Lulu i Drapek

Tak naprawdę bajka może być czytana przez same dzieci, nawet do dziesiątego roku życia, bądź mogą ją czytać rodzice dzieciom na dobranoc już od czwartego roku życia. Autorka ma bardzo dobry styl, wszystko opisuje ze spokojem, nawet momenty, kiedy sama Lulu, czyli główna bohaterka ma złości na pewne sprawy. Sama dziewczynka ma prawie pięć lat, czyli jest dokładnie w wieku mojej córki, która zadawała mi bardzo podobne pytania. Często spierała się, że jest dorosła i chciała robić dorosłe rzeczy. Taka opowieść również była w bajce, gdzie dziewczynka zrozumiała, że bycie dzieckiem, to wspaniała sprawa, bo o nic nie trzeba się zamartwiać. Gdy była miesiąc przed urodzinami, od razu zachciała, by jej ulubiony kot Drapek stał się ogromnie duży. Myślała o tym tak dużo, aż przyśnił jej się sen, który z początku był wspaniały, ale gdy później poznała konsekwencje bycia dużym, ponownie zapragnęła mieć małego kociaka Drapka. Sama książka jest dosyć krótka i wydana większym drukiem. Każde z opowiadań ma na celu pokazanie dziecku rzeczy o które w wieku pięciu lat pyta, o które żąda i w które wierzy od logicznej strony. Dziewczynka przeżywając różne przygody zaczyna coraz bardziej poznawać świat i rolę dorosłych. Autorka doskonale zna język dziecięcy i delikatnie sugeruje, kiedy dziecko przekracza jakąś granicę i naprowadza je na właściwe tory myślenia. Spodobało mi się to, gdyż czytając ją codziennie przed snem, po jednej opowieści, zaspokoimy nie tylko obecne pytania, ale i te przyszłe o które z pewnością by niedługo nas męczyła. Niby to książka o dziewczynce, ale równie dobrze można ją czytać chłopcom. Warto wpajać mądre zasady malutkim dzieciom, by mogły wyrosnąć na samodzielne i odważne. Do tego pokazuje miłość do zwierząt i podpowiada w jaki sposób powinni się nimi zajmować. Oczywiście nie wszystkie historie są prawdziwe, działa tu sporo dziecięcej wyobraźni, która w tym wieku najszybciej się rozwija. Przed nami druga część serii o Lulu i jej przygodach. Zabieramy się za nie z wielka przyjemnością:-)

Książki dla najmłodszych czytelników, dla dzieci powinny zawsze mieć jakieś mądre przesłanie. Nie inaczej jest w niezbyt grubym, bo zaledwie 124-stronicowym opowiadaniu o przygodach małej Lulu i jej najwierniejszym przyjacielu kocie Drapku. Zanim dojdziemy do tego, co chciała przekazać dzieciakom autorka, kilka słów o niej.

Pani Eugenia Pryszczepa jest z pochodzenia Ukrainką. Od siedmiu lat mieszka w stolicy Dolnego Śląska, Wrocławiu. W swojej edukacji postawiła na psychologię i pracuje jako psycholog i pedagog socjalny. W swojej szufladzie zgromadziła teksty w języku ukraińskim i rosyjskim. Jest entuzjastką literatury, uwielbia słowo pisane. Z ogromną satysfakcją poznaje nowe miejsca i tradycje panujące tam.

Kilka słów o opakowaniu, czyli o okładce książeczki. Od razu rzuca się w oczy ogromny kot, a na jego puszystym grzbiecie siedzi dziewczynka. Widać, że podróżują po niebie wśród błękitnego nieba i białych obłoczków. Ruszajmy więc z nimi do krainy przygód!

Główna bohaterka opowiadania ma na imię Lula. Młoda osoba ma niespełna pięć lat i nie wyobraża sobie życia bez jej najwierniejszego przyjaciela, kota Drapka. Jest ciekawa świata, ale nie zawsze zgadza się z poglądami rodziców. Mimo że kocha ich bardzo mocno, nie zawsze chce stosować się do ich zasad, ograniczeń, ma własne zdanie, niekoniecznie zgodne z nimi. Zawsze na swój sposób stara się rozwiązać i interpretować nurtujące ją problemy.

Dzieci mają bujną wyobraźnię, więc Lula w swoich snach wyrusza w podróż, by poznać, jak skonstruowany jest świat. Towarzyszy jej oczywiście wierny przyjaciel Drapek. Udają się do krain zwanych Grubokotija, Psisport i Książkokotija. Lula poznaje tam znaczenia słów, takich jak: zdrowie i szczęście. Nauczy się, że nie warto popadać w pewne skrajności. Warto równoważyć pewne sprawy, by nasze życie było ciekawe.

Bardzo sympatyczne opowiadanie. Pokazuje nam, że nie zawsze trzeba popadać w skrajności życiowe. Nie zawsze trzeba tylko przestrzegać diety i wyłącznie trenować na maksa sport. Nie zawsze trzeba wyłącznie czytać, ale też nie wolno być leniem i tylko zajadać się pysznościami, smakołykami i wyszukanymi daniami. Wszystko to można połączyć i cieszyć się życiem.

Książeczkę polecam dla dzieci, które swobodnie umieją już czytać, bądź rodzicom, którzy mogą wieczorami przeczytać kolejne rozdziały swoim dzieciom.