Po raz pierwszy zetknąłem się z relacją Julii Nikołajewnej Danzas o jej więziennej i łagrowej poniewierce pisząc o Kanale Białomorskim; jest ona jedną z bohaterek mojej książki poświęciłem jej rozdział Dama o greckim profilu. Ponieważ z tamtego czasu zostały mi zrobione na własny użytek tłumaczenia fragmentów Czerwonej katorgi uznałem, że wspomnienia te powinny być szerzej udostępnione. Przełożyłem zatem ich całość, korzystając z rosyjskiej wersji dzieła (jego oryginał został wydany po francusku). Niemałą zachętą i pomocą był dla mnie surowy styl autorskiej narracji oraz jej niczym niezmącona prostota. Czerwona katorga jest zapisem dziesięciu lat z życia Julii Danzas. Spójrzmy więc w przeszłość i podążajmy jej duktem: zdanie za zdaniem, krok za krokiem, rok za rokiemOddaleni niemal sto lat od opisywanych wydarzeń, patrzymy na aresztowanie autorki jesienią 1923 roku, na przewiezienie jej do więzienia w Moskwie, pełną udręczeń wywózkę na Sybir, długi pobyt w tiurmie w Irkucku, przejazd z powrotem przez cały kraj i osadzenie w łagrze na Wyspach Sołowieckich, więźniarskie przeżycia na skrawku ziemi otoczonym wodami Morza Białego, i potem na pobyt w Miedwieżjej Gorze w Karelii. Odczytanie dołączonych do wydania kilku listów Julii Danzas do Maksyma Gorkiego i Jekatieriny Pieszkowej zobrazuje więzienną rzeczywistość Rosji lat 20. i 30. XX wieku lepiej niż niejeden tom uczonej rozprawy sowietologicznej.

Motywy, którymi kierowali się wracając do lasu lub dopiero teraz decydując się na dołączenie do leśnych oddziałów były różne. Tak samo różne jak ich pochodzenie, wiek i doświadczenie ostatniej wojny światowej. Połączył ich komunistyczny terror: sala sądowa, cela śmierci, strzał w tył głowy, bezimienny grób Operacja Lawina.Likwidacja Zgrupowania Bartka, największego ugrupowania partyzanckiego na czele którego stał kpt. Henryk Flame ps. Bartek, przybrała rozmiary ludobójstwa. To już nie tylko potyczki z oddziałami KBW, UB i milicji, nie tylko procesy sądowe i wysokie wyroki. To już zaplanowana w najdrobniejszych szczegółach operacja, którą zwieńczyły trzy podstępne, mające znamiona zbrodni przeciwko ludzkości likwidacje. Całością prowokacji, której symbolem stała się polana Hubertus dowodził Henryk Wendrowski, który za swoje zasługi otrzymał w latach 1968-1973 posadę ambasadora PRL w Kopenhadze. Do dziś nie odnaleziono wszystkich jego ofiar...

Okres pracy w Gazecie"" stanowił najlepszy czas w całym moim życiu zawodowym - był nie tylko spełnieniem młodzieńczych marzeń o dziennikarstwie, ale przede wszystkim, poprzez swój charakter, zaspokajał w pełni moje ambicje kreatywne i twórcze. Kierowanie Gazetą"" traktowałem z całą odpowiedzialnością jako służbę społeczną, która miała głęboki sens. Okres ten wart był poświęcenia mu kawałka życia, i wart jest także wspomnień.Niestety z biegiem lat żyje coraz mniej osób będących świadkami, a często aktywnymi uczestnikami wielu zdarzeń, które opisuję z okresu pracy w Gazecie"". Pożegnaliśmy Władka Penara i Wiesia Kraja, wcześniej Krzyśka Dobosza, Olgierda Jędrzejczyka, Wiesia Kolarza, Otka Linka, Kostka Migdała, Brunona Rajcę i Tadzia Smagę. Zapewne i wielu innych już odeszło na swój wieczny dziennikarski dyżur. Ci, którzy są wśród nas, mogą stanowić ważną gwarancję bezstronności i prawdziwości niniejszych reminiscencji.

Pomysł przygotowania monografii Wojewódzkiego Oddziału Towarzystwa Kultury Teatralnej wKatowicach narodził się uschyłku ubiegłego wieku. Jego gorącą admiratorką była Otylia Czerny-Antoniewicz, honorowa prezes oddziału, wieloletnia kierowniczka biura zarządu, powszechnie znana ilubiana animatorka kultury ajednocześnie utalentowana artystka. Pani Tola, podówczas prawdziwa kronika ruchu amatorskiego, chroniła wpamięci nie tylko wszelkie inicjatywy teatralne, jakie pojawiły się na obszarze Polski południowej od Bielska po granice krakowskiego, nie tylko znała zimienia inazwiska instruktorów czy kierowników grup artystycznych, ale ipotrafiła bezbłędnie wyłaniać zobszernych wtedy list laureatów rozmaitych konkursów iprzeglądów te osoby, które zabłysnęły talentem, którym należało pomóc lub które trzeba było skierować na drogę profesjonalnego kształcenia. Wielu znakomitych dziś koryfeuszy scen polskich jej właśnie zawdzięcza utwierdzenie wsłuszności zawodowych decyzji, wielu instruktorów zrozrzewnieniem wspomina pomoc, jakiej im udzielała wniełatwych dla wszystkich czasach

Książka prezentuje dorobek konferencji "Kierunki zmian w opiece nad dzieckiem. Perspektywa europejska" poprzedzającej przekazanie zadań opieki nad dzieckiem do systemu pomocy społecznej. W opracowaniach przygotowanych przez polskich specjalistów i ekspertów European Scientific Association for Residential and Foster Care omówiono najbardziej znaczące tendencje w opiece nad dzieckiem w Polsce i krajach Unii Europejskiej. Książka jest adresowana do wszystkich zaangażowanych we wdrażanie reformy systemu opieki, pracowników socjalnych, wychowawców i studentów specjalizujących się w opiece nad dzieckiem. W opracowaniach uwzględniono stan prawny z 1 stycznia 2001 r.

