Bellona

„Żołnierze Wyklęci”, czyli bojownicy antykomunistycznego podziemia z lat 40. i 50. XX wieku, w ostatnich latach stali się bohaterami zbiorowej wyobraźni Polaków. Po dziesięcioleciach piętnowania lub przemilczania ich walka doczekała się uznania i upamiętnienia. Jest też wyraźnie mitologizowana. Dr hab. Mariusz Mazur, historyk z Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, proponuje nowe spojrzenie na powojenną partyzantkę - od strony mentalności jej uczestników. Docieka, jak i dlaczego tak, a nie inaczej, myśleli i działali ludzie konspirujący po wojnie. Tworzy ich portret zbiorowy i odpowiada na ważne pytania: skąd się wzięli w podziemiu, jakie mieli pochodzenie i wykształcenie, do jakich wartości się odwoływali, czy byli religijni, czy odczuwali strach lub dumę, wreszcie o czym marzyli, jak wyobrażali sobie niepodległą Polskę i swoje w niej miejsce. Autor nie unika też problemów kontrowersyjnych, takich jak przejawy demoralizacji partyzantów, bandytyzmu czy alkoholizmu, skłonności do agresji i przemocy. Publikacja jest nowatorska, łącząc historię i psychologię społeczną, a zarazem jest napisana w sposób przystępny dla czytelnika. Jak twierdzi w recenzji wydawniczej znany historyk Marcin Zaremba: „Mariusz Mazur nie oskarża, raczej stara się zrozumieć, dostarczając materiał w sprawie. Jest to „historia rozumiejąca”: motywy, postawy, zachowania, a nie oskarżająca czy – druga skrajność – apologetyczna. Spodziewamy się, że książka wywoła zainteresowanie i dyskusję w środowisku historycznym i mediach.

Torres Vedras to miejscowość w Portugalii na północ od Lizbony. Została tu stoczona jedna z najważniejszych bitew z okresu wojen napoleońskich na Półwyspie Iberyjskim. Dowodzący brytyjskim korpusem ekspedycyjnym Arthur Wellington zbudował tu potrójną linię umocnień z Torres Vedras jako obozem głównym. Pozycja ta zamykała Francuzom drogę do Lizbony. W październiku 1810 roku generał Massena na czele 65 tysięcy żołnierzy francuskich dotarł w ten rejon, ale słabi liczebnie Brytyjczycy nie dali się wywabić poza linię umocnień i odpierali wszelkie próby szturmu. W końcu osłabieni głodem Francuzi odstąpili i wycofali się, a w roku 1811 Massena ostatecznie wycofał się z Portugalii do Hiszpanii. To był początek końca ekspansji napoleońskiej na Półwyspie Iberyjskim.

Niemcy od pierwszych dni okupacji dążyli nie tylko do stworzenia skutecznej administracji na zajętych ziemiach polskich i wdrożenia mechanizmu ich ekonomicznej eksploatacji, ale chcieli w pełni podporządkować sobie Polaków i złamać ich ducha oporu. W tym celu nie tylko natychmiast wprowadzili politykę krwawego terroru, mordując już od września 1939 r., na podstawie wcześniej przygotowanych list proskrypcyjnych, działaczy niepodległościowych, powstańców śląskich i wielkopolskich, przedstawicieli inteligencji (kontynuacją tych działań była tzw. Akcja A-B), ale też rozbudowywali aparat bezpieczeństwa, w tym różne struktury policyjne na czele z Gestapo (tajna policja polityczna).Okupanci świetnie zdawali sobie sprawę, że charakter narodowy Polaków będzie ich popychał do stawiania w wieloraki sposób oporu biernego i czynnego oraz tworzenia organizacji konspiracyjnych. Dlatego jedną z najważniejszych metod zdobywania informacji i zwalczania dążeń niepodległościowych Polaków miało być stworzenie rozbudowanej siatki donosicieli i konfidentów oraz nakłonienie wybranych osób do zdrady.

