Niezbędnik Obserwatorów Gwiazd

Finley to chłopak na zabój zakochany w koszykówce i swojej dziewczynie Erin. Niewiele mówi, nawet wtedy kiedy musi. Zmuszony jest żyć w Bellmont, choć całym sercem nienawidzi tego miejsca za wszystko, co go spotkało. Ucieczką dla niego jest kosz i gwiazdy, bo wtedy wierzy, że gdzieś czeka na niego lepsze życie. Jednak niespodziewana wizyta trenera, który prosi go o pewną przysługę zaczyna mieszać w jego życiu. Czy straci to na co, tak ciężko pracował? To, co do jest pory było dla niego najważniejsze? A może nagle jego świat wywróci się do góry nogami i zmieni swój tor?

"- Pewnego dnia nadarzy się twoja szansa. Pomyśl o Harrym Potterze. Jego życie jest koszmarne, ale pewnego dnia dostaje list, wsiada do pociągu i wszystko się u niego odmienia. Staje się lepsze. Magiczne.
- To tylko fikcja.
- Tak jak my. My też jesteśmy fikcją."

Niektórzy z Was może już poznali Pana Quicka - autora o ogromnej wyobraźni, o zaskakujących pomysłach, niezwykle ciekawym stylu i swojej własnej specyficzności. Pan Matthew to mały szaleniec, który lawiruje pomiędzy tym, co możliwe, a tym co wydaje się nierealne. Tworzy miejsca, ludzi i zdarzenia, które nie powinny mieć miejsca. Ale może to wcale nie on jest szalony, może to świat taki jest, a Pan Quick po prostu potrafi to dostrzec?

W powieści "Niezbędnik obserwatorów gwiazd" stworzył on zwykłego chłopaka, marzącego o normalnym życiu, a potem umieścił go w miasteczku, w którym marzenia to jedyne co się ma, gdzie nic nie jest pewne, a nielegalne pieniądze są ważniejsze niż życie - kazał mu żyć w Bellmont, a tu rządzi gang. Pan Matthew zabrał chłopakowi matkę, którą ledwie pamięta, stworzył mu świat, w który żyje z dziadkiem kaleką i zapracowanym ojcem. Obdarzył go pasją do koszykówki, ale zapomniał dać mu do niej talent. Podarował mu gwiazdy, które potrafiły oderwać go od wspomnień. I dał mu Erin, dziewczynę, z którą pragnie spędzić resztę życia.

"Nie zawsze można wybrać rolę, jaką będzie się odgrywać w życiu, lecz cokolwiek by ci się trafiło, dobrze tę role grać najlepiej, jak się potrafi."

Na głównym bohaterze warto się jeszcze chwilę skupić, a szczególnie na tym, jak mało mówił. Niestety była to dość drażniąca cecha, gdy chłopak przez większą część książki potakiwał na wszystko, co mówili mu inni - "Jasne", "Okej" i "Tak". Nie każdy jest gadatliwy, czy też asertywny - to zrozumiałe, jednak czytelnikowi, który nie jest jak Finley, trochę trudno to zrozumieć. Czasem chłopak w narracji mówił, jak bardzo chce czemuś zaprzeczyć, jak strasznie chce coś powiedzieć, po czym z jego ust nie wydobywa się nic - to była typowa dla chłopaka sytuacja, która czasem może doprowadzić odbiorcę do szewskiej pasji - nie pozostawało nic innego, jak tylko wstrząsnąć chłopakiem, by wreszcie coś zrobił, coś powiedział, by nie był tak bardzo bierny w swoim życiu. Bo właśnie taki Finlay był - żył biernie, wykonywał wszystkie zadania, jakie ktoś mu powierzał. Przez większość książki tylko kosz był tym, o co naprawdę walczył.
Myślę, że brak zrozumienia z mojej strony wynikał z faktu, że życie głównego bohatera jest mi obce, nie przeżyłam tego, co on, gdy był mały i nie żyję w mieście, gdzie strach wyjść na ulicę. Finlay to zapewne wyjątkowy chłopak lecz irytować w drobnym stopniu też potrafił.

"A może jednak nauczyłem się dzięki koszykówce czegoś o życiu: obchodzisz innych ludzi tylko wtedy, gdy możesz pomóc im wygrać. Jeśli nie możesz tego zrobić, przestajesz się liczyć."

Jeśli ktoś z Was czytał "Prawie jak gwiazda rocka" Pana Quicka, wie, że autor nie boi się nagłych zwrotów akcji, nie waha się przed rzuceniem bomby, która burzy świat bohaterów. To samo było w tej powieści, autor od początku w pogotowiu miał tajną broń, chciał zwalić z nóg czytelnika, jednak nie wyszło to tak dobrze, jak mogło - trochę, jakby pomylił bombę ze zwykłą petardą, której wybuch zniewala krótkotrwale. Bez dwóch zdań, po tym zdarzeniu robi się ciekawiej, autor wreszcie zaczyna wywoływać u czytelnika emocje, w końcu wychodzą na jaw wszystkie tajemnice sprzed lat.
Jak to Matthew Quick ma w zwyczaju, nie pisze o niczym, jego powieści mają jakiś głębszy sens. W "Prawie jak gwiazda rocka" odnalazłam ukrytą siłę miłości, być może nie o tym chciał mówić autor, ale dla mnie ta część wydawała się najważniejsza. To była taka miłość, przy której czyjeś szczęście, czyjeś dobro i powodzenie było ważniejsze od własnego. To była taka siła, która mimowolnie kazała uronić łzę.

To jednak nie jest lektura stworzona, by ją pokochać, ale by przy niej odpocząć. Przy Niezbędniku można wejść w stan głębokiego relaksu, gdyż jest to taka książka, którą czyta się z przyjemnością, która nie razi czytelnika słabym piórem, oklepaną fabułą, czy płytkimi bohaterami - bo tego tu nie ma, jednak tej powieści brakuje "tego czegoś", takiego nasionka, które zacznie kiełkować w sercu czytelnika.