Księgarnia Akademicka

Towarzystwo Miłośników Historii i Zabytków Krakowa to jedna z najstarszych nieprzerwanie działających polskich organizacji społecznych. Jego celem jest prowadzenie badań naukowych nad historią, sztuką i kulturą Krakowa, upowszechnianie wiedzy o Krakowie, utrwalanie poszanowania dla pamiątek i zabytków miasta, troska o ich stan i ochronę. Towarzystwo budowało i buduje kapitał społeczny na rzecz propagowania dziejów i skutecznej ochrony dziedzictwa kulturowego Krakowa. Szczególną formą prowadzonej przez nasze Towarzystwo naukowej debaty, a równocześnie popularyzowania jej wyników stały się organizowane od niemal 40 lat doroczne sesje z cyklu Kraków w Dziejach Narodu oraz będące ich owocem tomy serii wydawniczej pod tym samym tytułem.Tematem 39. sesji jest Dziedzictwo Krakowa w procesie transformacji. Po raz trzeci w długiej historii naszych sesji naukowych odchodzimy dzisiaj od tradycyjnej formuły analizy stanu badań i problematyki związanej z konkretnym rozdziałem dziejów Krakowa. Przedmiot naszych rozważań na sesji, która odbyła się 13 kwietnia 2019 roku w gościnnych progach Muzeum Krakowa, wynikał nie tylko z naszej nieustannej troski o stan zakumulowanego w naszym mieście dziedzictwa kulturowego, ale i z przekonania, że to niezwykłe patrymonium jest nie tylko balastem przeszłości, ale kapitałem, który przesądza o sukcesie Krakowa w jego grze o miejsce na mapie Europy.Po raz pierwszy wpisaliśmy w program naszych sesji problematykę zabytkowego zasobu Krakowa w roku 1990. Nie był to przypadek. Był to czas przełomu i rodzenia się samorządu. Dosłownie kilkanaście dni po pamiętnych wyborach z 27 maja 1990 roku, kiedy w Krakowie zaczynaliśmy pisać nowy rozdział historii naszego miasta, TMHiZK zorganizowało sesję pod tytułem Przeszłość i przyszłość zabytkowego Krakowa. Był to nie tylko bilans zamknięcia i bilans otwarcia, ale także rejestr naszej samoświadomości na granicy epok.Sesja nr 26 w roku 2006 nosiła tytuł Krajobraz Krakowa wobec zagrożeń. Dziś pytamy: W jakim punkcie jesteśmy po 30 latach od polskiej bezkrwawej rewolucji roku 1989? Jak zmieniło się i zmienia nasze myślenie o dziedzictwie i jak rozumiemy dzisiaj nasze obowiązki wobec patrymonium Krakowa?

Książka Księdza Profesora Jacka Urbana, dziekana Wydziału Historii i Dziedzictwa Kulturowego Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, wpisuje się w wielorakie inicjatywy, jakie od lat podejmuje nasz Uniwersytet, by zgłębiać i popularyzować dziedzictwo świętego Papieża. Opracowanie pod tytułem Św. Jan Paweł II jako biskup krakowski, napisane z oryginalnej „perspektywy wawelskiej”, stanowi szczególną formę uczczenia Patrona Uniwersytetu w stulecie jego urodzin. Oddana do rąk czytelników rozprawa przedstawia w sposób wnikliwy i nowatorski między innymi, jakże ważne dla naszego środowiska, wysiłki arcybiskupa krakowskiego zmierzające do rozwoju Wydziału Teologicznego, późniejszej Papieskiej Akademii Teologicznej a dziś Uniwersytetu Papieskiego. […] Nie sposób przewidzieć rozwoju sytuacji epidemiologicznej, ale już teraz widać, jak bardzo dziedzictwo świętego Papieża w tym momencie historii świata jest aktualne. Książka wybitnego historyka księdza Jacka Urbana przypomina trudne czasy dziejów polskiego Kościoła i naszej Ojczyzny. Ówczesna skomplikowana politycznie, społecznie i gospodarczo sytuacja pozwala lepiej zrozumieć obecną rzeczywistość i wyzwania, przed jakimi stoimy. Trudno znaleźć lepszego patrona na te czasy jak Karol Wojtyła, który osobiście ucierpiał z powodu śmierci starszego brata Edmunda, lekarza zarażonego szkarlatyną od pacjentki w 1932 roku. Z tym większą ufnością powierzamy jego wstawiennictwu nasze losy i działania w setną rocznicę jego urodzin. Z tym większą wdzięcznością przyjmujemy także kompetentne i wnikliwe opracowanie ważnych aspektów działalności Karola Wojtyły jako biskupa krakowskiego. Słowo od ks. prof. dr. hab. Wojciecha Zyzaka, rektora UPJP II

