Dziedzictwo krwi Tom 3 Karmazynowe rządy

,,Intencją króla Dariasa i Trzech Dworów było dowiedzieć się jak najwięcej o syfonach, aby zrozumieć, jak Morgania może ich użyć, by zyskać niezwyciężoną moc i zniszczyć równowagę świata".

Akcja książki jest niesamowicie dynamiczna. Styl nie jest już sztywny, tylko powiedziałabym, że rozbiegany. Zależy czy dany wątek jest znaczący dla treści, czy nie. Jeśli jest mało wnoszący, jest krótki, prosty i mniej oficjalny. Jeśli opisana rzecz dzieje się szybko, następuje wybuch, to choćby scena była krótka, mamy duży nacisk na dramaturgię i koniec, który daje nam dużo niewiadomych. Jeśli jednak toczy się rozmowa, to na równej płaszczyźnie, niezbyt można odróżnić po słowach kto co aktualnie mówi. Postacie intonują co ma być znaczące i tutaj widziałam delikatniejszą formę stylistyczną. Mamy tu dobrze dopracowane wydarzenia i elementy zaskoczenia. Akcja nie uprzedza późniejszych wydarzeń, cokolwiek się stanie dzieje się nagle. Postacie są bardzo mądre i przebiegłe. Nie należy im ufać, gdyż liczy się dla nich tylko własne dobro. Ci, którzy utracili swoje dary chcą je jak najszybciej odzyskać. Wrogowie tutaj nie śpią, tylko knują w ukryciu. Chwilami mnogość postaci może nas pogubić, bardziej wczuje się w nią około trzydziestej strony, kiedy rytm ukazania historii zaczyna się wyrównywać. Cokolwiek było nie wyjaśnione w poprzednich częściach tutaj znajdzie swój koniec i rozwiązanie. Gdybym miała porównać dwie poprzednie części, powiedziałabym, że tutaj działo się najwięcej w najbardziej napiętej scenerii. Bardzo przeżywałam nie tyle sceny walki, choć wiadomo, że było krwawo, lecz nagłe wybuchy, kiedy wiedzieliśmy, że ktoś zginął, ale nie było wiadomo kto i dlaczego. Jedni by chronić tutaj ważne dla nich osoby gotowi byli niemal poświęcić własne życie. Bolało mnie, gdy czytałam o tym jak żywe płomienie smagały ludzkie plecy, a on osłaniał kogoś innego. Wszystko jest tu mocno wiarygodne, wręcz boleśnie prawdziwe. Historia bardzo wciąga, lecz jak wspominałam, bardziej po trzydziestej stronie. Jest to tom trzeci, a każdy wcześniejszy jest kontynuacją następnego. Podobnie poprowadzoną trylogię znajdziecie w Księżniczce Popiołu. Bardzo wam polecam!