Minóg rzeczny

W słodkich i słonych wodach w Polsce żyją organizmy, które ze względu na swoje upodobania pokarmowe mogą być określane rybimi wampirami. Z wyglądu przypominają węgorze, lecz w odróżnieniu od nich są zaliczane do bezszczękowców. Jednym z nich jest minóg rzeczny Lampetra fluviatilis (L.), który ma wężowate (węgorzowate) ciało, a jego pozbawiona łusek skóra jest pokryta śluzem. Głowa minoga jest zakończona otworem gębowym otoczonym przyssawką, w którym znajdują się rogowe zęby. Zwierzęta te bytują zarówno w wodach słonych, jak i słodkich, niektóre z gatunków podejmują wędrówki rozrodcze. W wodach słonych występują głównie formy pasożytnicze, które odżywają się krwią innych zwierząt, szczególnie ryb. Formy niepasożytujące minoga spotyka się przede wszystkim w wodach słodkich. Na świecie występuje obecnie czterdzieści gatunków minoga, w Polsce cztery gatunki: rzeczny (Lampetra fluviatilis), strumieniowy (Lampetra planeri), morski (Petromyzon marinus) oraz ukraiński (Eudontomyzon mariae). Sporadycznie spotyka się również minoga karpackiego (Eudontomyzon danfordi). Ze względu jednak na zabudowy hydrotechniczne, zanieczyszczenia wód, regulacje rzek populacje minoga w wodach Europy drastycznie się zmniejszają. Wszystkie gatunki minoga występujące w Polsce są objęte ścisłą ochroną. W opracowaniu dokładnie scharakteryzowano minoga rzecznego, opisano jego migracje, rozród, rozwój oraz zasięg występowania i znaczenie gospodarcze. Przedstawiono rozród oraz rozwój embrionalny i larwalny w warunkach kontrolowanych. Opisano również pasożyty i choroby minoga. Przedstawiono także krótką charakterystykę jego bliskich krewnych. Praca jest bogato ilustrowana kolorowymi zdjęciami.