Jeśli wartościową książką jest ta, w której przytłaczająca większość zdań jest wartościowa, a te wartościowe zdania pojawiają się w książce we właściwym miejscu to Krzysztof Jakubczak napisał wartościową książkę. Właściwe rozmieszczenie zdań oznacza zarówno ich usytuowanie w odpowiednich zbiorach, stanowiących części książki, jak i ich – zdań i zbiorów zdań – właściwe następstwo. To pierwsze oznacza, że książka jest wartościowa ze względu na udaną konstrukcję, zaś to drugie, że jej treść jest spójna, co zapewnia tej konstrukcji zwartość. Natomiast za kryteria wartościowości samych zdań przyjmuję tu poprawność formalną, sprawność językową, a nade wszystko odkrywczość ich treści. Ta ostatnia oznacza nie tylko to, że treść zdań ujawnia czytelnikowi coś, czego przed ich lekturą nie wiedział, ale i to, że owo coś nie było znane, bądź nie zostało w tak jasny sposób wyeksplikowane przez badaczy podejmujących rozważane w książce zagadnienia. Z recenzji wydawniczej dr hab. Krzysztofa Kosiora, prof. UMCS

We współczesnym języku bułgarskim funkcjonuje wiele zapo- życzeń tureckich związanych z turecką kulturą materialną, organizacją wojskową i administracją, będących następstwem długotrwałych kontaktów językowych między Bułgarami a Turkami osmańskimi. Dotychczas uwaga badaczy koncentrowała się na wyrazach pochodzenia tureckiego, funkcjonujących w języku literackim. Niniejsza praca przyjmuje inną optykę, obierając za przedmiot badań zapożyczenia w bułgarskich dialektach południowo-wschodnich. Jej zasadniczą część stanowi słownik turcyzmów podzielony na grupy semantyczne, uzupełniony o analizę fonetyczną i morfologiczną. Celem było pokazanie bogactwa form i znaczeń wyrazów pochodzenia tureckiego zachowanych w dialektach, a zgromadzony materiał może stanowić podstawę do dalszych badań nad językiem bułgarskim i tureckim

Justyna Małysiak – adiunkt w Zakładzie Metodologii, Wydziału Zarządzania Akademii Wojsk Lądowych imienia generała Tadeusza Kościuszki. Do jej głównych zainteresowań badawczych należą historia religii, kultury i mentalności społeczeństwa staropolskiego, czego efektem jest prezentowana monografia. Jej najnowsze badania koncentrują się na pojęciu zarządzania historią w przestrzeni publicznej. Justyna Małysiak przedstawiła monografię przygotowaną na podstawie specyficznej grupy źródeł, jakimi są kazania. Koncepcja pracy zbudowana jest w opozycji do dotychczasowego dorobku naukowego dotyczącego melancholii, w którym identyfikowana jest ona ze stanem depresji czy przygnębiającego smutku i dotyczy przede wszystkim badań prowadzonych na gruncie psychologii, literatury i historii medycyny. W literaturze światowej temat ten jest podejmowany z różnych perspektyw badawczych zwłaszcza od lat 90. XX wieku, w Polsce zaś sporadycznie pojawiają się odpowiednie analizy, brakuje prac, które skupiałyby się na całości zjawiska i przedstawiały wyniki badań w szerszym interdyscyplinarnym kontekście, którym charakteryzuje się opiniowana praca. Ma ona charakter nowatorski i przyczynia się do wypełnienia wskazanej luki. Z recenzji dr. hab. Dariusza Dolańskiego, prof. UZ Na podkreślenie zasługuje szeroka kwerenda biblioteczna Autorki w poszukiwaniu źródeł archiwalnych w bibliotekach tak polskich, jak i zagranicznych przechowujących staropolskie manuskrypty kaznodziejskie. W sumie zebrano bardzo szeroki zespół staropolskich prac, tak rękopiśmiennych jak i drukowanych, dających dobrą podstawę do prowadzonych badań nad dziejami staropolskiej dydaktyki kaznodziejskiej. W pracy dokonano właściwego i szerokiego omówienia istoty tej bazy źródłowej, która dała możliwość formułowania odpowiednio ukazanych wątków z zakresu badań nad melancholią jako stanem emocjonalnym ówczesnego społeczeństwa wiernych Kościoła katolickiego dawnej Polski. Z recenzji prof. dr. hab. Bogdana Roka

Kurzgefaßtes etymologisches Wrterbuch...

