Milczenie nut

Objętość tej książki może przerażać, to prawda. Zawiera ona w sobie piękną historię, którą naprawdę warto poznać. Jest przepełniona emocjami.
Poznajemy głównych bohaterów, gdy mają zaledwie po dziewięć lat, a całe życie wciąż jest przed nimi, kiedy może się zdarzyć jeszcze wszystko… A raczej, kiedy wszystko zostało już zaplanowane, przeżyte, zdążyło się wydarzyć, bo narratorem jest Tomek, opowiadający swoje wspomnienia. Wiedzący już na starcie ile razy złamie nos, ile razy będzie czuł się zbolały, jak wiele będzie w stanie znieść…
Momentami miałam wrażenie, że niektóre z opisów mogłyby być krótsze, że niektóre słowa były niepotrzebne, ale po dłuższym zastanowieniu dochodzę do jednego wniosku: gdyby nie była przepełniona słowami, gdyby nie była tak rozległa, nie moglibyśmy poznać historii Tomka i Zuzi od samego początku, nie byłaby już tak piękną i porywającą historią, jaką jest.
Wczułam się w nią. Czekałam z niecierpliwością na wolną chwilę, aby móc tylko po nią sięgnąć i czytać dalej, dowiedzieć się szybciej, jak skończyła się historia nie tylko Tomka i Zuzi, ale również Lili… W końcu to o nią chodziło. Od samego początku chodziło o nią. To ją poznajemy, jako pierwszą, to ona rozpoczyna tę wzruszającą, pełną uczuć i tajemnic historię.
Tajemnica i emocje. To one stanowią najważniejszą rolę w tej książce.