Publikowany przez Wydawnictwo Naukowe „Śląsk” cykl pod tytułem Kolekcja starośląska z serii Monumenta Śląskiej Reformacji zawiera następujące, pierwsze cztery tomy: Doskonały Kancjonał Polski zawierający w sobie pieśni, hymny i psalmy Jan Arndt: Rajski Ogródeczek Pełen Cnót Krześcijanskich, aby przez nabożne i pocieszne Modlitwy były w Duszę wszczepione Adam Gdacjusz: Postilla popularis to jest Kazania na Ewanjelije święte, ktore się przez cały rok w Niedziele i Święta uroczyste i Apostolskie w Kościele Bożym ludowi pospolitemu czytają y wykładają, prawie po prostu, że je każdy i najwiętszy prostak łatwie rozumieć może Katechizm od doktora Marcina Luthera z Pisma Świętego zebrany a z niemieckiego na polskie przetłumaczony z przydaniem niektorych pytań i odpowiedzi dla dziatek także i modlitew świętych różnym czasom i ludziom służących Spis treści Przedmowa Beata Stuchlik-Surowiak Rayski Ogródeczek... wg wydania z 1772 roku Jan Arndt: Przemowa Jan Arndt: Pamięci godne i cudowne Dzieie, ktore się z Jana Arnta Rayskim Ogrodeczkiem i z Księgą o Prawdziwym Krześciiaństwie przidały Modlitwy: Z pierwszego przikazania Wtore przikazanie Trzecie przikazanie Czwarte przikazanie Piąte przikazanie Szoste przikazanie Siodme przikazanie Osme przikazanie Z przikazania dziewiątego Z dziesiątego przikazania Addendum (dopowiedzenie) Jan Arndt (1555–1621): Cna mądrość to jest: książeczka ręczna... Jan Kośny (1676–1751): Pisarz Ewangelicki, tłumacz Jan Muthman (1685–1747) kaznodzieja, pisarz polski i niemiecki Jan Muthman: Die gottliche... Pieśni o założeniu Kościoła...

Katowice są stosunkowo młodym miastem, niemniej jednak ich historia jest burzliwa i skomplikowana, ale zarazem ciekawa tak jak dzieje Górnego Śląska w minionym wieku. Od początków XIX wieku, w oparciu o miejscowe zasoby węgla kamiennego i galmanu, na terenie Katowic zaczął rozwijać się przemysł, czemu towarzyszyła rozbudowa linii kolejowych. Spowodowało to, że osada stała się ważnym nadgranicznym węzłem komunikacji kolejowej i drogowej, a następnie ośrodkiem handlu między Niemcami, Rosją i Austro-Węgrami. Już od lat pięćdziesiątych trwały starania Wilhelma Grundmanna, a także jego zięcia – Richarda Holtze, o nadanie Katowicom praw miejskich, co ostatecznie nastąpiło 11 września 1865 roku, a 28 grudnia następnego roku wprowadzono zarząd miejski. W 1866 roku nowe miasto liczyło 4815 mieszkańców (w tym 3354 katolików, 888 ewangelików i 573 Żydów) i zajmowało powierzchnię 465 hektarów. Z głębi Niemiec przybywały masy osadników, miasto rozrastało się tak szybko, że uznano je za „junge deutsche Schopfung” – najnowszy cud we wschodniej części Niemiec. (Ze Wstępu) SPIS TREŚCI WSTĘP MIASTO ZMIANA NAZWY WSZECHWŁADZA PZPR Budowanie hegemonii Funkcjonowanie partii i jej polityka kadrowa Struktury i ruchy kadrowe w partii Organizacje młodzieżowe Harcerstwo Związek Młodzieży Polskiej Powszechna Organizacja „Służba Polsce" Stronnictwo Demokratyczne Zjednoczone Stronnictwo Ludowe Administracja Front Narodowy Wojewódzki Zespół Poselski Związki Zawodowe Wybrane organizacje społeczne Ruch Obrońców Pokoju Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej Liga Kobiet Liga Przyjaciół Żołnierza Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Żydów OPOR I APARAT REPRESJI Opór społeczny i organizacje podziemne Śmierć Stalina i powstania w Niemczech Wschodnich w 1953 Organizacje podziemne Rewizjoniści i „szpiedzy" Geneza i struktura aparatu represji Sądy Komisja Specjalna do Walki z Nadużyciami i Szkodnictwem Gospodarczym Prokuratura Adwokatura Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego MO i ORMO Działalność i funkcjonowanie aparatu bezpieczeństwa Rozpracowanie środowisk politycznych Akcja Kraj Referaty Ochrony Więzienia i obozy Osłabienie terroru; reorganizacja aparatu bezpieczeństwa KOŚCIOŁY – MIĘDZY PRESJĄ A NORMALNOŚCIĄ Kościół rzymskokatolicki O wpływy wśród młodzieży i swobodę wykonywania praktyk religijnych Uczęszczanie do kościoła i święta religijne Drobne utrudnienia ze strony władz Życie parafii w warunkach szykan Kościół ewangelicko-augsburski KULTURA, OŚWIATA I SPORT (...)

