Droga do Wyraju. Demony Welesa. Tom 1

Jeśli lubicie fantasy w słowiańskim klimacie, to „Droga do Wyraju” autorstwa Kamili Szczubełek jest lekturą w sam raz dla Was!

Choć mitologia słowiańska robi się coraz bardziej popularna wśród polskich autorów fantastyki, to wciąż jest tych pozycji na tyle mało, by nie czuć przesytu i móc znaleźć coś interesującego. A taką książką jest właśnie „Droga do Wyraju”, która kojarzy się z takimi autorkami jak Olga Gromyko czy Ksenia Basztowa. I, mimo że to debiutancka powieść, wcale nie odstaje od tego towarzystwa.

Ciekawi bohaterowie, garść zabawnego humoru oraz akcja trzymająca w napięciu są tymi elementami, które zwracają uwagę Czytelnika i sprawiają, że lektura mija szybko i przyjemnie. Może nawet za szybko. Na szczęście „Droga do Wyraju” jest pierwszym tomem cyklu „Demony Welesa”, więc nie trzeba się obawiać, że nie będzie nam dane wrócić do wykreowanego przez Szczubełek uniwersum.

Sięgajcie po tę powieść, gdyż naprawdę warto. By poprawić sobie humor, by zaznać rozrywki i by wesprzeć rodzimą autorkę.

Przysługa za przysługę, jak to mówią, takim sposobem wąpierz Elgan wplątuje się w coraz większe kłopoty. Tego trzeba pilnować, tę odprowadzić, a tamtym jeszcze pomóc – no nie ma lekko. Nie dajcie się długo namawiać, tylko wędrujcie z nami, im więcej rąk do pracy, tym lepiej!

Przed lekturą trochę się obawiałam, w jaki sposób mitologia słowiańska będzie tutaj przedstawiona, np. czy to nie będzie za trudne do przyswojenia dla kogoś, kto kojarzy wyłącznie najpopularniejsze terminy. Bałam się niepotrzebnie, bo wszystkie nadprzyrodzone elementy są wplecione w historię bardzo naturalnie, klarownie wytłumaczone (ale bez łopatologii!), budują magiczny klimat i dostarczają rozrywki.

Jest to powieść drogi, jak sam tytuł wskazuje. Bohaterowie wędrują od jednego miejsca do drugiego, a każdy przystanek to spotkanie z nowymi ludźmi oraz potworami, czyli za każdym razem czeka nas nowa przygoda. Było kilka momentów, w których przejścia pomiędzy scenami wydawały mi się za krótkie, jakby gdzieś zniknął cały akapit wyjaśniający, że już minęło tyle a tyle czasu. To chyba jedyny minus, który zauważyłam, bo wybijał mnie z lektury.

Widziałam kilka opinii, w których czytelnicy skarżyli się na Doradę. Mnie wyjątkowo ta postać nie irytowała. Uważam, że swoją porywczością dobrze równoważyła statecznego i rozsądnego wąpierza Elgana. W końcu na relacji tej dwójki (i małego demona-śmierdziucha, ale ten jest bardziej „maskotką”, a nie pełnoprawnym kompanem) osadzony jest cały komizm. Bez szamanki wędrówka Elgana byłaby raczej nudna.

To była taka powieść, która wybijała się pomiędzy innymi historiami. Rozpychała się łokciami w mojej wyobraźni krzycząc „czytaj mnie! Zostaw inne książki!”. Autorka zgrabnie operuje słowem, jest elokwentna, taką narrację czyta się z radością, a i fabuła była wciągająca. Dobrze spędziłam czas i czekam na więcej. Polecam fanom fantastyki, czytelnikom, którzy mają ochotę uśmiechnąć się i zrelaksować w bezpiecznym magicznym świecie przy doborowym towarzystwie przyjaciela z długimi kłami.