonat opowiadania ciekawych historii, kina, biegania i cocker spanieli.

W kilku pięknych Zeszytach, które Kora starannie wybierała w księgarniach lub dostawała w prezencie, przez wiele lat prowadziła notatki. Zeszyty to był jej warsztat literacki. Alembik, w którym wrzały i dojrzewały pomysły na piosenki. Ponad rok po śmierci Kory zdecydowałem się pokazać światu jej intymną pracę nad tekstem. Prezentujemy ją czytelnikowi razem z oryginalnymi skreśleniami. Pokazujemy jej pracę nad słowem, jej wahania oraz różne wersje często tego samego utworu. Mamy zatem teksty Kory głównie z lat 2003–2018, ale także kilka z roku 1983. Czytając uważnie Zeszyty, możemy prześledzić, jak Kora pracowała nad piosenkami, jak tworzyła nowe wersje, jak skreślała, uzupełniała, walczyła o frazę i rytm. Śledzimy, jak powstały utwory zaśpiewane przez nią na płytach Znaki szczególne i Ping pong oraz kilka utworów wydanych jako single: Tu jest mój dom oraz wstrząsający tekst o księżej pedofilii Zabawa w chowanego (2010). Te Zeszyty to czarowna pamiątka jej pięknego wewnętrznego świata. Kamil Sipowicz

Cztery lata temu Pectus zachwycił słuchaczy płytą „Kobiety”, która ukazała się na dziesięciolecie istnienia zespołu. Album zyskał status złotej płyty i był niezapomnianym hołdem dla kobiecej energii, piękna i siły. A ponieważ kobiecość to niewyczerpane źródło inspiracji, dlatego bracia Szczepanikowie wracają z płytą „Kobiety” w nowej odsłonie. Tym razem Tomasz Szczepanik napisał porywającą muzykę do tekstów mistrza słowa Wojciecha Młynarskiego, a do współpracy zaprosił takie legendy polskiej sceny, jak Kayah, Alicja Majewska czy Małgorzata Ostrowska. Towarzyszą im Kasia Cerekwicka, Kasia Popowska, Natalia Szroeder, Basia Kurdej-Szatan, Halina Mlynkova oraz dziewczyny z zespołu Tulia. Zaproszenie do wykonania jednej z piosenek przyjęła także Magda Umer, wieloletnia przyjaciółka Młynarskiego, która zaśpiewała w duecie z Tomaszem utwór „Poetka znikła w oddali”, poświęcony pamięci Agnieszki Osieckiej. Tomasz Szczepanik, lider zespołu Pectus, wspomina: „Dotarliśmy do materiałów, które do tej pory leżały w rodzinnych szufladach lub archiwach spadkobierców twórczości Wojciecha Młynarskiego. Postanowiłem skomponować muzykę do tych wierszy, ale tak, by aranżacje i kompozycje brzmiały współcześnie. Dodatkowym utrudnieniem było stworzenie piosenek, które będą pasowały do wrażliwości zaproszonych wokalistek. Moim zdaniem powstał mądry album pełen wzruszeń, hołd dla poezji i potęgi kobiecości.” Lista utworów: 1 Przejazdem feat. Kayah2 Idę na całość feat. Alicja Majewska3 Głowę noś do góry feat. Kasia Cerekwicka4 Dalej i dalej feat. Natalia Szroeder5 Horoskop feat. Małgorzata Ostrowska6 Dobranoc feat. Halina Mlynkova7 Finał feat. Basia Kurdej-Szatan8 Najlepiej być w podróży feat. Kasia Popowska9 Poetka znikła w oddali feat. Magda Umer10 Dwa miasta feat. Tulia