Psychologiczne właściwości jednostki wrodzone i nabyte pod wpływem środowiska odegrały rozstrzygającą rolę. Przeświadczenie służenia dobrej sprawie było mocniejsze wśród rewolucjonistów rosyjskich niż w gronie obrońców ładu i porządku społecznego. Tę konstatację można z całą pewnością odnieść także do historii Armenii i sukcesu polityki sowietyzacji nad starym ładem społecznym. Dla Ormian ów dawny ład nieodłącznie związany był z Apostolskim Kościołem Ormiańskim (AKO) nie tylko jako organizacją. Kościół był nośnikiem wartości, świadomości i tożsamości narodowej. Bolszewicy ormiańscy zdawali sobie z tego sprawę. Z tego powodu, tworząc społeczeństwo i państwo komunistyczne w pierwszej kolejności musieli podjąć walkę nie tylko z hierarchami Kościoła ormiańskiego, ale także z wyznawaną przez wspólnotę wiernych ewangeliczną wizją człowieka i społeczeństwa. To, co głosił Kościół, było w jawnej sprzeczności z poglądami bolszewików.

Żyjemy w epoce dziedzictwa, które ma – jak mówi profesor Jacek Purchla – swoją dynamikę, i to my dzisiaj codziennie decydujemy o tym, co z ogółu dziedziczonych dóbr kultury zamierzamy przyjąć i za co gotowi jesteśmy wziąć odpowiedzialność. Sukcesy programów światowego dziedzictwa kultury UNESCO i dziedzictwa ludzkości UNESCO symbolizują dziś jego globalny wymiar. Międzynarodowej dyskusji nad dziedzictwem i jego ochroną towarzyszy spektakularny rozwój teorii dziedzictwa. W języku angielskim pojawił się nawet nowy termin heritology, określający dyscyplinę, która w myśleniu o dziedzictwie integruje tak różne dziedziny wiedzy, jak z jednej strony nauki humanistyczne, z drugiej zaś ekonomię i teorię zarządzania, prawo i planowanie przestrzenne. Najnowszy wybór wywiadów z profesorem Jackiem Purchlą pozwala na szerokie spojrzenie na szybko zmieniającą się relację między przeszłością a przyszłością. To również ważny rozdział syndromu Krakowa u progu XXI wieku.

Madigan-i Joszt-i Fr(i)jan należy do ciekawszych zabytków literatury zaratusztriańskiej komponowanej między III a XI/XII w. w języku średnioperskim. Jest to szczegółowa relacja z potyczki między pobożnym młodzieńcem imieniem Joszt-i Fr(i)jan a bezbożnym czarnoksiężnikiem imieniem Acht, w której, w przeciwieństwie do potyczek innych mitycznych irańskich (anty)herosów opisanych w Aweście czy w Szah-name, jedyną bronią obu rywali pozostają zagadki. Prezentowane czytelnikom opracowanie składa się z wprowadzenia historyczno-literackiego w problematykę tego średnioperskiego dzieła (rozdziały ? 1.–8.), wprowadzenia teoretyczno-literackiego w problematykę zagadki (rozdział ? 8.), komentarzy filologiczno-kulturoznawczych do poszczególnych zagadek (rozdziały ? I.–XXXVI.), przekładu na język polski, tekstu średnioperskiego w transkrypcji spolszczonej oraz słownika średniopersko-polskiego.

The study, "The Language of the Gods in the World of Royal Ladies of Kerala. Toward a History of Women's Writing in Sanskrit in the 18th- to 20th-century Kerala", addresses the subject of Sanskrit culture in Kerala and women’s participation in it. Each chapter, depicting literary activities of poetesses belonging to different contexts, raises different questions. Each of the biographies included in the book brings new details concerning the life of women-writers at that time. An attempt is made to reconstruct historical reality and material culture, the practices of writing, daily routine of poetesses, objects surrounding them, etc., in each case under discussion.

