Sekretne spotkanie

Kiedy tak bardzo wielbi się autorkę ulubionych książek, że wie się o niej dosłownie wszystko, jedyne co pozostaje to spotkanie z tą osobą. Megan marzy o tym od bardzo dawna. Przeczytała wszystkie książki. Zna je na pamięć i mogłabym recytować przez sen. Kiedy zbliżają się jej urodziny, Annie jej najlepsza przyjaciółka oficjalnie ogłasza, że spotkają się z z Harriet. Czy kobieta okaże się równie interesująca i prawdziwa, jak ta z wyobraźni Megan?

Nic nie byłoby w tym wszystkim dziwnego, gdyby nie fakt, że to, co spotkało przyjaciółki było powszechne na początku XXI wieku. Książka napisana w 2004 pokazała jak bardzo społeczeństwo bało się Internetu oraz tego, co złego może się stać, gdy zaufamy nieodpowiednim osobom. Niestety ale dzisiaj nastolatkowie są nieco lepiej zorientowani czego wolno, a czego nie. Nie spotykanie się z nieznajomymi należy tej listy. Jednakże dobrze wiemy, ilu z nich łamie ten zakaz. Pamiętam jak ostrzegano nas przed obcymi. Mogli nas zwabić w bardzo prosty sposób, a dziecięca naiwność i ciekawość doprowadzały do wielu przestępstw. Teraz również się to dzieje, ale nie jest tak nagłaśniane. A jednak, nawet dorośli nabierają się ufając komuś, kto chce tylko wyrządzić nam krzywdę.


Podsumowując: To kolejna powieść autorki, która jest ponadczasowa. Niebezpieczeństwo czyha wszędzie. Nowe technologie nigdy nie będą bezpieczne. Możemy tylko dbać o to, aby dzieci nauczyły się z nich korzystać mądrze. Warto wiedzieć, z kim nasze pociechy rozmawiają i mieć kontrole nad tym, co planują. Niebezpieczne znajomości mogą doprowadzić do tragedii. Bądźmy mądrymi rodzicami i nie pozwólmy na zło. Czasami wystarczy tylko porozmawiać, wyjaśnić i wprowadzić pewne zasady. Takie proste, a może uratować życie. Niech „Sekretne spotkania” staną się wspólnym rodzinnym wydarzeniem pełnym śmiechu.

O wiele więcej na:
https://recenzjedevi.blogspot.com/2017/08/sekretne-spotkanie-jean-ure.html

Zapraszam :)

Internetowe znajomości w dzisiejszych czasach stały się codziennością. Ma to swoje zalety, ale zawsze trzeba pamiętać, by zachować ostrożność. Skąd bowiem mamy mieć pewność, kto jest po drugiej stronie? Czy nie podszywa się pod kogoś innego? Jakie ma tak naprawdę zamiary wobec nas?

Megan i jej najlepsza przyjaciółka, Annie, wciąż pakują się w jakieś tarapaty. Chowają się w szkolnej szafie albo przychodzą na lekcje z ptasimi gniazdami we włosach. Annie sporo czasu spędza na chatroomach i usiłuje namówić do tego również Megan. Choć jest to dla niej bardzo trudne, dziewczyna uparcie odmawia, pamiętając że mama surowo zabroniła jej odwiedzania tego typu serwisów. Czy mimo wszystko da się skusić, gdy na horyzoncie pojawi się szansa rozmowy z córką jej ulubionej pisarki? Tymczasem zbliżają się jej dwunaste urodziny i Annie szykuje dla przyjaciółki prezent-niespodziankę...

Jean Ure w "Sekretnym spotkaniu" serwuje czytelnikom pouczającą historię o niebezpieczeństwach czyhających w Sieci. Uświadamia, jak łatwo można dać się nabrać, gdy nie zachowa się należytej ostrożności i jakie mogą być tego skutki. Warto jednak podkreślić, że autorka ostrzega, lecz nie demonizuje (ani tego medium jako całości, ani nawet czatów), dzięki czemu książka może stanowić świetny punkt wyjścia do rozmowy z dzieckiem na temat korzystania z internetu. Polecam młodym czytelnikom i ich rodzicom. Warto.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję Wydawnictwu Jaguar!