„No.24” to album wybitnego wirtuoza skrzypiec Mariusza Patyry z towarzyszeniem orkiestry Sinfonia Viva. Mariusz Patyra jest jedynym Polakiem, który zwyciężył w prestiżowym konkursie „Premio Niccolo Paganini (2001r. Genua, Włochy).Na program „No.24” składają̨ się̨ utwory z nowego albumu artysty. Dobór repertuaru ukazuje niezwykłą wrażliwość́ artysty, kunszt wirtuozerii oraz radość́ gry, które pozostawią z pewnością̨ niezapomniane wrażenie na słuchaczach.Mariusz Patyra o płycie:„Repertuar na płycie, którą dzisiaj oddaję w Państwa ręce, jest ucieczką od świata pełnego zgiełku, zabiegania, chaosu, przesłaniających to, co piękne, czyste i wartościowe. Utwory, które znalazły się̨ na tej płycie, to esencja wiolinistyki. Są̨ przepełnione liryzmem, nostalgią, tkliwością̨, wirtuozerią na najwyższym poziomie, miłością̨.Za każdym razem, gdy wykonuję program nagrany na tej płycie, publiczność́ nagradza mnie owacjami. Podchodzą̨ do mnie ludzie ze łzami wzruszenia i uśmiechem na twarzy, zarówno koneserzy muzyki klasycznej, jak i laicy.To właśnie reakcje ludzi będących na moich koncertach skłoniły mnie do nagrania tego albumu, a płyta jest najpiękniejszą̨ pamiątką tych wzniosłych, bezcennych chwil...”Lista utworów:1 Capriccio No.24, op.12 Oblivion3 Valse Triste4 Chanson D’Amour5 Nocturne C Sharp Minor6 Cantabile7 Hora Staccato8 Estrellita9 Humoresque10 Introduzione,Tema con Variazioni „I Palpiti11 La Ronde Des Lutins12 Capriccio No. 24, op.1 (Original version)

To niezwykły, osobisty dziennik Przewodniczącego Rady Europejskiej. Dzień po dniu towarzyszymy jego pierwszym krokom w nowej roli, poznajemy kulisy europejskiej polityki i śledzimy najbardziej dramatyczne wydarzenia ostatnich lat: zamachy terrorystyczne w Paryżu i Brukseli, kryzys uchodźczy, śmierć prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza, niekończące się negocjacje w sprawie Brexitu. W książce znajdziemy też wielowymiarowe i zaskakujące portrety najważniejszych postaci światowej polityki, od Baracka Obamy i Angeli Merkel po Donalda Trumpa i Borisa Johnsona. Ale „Szczerze” to znacznie więcej niż książka o kulisach władzy. To również zapisane potoczystym, barwnym językiem polityczne credo Donalda Tuska i opowieść o Europie, która pozostaje wielkim marzeniem. A także o europejskiej polityce, która bywa gorzkim rozczarowaniem.

W każdym człowieku drzemią pewne skłonności perwersyjne, które wybuchają w określonych okolicznościach. Ryszard von Kraft – Ebing Pedofile, gwałciciele, kazirodcy, seryjni zabójcy na tle seksualnym. Czy coś ich łączy? Co się dzieje w ich głowach? Jak działają? Kim są ich ofiary? Czy można ich powstrzymać? Andrzej Depko, biegły seksuolog sądowy, który przez ponad 20 lat miał do czynienia z przestępcami seksualnymi, opowiada Dellfinie Dellert o kulisach swojej pracy, głośnych przestępstwach na tle seksualnym, wyjaśnia mechanizmy działania przestępców i sposoby terapii osób z zaburzeniami seksualnymi. Książka dostarcza więcej emocji niż niejeden rasowy kryminał. Nie wymyśliłabym niektórych detali. Wstrząsające! Nie czytać przed snem. Chyba, że do rana... Katarzyna Bonda Historia seksualnych patologii – pedofilii, gwałtu, kazirodztwa – stała się kanwą pasjonującej rozmowy o tym, skąd się wzięły i jak ewoluowały normy dotyczące seksualności człowieka. Dellfina Dellert odważnie i wprost pyta o granice wolności w seksie. Andrzej Depko odpowiada z właściwą sobie erudycją, mieszając pozornie odległe tematy: od starożytnych heter, aż po ruch #MeToo. W swojej opowieści o ciemnej stronie pożądania podaje konkretne przykłady. Nie wymyśla ich, nie musi. Od ponad 23 lat występuje jako biegły w procesach przestępców seksualnych. Niczym profilerzy z FBI, sportretowani w serialu „Mindhunter”, ma intuicję, potrafi czytać między słowami. Nie ogranicza się jednak do psychologicznych obserwacji, sięga też do nauk społecznych czy religii. Gdy trzeba – edukuje, jak w przypadku wątków związanych z molestowaniem seksualnym. Nigdy nie moralizuje, nie pomija również potrzeby resocjalizacji sprawców. To ważna i potrzebna książka, którą chętnie wysłałabym w prezencie tym, którzy próbują dziś w Polsce zepchnąć seks w sferę tabu. Bo takie próby nie mogą skończyć się dobrze. Hanna Rydlewska, Vogue Polska.