Słownik polskiej terminologii przekładoznawczej

Współczesne Włochy to przykład państwa, w którym zróżnicowanie – etniczne, narodowościowe, językowe, religijne – przybiera odmienne formy i przejawia się na wielu różnych poziomach. Ugruntowane przez wieki rozczłonkowanie Półwyspu Apenińskiego, silne regionalizmy oraz tendencje autonomiczne (a w przeszłości także separatystyczne) regionów przygranicznych i wyspiarskich współgrają z nowymi rodzajami wielokulturowości i międzykulturowości, powodowanej przez liczne społeczności imigranckie (… ). Już od czasów włoskiego zjednoczenia (Risorgimenta) funkcjonowało – we Włoszech i poza ich granicami – silne przekonanie o podziale na „dwie Italie”, północną i południową. Ten popularny schemat, choć po części znajdował uzasadnienie w rozbieżnościach między dwiema częściami Półwyspu, przesłaniał wiele innych, nakładających się na siebie podziałów. Przyglądając się współcześnie tej mozaice kulturowej (etnicznej, językowej, mentalnościowej), jaką współtworzą tak odmienne od siebie regiony Półwyspu Apenińskiego, coraz trudniej zgodzić się z tego rodzaju upraszczającą dychotomią. Włosi od wieków dzielili się przecież na wiele grup, dla których punktem odniesienia były odmienna historia oraz lokalne tradycje i zwyczaje obecne w życiu codziennym mieszkańców różnych regionów. Bogactwo językowo-dialektalne i wielość wariantów włoskiego także dzisiaj powodują, że osoby pochodzące z różnych części kraju mogą mieć trudności z komunikacją, o ile nie zdecydują się na użycie standardowego italiano. To wielowiekowe obcowanie z odmiennością i przyzwyczajenie do kulturowej różnorodności może, choć nie musi, być czynnikiem ułatwiającym Włochom akceptację przybyszów z innych części Europy i świata oraz integrowanie się z nimi. Nie oznacza to jednak, że nie pojawiają się konflikty, napięcia, próby chronienia własnej tożsamości. Poszerzanie definicji „włoskości” o elementy innych kultur, które przynoszą osiadający we Włoszech migranci, nie przychodzi z łatwością, ale jak każdy proces wymaga czasu i wzajemnego poznania. Obecni imigranci bywają postrzegani jako „Inni”, tak samo jak w przeszłości wewnętrzni imigranci ciągnący z Południa Italii ku bogatszej Północy w poszukiwaniu pracy i z nadzieją na lepsze życie. z Wprowadzenia

Liberalizm jest nurtem społeczno-politycznym obecnym w Europie od kilku wieków. W Polsce był on w minimalnym stopniu realizowany w życiu społecznym, istnieje natomiast bogata spuścizna piśmiennicza tworzona przez teoretyków tego nurtu. Praźródłem liberalizmu w Polsce był fizjokratyzm, promujący ten sam katalog wartości, który odnajdujemy u twórców myśli liberalnej w Europie Zachodniej. Badanie polskiego liberalizmu wymaga jednoznacznego wyznaczenia linii demarkacyjnej między praktyką i teorią. Badania w obszarze filozofii polityki prowadzone są z wykorzystaniem innego instrumentarium badawczego niż badania nad historią życia społeczno-ekonomicznego. Wyniki tych badań są zgoła odmienne, dlatego uogólnienie, że w Polsce liberalizm był nieobecny, jest nieprawdziwe. Polscy teoretycy liberalizmu pozostawili bogaty i bardzo interesujący materiał, który wymaga opracowania i interpretacji. Analizując system wartości liberalizmu, należy wziąć pod uwagę wielość czynników, które wpłynęły na jego ukształtowanie. Jednym z nich jest tradycja chrześcijańska, która wbrew stereotypowym mniemaniom miała ogromny wpływ na polską myśl liberalną. Dlatego nie można sytuować liberalizmu w tym samym nurcie co marksizm. Jest to myśl przewodnia towarzysząca autorce przy opracowywaniu zbioru szkiców.

Utrwalone w świadomości Rosjan wyobrażenia o istocie czasu, odzwierciedlone w ich dziełach artystycznych, w myśli filozoficznej i teologicznej, w praktykach społecznych, rytuałach, mitach, w przeświadczeniach o naturze codzienności, stanowią materiał dla refleksji podjętej przez autorów tomu Czas w kulturze rosyjskiej. Rosyjskie doświadczanie i konceptualizowanie czasu analizowane jest z perspektywy kulturoznawstwa, filozofii, literaturoznawstwa, filmoznawstwa, językoznawstwa, folklorystyki, politologii i historii. Rozważania o swoistym dla Rosjan odczuwaniu czasu, myśleniu o nim i jego wyobrażeniach, przedstawione zostały w rozdziałach poświęconych następującym zagadnieniom: czas w języku – język w czasie; sakralne i mitologiczne rytmy czasu; konceptualizacje czasu w rosyjskiej myśli teologicznej i filozoficznej; kulturoznawcze i historyczne ujęcia czasu; czas jako aspekt życia społecznego; temporalne aspekty literackiego obrazu świata. W niniejszym tomie swoimi refleksjami dzielą się badacze reprezentujący uniwersytety i centra badawcze z siedmiu krajów.

