Mimo dużego zainteresowania literaturą ukraińską, w dziedzinie literaturoznawstwa niewystarczająco zbadana pozostaje historia odbioru poezji ukraińskiej w polskiej przestrzeni kulturowej. Lukę tę w dużym stopniu wypełnia praca Pani dr Anny Chomy-Suwały, poświęcona właśnie takiej historii i zawierająca interpretację przekładów poezji ukraińskiej okresu międzywojennego, tłumaczonej przez trzech znanych poetów polskich, których autorka określa mianem poetów środowiska lubelskiego. Są to: Kazimierz Andrzej Jaworski, Józef Czechowicz i Józef Łobodowski. Pani Choma-Suwała podjęła temat bardzo ciekawy i mało znany, zebrała ogromny materiał historyczno-literacki, dotyczący działalności kulturalnej wymienionych twórców, głównych przedstawicieli środowisk literackich, związanych z Chełmem i Lublinem. Praca zawiera duże bogactwo faktów i sytuacji odzwierciedlających związek literatury, krytyki literackiej i publicystyki z życiem społecznym Polaków i Ukraińców.

Jest to pierwsza tak obszerna diagnoza stanu i rysujących się tendencji w zarządzaniu miejskimi obszarami funkcjonalnymi. Autorka, konstruując własne podejście badawcze, przedstawiła złożoność kwestii współpracy samorządów lokalnych w obszarach zurbanizowanych. Należy podkreślić ambitne, multidyscyplinarne podejście do problematyki, ale także rozległy zakres przestrzenny pracy, obejmujący obszary funkcjonalne wszystkich miast wojewódzkich. Publikacja uwzględnia najnowsze zmiany prawne oraz zjawiska i procesy obejmujące kilka ostatnich lat, w tym wybory samorządowe i zmiany kadencyjne. Dzięki podjętym pogłębionym badaniom ankietowym rzuca zdecydowanie więcej światła na uwarunkowania współpracy oraz jej mechanizmy związane z procesem podejmowania decyzji, a także zintegrowanym działaniem lokalnych liderów politycznych (prezydentów, burmistrzów i wójtów). Monografia stanowi rzetelne opracowanie naukowe, odnosi się do kluczowych, szczególnie z punktu widzenia działalności jednostek samorządu, problemów zarządzania terytorialnego w skali ponadgminnej, co istotne, w sposób kompleksowy i aktualny. Opis i ocena stanu zarządzania miejskimi obszarami funkcjonalnymi będzie ważnym punktem odniesienia, zarówno dla traktujących te obszary jako regiony badania, jak i regiony działania. Wiele trafnych wniosków świadczy o własnej inwencji, dogłębnym rozeznaniu problematyki badawczej, jak też umiejętności formułowania przez autorkę, nierzadko śmiałych, tez. W warstwie poznawczej monografia wnosi nowe wątki do dyskusji naukowej o funkcjonowaniu i instytucjonalizacji miejskich obszarów funkcjonalnych jako podmiotów prowadzenia polityki rozwoju, zarządzania, do tej pory nieobjętej tak szczegółowymi badaniami. Z recenzji prof. dr. hab. Tomasza Kaczmarka

Monografia jest przygotowana z właściwym kunsztem badawczym. Jej cennym walorem jest ujęcie interdyscyplinarne prowadzonych badań, co prowadzi do uzyskania nowych wyników badań istotnych w obrębie nauk o polityce i czyni pracę innowacyjną. Przedmiotem badań jest rozwój smopodtrzymujący w polityce UE, jako instrument zapobiegania zagrożeniom w obszarze Śródziemnomorza. Autorka dokonuje ocen oraz definiuje obszary działalności Unii europejskiej przy użyciu nowego spojrzenia naukowego, co powoduje, że oceniana książka z jednej strony jest ze wszech miar innowacyjna, a z drugiej pozostaje aplikacyjnym wzorcem prac naukowych. Autorka płynnie przechodzi od czynności definiowania i charakteryzowania (eksploracji) do analizy warunków niezbędnych dla osiągnięcia stanu rozwoju samopodtrzymującego (eksplanacji). Publikacja porusza aktualne zagadnienie, prezentowane zarówno w ujęciu naukowym, dydaktycznym, jak i popularyzującym wiedzę. Jest wciągającą lekturą napisaną w taki sposób, aby każdy czytelnik mógł zapoznać się z omawianymi zagadnieniami. Z recenzji dr hab. Marty Witkowskiej (IE WNPiSM UW)