Ona: - Czy chodzenie tam to był grzech? Jak one już były martwe a tu bida była, to nie jest grzech. Tak se myślę. A pan myśli, że to był grzech, rąbać te ciała, szukać tam grosza jakiegoś? Ja: - To ludzie byli. Ona: - Ale nieżywe. To nie były incydenty ale proceder, który, niemal na masową skalę, trwał przez lata. Na terenie byłych obozów zagłady w Sobiborze i Bełżcu, w mogiłach setek tysięcy ofiar mieszkańcy pobliskich wsi i przyjezdni prowadzili wykopki w poszukiwaniu „żydowskiego złota”. "Na Icki” chodzili ojcowie i synowie, sąsiedzi, mężczyźni, kobiety i dzieci. Prochy zmieszane z ziemią przepłukiwali w rzece lub specjalnie wykopanych dołach z wodą, tzw. płuczkach. Paweł Piotr Reszka, laureat Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego, w swojej nowej książce zbiera głosy układające się w przerażającą opowieść o zobojętnieniu, które pozwala traktować masowe mogiły jak złotonośne pola. Nie osądza jednak, lecz szuka odpowiedzi na pytania: jak to możliwe, że po Zagładzie mogła przyjść „gorączka złota”, co kierowało kopaczami i co dzisiaj myślą o tym ich potomkowie. "Mi to obojętne. To nie ja zrobiłem" mówi syn jednego z tych, którzy naruszali ziemię w poszukiwaniu złota Żydów. Reporter szuka kogoś, kogokolwiek, kto powiedziałby dzisiaj: "To było zło". I może jeszcze: "Nie powinniśmy". Zagląda do dołów, które do dziś można znaleźć w lasach Sobiboru, Bełżca i widzi w nich otchłań, która nadal, osiemdziesiąt lat po t a m t y m się nie zamknęła. Im dalej w lekturze, tym wyraźniej widać, że to reporter i jego upominanie się o szacunek dla zmarłych jest jasnym promieniem owej mrocznej opowieści. A naszym obowiązkiem - towarzyszenie mu w tej samotnej podróży. Magdalena Kicińska