Zgodnie z informacją zawartą w podtytule niniejszej publikacji jest ona poświęcona wybranym autorom, tekstom, tematom i zjawiskom z zakresu polskiej literatury dziecięcej. Literatura ta z końcem drugiej dekady XXI wieku nie budzi już takich kontrowersji co do jej statusu artystycznego, jak miało to miejsce w początkach jej rozwoju przypadającym na wiek XIX. Znamienne w tym względzie może być wyznanie pisarki dziecięcej Zofii Urbanowskiej z roku 1885: „Piśmiennictwo dla dzieci nie wiadomo czemu uważane jest za niższy stopień pisarstwa: utalentowani i wyrobieni pisarze uważają to pole za niegodne pracy, a ci, którzy próbują dopiero skrzydeł – omijają je starannie”. Pogląd ten utrzyma się jeszcze w kolejnym stuleciu mimo wielorakich przeobrażeń literatury dla młodego odbiorcy i zdecydowanego podniesienia jej rangi. To właśnie wiek XX, zwany „stuleciem dziecka”, był nie tylko czasem rozwoju nauk psychologiczno-pedagogicznych zmieniających optykę dziecka w kierunku jego nobilitacji, ale też – co się z tym wiąże – okresem intensywnego rozwoju literatury dziecięcej oraz kształtowania się jej teorii. (...) Niniejsza publikacja nie jest ani opracowaniem historycznoliterackim, ani teoretycznoliterackim, choć jedne i drugie elementy dochodzą w niej pośrednio do głosu. Stanowi ona zbiór kilkunastu szkiców poświęconych różnym autorom, tekstom, tematom i zjawiskom literackim, skupionym wokół problematyki zasygnalizowanej w tytule i rozważanej w rozdziale pierwszym, choć nie zawsze mówi się w nich wprost o głębi i pozornej naiwności przywoływanych tekstów dziecięcych. Spójność rozważań wydaje się jednakże oczywista, ponieważ działania analityczno-interpretacyjne skupione na wybranych utworach zostały ukierunkowane w głównej mierze na wykazanie ich walorów uniwersalnych (głębi) i cech swoistych, „dziecięcych” (pozornie naiwnych). (Ze Wstępu) Spis treści Wstęp Naiwność czy głębia? – o literaturze dziecięcej Baśń Heleny Modrzejewskiej – fenomen artystycznym Maria Dąbrowska – Zofia Żurakowska. Próba paraleli Niezwykła bajka Bernarda Świerczyny Wojenna robinsonada w powieści pt. Na Zagubionem Teodory Banasiowej Kraków w jagiellońskiej dylogii Czesławy Niemyskiej-Rączaszkowej Malowana awantura Marii Terlikowskiej na tle twórczości pisarki Oswajanie świata. O poetyce tomiku wierszy dziecięcych Tadeusza Kubiaka Zadziwienie światem – dziecięca poezja ks. Jana Twardowskiego i jej odbiór Paremiologia dla najmłodszych w wierszach Wandy Chotomskiej Czarodziejskie powiastki Joanny Papuzińskiej Obrazowanie paidialne w dziecięcej liryce Karoliny Kusek W krainie wyobraźni. Walory edukacyjne opowiastek dla dzieci Danuty Muchy Język dziecka jako kod poetycki wierszy dziecięcych O wyobraźni uczniów – szkolne próby poetyzowania Walory audialne poezji dziecięcej (impresje) Indeks nazwisk