Książka dr Ewy Dębickiej-Borek (…) wpisuje się w nurt badań nad wciąż niewystarczająco poznanymi wczesnymi wisznuickimi tradycjami tantrycznymi. Jest cennym, dokładnym a miejscami wręcz drobiazgowym studium – głównie filologicznym, historyczno-literackim, jednak z elementami pracy o charakterze interdyscyplinarnym – nad zagadnieniami, które nadal nie mają pełnej reprezentacji w literaturze przedmiotu (…). Wychodząc od ogólnej charakterystyki hinduistycznych tradycji tantrycznych, Autorka przechodzi do analizy zagadnienia inicjacji mantrą Narasinhy (narasi?hadik?a) i następującej po niej adoracji mantry przez inicjowanego nią adepta. Te dwa elementy stanowią specyficzną praktykę zwaną „Ceremonią [mantry] Narasinhy w aspekcie wibhawa” (vaibhaviyanarasi?hakalpa). Autorka przedstawia główne zagadnienia swojej pracy na podstawie ważnych dla tradycji pańćaratry tekstów sanskryckich (przede wszystkim Satwatasanhita, Iśwarasanhita, Narasinhakalpa). Nadrzędnym celem badawczym Autorki jest wykazanie niespójności w opisie ceremonii w obrębie Satwatasanhity (SatS), jednego z najstarszych i najbardziej autorytatywnych tekstów szkoły pańćaratry (ok. IX w.). Za nielogiczny uznaje Autorka związek pomiędzy możliwością zyskania magicznych mocy przez inicjowanego adepta w wyniku adoracji mantry Narasinhy (SatS 17) a jej zapowiedzianą w poprzednim rozdziale funkcją praktyki oczyszczająco-wprowadzającej do tradycji. Niespójność ta może według Autorki wskazywać na powtórną redakcję tekstu (…). Z recenzji dr. hab. Przemysława Szczurka, prof. UWr Dr Ewa Dębicka-Borek pracuje w Zakładzie Języków i Kultur Indii i Azji Południowej Instytutu Orientalistyki UJ. Zajmuje się religijną literaturą sanskrycką, głównie literaturą wisznuickiej pańćaratry. Wśród jej zainteresowań są także kwestie dotyczące literackich strategii budowania autorytetu miejsc świętych oraz dynamiki spotkań tradycji bramińskich z kultami lokalnymi.

Monografia wprowadza czytelników w zagadnienia związane z tożsamością i miastami Ameryki Łacińskiej, wskazując najważniejsze latynoamerykańskie teorie kultury miejskiej i zmiany kulturowej (transkulturacja, kultura hybrydowa, heterogeniczność). Następnie, łącząc dwa poziomy analizy przestrzeni miasta, przedstawia badania terenowe w nieformalnym osiedlu oraz analizuje przykłady kultury popularnej pojawiające się w dzielnicach klas średniej i wyższej Limy. Kultura popularna z jej najbardziej żywiołowymi reprezentacjami, jakimi są m.in. muzyka chicha, popularna grafika i nowe miejskie fiestas, dziś najlepiej definiuje tożsamość kulturową migrantów miejskich i ich dzieci, a także zmienia oblicze peruwiańskiej stolicy i wnosi nowe wątki w dyskusję nad tożsamością narodową.