Kasia Kowalska świętuje 25-lecie pracy artystycznej. Z tej okazji odbyło się wiele wydarzeń nawiązujących do tego jubileuszu, m.in. wyjątkowy koncert MTV Unplugged - w maju tego roku w Teatrze Szekspirowskim w Gdańsku. Koncert został zarejestrowany, a płyta ukaże się 25 października. Artystce na scenie towarzyszyli znakomici goście: Edyta Bartosiewicz i Stanisław Soyka. Podczas koncertu „MTV Unplugged Kasia Kowalska”, artystka wykonała swoje największe przeboje w nowych, akustycznych aranżacjach. Oprócz stałego zespołu towarzyszącego Kasi podczas koncertów, koncert MTV Unplugged wzbogacony został o sekcję dętą i fortepian. Album na CD zawiera 14 utworów, a wersja cyfrowa 16. Kasia Kowalska jest jedną z najbardziej znanych i cenionych polskich wokalistek. Podczas swojej 25-letniej kariery nagrała 10 albumów i wypromowała wiele hitów, m.in.: „Pieprz i sól”, „Antidotum”, „Prowadź mnie”, „Oto ja”, „Chcę znać swój grzech”, „Coś optymistycznego”, „Wyrzuć ten gniew”, czy „Straciłam swój rozsądek” – piosenkę z filmu „Nocne graffiti”, w którym zagrała główną rolę. W 2018 roku, po dziesięcioletniej przerwie, Kasia wydała nowy album, „AYA”, który otrzymał nominację do Fryderyka 2019. Twórczość Kasi Kowalskiej od samego początku spotykała się z ogromnym uznaniem zarówno fanów, jak i branży muzycznej. Wokalistka ma na swoim koncie wiele złotych i platynowych płyt oraz szereg nagród, w tym statuetkę dla „Najlepszego polskiego artysty” MTV EMA 2001. MTV Unplugged to kultowa seria koncertów, w których najwybitniejsi artyści prezentują swoje utwory w aranżacjach akustycznych. Pierwszy koncert „bez prądu” zrealizował w 1987 roku zespół Jethro Tull. Od tamtego czasu cykl MTV Unplugged niezmiennie cieszy się ogromną popularnością na całym świecie. Wśród najważniejszych artystów, którzy zostali zaproszeni do projektu MTV Unplugged warto wymienić m.in. Nirvanę, Pearl Jam, Aerosmith, Eltona Johna, Erica Claptona, Florence and the Machine czy Alicię Keys. W tym roku do tego znakomitego grona dołączyła Kasia Kowalska! Tracklista: ANTIDOTUM PIEPRZ I SÓL PROWADŹ MNIE GEMINI TOLERANCJA / NA MIŁY BÓG FEAT. STANISŁAW SOYKA DLA TATY ALANNAH (TAK NIEWIELE CHCĘ) AYA MOVE OVER FEAT. EDYTA BARTOSIEWICZ WYRZUĆ TEN GNIEW DOMEK Z KART COŚ OPTYMISTYCZNEGO A TO CO MAM TO CO DOBRE

Soundtrack „Ikar. Legenda Mietka Kosza” to album, o którym było głośno, zanim słyszeliśmy oficjalnie pierwsze dźwięki muzyki. Wszystko to za sprawą deszczu nagród podczas Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Wyróżnienia powędrowały do Leszka Możdżera za najlepszą muzykę do filmu, do producentów i reżysera Macieja Pieprzycy (Srebrne Lwy), Dawida Ogrodnika za najlepszą pierwszoplanową rolę męską, Wiktora Płóciennika za najlepsze zdjęcia, Agaty Culak za kostiumy i Jolanty Dańdy za charakteryzację. Co więcej, Złoty Klakier dla najdłużej oklaskiwanego filmu na festiwalu też powędrował do twórców „Ikara”.Film Macieja Pieprzycy opowiada historię genialnego muzyka Mietka Kosza, który pod koniec lat 60. wywarł znaczący wpływ na polski jazz. Choć pozostawił po sobie zaledwie jeden album, dla fanów jazzu stał się legendą. Wystąpił na uznawanym za najbardziej prestiżowy festiwalu jazzowym w Montreux, grał w paryskich klubach jazzowych i najlepszych salach koncertowych. Był podziwiany przez największych muzyków i publiczność. Osiągnął to wszystko, choć był niewidomy.Muzykę do filmu skomponował światowej sławy pianista Leszek Możdżer. „Początkowo podchodziłem do muzyki Mietka Kosza jak kustosz, chciałem zachować wszystkie granice tej formy. Okazało się, że to nie działa, bo zmienił się język. Udało nam się stworzyć muzykę, która nawiązuje do języka Kosza, ale trafi do współczesnego widza” – mówił. – „Ikar. Istota wzniosła, ale roztrzaskująca się o prawa natury i grawitacji. Taki był Mietek Kosz. Genialny, ale zbyt wątły, by przetrwać. Miotający się między świetlistymi promieniami talentu, rozpaczliwą arogancją miażdżącą wszystko wokół i nadzieją, że uda mu się opanować obezwładniające go osamotnienie”.