Piętnaście lat po przyłączeniu Górnego Śląska do Polski redaktorzy „Wiadomości Literackich” postanowili poświęcić mu całe pismo. W czterdziestym ósmym numerze z 1936 roku swoje wyobrażenie na temat tej ziemi zaprezentowali czytelnikom m.in. Ksawery Pruszyński, Stanisław Przybyszewski, Maria Dąbrowska, Pola Gojawiczyńska. Wśród wybitnych przedstawicieli dwudziestolecia międzywojennego zaproszonych do wygłoszenia swojej opinii była także Wanda Melcer, która stwierdziła, że: Ta cała piękna i bogata kraina, razem ze swoimi przedziwnymi ludźmi, razem ze swoją strukturą społeczną, razem z konwencją genewską, z kilometrami swoich skomplikowanych granic, ze swoimi okresowymi obywatelami, ze swoimi sekciarzami, kwiatami, zwierzętami i węglem, to kraina wielkiej przygody. Śląsk to miejsce „bogate”, „dziwne”, „skomplikowane”. Niezwykłość jest jedną z jego największych zalet, sprawia, że to „kraina wielkiej przygody”. Silesia Superior porusza wyobraźnię. Emil Zegadłowicz pisał o jej „dwóch odrębnych obliczach: jednym istotnie zielonym, drugim istotnie czarnym”. Ferdynand Goetel kopalnię w Mysłowicach przedstawiał jako „monumentalną budowlę”, która „przypomina jak gdyby wielki statek oceaniczny o licznych pokładach”. Co sprawiało, że w wyobraźni pisarza skojarzenia arktyczne przylegały do industrialnej przestrzeni? Z jakiej przyczyny Jarosław Iwaszkiewicz, tworząc fotograficzne impresje ze Śląska, przyrównywał hutę do „siedmiostrunnej, pomylonej, jakiejś harfy pod niskim jesiennym niebem”? Dwie osobowości twórcze zastosowały odmienną metaforykę do opisu tej samej przestrzeni. Autor Sławy i chwały notował: „Gdy stoję tak i patrzę, biorę ten pejzaż w siebie […]”. Uwaga ta pozwala przesunąć akcent z miejsca na podmiot to miejsce obserwujący. To on, wraz ze swoim bagażem doświadczeń, wpływa na sposób przedstawienia przestrzeni. Spis treści Wstęp Poeta ziemi O liryce Wilhelma Szewczyka „Alchemia ziemi” O poezji Bolesława Lubosza Ślady z miejsca urodzenia O poemacie Pod Akropolem Tadeusza Kijonki „Pierwsza rana” O doświadczeniu sacrum w liryce Tadeusza Kijonki „Język ostatniej szansy” O poezji Feliksa Netza Poeta nieustający O liryce Stanisława Krawczyka Tropy wyobraźni Przyroda w twórczości Jerzego Lucjana Woźniaka „Wieloimienne krainy wygnania” O wyobraźni poetyckiej Edwarda Zymana Narodziny Poetycka kosmogonia Tadeusza Sławka Bliskość w obcości Podmiot i czytelnik w poezji Andrzeja Szuby (W)cielenie S/słowa O poetyckiej misji ks. Jerzego Szymika Zakończenie Bibliografia Nota bibliograficzna Indeks osobowy Summary Zusammenfassung

Książka Moniki Ładoń ujawnia wszystkie cechy jej pisarstwa naukowego: autentyczną fascynację człowiekiem i przygodami jego ducha i ciała, literatura jako zapisem tego podwójnego — może nawet bardziej cielesnego niż duchowego — ludzkiego doświadczenia, etyczna wrażliwość i intelektualna uczciwość w podejmowaniu tematów granicznych i stabuizowanych, do jakich należą chorowanie i umieranie, rzetelna wiedze literaturoznawcza, warsztatowa sprawność, umiejętność zastosowania koncepcji wykrystalizowanych w zachodniej humanistyce do analiz literatury polskiej. Posiada ponadto jeszcze jedną ważną cechę, obecną wprawdzie już we wcześniejszych pracach Autorki, lecz traktowana dotąd raczej jako efekt uboczny jej aktywności intelektualnej, a mianowicie: żywioł literackości. (Z recenzji wydawniczej dr hab. Agaty Zawiszewskiej, prof. UŚ) SPIS TREŚCI CHOROBA JAKO LITERATURA. ROZWAŻANIA WSTĘPNE Wokół Susan Sontag. Czy metafora może zabić? Zdrowie i choroba. Lektury i inspiracje GRUŹLICA Jedzenie i głód. Zamieranie głosu gruźlika Sanatoryjne ucztowanie Muzyka trawionego ciała „Skarb z gruźliczej pieczary”. Dziennik z łoża śmierci Williama Soutara Przygody ciała Stan znużenia Osobne pokoje. Soutar — Salis Gruźlica jako stylizacja. Hotel de Dream Edmunda White’a Pochwała literackości . Gruźlicze sny (o potędze) Od gruźlicy do AIDS NOWOTWÓR Kobiecość w lustrze nowotworu. O zapiskach chorobowych Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej Na psa urok Pieśń (dla) macicy Rozpad ciała, rozpad pisma „Moje życie utajone to — rak”. Doświadczenie choroby w Dziennikach Anny Kowalskiej Ściana choroby Na fałszywych papierach Lektura w chorobie. Krystyny Kofty Lewa, wspomnienie prawej Lektury i czas Żałoba po piersi Onkocelebrytka ZAWAŁ „Rana w sercu”. O zawałowych esejach Jana Kotta Narząd i symbol Między chorobami Od bólu do orgazmu Po-zawale Próg śmierci „Pół-cmentarna tabliczka”. Wokół Zawału Mirona Białoszewskiego Karta chorób Zawałowy czyściec Szpitalne peregrynacje Od „raportu o zdrowieniu” do „raportu o zdychaniu” „Zawał jako przymiarka”. Listy do Eumenid Mirona Białoszewskiego Wobec gatunku(ów) Ciało w szpitalu Sercowisko ZDROWIE CZY CHOROBA? NA MARGINESACH KLASYFIKACJI CHORÓB „Pismo kliniczne” Marii Dąbrowskiej W pułapce ciała Dom i lecznica Pismo choroby Pacjentka — diagnosta. O jednym wątku korespondencji Marii Dąbrowskiej i Jerzego Stempowskiego Lekarz i farmaceuta Strategie chorowania „Być kronikarzem własnego zaniku”. Lektura dzienników Jerzego Pilcha Maski ciała „Motyw choroby” Przeciw chaosowi