W pracy zostały ukazane najważniejsze zagadnienia dotyczące kultury Inuitów, takie jak: pochodzenie i rozprzestrzenienie się ich na obszarze Alaski, Grenlandii oraz Arktyki Kanadyjskiej; rozwój kultury materialnej na podstawie badań archeologicznych, a także etnograficznych, oraz pierwsze kontakty z Europejczykami. Przedstawienie zarysu historycznego oraz opisy badań archeologicznych pozwalają wyjaśnić początki rozwoju kultury Inuitów Kanadyjskich oraz ich styl życia od czasów najdawniejszych do pierwszej połowy XX wieku. Jeśli chodzi o badania archeologiczne, to w książce została przedstawiona tylko jedna grupa Inuitów, z delty rzeki Mackenzie: Kittegaryumiut. Wybrano tę grupę z tego względu, że była ona najliczniej reprezentowana aż do końca XIX wieku, a także ze względu na jej niepowtarzalne przystosowanie do polowań na białuchę. Adaptacja ta trwała około 500 lat, przy czym ramy czasowe najdokładniej dały się określić na podstawie wykopalisk nad Zatoką Radio. Na podstawie zabytków znalezionych w tym miejscu można stwierdzić, że nie było ono bardzo długo zasiedlone (około 200 lat). Rafał Reichert – doktor historii Universidad Nacional Autónoma de México (UNAM) w Meksyku; magister archeologii Uniwersytetu Warszawskiego; specjalista z zakresu historii Ameryki ze szczególnym uwzględnieniem historii kolonialnej Wielkich Karaibów i Nowej Hiszpanii. Od 2018 adiunkt w Instytucie Studiów Iberyjskich i Iberoamerykańskich na Uniwersytecie Warszawskim. Od 2013 pracownik naukowy w Centro de Estudios Superiores de México y Centroamérica (CESMECA) na Universidad de Ciencias y Artes de Chiapas, Meksyk; od 2015 członek międzynarodowej grupy naukowej Contractor State Group; od 2014 instruktor Nautical Archaeology Society (NAS) w Meksyku. Autor książki Sobre las olas de un mar plateado. La política defensiva espanola y el financiamiento militar novohispano en la región del Gran Caribe, 1598-1700, UNAM, Meksyk (2013).

Tom jest niezwykle wartościową pozycją, przydatną zarówno dla badaczy glottodydaktyków, jak i nauczycieli języka polskiego jako obcego. W szczególności połączenie solidnej podstawy teoretycznej z bogatym i starannie wypoziomowanym zestawem materiałów dydaktycznych funkcjonującym zarówno w klasie analogowej, jak i cyfrowej wpływa dodatnio na wartość ocenianej książki i stawia ją w wyraźnie uprzywilejowanej pozycji w stosunku do innych już opublikowanych monografii o podobnej tematyce

Dzieło przedstawia wyniki badań prowadzonych po obu stronach Atlantyku, które umożliwiły odtworzenie, funkcjonujących na przestrzeni stulecia, wzorów migracji do USA z powiatu Strzyżów, odnalezienie miejsc koncentracji imigrantów, opisanie migracyjnych tradycji rodzinnych – przechodzących z pokolenia na pokolenie, stworzenie typologii rodzinnych strategii migracyjnych. Ważnym elementem badań było profesjonalne wykorzystanie dostępnych od stosunkowo niedawna baz danych Ellis Island, czyli rejestrów wpuszczanych przez USA imigrantów na przełomie XIX i XX wieku. Praca stanowi unikalne studium zamorskiej migracji z wybranej wsi polskiej (Babicy) na przestrzeni całego stulecia. Autorka wykorzystała badania prowadzone w Babicy w okresie międzywojennym przez Krystynę Duda-Dziewierz i dopisała dalszy ciąg. Udało się jej odtworzyć wzory zamorskich migracji sięgające w niektórych lokalnych rodzinach 3-4 pokoleń. Wykorzystała nowe źródła informacji, takie jak m.in. wspomniane powyżej archiwum oraz statystki ludności USA. Przedłożona praca nie jest prostym powtórzeniem analizy słynnej poprzedniczki, lecz jej rozszerzeniem i uzupełnieniem. Z recenzji prof. dr hab. Doroty Praszałowicz

Polish historians and political leaders have often used the term gente Rutheni, natione Poloni to characterize figures of Ruthenian/Ukrainian descent who viewed themselves as part of a Polish political or national community. The duality andhybridity of theses figures' identity have excluded them from traditional Polish and Ukrainian national narratives. Adam Świątek has given us the first fully encompassing work examining the persons, organizations, and ideologies of this group from the end of the eighteenth to the beginning of the twentieth century. Based on a thorough examination of sources and literature, his monograph provides a nuanced account of how the concept and group were transformed andfunctioned in Habsburg Galicia. The volume is essential reading for all those interested in Polish-Ukrainian relations and those who wish to study varying national identities and historical concepts in the Galician crownland over the long nineteenth century. By undertaking an examination of a concept and group that did not succeed with the advent of modern nationalism, he enriches our understanding of the Habsburg world and modern Polish and Ukrainian nationhood.