Krzywda Historia moich blizn

Od kilku lat na światowe rynki wydawnicze napływa masa powieści młodzieżowych, które starają się nieść ze sobą jakieś przesłanie, przekazać czytelnikowi coś ważnego. Jednym się to udaje, innym wręcz przeciwnie, nie mniej powieści, które opowiadają o trudnych rzeczach z życia codziennego jest pełno. Pozostaje więc pytanie dlaczego sięgnąć po tę, a nie inną pozycję? Dlaczego warto zwrócić na nią uwagę? Cóż, w tej krótkiej recenzji postaram się rozwiać wszelkie wątpliwości ;)

„Krzywda" to jedna z tych książek, którym nie jest potrzebna duża objętość by wywarły na czytelniku wielkie wrażenie. Ma mniej niż trzysta stron, a niesie ze sobą ważne przesłanie o tym, do czego może doprowadzić brak samoakceptacji i szczerych rozmów między nastolatkami. Porusza problemy, o których zazwyczaj się nie mówi, które bardzo często są przez nas pomijane lub też ignorowane... no bo po co mówić o czymś, co nas nie dotyka? Ale czy aby na pewno?

Samookaleczanie to temat, który w dzisiejszych czasach jest omijany szerokim łukiem. To temat, którego nie lubimy poruszać z rożnych powodów. Być może się go boimy, może czujemy się w nim niekomfortowo, być może wywołuje w nas negatywne emocje, czy też po prostu nie lubimy mówić o czymś, co bywa dla nas niewygodne. Albo najzwyczajniej w świecie nie jesteśmy w stanie tego pojąć. Bo nie jest to rzecz, z którą spotykamy się na co dzień, która jest dla nas normalna. Nie jest to rzecz, o której się rozmawia. To pewnego rodzaju tabu, a tak wcale nie powinno być. Rozmowy międzyludzkie, kontakt werbalny z drugim człowiekiem jest bardzo ważny. A „Historia moich blizn" pokazuje co może się stać, gdy ich zabraknie...

Historia zawarta w tej powieści opowiada o losach siedemnastoletniej Gabi, która została dotknięta problemem samookaleczania. Dziewczyna cierpi i nie wie, jak może sobie z tym poradzić. Boi się komukolwiek o tym powiedzieć, dlatego też stopniowo staje się złośliwa i zgorzkniała, truje się własnym bólem i poczuciem winy. Już na samym początku niezwykle łatwo jest odnieść wrażenie, że jest ona zwykłą, wredną nastolatką z burzą hormonów, że po prostu nie da się jej lubić. Warto jednak czytać dalej i zagłębić się w historię, a stopniowo zacznie okazywać się, że zarówno główna bohaterka jak i reszta postaci to niezwykle realne, dobrze przedstawione osoby, które da się lubić i z którymi łatwo można się utożsamić. Okazuje się, że wcale nie trzeba setki rozdziałów by dobrze przedstawić postaci. Podobnie z fabułą.

Akcja powieści nie jest szeroko rozbudowana, niewiele się w niej dzieje. Autorka raczej skupia się na odczuciach, emocjach i wspomnieniach głównej bohaterki, jednak nie przeszkadza jej to w stworzeniu historii, która wciąga już od pierwszych stron. Nie ma tutaj żadnych zdrad, pościgów, trójkątów miłosnych ani innych tego typu rzeczy, a jednak ta powieść ma w sobie coś, co nie pozwala się oderwać. Pani Aisworth ma niezwykle lekkie pióro, pisze prostym językiem, dzięki czemu książkę czyta się szybko i przyjemnie mimo jej ciężkiej tematyki. Nie trzeba się obawiać, że ta historia nas przytłoczy, bo jest ona wyjątkowo prosta i przyjemna w odbiorze.

Nie wiem jak autorka tego dokonała, jednak na niewielkiej ilości stron udało jej się stworzyć bohaterów, których naprawdę da się polubić, wąską, aczkolwiek ciekawą fabułę, problemy życia codziennego nastolatków, walkę z depresją i problem samookaleczania. A przy tym wszystkim ani razu nie odniosłam wrażenia przesytu, czy że czegokolwiek było za dużo. Wszystko to było świetnie skomponowane, dzięki czemu lektura książki była czystą przyjemnością i nawet nie zauważyłam kiedy dobrnęłam do końca. Pochłonęłam tę powieść jednym tchem i śmiało mogę powiedzieć, że jeśli tylko nadarzy się okazja, z wielką chęcią sięgnę po inne książki tej autorki. A tymczasem polecam ten tytuł wszystkim, którzy lubią od czasu do czasu poczytać coś innego niż zwykłe, przesłodzone romanse, kolorowe historyjki o niczym, czy po prostu szukają jakiejś odmiany. Gwarantuję, że się nie zawiedziecie ;)