O radości pisania najcelniej powiedziała w swoim wierszu Wisława Szymborska. Jest to radość wynikająca z kreowania światów, owego „wydania drugiego, poprawionego”, zależnego od wyobraźni twórcy. Ktoś, kto próbował pisać, czuje na czym polega możność utrwalania, „zemsta ręki śmiertelnej”. Radość pisania wynika też z władzy, którą pisarz sprawuje nad kreowanym światem, z nazywania, oczyszczania się lub z odwagi pokonywania nieśmiałości, poruszania tematów tabu. Jest w tej radości rodzaj pychy i próżności. Natomiast radość czytania wiąże się z pokorą, podziwem dla innych, wdzięcznością za to, że ktoś nazwał, co czuję, odkrył i moje światy, wiódł mnie na wyspy szczęśliwe, pomagał rozumieć. Uwielbiam się dzielić książkami, rozmawiać o nich, polecać te, które mój świat uczyniły bogatszym. A szczytem marzeń jest taka sytuacja, kiedy spotykam kogoś, kto w podobny jak ja sposób odczuwa, te same książki czytał i w kręgu ich wartości pozostał. Tajemne porozumienie polega wówczas na tym, by przywołać jakąś literacką sytuację, jednym zdaniem, słowem, i już wiedzieć, co za nią stoi, rozumieć wszystko bez zbędnych wyjaśnień. Jestem pewna, że dobro, którym się dzielę, na pewno się mnoży. To tak, jak z przyjaźnią i dobrymi uczuciami w sobie. Ze Wstępu Spis treści Wstęp. Wariatka, która czyta I. O poetach i poezji 1. Halina Poświatowska. O szmince w kieszeni i poetce, która wiedziała, że tam ją noszę 2. Facet od Reduty kontra facet od Mironczarni 3. Wisława Szymborska. Na poczekaniu, natychmiast, nareszcie i gdzie indziej 4. O Wisławie Szymborskiej szeptem 5. Anne Sexton. Wyfrunąć ze swojej głowy 6. Anna Czekanowicz. Pewnego dnia pokochasz ciemność 7. Emily Dickinson. Święta Panna Nikt z Amherst 8. Brodski wiedział wiele, trzeba mu zaufać 9. John Donne. W sypialni księdza dziekana 10. Jerzy Szymik. Spotkanie w słowie 11. Niecne wykorzystywanie Konstandinosa Kawafisa 12. Rainer Maria Rilke. A matka dała mu na imię Maria 13. Renata Putzlacher. Pomiędzy miłością a miłością, czyli Narodziny + Życie + Śmierć 14. Allen Ginsberg. Coś niezwykłego w tej duszy 15. Zbigniew Joachimiak. Brakujący klawisz Keitha Jarretta 16. Ewa Filipczuk z zapałkami 17. Barbara Doniec. Totalna klęska przymiotników 18. Krystyna Lars zaprasza do nieba cały świat 19. Styczeń w marcu 20. Stanisław Krawczyk. Poeta od placków ziemniaczanych (1938–2015) 21. Wincenty Różański. To wiatr wszystko poplątał (1938–2009) 22. Majka Aulich już nie zatelefonuje, przejeżdżając przez Katowice (1948–2018) / 100 23. Tadeusz Kijonka. Zawsze Śląsk (1936–2017) 24. Krzysztof Gąsiorowski. Poezja to rzecz na serio(1935–2012) II. O prozie 1. Adolf Rudnicki. Kochać za bardzo (...)

(…) w rzeczywistości europejskiej następuje gwałtowny proces starzenia się społeczeństw. Jest to szczególnie ważne w odniesieniu do badanych przez autorkę krajów Europy Północnej: Szwecja, Dania, Finlandia, jak i południowej: Hiszpania. Włochy, Portugalia. (…) Stąd znajomość różnorodnych form pomocy, zarówno ze strony państwa jak i rodziny ma szczególne znaczenie dla „humanizacji” ostatniego etapu życia ludzi starszych.(…). Za szczególnie cenny uważam interdyscyplinarny charakter monografii (…) Szukając różnych uwarunkowań procesów starzenia się Autorka odwołuje się do procesów globalizacji, sekularyzacji życia (…), elastycznej gospodarki (…), korporacjonizmu, konsumpcjonizmu i indywidualizmu. Wartością poznawczą tak od strony naukowej jak i dydaktycznej jest uwzględnienie w analizach statystyczno – demograficznych również danych dotyczących Europy oraz Polski. Ich upowszechnienie (…) dostarczy polskim badaczom tego problemu możliwości porównań rozwiązań zagranicznych z możliwościami ich implementacji do warunków polskich (…) W warstwie analizy jakościowej opisane przez autorkę formy opieki na północy i południu Europy mogą stanowić podstawę dla określenia tendencji w zakresie diagnozy i prognozy w jakim kierunku zmierza polski system opieki nad seniorami. Czy przyjęte rozważania zbliżają nas do północy czy południa Europy? A może pojawiają się rozwiązania hybrydowe? Prof. zw. dr hab. Lesław H. Haber SPIS TREŚCI 1. Wprowadzenie 1.1. Jak rozumie się pojęcie „opieki”? 1.2. Charakter dotychczasowych badań nad opieką 1.3. Przyjęte podejście i metody badawcze 1.4. Cel i problematyka badania 1.5. Materiały źródłowe do badania 1.6. Układ książki 2. Społeczne i demograficzne przeobrażenia w państwach Europy Północnej i Południowej jako kontekst opieki nad ludźmi starszymi 2.1. Współczesne społeczeństwa w wybranych teoriach i koncepcjach społecznych 2.2. Populacyjne uwarunkowania opieki 2.2.1. Wielkość populacji i procesy migracyjne 2.2.2. Zaawansowanie procesu starzenia się społeczeństw 2.2.3. Przemiany form życia rodziny 2.2.4. Poziom zgonów i śmiertelności 2.2.5. Średnia długość życia kobiet i mężczyzn 3. Zdrowotne uwarunkowania opieki nad ludźmi starszymi w krajach północno- i południowoeuropejskich 3.1. Wskaźniki stanu zdrowia i niepełnosprawności 3.2. Zakres korzystania z różnych form opieki długoterminowej 3.3. Behawioralno-kulturowe koncepcje zdrowia a styl życia w Europie Północnej i Południowej 3.4. Materialistyczne podejście do zdrowia a nierówności społeczne i opieka zdrowotna w państwach północno- i południowoeuropejskich 3.4.1. Hiszpania 3.4.2. Włochy 3.4.3. Finlandia 3.5. Wieloczynnikowe uwarunkowania zdrowia a poczucie sensu życia w Europie Północnej i Południowej 4. Polityczny kontekst opieki nad ludźmi starszymi oraz kształtujące je czynniki na Północy i Południu Europy (...)

