Impresjonizm

Paryż 1874, Bulwar Kapucynów, w atelier fotograficznym Felixa Nadara grupa artystów, którzy mają radykalnie odmienić oblicze sztuki – Claude Monet, Alfred Sisley, Pierre-Auguste Renoir, Camille Pissarro, Paul Cézanne, Edgar Degas, Frédéric Bazille – organizuje wystawę swoich prac. Pokaz odbywa się w prywatnym lokalu, ponieważ oficjalna instytucja wystawiennicza – paryski Salon – odrzuciła większość dzieł zgłoszonych przez tych malarzy. W ich obrazach ujawniał się nowy język, zarówno pod względem techniki, jak i tematyki, oraz nowy sposób postrzegania rzeczywistości. Wystawa u Nadara wywołała istny skandal. Konserwatywnie nastawieni krytycy sztuki nie posiadali się z oburzenia i pogardliwie określili malowidła jako „wrażeniowe”, „impresjonistyczne”, gdyż jawiły się im jako ledwie zaczęte szkice, źle skomponowane i nadto ambitne. W istocie technika pracy, którą przyjęli ci malarze, była całkowicie oryginalna. Wiązała się z tworzeniem obrazów w plenerze dzięki nowym sprzętom i materiałom, takim jak przenośne sztalugi, gotowe do użycia farby w tubach, wytwarzane w szerokiej gamie wyrazistych kolorów, oraz pędzle z szerokim, płaskim włosiem, mocowanym metalowym pierścieniem. To nowe podejście do pracy malarskiej pozwalało chwytać świat takim, jaki jest, na „żywo” – czy chodziło o paryskie bulwary, kawiarenki, teatry, dworce kolejowe, wiejskie pejzaże, wybrzeża Sekwany. Na każdym płótnie igrało światło, usidlone delikatnymi, płynnymi i rozedrganymi pociągnięciami pędzla, którymi nakładano obok siebie czyste, bogate kolory.