Celem monografii jest opis stanu obecnego i roli sił zbrojnych w państwach Afryki Północnej, która obejmuje Algierską Republikę Ludowo-Demokratyczną, Arabską Republikę Egiptu (z wyłączeniem półwyspu Synaj znajdującego się na kontynencie azjatyckim), Islamską Republikę Mauretańską, Królestwo Marokańskie, Libię oraz Republikę Tunezyjską z uwzględnieniem szeroko rozumianych aspektów politycznych i kulturowych, które wpływają na rzeczywistą pozycję armii w tych krajach. Wymienione państwa mieszczą się w definicjach Afryki Północnej oraz pojęciu Maghrebu (z wyłączeniem Egiptu).W każdym z sześciu państw stan i możliwości rozwoju sił zbrojnych są różne. Wszystkie wymienione organizmy państwowe doświadczyły też w różnoraki sposób Arabskiej Wiosny. Ponadto państwa te stanowiły w ostatnich kilku latach rosnący rynek uzbrojenia i dokonywały istotnych zmian jakościowych w swoich siłach zbrojnych. Algieria, Egipt, Mauretania, Maroko i Tunezja do dziś zmagają się ze skutkami niestabilności politycznej spowodowanej reperkusjami Arabskiej Wiosny i wojną domową w Libii. Ponadto we wszystkich wymienionych państwach zagrożeniem dla rządzących są Al-Kaida oraz bojownicy identyfikujący się z tzw. Państwem Islamskim, co stanowi kolejny wspólny mianownik dla opisywanego regionu.

W IV stuleciu przed naszą erą Aleksander Wielki na czele połączonych sił grecko-macedońskich ruszył na podbój Azji. W błyskotliwej kampanii, po serii olśniewających zwycięstw (Issos, Gaugamela), rozgromił wojska króla Dariusza i podbił imperium perskie, uznawane za największą potęgę ówczesnego świata. Młody król Aleksander zyskał sławę nieustraszonego zdobywcy i stanął na krańcach znanego antycznym Grekom świata. Ale władcy było ciągle mało. Marzyły mu się legendarne Indie, rozciągające się na wschód od Persji. Do bitwy z indyjskim władcą Porosem doszło nad rzeką Hydaspes na terenie dzisiejszego Pakistanu. Mimo że indyjskie słonie bojowe budziły postrach w oddziałach Aleksandra, wielkiemu zdobywcy jeszcze raz udało się odnieść zwycięstwo. Był to jednak kres ówczesnej ekspansji europejskiej na subkontynencie indyjskim.

Historia kolorów udowadnia nam, że patrzymy na świat przez „soczewki” sztuki, nauki, polityki, mody i sportu, a także, co nie mniej ważne, uprzedzeń. Autorska opowieść Gavina Evansa zabiera nas w oszałamiający świat barw, ich historii i czasem ukrytej symboliki. Czy wiecie, że do wyprodukowania kilograma naturalnego czerwonego barwnika potrzeba było 150 000 malutkich owadów, z których go pozyskiwano? Że jeszcze niedawno niebieski był kolorem dla dziewczynek, a różowy dla chłopców, czyli odwrotnie niż obecnie? Albo dlaczego na holenderskiej fladze jest czerwień, a nie oranż, będący przecież barwą narodową Holandii? O tych i wielu innych rzeczach dowiecie się ze wspaniałej książki Gavina Evansa.

Toksyczni wśród nas to kontynuacja cieszącego się ogromnym powodzeniem poradnika Toksyczni ludzie i opowiada o tym, jakich typów ludzi powinniśmy unikać w swoim życiu. Często nawet sobie nie uświadamiamy, że znajdują się w naszym otoczeniu i wysysają z nas energię, uniemożliwiając nam osiągnięcie naszych celów, osobiste spełnienie, rozwój czy po prostu zakłócają spokój ducha. Wcześniej poznaliśmy m.in. zazdrośnika, manipulatora, marudę, narcyza, psychopatę i przeciętniaka. Tym razem Stamateas pokazuje kolejne niebezpieczne typy osobowości, takie jak narcyz, człowiek żądny władzy, frustrat, wszechwiedzący, sadysta, masochista, paranoik – i inne. Wszyscy oni zatruwają nam życie i naszym kosztem realizują swoje cele. Toksyczni znajdują się wśród nas – wszędzie, między naszymi bliskimi, wśród kolegów w pracy, więcej – toksyczny może okazać się nawet współmałżonek. Trudno się przed nimi bronić, nie zawsze bowiem umiemy ich rozpoznać. Kiedy już mamy świadomość, kto nam szkodzi, przestajemy być bezbronni i bezsilni. Bernardo Stamateas wskazuje nam, jak sobie poradzić w takiej sytuacji, cały czas podkreślając to, co najistotniejsze: wszyscy – a zatem my także – mamy potencjał, by osiągnąć sukces, musimy tylko uwierzyć w siebie i nie bać się zmian w naszym życiu.