Istota pamięci to szczelina istnienia, wskazująca na rozdział między tym, co stanowi wewnętrzny obraz a rzeczywistym pierwowzorem. Tylko nielicznym, nazwijmy ich tu filozofami-artystami, udaje się osiągnąć niemal gnostycki wgląd w istotę rzeczy pamiętania. Tak oto zewnętrzne uzmysłowienie upamiętnionych w myślach form sztuki staje się naszą własnością. Możemy je uzupełniać naszym wyobrażeniem, nadać im odpowiadające nam proporcje, a nawet wpleść rysy naszego charakteru, uczucia, marzenia. Inkarnacja przedmiotu sztuki może przybrać w naszym umyśle nieuchwytne i nieprzewidywalne formy – łańcuchy powiązań. Rupiecie pamięci budują rusztowania sztuki, po których wznosimy się, a któż może temu zaprzeczyć, ku światom możliwym i zasadniczo różnym od naszego. Tym samym zabawa z pamięcią staje się niekiedy niepewnością i ryzykiem. Pierwotny, przypominany materiał sztuki sprawia, że wyłaniają się z niego całkowicie nowe, możliwe byty, słuchowe z obrazu, wzrokowe z muzyki, wyobrażeniowe z myśli, zapachowe z dotyku. Emocjonalna moc pamięci nie jest mechanicznym przypominaniem minionego, lecz twórczym działaniem, przynoszącym nowe formy przy pomocy medium sztuki. W trakcie lektury tomu Zapomniana sztuka – sztuka pamiętania można odnieść wrażenie podobieństwa teraźniejszości do przeszłości, które tkwi w enigmatycznej tożsamości niezmiennych elementów bytu. W interpretacji takich fenomenów sztuki, jak muzyka, malarstwo, słowo, fotografika, teatr, wyczuwa się ciągłość i pewna wspólność – wiecznie żywą identyczność. Z recenzji dr. hab. Jacka Prokopskiego, prof. PWr

Prezentowana publikacja jest pierwszym na rodzimym rynku wydawniczym opracowaniem poświęconym w całości programom telewizyjnym o książkach. Czytelnik znajdzie tu dokumentację, informacje i dane dotyczące pełnego repertuaru programów proksiążkowych, które wyemitowano w latach 2003-2018 na kanałach polskich stacji telewizji publicznej, prywatnej, regionalnej, edukacyjnej, satelitarnej, kablowej oraz internetowej. Wydawnictwo zawiera także charakterystykę najważniejszych z nich, przybliżając sposób, w jaki promowano i/lub starano się promować (realizowany scenariusz, wykorzystane środki i formy służące promocji) książki oraz czytelnictwo w tej szczególnej grupie programowej.

Praca ma charakter przeglądowo-eksperymentalny. Autor poprawnie identyfikuje lukę w stanie wiedzy i należycie uzasadnia potrzebę podjęcia tego problemu. Wymienionymi w tekście celami badawczymi (nie licząc celu pośredniego) są: opracowanie modelu wpływu skłonności behawioralnych na funkcjonowanie rynku oraz zbadanie, jakie skutki dla rynku miałaby powszechność określonych skłonności behawioralnych wśród uczestników rynku. […] Można zauważyć bardzo dobre rozeznanie Autora w dotychczasowym dorobku dotyczącym poruszanej problematyki. […] Rezultaty poznawcze opracowania stanowią istotny wkład w rozwój nauki, a jednocześnie mogą mieć zastosowanie praktyczne. Z recenzji dr. hab. Leszka Czerwonki, prof. nadzw. Uniwersytetu Gdańskiego