Ta książka jest o polskiej historii i polskiej współczesności, o narodowych urojeniach i fobiach, o prawdzie i manipulacji, o wolności i sprawiedliwości w słowach i wolności i sprawiedliwości rzeczywistej. O tym, jak sobie urządziliśmy własny dom. O tym także, jak współżyjemy z innymi, jak i gdzie powinniśmy szukać naszego miejsca w rodzinie państw Europy i świata. [...] Przebieg życiowej drogi autora musiał sprawić, że w jego książce nie ma śladu ani bezpłodnej nostalgii za przeszłością, ani frustracji nieudacznika. Ale też nie są to tylko akademicko chłodne rozważania socjologa i polityka — jego erudycyjny, świetnie udokumentowany komentarz do przeszłości i współczesności jest pełen emocji i polemicznej pasji, na równi z poczuciem odpowiedzialności za słowo emanuje zeń poczucie swoistej obywatelskiej misji. Warto nad tym wnikliwym i żarliwym komentarzem z uwagą się pochylić. Grzegorz Wiśniewski Komentarz do przeszłości i współczesności Spis treści Komentarz do przeszłości i współczesności Słowo wstępne Memento dla wszystkich Część I . Zakłamana muza Klio Polacy o Polakach A to ci historia Ale historia, także wg „Gazety Wyborczej” Matka Boska Ostrobramska Solidarité Rozrachunki porocznicowe Polski Marzec Glosa po Dniu Zwycięstwa Gdy rozum śpi Renta historyczna i podobne idée fixe Prawdziwa historia, zabójcza polityka Część II . Rugi prawdy, logiki i reszty Tylko my obliczem naszego czasu Ulica Św. Komuny Paryskiej Powrót do źródeł Skojarzenia Fałszywe słowa Koszałki-opałki. Nie tylko na lato Michnika widzenie świata Nienawistnej codzienności korzenie Część III . Wolne i pono mądre media Szczególny obraz świata „Gazety Wyborczej” Granatowe na szarym w TVN Majówka a la polonaise „Cóż tam, panie, w polityce?” Wspomnienia ze współczesności Część IV . Na 100-lecie Niepodległości Drogi ku niepodległości cz. I Drogi ku niepodległości cz. II Drogi ku niepodległości cz. III Drogi ku niepodległości cz. IV Sprawa Polski na Wschodzie Siedem grzechów towarzysza Ziuka Jak dawniej było?

Szkice o polszczyźnie (refleksje po dwóch dekadach XXI stulecia) Merytoryczna ocena tejże całości Języka niegiętkiego... autorstwa Macieja Malinowskiego – nie budzi żadnych moich zastrzeżeń. Bardzo wysoko oceniam językoznawcze kompetencje autora, jego erudycję, tok poszczególnych wywodów, zawierających niezbędny bagaż erudycyjny, ale podanych przystępnie, klarownie, a i dowcipnie, co nie jest bez znaczenia dla opracowań popularnonaukowych, przeznaczonych dla szerszego kręgu czytelników. Co najważniejsze zaś – niezwykle trafny jest dobór tematów we wszystkich rozdziałach książki. Obejmuje on swym zakresem rzeczywiście najbardziej newralgiczne, dyskusyjne i aktualne problemy poprawnościowo-komunikacyjne współczesnych Polaków, co z pełną odpowiedzialnością stwierdzam jako osoba od ponad pięćdziesięciu lat mająca wgląd w stan świadomości językowej naszego społeczeństwa. Odnoszę te słowa do absolutnej większości zagadnień – takich chociażby, jak: drzewo – drewno, ubogacać, frajer, facet, zadziać się, współpracownica, dowcipas, sort, grillowanie, milenialsi, smog, biurwa, spolegliwy, cudzysłów, postacie – postaci, włączyć – włączać, tata, śmiali się, być zaopiekowanym, procent, konopie, ogórek, mecz, okres czasu, tę, innym razem, odnośnie do czegoś, mnie – mi, przy pomocy – za pomocą, proszę pani – proszę panią, wykupywać, mleć – mielić, (...), Piłsudski, w Wiedniu, moskwianin, ulica Święty Marcin, Pjongczang, Westerplatte, nauka, boisko, Murzasichle, Giedroyc – Giedroyć, dorzynanie watahy, jakby... Z tymi właśnie dylematami użytkownik polszczyzny obcuje na co dzień, to one są stałym powodem poprawnościowych rozterek, a i źródłem historycznojęzykowych poszukiwań, w których pomocą służą takie opracowania, jak to.

