Doskonała

Ciężko zaakceptować blizny na swoim ciele. Ciężko patrzeć każdego dnia na swoje skazy, ale czymś znacznie gorszym są zniesmaczone spojrzenia innych ludzi, zwłaszcza tych, którzy jeszcze niedawno byli Twoimi przyjaciółmi. Celestine została naznaczona piętnem aż sześciokrotnie za skazy na swoim charakterze. Dorobne przewinienia, których nigdy nie powinna żałować zostały wypalone na zawsze na jej skórze, a ona sama stała się społecznym wyrzutkiem. Trybunał, który skazał ją na taki los sam w sobie ma wiele skaz o czym Celestine szybko się przekonała. Nieoczekiwanie liczne piętna dziewczyny stają się nie symbolem moralnego zepsucia, a niesprawiedliwości i okrucieństwa Trybunału. Dziewczyna nieco wbrew sobie zostaje wciągnięta w intrygę dążącą do obalenia tyrana, a sama staje się symbolem rodzącej się rewolucji.

Pierwsza cześć mogła się niektórym czytelnikom wydać nieco przydługim i zbyt monotonnym wstępem do serii, ale drugi tom na szczęście to rekompensuje. Kiedy Celestine staje się ściganym przez rząd zbiegiem, akcja nagle nabiera rumieńców. Znika gdzieś zrozpaczona i skrzywdzona dziewczyna, a pojawia się wojowniczka gotowa knuć, spiskować i mimo strachu i niepewności, wiele poświęcić dla wolności- swojej i innych Naznaczonych. Autorce udało się utrzymać niezłe tempo i kilkukrotnie zaskoczyć czytelnika zwrotami akcji. Poczułam wreszcie, że moja „królowa subtelnych obyczajówek” zaczyna czuć się pewnej na nieznanym dystopijnym lądzie.

W książkach Cecelii zawsze uwielbiałam wątki romantyczne. Są bardzo subtelne i powolne, ale jednocześnie pełne napięcia i niesamowitej chemii. Tym razem, chyba po raz pierwszy, czuję się autentycznie rozczarowana. Mam wrażenie, że uczucie Celestine do pewnego buntownika było jałowe, pozbawione chemii i spowodowane jedynie potrzebą bycia akceptowaną. Nie kupuję tego i nie czuję się przekonana, zwłaszcza, że aktorka zdecydowała się przekreślić inny romans, o wiele trudniejszy, ale mam wrażenie, bardziej szczery i ciekawszy dla czytelnika.

W porównaniu z innymi dystopiami seria „Skaza” wypada może nie tyle blado, co… delikatnie. Trybunał jest oczywiście okrutny i zły, ale poznałam już o wiele brutalniejszych tyranów. Wypalanie skaz i upodlenie człowieka, to najcięższe przejawy okrucieństwa w tej powieści. Nie ma tu krwawych tortur, zabijania się nawzajem, a sama rewolucja skupia się raczej na spiskach i intrygach niż walce samej w sobie. Ta subtelność może nieco zbić z tropu, zwłaszcza zwolenników mroczniejszych dystopii, ale fanów Cecelii raczej nie powinna zdziwić. Choć autorka pisze niezwykłe opowieści , to mam wrażenie, że są jedynie piękną wizualną powłoką, pod którą zawsze kryje się ukryty morał i sens jaki chce przekazać czytelnikowi. Nie zawsze są to wyniosłe głębokie myśli, najczęściej to proste i szczere prawdy, o których na co dzień zapominamy.

Tak jest też w przypadku „Doskonałej”. Mam wrażenie, że autorka nie chciała by przesadnie szybka akcja i brutalne sceny przysłoniły sens całej historii. A opowiada ona o niedoskonałości. O skazach jakie ma każdy z nas. To co dla jednej osoby jest wadą, dla drugiej jest już zaletą, a drobne przewinienia powinny nas uczyć, a nie przekreślać całe dalsze życie.

O CZYM? „Doskonała” okazała się dobrą kontynuacją, uzupełniającą pierwszy tom i dopełniającą całą opowieść. Pokazała, że Cecelia daje sobie radę w innym gatunku i bez względu na to, o czym pisze potrafi zachować swoją unikalność i szczerość. Nie skupia się na tym jak „powinna” wyglądać jej opowieść, lecz na tym jak ona sama chce, żeby wyglądała. Dystopijną dylogią idzie nieco pod prąd i jedynie czasami stąpa po wydeptanych przez innych autorów ścieżkach. Doceniam jej upór i chęć opowiedzenia zupełnie innej niż dotychczas historii. Nie znaczy to jednak, że ta seria w pełni mnie satysfakcjonuje. Choć podobał mi się morał nie do końca przekonała mnie wizja przyszłości. Wszystko potoczyło się trochę za szybko, a zakończenie nie dało w pełni satysfakcjonujących rozwiązań i odpowiedzi. Cieszę się, że miałam okazję poznać inne oblicze jednej z moich ulubionych pisarek, ale zdecydowanie bardziej wolą ją w subtelnej obyczajowej scenerii.