Słowianie wierzyli, że bogowie sterują kosmosem i naturą, żywiołami takimi jak światło, woda, ogień, odpowiadają za rytm dobowy i zmieniające się pory roku. Autor szeroko opisuje poszczególnych bogów: jak ich przedstawiano w źródłach pisanych i w sztuce, jakie mieli cechy i atrybuty, jak wyglądał ich kult w różnych odłamach Słowiańszczyzny. Sporo miejsca poświęcono demonom i istotom mitycznym, takim jak wilkołaki, wampiry i strzygi. Tomasz Kosiński, autor książek „Rodowód Słowian”, „Słowiańskie skarby”, Runy słowiańskie”, wydaje w Bellonie kolejną publikację pt. „Bogowie Słowian”. Przedstawia w niej panteon słowiańskich bogów, bóstw i bohaterów-herosów, zarówno z ziem polskich, jak i Pomorza, Połabia, Czech, Rusi i Bałkanów.

W Trzeciej Rzeszy niemieckie kobiety odgrywały bierną rolę. Początkowo sprowadzała się ona do dwóch rzeczy: prowadzenia domu i wychowywania dzieci. Jednakże po wybuchu wojny w 1939 roku, z powodu niepowetowanych strat zarówno w zasobach ludzkich, jak materialnych, władze musiały zmienić kurs wobec żeńskiej części młodzieży. Od końca 1943 roku aż do upadku i kapitulacji Trzeciej Rzeszy dziewczęta wcielano do wojska. Uczono je obsługi karabinów, broni maszynowej i przeciwpancernej, konstruowania min pułapek. Była to daremna próba zapobieżenia nieuchronnej klęsce. Zamężnym kobietom przeznaczono wyłącznie rolę żon i matek, o tym, aby pracowały zawodowo, nie mogło być mowy. Kobiety bezdzietne uważano za zdrajczynie, natomiast wielodzietnym matkom przyznawano odznaczenia i nagrody pieniężne. Kobietę niemiecką, która urodziła sześcioro dzieci, czekało wyjątkowe wyróżnienie: herbatka z samym Führerem. Młode dziewczyny, w wieku 10–18 lat, zachęcano do wstąpienia do organizacji Jungmädelbund i Bund Deutscher Mädel. Powstały po to, żeby objąć dziewczyny i młode kobiety kontrolą państwa, które dzięki temu mogło zrobić z nimi, co chciało, i odpowiednio nimi manipulować. Teraz, wiele lat później, kobiety odsłaniają mało znane fakty dotyczące lat spędzonych w orgnizachach, które oprócz maszerowania i witania się okrzykiem "Heil Hitler", wielogodzinnych treningów i natrętnej propagandy pełne były mroczniejszych momentów

Żyd, szpieg, kozioł ofiarny 1894 rok. Francją wstrząsa potężny kryzys. Oficer Alfred Dreyfus zostaje oskarżony o zdradę na rzecz Niemiec. Nie chce skorzystać z propozycji honorowego samobójstwa, utrzymuje, że jest niewinny. Zostaje skazany na dożywotnią deportację na jedną z wysp u wybrzeży Gujany. Resztę ma załatwić tamtejszy morderczy klimat. Cztery lata później literat i publicysta Emil Zola pisze swój słynny list J’accuse…! (Oskarżam!) do prezydenta Republiki Francuskiej, dowodząc, że cała sprawa karna została sfingowana, a dowody przeciwko Dreyfusowi sfałszowane. Czy jednostka ma jakiekolwiek szanse w starciu z potęgą całego wojskowego systemu? Równolegle z wchodzącym na ekrany polskich kin głośnym filmem Romana Polańskiego Oficer i szpieg dajemy polskim czytelnikom szanse prześledzenia kulis skandalu i dyplomatycznej gry mocarstw. Michał Horoszewicz nie feruje łatwych wyroków, rysując zarazem barwny i fascynujący obraz Francji i Europy epoki fin de siecle-u. Oskarżanie na zlecenie, manipulowanie faktami, tłamszenie ludzi niewygodnych. Władza niekontrolowana może wszystko. Książka wzorowa w swojej zwięzłości, erudycji oraz obiektywizmie. Jan Turnau