Spis treści Karta tytułowa Dedykacja Izabela Kaczmarzyk: Gdacjuszowa postylla. Wprowadzenie Adam Gdacjusz: Kazania, kwestyje i dyskursy wg wydania z 1650 roku ks. Adam Gdacjus: Przemowa do czytelnika Epigramy i Anagramy do Kazania Powszechnego... Jan Scopius: do gryzosława IESVS. Na Pirwszą Niedzielę Adwentową. Ewanjelia z Mattheusza Świętego JESVS. Drugie kazanie na tenże dzień chwalebny Bożego Narodzenia. Ewanjelia z Łukasza Świętego IESVS. Na niedziele po nowym lecie. Ewanjelia z Mattheusza Świętego IESVS. Na niedziele starego zapustu, która się Septuagesima zowie Ewanjelija z Mattheusza Świętego IESVS. Drugie kazanie na tęż niedzielę (Mięsopustną) Autorzy najczęściej przywoływani w Postylli popularis Słownik

Wtajemniczenie Zaczęło się od trzech litografii Alberta Littmanna przypadkowo odnalezionych przez Pawła Knotela, a opublikowanych w 1908 roku. Dla mnie stały się czymś w rodzaju wziernika, przez który mogłem obejrzeć Katowice sprzed półtora wieku. Na podglądaniu nie poprzestałem bo każdy z tych obrazów to nie tylko okno na świat czy dziurka od klucza, ale również… zasłona! Do miłośników sztuki i kolekcjonerów domowych dekoracji trafiły w roku 1866, a więc w gorących miesiącach modernizowania administracyjnej maszynerii przeobrażającej wiejską gminę we wspólnotę municypalną. Nie kuszą reporterską sensacją, ale zachęcają do rekonstrukcji towarzyszących im wydarzeń. Przypominają architekturę, garderobę i rekwizyty tamtej epoki. Są cegiełką do ich legendy i garstką złotego runa wyszabrowanego z sezamów niepamięci. W ciemnych kątach muzealnych magazynów doczekały III tysiąclecia. Od Autora Spis treści Wtajemniczenie Bogucice 1734 Kościoł św. Szczepana i Doroty / Sanktuarium i probostwo / Parafia / Najstarsza nekropolia Katowic / Burzliwe życie wedutysty / Orantka u stop krzyża Wełnowiec 1808 Huta „Hohenlohe” / Park i pałac / Mistrz biedermeierowskich pejzaży / Wszystko przez tych Francuzow! / Przeprowadzka / Reportaże spod rylca / Na ścieżkach kariery / Na skraju Wełnowca / W czasach księcia Augusta / Między pruskim młotem a ruskim kowadłem / Wełnowiec 1840 (...) Katowice 1850 Osada nad Rozdzianką / Narodziny „Ferdynanda” / Magiczny wdzięk sielanki / Zapomniane Eldorado / W zaciszu mieszczańskiego domu / Ogromna, straszna i lodowata / Najstarsza widokowka świata / Z ołowkiem i pędzelkiem / Pod własnym szyldem / Złoty mit Karkonoszy / Narodziny turystyki i pamiątkarstwa Świątynia starokatolikow (...) Ulica Przemysłowa (...) Chaussestrasse czyli Warszawska 1866 (...) Huta „Jakub” (...) Kopalnia Ferdynand (...) Huta Marta (...) Amerykański młyn parowy (...) Dworzec kolejowy (...) Huta Katowicka (...) Spis ilustracji (...)

Książka ta składa się z części rozdziałów mojej obszernej publikacji zatytułowanej Paralogie. Postmodernistyczne dyskur­sy w kulturze rosyjskiej lat 1920–2000, która ukazała się w Moskwie w roku 2008, a także z kilku nowych rozdziałów napisanych stosunkowo niedawno. Zajmuję się rosyjskim postmodernizmem już ponad dwa­dzieścia lat i moje wyobrażenia o tym, czym on właściwie jest, a także sam mój stosunek do postmodernizmu w ogóle zmieniał się wielokrotnie. Piszę tę przedmowę w czasach zadziwiającego powrotu zainteresowania postmodernizmem na całym świecie, a w szczególności w Rosji. Zjawisko to coraz częściej jest utożsamiane z ofensywą politycznych sy­mulakrów nazywanych dzisiaj „post-prawdą”, zwycięstwem konserwatywnego populizmu, nacjonalizmu i ksenofobii, łamaniem podstawowych zasad demokracji — i to nawet w krajach szczycących się wieloletnią demokratyczną histo­rią — oraz tryumfami polityków, których jedyną ideologią stał się nieskrywany cynizm. SPIS TREŚCI MARK LIPOWIECKI Przedmowa do polskiego wydania (przełożył Piotr Fast) ROZDZIAŁ I Dyskurs paralogiczny (przełożyła Katarzyna Syska) ROZDZIAŁ II Alegoria autora: Trudy i dni Swistonowa Konstantina Waginowa (przełożył Piotr Fast) ROZDZIAŁ III Alegoria pisma: Wypadki Daniiła Charmsa (przełożył Piotr Fast) ROZDZIAŁ IV Alegoria Innego: Lolita Vladimira Nabokova (przełożyła Katarzyna Syska) ROZDZIAŁ V Iteracja: strategia pustego centrum (konspekt) (przełożył Paweł Łaniewski) ROZDZIAŁ VI Kto zabił Wieniczkę Jerofiejewa? Transcendencja jako problem (przełożyła Katarzyna Syska) ROZDZIAŁ VII Misteria/mysteries języka: poetyckie kartoteki Lwa Rubinsztejna) (przełożył Piotr Fast) ROZDZIAŁ VIII Trop Sorokina: karnalizacja (przełożył Piotr Fast)