Przebudzenie to najnowsza długo wyczekiwana płyta Ani Rusowicz. Artystka tym razem swój album wyprodukowała sama. Zainspirowana podróżami m.in do Nowego Orleanu nagrała muzykę z zespołem na tzw. setkę i przy użyciu taśmy. Rusowicz jak zawsze charakteryzuje się dobrym klasycznym smakiem lat 60-tych i 70-tych. Tym razem w nagraniach uczestniczyły instrumenty dęte, które nadały klimat bluesowo/funkowo/rockandrollowy, w niektórych momentach wręcz przypominający klimat Jamesa Browna czy Otisa Roedinga. Na płytę Ania zaprosiła również Paulinę Przybysz, która napisała tekst do piosenki „Voodoo”, a tekst do utworu „Baba” napisała Natalia Grosiak z zespołu Mikromusic. Co ciekawe - na albumie nie ma żadnej ballady. Jest to sentymentalna podróż do lat 60/70tych, które będą powracały i kojarzyły się z prawdą i życiem człowieka wychodzącego naprzeciw drugiemu człowiekowi, żyjącemu zgodnie z naturą. Tracklista: 1. FAKE 2. TAJEMNICA 3. ŚWIECIE STÓJ 4. NERWY 5. DO LASU 6. W DALI DOM 7. NIEPEWNOŚĆ 8. VOODOO 9. MAŁŻEŃSTWO 10. FANTASMAGORIA i JA 11. BABA 12. PRZEBUDZENIE

Śmierć przeżywa się wszędzie jednakowo mocno, tylko reakcja na nią w górach jest nietypowa, bo takie są warunki. Ginie mój partner, a ja nie mogę się rozkleić. Nie mogę usiąść i rozmyślać. Nikt przecież po mnie nie przyjdzie, nie pomoże mi. Muszę iść dalej, bo inaczej i ja zginę. Jerzy Kukuczka "Kukuczka" - ten portret legendarnego himalaisty to coś więcej niż rzecz o determinacji i górach. To zapierająca dech opowieść o granicach ryzyka, które bywają granicami człowieczeństwa. - Logicznie rzecz biorąc, nie powinienem z tobą jechać, bo wszyscy ludzie koło ciebie giną - powiedział Jerzemu Kukuczce w oczy jeden z kolegów alpinistów. Upiorne fatum czy faktycznie był odpowiedzialny za śmierć, która niemal zawsze podczas jego wypraw zbierała żniwo? Czy skoro już komuś nie możesz pomóc, bo odpadł od ściany lub umarł na obrzęk płuc, nie powinieneś już wchodzić na szczyt, po wielu miesiącach przygotowań będący w zasięgu ręki, spełniając swe marzenia? Jak to się stało, że niewysoki, małomówny chłopak ze Śląska, elektromonter po szkole zawodowej, stał się "wielki"? Autorzy, dysponując ogromnym materiałem - pamiętnikarskimi zapiskami Kukuczki i jego książkami, rozmowami z żoną Cecylią, wywiadami z członkami wypraw, w jakich Kukuczka uczestniczył itd. - stworzyli fascynujący portret człowieka uparcie dążącego do celu, pełnego sprzeczności i zdającego sobie sprawę, że wszystkiego i wszystkich nie da się w życiu pogodzić, od młodości naznaczonego czyhającą w pobliżu śmiercią. Miał dwadzieścia trzy lata, gdy po raz pierwszy stracił w górach swego przyjaciela, rówieśnika. I czterdzieści, odpadając w 1989 roku od południowej ściany Lhotse stanowiącej bodaj najtrudniejszą próbę dla alpinisty. Tego ostatniego dnia zapisał w pamiętniku dwa zagadkowe słowa: Paradise - Raj... Ciała nie odnaleziono, grób jest... pusty! Mam uznanie dla autorów - Dariusza Kortko i Marcina Pietraszewskiego - za odwagę w odkrywaniu pełni osobowości Kukuczki. Nie wystarczyła im ta znana wszystkim, spreparowana dla potrzeb mediów legenda. Autorzy starali się pokazać złożoność człowieka. (...) Ta biografia jest napisana z szacunkiem i ze zrozumieniem, z humorem i empatią. Podobnie jak w przypadku samego bohatera jest to mistrzowskie dzieło, wykonane w najlepszym stylu Ze wstępu Bernadette McDonald W góry wyruszał, bo tam czuł smak wolności, bo to była jego pasja i niekończąca się przygoda. Nie lubił dzielić się swoimi przeżyciami z gór i podejrzewam, że zabrał ze sobą wiele tajemnic, których nigdy nie poznamy. Czytam tę książkę i widzę jego portret jak we śnie. Łzy cisną się do oczu same. Pozostały mi tylko piękne wspomnienia i pamięć, pamięć, która trwa bez końca. Cecylia Kukuczka, żona