Wiadomości z życia brytyjskiej rodziny królewskiej wciąż podbijają media, miliony osób na całym świecie codziennie śledzą z zaciekawieniem wszystkie doniesienia zza bram Buckingham Palace. Monarchowie nie gotują. Nie ubierają się samodzielnie, nie nalewają sobie picia ani nie ścielą łóżka. Podobno przyszły władca Królestwa, jego posiadłości i terytoriów, nawet nie wyciska sobie sam z tubki pasty do zębów, gdyż zadanie to należy do jednego z czterech jego kamerdynerów, który nakłada pastę na królewską szczoteczkę ze zdobionego srebrnego dozownika. Oficjalnie zdementowano za to inną słynną legendę o „rozpieszczaniu członków rodziny królewskiej”, zgodnie z którą każdego ranka przed księciem Walii stawiano siedem gotowanych jaj uszeregowanych według ich twardości, każde opatrzone cyfrą oznaczającą liczbę minut gotowania, tak aby mógł każdego spróbować i wybrać najbardziej mu odpowiadające. Szczodrze sponsorowany przez swoich poddanych brytyjski dwór zatrudniał rzesze kucharzy, pokojówek, lokajów, mamek, nianiek, ogrodników, sekretarzy i urzędników. Pielęgnowane przez stulecia rytuały dworskie miały na celu utrwalenie wizji monarchy jako osoby wyjątkowej, ważniejszej niż prezydenci czy milionerzy. A jak lepiej to osiągnąć, niż udowadniając, że przyziemne czynności nie przystoją monarsze. Na usługach królowej przez długi czas była choćby pomocnica, która podawała monarchini wachlarz w sypialni, nalewała wodę do mycia rąk i zdejmowała rękawiczki. Ale już wkładanie monarchini obuwia i zdejmowanie go było domeną paziów. Tak było przez wieki, tak jest również dziś. Nawet obecnie tysiące osób czuwają codziennie nad maksymalnym komfortem zaledwie kilkorga osób z rodziny królewskiej. Co ciekawe, z czasem liczba pracowników rosła – dwór Elżbiety II zatrudnia dziś bowiem blisko 1200 osób, podczas gdy jej babka, królowa Wiktoria miała ich „zaledwie” 921.

Po odzyskaniu pamięci profesor Wilczur wraca do pracy w swojej klinice. Odzyskuje stanowisko i znów cieszy się szacunkiem, ale nie dla wszystkich jest to szczęśliwy rozwój wydarzeń. Zniechęcony podstępnymi intrygami ucieka z powrotem na wieś – tam, gdzie czuje się naprawdę potrzebny. Czy Rafał Wilczur odnajdzie w poleskich Radoliszkach oczekiwany spokój? Czy miłość pięknej młodej kobiety stanie się skutecznym lekiem na jego depresję i pozwoli mu odnaleźć utraconą wiarę w sens życia? Książka jest kontynuacją wydanego wcześniej w serii Znachora.

Na szlaku SKM to nowoczesna książeczka o kolei dla najmłodszych. Jak powstaje pociąg Ile waży Jak szybko jedzie po torach Na te pytania znajdziecie odpowiedź właśnie w naszej książce. W wierszu Juliana Tuwima stała na peronie ciężka, ogromna Lokomotywa. Poczciwa ciuchcia syczała, dyszała i buchała obłokami pary. Dzisiaj żaden pociąg nie syczy, nie dyszy ani nie bucha no chyba że jest zepsuty! Książeczka Na szlaku SKM opowiada nie tylko o pociągach, ale także o pracy w Szybkiej Kolei Miejskiej. W SKM pracuje wielu ludzi, którzy na co dzień starają się, aby każda podróż była bezpieczna i miła dla wszystkich pasażerów. Przewodniczką w książeczce jest sympatyczna pszczoła Ula. Pszczółka mieszka w zajezdni kolejowej na warszawskich Szczęśliwcach i zna się na pociągach jak mało kto! Życzymy Wam dobrej zabawy.

Johnny Kentowski as myśliwski, który został Polakiem.Kiedy dostał skierowanie do Dywizjonu 303, prychnął z pogardą: O polskim lotnictwie wiedziałem tylko tyle, że przetrwało jakieś trzy dni w starciu z Luftwaffe. Nie spodziewał się zbyt wiele po tej bandzie dzikusów przymusowo uziemieni, zamiast Niemców podbijali Brytyjki i lokalne puby, nie przejmując się nieznajomością angielskiego.Gdy wreszcie pozwolono im latać pierwsze zestrzelenie było efektem samowolnego wyłamania z szyku. Rozwalają wszystko, co wejdzie im w drogę. Uwielbiają strzelać do szkopów i traktują to jako świetny ubaw przyznał osłupiały Kentowski. Zachwycony polską brawurą zaczął uczyć się języka polskiego, przyjął jako osobisty emblemat polskiego orła na tle kanadyjskiego klonowego liścia, a brytyjskiego oficera, który nie wstał do polskiego hymnu, położył jednym uderzeniem pięści.21 lat w lotnictwie wojskowym miało swoją cenę. Nieudane związki z kobietami, trudne relacje z dziećmi oraz alkohol, pozwalający oswoić powracające koszmary. Dopiero po śmierci John Kent mógł wrócić tam, gdzie czuł się najlepiej, do swoich Polaków jego prochy rozsypano nad bazą myśliwską RAF w Northolt.