Prezentowana praca może zostać odczytana jako kolejna pozycja o specyfice pogranicza. Termin «pogranicze» staje się ostatnio pojęciem szczególnie modnym, używanym w celu opisania różnych aspektów kultury. Niektórzy literaturoznawcy zaczynają dostrzegać wpływ tego podejścia na kształtowanie się współczesnej humanistyki. Niniejsza praca to nie kolejna pozycja na temat pogranicza kulturowego, lecz ukazanie dotychczasowej wiedzy na temat kultury regionu górnośląskiego w perspektywie współczesnej wielonarodowej literatury tożsamościowej. Spis treści Wstęp Rozdział 1. ?? „Mach den Ort aus, machs Wort aus”. Granice Górnego Śląska??18 1.1. Pojęcie regionu? 1.1.1. Regionalizm a regionalizacja? 1.1.2. Polska krajem regionów — podział administracyjny kraju? 1.2. Region pogranicza kulturowego i euroregion? 1.3. Nazwa „Górny Śląsk”/„Śląsk”. Pole semantyczne terminu? 1.3.1. Etymologiczne wyjaśnienie terminu „Górny Śląsk”? 1.3.2. Nazwa „Górny Śląsk”? 1.4. Określenie granic regionu Górnego Śląska? 1.4.1. Historyczne granice Górnego Śląska? 1.4.2. Geograficzne granice Górnego Śląska? 1.4.3. Propozycje mieszkańców wytyczenia granic Górnego Śląska? 1.4.4. Granice Górnego Śląska proponowane przez instytucje ruchu regionalnego Rozdział 2. „Pieśń pogranicza w swej istocie jest wielogłosowa. [...] wyłania się z wielu, brzmi pomiędzy [...]”. Idee pogranicza? 2.1. Pojęcie granicy? 2.2. Definicje pogranicza? 2.2.1. Kresy a pogranicze — kwestie definicyjne? 2.3. Odmiany i formuły pogranicza. Klasyfikacje typów pogranicza? 2.4. Pogranicze w rozumieniu terytorialnym? 2.4.1. Pogranicze stykowe? 2.4.2. Pogranicze przejściowe? 2.5. Pogranicze w aspekcie społeczno-kulturowym? 2.5.1. Pojęcia związane z pograniczem społeczno-kulturowym: wielokulturowość i akulturacja? (...)

Walter Whitman (1819–1892) – amerykański poeta i prozaik, uważany za jednego z prekursorów współczesnej literatury amerykańskiej. Urodził się na farmie w okolicy miasta South Huntington, na Long Island w stanie Nowy Jork. W 1823 rodzina Whitmanów przeprowadziła się na Brooklyn. Do szkoły uczęszczał tylko przez sześć lat. Potem pracował w kancelarii adwokackiej jako chłopiec na posyłki, uczył się drukarstwa i praktykował jako zecer w różnych drukarniach, w 1936 roku objął posadę nauczyciela w wiejskiej szkole na Long Island. Dużo czytał, m.in. Homera, Dantego i Szekspira. Był też publicystą, redaktorem i wydawcą różnych pism w Nowym Jorku, m.in.: „Daily Eagle”, „The New York Democrat”, „The New York Mirror” i „Brooklyn Freeman”, a w Nowym Orleanie: „The Crescent”. Spis utworów Widowisko na Brodwayu (A Broadway Pageant) Na początek, jako preludium, pieśni (First O Songs for a Prelude) Urodzajnej ziemi, którą maszerowali (To the Leaven`d Soil They Trod) Powrót bohaterów (The Return of the Heroes) Piosenka w porze bzów (Warble for the Lilac-Time) W ostatnim hołdzie (Outlines for a Tomb) Mistyczny trębacz (The Mystic Trumpeter) Pieśń-zagadka (A Riddle Song) Prochy żołnierzy (Ashes of Soldiers) Myśli (Thoughts) Zielone obozy (Camps of Green) Teraz, moje dawne pieśni, żegnajcie, żegnajcie (Now Precedent Songs, Farewell) Głos Śmierci (A Voice from Death) Po prostu być (To Be at All) Myśli – 6: „To o czym piszę” (Thoughts – 6: „Of What I Write”

Spis treści Wstęp Rozdział 1 Od dziś panna Anna Rozdział 2 W drewnianym kościele Rozdział 3 Cisza Rozdział 4 Od wczoraj Psyche Rozdział 5 W kamiennym mieście Rozdział 6 Pierwsze odgłosy Rozdział 7 Pogromczyni od jutra Rozdział 8 Przebudzenie Rozdział 9 W stronę otchłani Rozdział 10 Pojutrze i kolejne dni oraz kilka nocy Rozdział 11 Wniebowstąpienie Rozdział 12 Rozmowa z obrazem