„Becoming. Dziennik motywacyjny, który pozwoli ci odnaleźć swój głos” to publikacja towarzysząca książce Michelle Obamy „Becoming. Moja historia” Dziennik zawiera intymne wprowadzenie Michelle Obamy oraz ponad 150 inspirujących pytań i cytatów, które współgrają z kluczowymi tematami w pamiętniku Obamy i które mają pomóc czytelnikom zastanowić się nad ich osobistą i rodzinną historią, ich celami, wyzwaniami i marzeniami oraz pomóc im zobaczyć co ich porusza i przynosi nadzieję oraz jaką przyszłość wyobrażają sobie dla siebie i swojej społeczności. Michelle Obama pisze we wstępie: „Mam nadzieję, że użyjecie tego dziennika do zapisywania swoich doświadczeń, myśli i uczuć, ze wszystkimi ich niedoskonałościami i bez oceniania...Nie musimy pamiętać wszystkiego. Ale wszystko, co pamiętamy, ma wartość". Dziennik „Becoming” ukaże się w ponad 20 krajach, w tym w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Wielkiej Brytanii, Australii, Nowej Zelandii, Republice Południowej Afryki, Indiach, Niemczech, Francji, Włoszech, Holandii, Hiszpanii, Portugalii, Brazylii, Szwecji, Norwegii, Danii, Finlandii, Tajwanie i Chinach, a wkrótce zostaną ogłoszone kolejne terytoria.

Nowy, mocno uczuciowy, solowy album lidera T.Love. Na płycie znajduje się 10 utworów skomponowanych przez m.in. Wojciecha Waglewskiego, Błażeja Króla, Jurka Zagórskiego, Kasię Piszek, Olka Świerkota i Janka Pęczaka. Producentem muzycznym albumu jest Jurek Zagórski. Za mix odpowiada Piotr Emade Waglewski, za mastering – Jacek Gawłowski. Wyjątek stanowi utwór „Pola", który w całości wyprodukował i zmiksował Bartosz Dziedzic, producent płyt m.in. Brodki, Dawida Podsiadły czy Artura Rojka.

Jeden ruch może zmienić historię Rok 1962. Związek Sowiecki instaluje na Kubie wyrzutnie nuklearnych pocisków balistycznych, przed którymi nie ma obrony. Ameryka jest gotowa odpowiedzieć prewencyjnym atakiem atomowym na Układ Warszawski. Prezydent Kennedy potrzebuje tylko jednej informacji: rakiety są już w wyrzutniach, czy jeszcze pod pokładami płynących do Hawany frachtowców? Jeżeli dopiero płyną, morska blokada Kuby powstrzyma zamiary Chruszczowa. Jeżeli już zamontowano je na poligonie San Cristobal (150 kilometrów od Miami) zaraz wybuchnie wojna. Kluczową informację miał przekazać ulokowany w centrum moskiewskim kret. Ale radzieckie tajne służby właśnie wpadły na jego trop. Ostatnią szansą odbioru kluczowej wiadomości jest trwający w warszawskim Pałacu Kultury i Nauki pojedynek szachowy pomiędzy mistrzami z USA i ZSRR - Władimirem Gawryłowem i Joshuą Manskym. Oba mocarstwa wysyłają do Polski agentów pod przykryciem... Rozgrywka pomiędzy Gawryłowem i Manskym stanowi oś fabularną głośnego thrillera szpiegowskiego Łukasza Kośmickiego, „Ukryta gra”- w kinach od 8 listopada 2019. W filmie główną rolę amerykańskiego szachisty zagrał hollywoodzki aktor Bill Pullman, któremu na ekranie partneruje Robert Więckiewicz, w roli Dyrektora Pałacu Kultury i Nauki. Obraz ma już na koncie pierwsze sukcesy. Reżyser został uhonorowany Nagrodą Specjalną 44. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za „propozycję doskonale zrealizowanego kina gatunkowego". Film otrzymał również nagrodę za najlepszy montaż. Autorskie trio – reżyser, Łukasz Kośmicki wraz z współautorem scenariusza, Marcelem Sawickim oraz dziennikarzem i pisarzem, Piotrem Głuchowskim stworzyli trzymającą w napięciu powieść szpiegowską. Poprzez ukazanie pełnego obrazu konfliktu nuklearnego stanowi ona doskonałe dopełnienie fabuły filmu. Książka „Ukryta gra” pozwala zagłębić się w polityczne i militarne oblicze nadciągającego kryzysu przenosząc czytelnika między innymi na pokład sowieckiej łodzi podwodnej czy też do Pentagonu. Film wyprodukowany przez Watchout Studio - twórców "Bogów" i " Sztuki Kochania".