W kalendarzu m.in. roczne i miesięczne plany pracy, wykaz podstawowych telefonów, miejsce na notatki, notes na adresy i telefony, wschody i zachody słońca, wschody i zachody księżyca, fazy księżyca, polskie święta i imieniny oraz święta wojskowe, dane teleadresowe MON, mapa Polski

W kalendarzu m.in. roczne i miesięczne plany pracy, wykaz podstawowych telefonów, miejsce na notatki, notes na adresy i telefony, wschody i zachody słońca, wschody i zachody księżyca, fazy księżyca, polskie święta i imieniny, mapa drogowa Polski.

W kalendarzu m.in. roczne i miesięczne plany pracy, wykaz podstawowych telefonów, odległości drogowe, miejsce na notatki, notes na adresy i telefony, wschody i zachody słońca, wschody i zachody księżyca, fazy księżyca, polskie święta i imieniny, mapa drogowa Polski.

W kalendarzu m.in. wykaz podstawowych telefonów, miejsce na notatki, notes na adresy i telefony, wschody i zachody słońca,wschody i zachody księżyca, fazy księżyca, polskie święta i imieniny, mapa drogowa Polski.

Bitwa stoczona 17 września 1176 roku w pobliżu twierdzy Myriokefalon na przełęczy Tziwritze w centralnej Anatolii pomiędzy wojskami Cesarstwa Bizantyńskiego i Turkami Seldżuckimi z Sułtanatu Rumu. Bitwa zakończyła się zwycięstwem Turków, a Cesarstwo Bizantyńskie na zawsze utraciło zdolności ofensywne w Azji Mniejszej, choć jeszcze długo potrafiło bronić swych posiadłości w tym rejonie. Choć porażka Bizantyńczyków nie miała wymiaru katastrofy, uznawana jest za symbol stopniowego słabnięcia tysiącletniego imperium ze stolicą nad Bosforem.

Czysta prawda o brudnej służbie Tajemnice PRL-owskich służb to bardzo chodliwy towar. Łakomy kąsek dla światowych agentur. Dla nich każdy brud się przyda. Do szantażu, do werbunku, do eliminacji. Wątki homoseksualne, korupcyjne kwity, haki – wszystko znajdzie kupca. A Polska to doskonały rynek takich papierów. Radosław Sztylc – młody oficer Wojska Polskiego trafia w sam środek międzynarodowej afery szpiegowsko-kryminalnej. Aby rozwikłać krwawą zagadkę, musi przyjąć propozycję „nie do odrzucenia”. Zostaje oficerem Wojskowych Służb Informacyjnych. Zmierzy się nie tylko ze sprytnym i bardzo niebezpiecznym przeciwnikiem po obu stronach Oceanu Atlantyckiego. Najgroźniejsze niebezpieczeństwo grozi mu ze strony własnych służb. Do tego dochodzi walka z rutyną, trepami i wojskowym „betonem”. Bo – jak mówią bardziej doświadczeni oficerowie - nie ma lekko w przemyśle ciężkim. Kto wyjdzie z tej walki zwycięsko? „Hajlajf” to najnowsze dzieło dwójki autorów. Pierwszy z nich to ukrywający swoją tożsamość były Oficer WSI i Służby Kontrwywiadu Wojskowego - Kafir. O swojej służbie w Afganistanie opowiedział w debiutanckiej powieści „Kontakt”, wydanej w 2018 r. Książka okazała się bestsellerem i ściągnęła na niego kłopoty. Na przełomie kwietnia i maja 2019 r., do jego mieszkania zastukali z nakazem przeszukania funkcjonariusze Żandarmerii Wojskowej, a on sam stał się celem śledztwa pod zarzutem ujawnienia informacji niejawnych. Drugim autorem jest dziennikarz Łukasz Maziewski, który od kilku lat pisze o bezpieczeństwie dla największego polskiego dziennika, Faktu. – Chciałem pokazać, że w WSI służyli tacy ludzie, jak w całej armii; dobrzy, źli, lepsi i gorsi. Ale na pewno nie głupi – przekonuje Kafir.