Kroniki Drugiego Kręgu 2. Drugi krąg

Głuchoniemy Kamyk po swoich przygodach musi się zrehabilitować. Razem z Pożeraczem Chmur lądują na Archipelagu Smoków. Tam poznaje Słonego, który mu pomaga i opowiada o rzeczach, które nie powinny wyjść na światło dzienne. Chłopak zaczyna wątpić, czy jego cele są warte takiego zaangażowania. Razem z Nocnym Śpiewakiem, Myszką i Winogradem rozpoczynają naukę i przygody. Jakie wartości wyznają Błękitni? Co ukrywają? Jakie tajemnice skrywają się w zamku?


Długo zbierałam się w sobie, by zabrać się za kontynuację. Samej historii byłam bardzo ciekawa, wątek smoków boski, ale styl pisania i przeczucie, ile czasu zajmie mi lektura kolejnych tomów (mimo że nie są długie), no mocno odrzucała. Jednak wreszcie zmotywowałam się i widać udało się! I mogę stwierdzić, że korzyści przewyższały straty.



Fabuła mocno się wybiła. Kamyk zaczął mieć jeszcze więcej przygód, a my mogliśmy razem z nim poznać ten zadziwiający i fantastyczny świat. Akcja mocno poszła naprzód, zapoznajemy się i innymi zakątkami tej krainy. Na to naprawdę nie ma co narzekać. Autorka wymyśliła coś ciekawego i pobudzającego wyobraźnię. W tej części jest to o wiele bardziej rozbudowane i było to genialne doświadczenie.



Jeżeli chodzi o bohaterów to zostali dobrze nakreśleni. Bardzo ciekawe w tej serii jest to, że każdy mag za umiejętności musiał zapłacić pewną cenę i każdy inną. To świetnie obrazowało, że nie każdy może być idealny. Kamyk dorósł i zaczął wątpić w dobre intencje wyżej postawionych osób. Stał się silniejszy, odważniejszy i bardziej stanowczy, a do tego uparty. Śpiewak mnie rozśmieszał swoim zachowaniem i podejściem, ale jednak wiadome było, że ma to głębsze znaczenie.



Styl był już trochę lepszy od pierwszego tomu. Jednak i tak na początku trzeba się przełamać, by później było lepiej. Potem jak pojawia się temat zamku, to akcja zaczyna się dynamicznie rozwijać i już wtedy się przepada. Zdecydowanie w najbliższym czasie zabieram się za kolejny tom, bo zakończenie sprawiło, że długo nie będę mogła czekać.



Także podsumowując, jeżeli macie ochotę na historię o magii, smokach, walkach i pełnej przygód to dobrze trafiliście. Ten tom wiele wyjaśnia, wiele nowego wprowadza, ale sprawia też niezłe zamieszanie. Nic nie jest pewne, ale o tym musicie przekonać się sami!

Niedawno przedstawiałam Wam Ewę Białołęcką, autorkę książek z cyklu „Kroniki Drugiego Kręgu”. Miałam wtedy okazję zrecenzować pierwszą część serii, tym razem przybywam z recenzją kolejnej. Zanim jednak zacznę, dla tych, którzy spotykają się z pisarką pierwszy raz lub nie chce im się szukać mojej wcześniejszej recenzji, przybliżę nieco tę postać.