Pewien bocian z podlaskiej wsi, zwany Wojtkiem, szykuje się do odlotu do ciepłych krajów. W tym samym czasie w pobliskim domu dzieje się coś dziwnego. Tata mieszkającego tu siedmioletniego Jacka nagle wyjeżdża. Z rozmów rodziców chłopiec wnioskuje, że wróci wiosną, razem z bocianem. Tymczasem bocian ma w podróży do Afryki i z powrotem liczne i niebezpieczne przygody. Jacek pod jego nieobecność pilnuje gniazda. Bo przecież bez gniazda nie będzie ani bociana, ani taty. "Wojtek" to urzekająca historia, która jednocześnie opowiada o wytrwałości w dążeniu do celu i akceptacji ludzkich słabości. To również malownicza, a zarazem bardzo ważna lekcja przyrody przedstawiona oczami bociana podczas jego lotu do ciepłych krajów. Opowieść wzbogacają niezwykłe, haftowane ilustracje Małgorzaty Dmitruk.

Pierwsze wydanie "Imperatora" z 2013 roku natychmiast stało się bestsellerem. Ale dopiero po roku 2015 ksiądz Tadeusz Rydzyk pokazał, co potrafi. I właśnie się rozpędza. Radio Maryja ma raptem pół miliona słuchaczy, lecz wpływ Rydzyka na Polskę jest o wiele większy. „Ojcze Dyrektorze, bez ciebie nie byłoby tego zwycięstwa!” ogłosił Jarosław Kaczyński po wygranej PiS w wyborach w 2015 roku. Szeregowy redemptorysta, mieszkający w skromnej klasztornej celi, zakulisowo steruje premierami i ministrami kolejnego rządu prawicy. Włada siecią fundacji, instytutów, spółek i szkół, ma telefonię komórkową, odnoszącą sukcesy wytwórnię filmową i własne media. Poza Radiem Maryja i TV Trwam kontroluje m.in. "Nasz Dziennik", miesięcznik "W Naszej Rodzinie", telewizję internetową Tilma, internetowe radio SIM i liczne portale. Kapłan buduje też na potęgę. W Toruniu powstaje coś, co nazywa Republiką Maryjną, stoją już kampus studencki i świątynia (nie mniej pompatyczna, niż Licheń). Ćwierć miliarda złotych państwowych subwencji przeznaczył na gigantyczne muzeum Jana Pawła II i park upamiętniający 40 tysięcy Polaków ratujących Żydów. W planach ma aquapark, hotel i uzdrowisko termalne, które może objąć jedną czwartą miasta. Jak nieśmiały chłopak z Olkusza został magnatem medialnym, który stawia warunki politykom? Jak ktoś, kto z trudem zdał maturę, stał się doktorem, rektorem, autorem książek i mentorem profesorów? W 1991 roku przemycał zwitek niemieckich marek ukryty w używanym audi 80, jakim cudem dziś zalicza się do setki najbogatszych Polaków? Co ojciec Rydzyk je? Co czyta? Kogo uwielbia? Czego się obawia? Z kim i z czym walczy? I dokąd to wszystko zmierza? Mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że książkę warto przeczytać. Nie po to, żeby się z nią zgadzać, ale żeby trochę lepiej zrozumieć samego ojca Rydzyka. Tomasz Terlikowski (z recenzji pierwszego wydania „Imperatora”) Od kiedy przeczytałem książkę Piotra Głuchowskiego i Jacka Hołuba "Imperator", marzy mi się film o ojcu Rydzyku Ksiądz Adam Boniecki (z recenzji pierwszego wydania „Imperatora”) Piotr Głuchowski (ur. w 1967) – reporter, publicysta i redaktor "Wyborczej", pisarz. Współautor bestsellera Uzurpator. Podwójne życie prałata Jankowskiego. Laureat nagród Grand Press i Media Tory za reportaże i książki (m.in. Karbala, Zatoka Świń, Sługi Boże). Jacek Hołub (ur. 1972) – był dziennikarzem toruńskiego oddziału "Wyborczej". Jego książka Żeby umarło przede mną. Opowieści matek niepełnosprawnych dzieci znalazła się m.in. w finałach Nagrody „Newsweeka”, Kryształowej Karty Polskiego Reportażu i nagrody MediaTory.