Książka jest próbą namysłu nad sposobem przenikania tradycji romantycznej do polskich filmów fabularnych lat 1947–1990. Romantyzm jest w tej książce rozumiany jako fenomen historyczny, a zarazem nurt idei i wyobrażeń trwale kształtujących postawy duchowe i artystyczne. Autor poszukuje odpowiedzi na pytania: w jaki sposób reżyserzy filmowi aktualizowali romantyczne idee, dzieła i wizerunki historii oraz jak tradycja romantyczna była postrzegana i modyfikowana w kulturze okresu PRL. W głównej części książki przedstawiono analizy i interpretacje wybranych filmów: A. Wajdy, A. Żuławskiego, W. Hasa, S. Różewicza, T. Konwickiego, G. Holoubka i P. Szulkina. Książka doktora Marcina Marona Romantyzm i kino, rezultat długoletnich przemyśleń i badań autora, stanowi wypełnienie ważnej luki w polskiej wiedzy o filmie. Wiadomo, że tradycja romantyczna – podstawowa dla kultury polskiej XX wieku – stanowi szczególnie ważny kontekst rodzimego kina […]. Można więc było oczekiwać, że prędzej czy później jakiś przygotowany merytorycznie badacz podejmie ten problem na serio, wychodząc od filozoficznych źródeł romantyzmu, określając jego specyficzne miejsce w polskiej tradycji artystycznej i wieńcząc swoje rozważania analizą najważniejszych filmów z tej tradycji się wywodzących. Po lekturze książki Marcina Marona nie mam wątpliwości, że otrzymaliśmy właśnie taką pracę. Powiodło się to dzięki szczęśliwemu połączeniu trojakich kompetencji autora: filozoficznych, filmoznawczych i artystycznych. Z recenzji prof. dr. hab. Tadeusza Lubelskiego

Monografia autorstwa dr. Mariusza Wiktora Sienkiewicza podejmuje bardzo ważny, aktualny i interesujący temat badawczy dotyczący lokalnej polityki innowacji i jej roli w ramach lokalnej polityki rozwoju. Rozważania autora cechuje logiczne i precyzyjne  dokonanie wywodu, poparte niemal pionierskimi badaniami na dużej próbie gmin i powiatów. Niewątpliwie zaletą pracy jest uporządkowanie pojęć i dokonanie licznych typologii dotyczących lokalnej polityki innowacji. Głównym wkładem autora w rozwój nauk społecznych, a nauk o polityce w szczególności, jest zaproponowanie nowego autorskiego paradygmatu lokalnej polityki innowacji. Walory pracy podnoszą liczne schematy i tabele. W pracy wykorzystano także obszerną i adekwatną do przedmiotu badań krajową i zagraniczną literaturę przedmiotu. Z recenzji prof. dr. hab. Andrzeja Miszczuka

Leksykon aksjologiczny Słowian i ich Sąsiadów – którego kolejny zeszyt poświęcony WOLNOŚCI oddajemy w ręce Czytelników – jest próbą paralelnego opisania świata wartości słowiańskich na szerszym tle porównawczym. Tytuł Leksykonu jest poniekąd umowny, bo chodzi o wartości podzielane nie tylko przez poszczególne narody słowiańskie, ale też przez ich bliższych i dalszych sąsiadów. Leksykon jest adresowany do wszystkich, zainteresowanych problematyką wartości, ich rangą i rolą w dyskursie publicznym, w skali zarówno narodowej, jak i ponadnarodowej. Nasza publikacja ma przyczynić się do lepszego rozumienia się ludzi mówiących różnymi językami, ma pomóc im we wzajemnym zbliżeniu. Wyróżnianymi adresatami Leksykonu są młodzi adepci studiów językowych i antropologicznych, którzy mają szczególne predyspozycje i zobowiązanie, by wpływać na niwelowanie barier w komunikacji międzykulturowej.

Zaakcentować tu należy, że Autorka porusza problematykę skutku w prawie karnym wieloaspektowo. Poza kwestiami zasadniczymi, omawia szeroko zagadnienia: normatywnego znaczenia skutku w kontekstach przypisania odpowiedzialności karnej za skonkretyzowany typ przestępstwa; włączenia skutku bądź jego wyłączenia z istotnego w prawie karnym pojęcia „czynu człowieka”; dalszych, pozaznamionowych środków zachowania; wskazania odmienności terminologicznych de facto do tego samego zdarzenia w rozumieniu pozaprawnym. Szerokie i kaskadowe ujęcie różnorodnych aspektów pojęcia „skutku” w prawie karnym jest w mojej ocenie twórcze. Próbę przeprowadzenia szerokiej analizy kwestii związanych ze znaczeniem skutku w prawie karnym należy uznać za merytorycznie i czytelniczo udaną. Dr hab. Tomasz Oczkowski