Sięgając po tę książkę, zastanawiałam się, co do cholerci mnie do tego podkusiło. Moją pierwszą myślą po przeczytaniu opisu i zobaczeniu niesamowicie cukierkowej okładki, było coś w stylu: "Czyż nie jestem już na to za stara?". A jednak – mimo tego, że zwykłam zaczytywać się w powieściach z gatunków Young i New Adult, romansach, dystopiach, kryminałach, powieściach fantasy i wielu innych dla "starszej" młodzieży... postanowiłam dać szansę książce niewątpliwie kierowanej do osób w przedziale wiekowym 8/13 lat, licząc przy tym na najzwyklejsze w świecie odmóżdżenie, i być może nieco zabawy.

Nie wiedziałam jednak, że w wypadku tak zwykłej powieści, mogę się tak bardzo pomylić...

Książka opowiada o dwójce dwunastoletnich przyjaciółek: Megan i Annie, które pragną poznać swoją ulubioną autorkę – Harriet Chance. Pewnego dnia Annie zaczyna rozmawiać na czacie książkowym z córką autorki i tak oto wspólnie organizują spotkanie-niespodziankę z okazji urodzin Megan. Obie dziewczynki są wniebowzięte perspektywą poznania ukochanej pisarki. Nawet nie podejrzewają, że z pozoru zwykłe, niewinne spotkanie może zakończyć się źle...

Po skróconej przeze mnie wersji opisu, być może pomyśleliście, że będzie to wyjątkowo nudna historia, kierowana do DZIECI. I wiecie co? Jeśli tak, to jesteście w błędzie.

Zacznę może od tego, że mimo oczywistego pierwszego wrażenia, książka wciągnęła mnie już przy pierwszym rozdziale. Została napisana bardzo lekkim i prostym językiem, bez zbędnych opisów, i przydługich rozmyślań bohaterki, dzięki czemu osoby młodsze, do których ta powieść została skierowana, nie będą mieć problemu z jej lekturą, a liczne ilustracje nawiązujące do treści, tylko umilą dalsze czytanie. Autorka użyła bardzo prostego w odbiorze słownictwa, całość została napisana nutką humoru, płynną akcją i przede wszystkim została zakończona w taki sposób, by przekazać czytelnikowi pewien morał. Warto jeszcze wspomnieć o dużej i przejrzystej czcionce, która jest bardzo wygodna w odbiorze i sprawia, że kolejne strony czyta się błyskawicznie. Przy takim sposobie wydania, nie można narzekać, że książka się dłuży ;)

Skoro powieść została napisana z perspektywy dwunastolatki, można by pomyśleć, że A) autorka sobie z tym nie poradziła i styl nie odpowiada wiekowi narratora, lub B) autorka poradziła sobie zbyt dobrze, przez co powstała wyjątkowo naiwna powieść. Otóż nie. Całość została bardzo dobrze wyważona, dzięki czemu doskonale oddaje sposób myślenia osoby w tym wieku, a jednocześnie nie irytuje, co mogło by się zdarzyć w wypadku wymagających, starszych czytelników.

Mamy tutaj ciekawy pomysł na fabułę, niebanalną akcję i niegłupie bohaterki, do tego całość kończy się w taki sposób, że można z te historii wyciągnąć coś wartościowego. A zwłaszcza młodsi czytelnicy, którzy mogą nie być do końca świadomi zagrożeń, jakie czyhają na nich w sieci.

A ja tu tak cały czas mówię o "starszych i młodszych" czytelnikach, przez co można nabrać błędnego założenia, że książka nie nadaje się dla osób w wieku... przykładowo moim, czyli lat szesnastu. Otóż: uważam, że jak najbardziej jest dla nich odpowiednia, jeśli tylko podejdą do niej z odpowiednim nastawieniem – bez wyczekiwania cudów na kiju, literatury "wysokich lotów". Nie wątpię, że ta historia kierowana jest głównie do tej "młodszej młodzieży", jednak moim zdaniem warto ją przeczytać, nawet, jeśli już dawno przekroczyło się przedział wiekowy >13 lat. Jestem tego doskonałym przykładem ;)

Tak więc podsumowując: nie ważne, w jakim jesteście wieku, jeśli macie możliwość sięgnięcia po tę książkę, to po prostu to zróbcie. Lektura nie zajmie wiele czasu, a nawet, jeśli Waszym zdaniem "szału nie zrobi" może posłużyć jako doskonała odmiana od literatury czytanej na co dzień ;)