Skoro trzeba przespać jedną trzecią życia – a wszystko wskazuje, że tak jest – to czy chcecie również przespać swoje sny? Alice Robb to amerykańska dziennikarka zafascynowana snem. Szczególnie interesuje ją tzw. świadome śnienie, czyli to, jak możemy wpływać na to, co się dzieje w naszych snach - układać scenariusze, reagować, zatrzymać koszmary, który się powtarzają. I co za tym idzie, wpływać na nasze życie poprzez sny. Do niedawna nie istniała nauka o snach. Z przyczyn tyleż praktycznych, co filozoficznych tajemnice snów zaliczano do sfery czarów i religii. Sny średnio nadają się do badań laboratoryjnych; trudno je zrelacjonować w całości i, chociaż nowe japońskie urządzenie do obrazowania pozwoli być może „odczytywać” pewne motywy senne, to opisów snów na razie nie da się zweryfikować. Książka Alice Robb to skarbnica wiedzy o snach. Autorka opowiada o tym, skąd się biorą i czemu służą, o tym, jak ludzie od wieków próbowali je interpretować, wreszcie o tym, jak czerpać z nich informacje. Próbując zrozumieć jedną z największych tajemnic ludzkiemu mózgu, przytacza mnóstwo dostępnej wiedzy naukowej, historycznej, sporo ciekawostek, a nawet trochę parapsychologii. Opowiada też szczerze o swoich kłopotach ze snami i bazując na swoich własnych doświadczeniach zachęca nas do eksperymentowania ze świadomym śnieniem.

Miejscem akcji filmu jest włoska prowincja, etruskie miasto Volterra. Tu od lat mieszka Maria ( Krystyna Janda ) — polska poetka, laureatka Nagrody Nobla, autorytet moralny. Zycie Marii toczy się w rytmie włoskiej prowincji, do czasu gdy na jej relacjach z mężem i córka zaczynają się pojawiać rysy, w miarę jak angażuje się w romantyczny związek z młodym imigrantem Nazeerem. Na skrzyżowaniu wolnego ducha i starzejącego się ciała Maria stara się zdefiniować swoja role w szybko zmieniającej się rzeczywistości. Świat bohaterów zostaje wywrócony do góry nogami, gdy otrzymują szokującą wiadomość o zamachu terrorystycznym w Rzymie. Maria wygłasza publicznie kontrowersyjna opinie, oddając Nagrodę Nobla i wzbudzając poruszenie nie tylko w miasteczku, ale w całej Europie. Jej bezkompromisowość i niepoprawność polityczna okazują się mieć dramatyczne konsekwencje — dla Nazeera, jej rodziny, lokalnej społeczności i niej samej. „Słodki koniec dnia” to opowieść o starciu wielkiego, kreatywnego intelektu i kobiecości z widmem rozpadającej się europejskiej demokracji. Od pierwszej do ostatniej sceny Maria ma siłę i odwagę, by walczyć o to, co najbardziej ceni.