Ewa Białołęcka urodziła się w Elblągu, obecnie mieszka w Gdańsku. Z wykształcenia jest pedagogiem, natomiast z zawodu pisarką, redaktorką i witrażystką. Za opowiadania „Tkacz Iluzji” oraz „Błękit maga” otrzymała Nagrodę Fandomu Polskiego im. Janusza A. Zajdla (nominowana była ośmiokrotnie, trzy razy za powieści, pięć razy za opowiadania).
Śląski Klub Fantastyki uhonorował ją tytułem Twórca Roku. Zadebiutowała w 1993 roku w „Feniksie” – polskim czasopiśmie poświęconym literaturze fantastycznej, założonym w 1990 roku – opowiadaniem „Wariatka”. Jej pierwsza książka – zbiór opowiadań „Tkacz Iluzji” – została wydana w 1997 roku. Autorka swoje opowiadania publikowała na łamach wielu czasopism poświęconych fantastyce, a jej twórczość przetłumaczono na języki: czeski, słowacki, litewski, angielski i rosyjski. Poza pisaniem ma wiele ciekawych zainteresowań, między innymi kolekcjonuje stare wydania klasycznej literatury dla dzieci, zajmuje się pracami ręcznymi, grafiką tradycyjną, jak i komputerową. Ponadto pisze fanfiction (pisała nawet potterowskie fanfiki), kocha koty, kawę, naturalnie uwielbia literaturę, a także styl fun gothic i secesję. Zwana jest królową polskiej fantastyki.
Druga część cyklu „Kroniki Drugiego Kręgu” opowiada o dalszych losach Kamyka, głuchoniemego Tkacza Iluzji. Najpierw towarzyszymy nastoletniemu chłopcu na Jaszczurze, jednej z wysp Smoczego Archipelagu, gdzie pod opieką Słonego wraz ze swoim przyjacielem Pożeraczem Chmur prowadzi badania dawnej cywilizacji. Walczy też o uwagę smoka, który to więcej swojego czasu zaczyna poświęcać Jagodzie, córce Mówcy Słonego. Dziewczyna też posiada niezwykły dar, a nawet niezwykłą urodę – jest albinosem. Choć Jagoda Kamykowi się wcale nie podoba, Pożeracz Chmur jest nią oczarowany. Zazdrość młodego Tkacza Iluzji doprowadza do poważnego konfliktu ze smokiem, w skutek czego ich przyjaźń zostaje wystawiona na próbę.
Następnie udajemy się wraz z Kamykiem do Lengorchii, gdzie chłopak na Zamku Magów ma podjąć edukację, która jest niezbędna dla osób obdarzonych talentem. Tam uczestniczymy w życiu uczniów, którzy zawierają nowe przyjaźnie, wdają się w konflikty i biorą aktywny udział w zajęciach. Spotykamy Nocnego Śpiewaka, który pojawił się w poprzedniej części. Nie wszystko jednak jest tak kolorowe, jak mogłoby się wydawać. Wśród nauczycieli znajdą się i tacy, którzy zamiast wyciągnąć pomocną dłoń uczniom, są prawdziwymi tyranami. Wiele wskazuje na to, że starszyzna w Zamku Magów knuje spisek, który ma unicestwić młodych adeptów. Uczniowie jednoczą siły i buntują się przeciwko tej niesprawiedliwej grze.
„Drugi krąg. Księga II” to całkiem udana kontynuacja serii. Znów spotykamy się z bohaterami, którzy przedstawieni zostali w pierwszym tomie i których z pewnością tak wielu czytelników polubiło. Mnie również zapadli oni w pamięć i miło było mi przeczytać o ich dalszych przygodach. W tej części jednak bohaterowie bardzo się zmienili. Po prostu dorośli. Pokryty gęstą sierścią Nocny Śpiewak nie jest tym samym urwisem, co kiedyś. Zdecydowanie dojrzał, co nie zmienia faktu, że wciąż budzi ogromną sympatię. Zresztą nie tylko on jeden dojrzewa. Kamyk i Pożeracz Chmur również. Zaczynają się miłosne rozterki, pierwsza zazdrość z powodu dziewczyny, a co za tym idzie liczne konflikty związane z wiekiem dorastania. Pojawia się też sporo całkiem nowych postaci o równie niezwykłych imionach.
Nie będę się kolejny raz zachwycać nad światem wykreowanym przez Ewę Białołęcką. Wydawał się jeszcze piękniejszy niż w poprzednim tomie. Nadal jestem pod wrażeniem smoków, które za nic nie przypominają tych znanych nam z baśni i innych powieści fantastycznych.

Dalsza część na: https://tamczytam.blogspot.com/2018/08/drugi-krag-ksiega-ii.html

Pierwszy tom serii mnie nie zachwycił, ale z chęcią sięgnęłam po Drugi krąg, czyli drugi tom Kronik Drugiego Kręgu licząc na to, że w tej części coś zacznie się dziać. Czy moje nadzieje zostały spełnione. Po części tak. Początek nadal był nudnawy, jednak w dalszej części książki Kamyk wraca do królestwa gdzie poznaje nowych bohaterów. W historii również pojawia się Śpiewak, którego polubiłam w Naznaczonych błękitem. Niestety nie jest to już Śpiewak, którego mogliśmy poznać wcześniej. Dorósł, zmienił się. Niekoniecznie na dobre, jednak nadal go lubię. Lepiej poznajemy też Wiatr na Szczycie. Co do pozostałych nowych bohaterów wzbudzają oni sympatię czytelnika. No może nie wszyscy, ale większość.
Podsumowując tom drugi jest on lepszy od poprzedniej części. Więcej się w nim dzieje i daje nadzieje, że kolejne będę tylko lepsze.
czytampierwszy.pl