Monografia Anny Trykszy stanowi niewątpliwie ważne uzupełnienie refleksji nad wierszem wolnym - nie tyle w aspekcie teorii wiersza, co jego wyrafinowanych użyć. Skoro jednak - jak we współczesnej fizyce - zaciera się granica między teorią a eksperymentem, to należy podkreślić dużą wartość książki także w odniesieniu do badań wersologicznych, językoznawczych analiz literatury czy też do dyskursu poetologicznego. Szeroki gest narracyjny wywołany bardzo rozbudowanym kontekstem antropologicznym (ale też filozoficznym, teoriopoznawczym, filologicznym), choć każe dokonać wyboru, to jednocześnie pozwala na zarysowanie mapy wątków kluczowych. W odniesieniu do tej mapy Autorka konstruuje swój wywód, tłumacząc osobliwości formy wierszowej w konkretnym poetyckim użyciu. Jednocześnie wybrane przykłady idiopoetyk pozwalają na oryginalną i cenną egzemplifikację, która w postaci intelektualnego kondensatu daje czytelnikowi (badaczowi, koneserowi) profesjonalny ogląd problemów wynikających ze współczesnych adaptacji formy wierszowej. Filtry właśnie, a więc funkcjonalizowane układy elementów, które fundują skomplikowane mechanizmy semantyczne, owokują przy tym perspektywę antropologiczną, która właśnie w wierszu ma swoje ważne parametry. Z recenzji dr. hab. prof. UAM Krzysztofa Skibskiego

Wybór tematu pracy, odnoszący się do zagadnień stabilności fiskalnej, ze szczególnym uwzględnieniem stabilności fiskalnej jednostek samorządu terytorialnego, oceniam wysoko. Wynika to z faktu, że problematyka wypłacalności władz publicznych i utrzymywania rozmiarów długu na odpowiednim poziomie ma istotne znaczenie dla zrównoważonego rozwoju gospodarczego. Odnosi się również do jednostek samorządu terytorialnego. Podejmując temat stabilności fiskalnej, Autorka nie koncentruje swoich rozważań wyłącznie na zagadnieniach finansowych, ale odnosi stabilność fiskalną także do innych płaszczyzn, tj. gospodarczej, społecznej i politycznej. Autorka wykazuje się ponadprzeciętną znajomością literatury – zarówno polskiej, jak i zagranicznej. Nie tylko umiejętnie korzysta ze źródeł, ale i nadaje im dodatkowej wartości, np. poprzez odpowiednie zestawienia i wzajemne uzupełnianie argumentów albo rzetelne zestawianie kontrargumentów i ciekawe wnioskowanie. Z recenzji prof. dr. hab. Krzysztofa Surówki

Temat pracy jest bardzo aktualny ze względu na wydarzenia i trendy w polityce gospodarczej ostatnich lat w Polsce i na świecie, które wskazują na wzrost roli państwa, także w sferze szeroko rozumianej własności. Całościowe podejście do polityki właścicielskiej państwa w całym okresie transformacji w jego dwóch różnych wymiarach (zmian własnościowych i nadzoru nad sektorem własności państwowej) uważam za dobry i ambitny pomysł, dotąd niezrealizowany w literaturze krajowej i zagranicznej i wzbogacający naszą wiedzę. Jego realizacja wymagała oryginalnego ujęcia wykorzystującego bogaty dorobek Autora z jego badań nad transformacją postsocjalistyczną i jego doświadczeń praktycznych oraz kontaktów międzynarodowych. Samo to podejście stanowi już o wysokiej wartości omawianej pracy. Z recenzji prof. dr hab. Barbary Błaszczyk

Oceniając przeczytaną książkę, stwierdzam, że dowodzi ona wysokich kwalifikacji badawczych dr Marty Sobieszewskiej oraz niewątpliwych kompetencji w dwóch dyscyplinach: lingwistyce i prawie. Autorka monografii wykazała się, po pierwsze, doskonałą znajomością literatury przedmiotu, do której podeszła w sposób krytyczny, bez śladu bałwochwalstwa wobec uznanych nazwisk; wykorzystała je w sposób inteligentny dla zaproponowania własnej wizji opisywanych zjawisk, na które, notabene, nie zwracano dotychczas należytej uwagi. Po drugie, dobrała poprawnie przykłady, przekopując się przez teksty o bardzo specyficznej stylistyce. Po trzecie, zaprezentowane analiza i interpretacja wybranych danych są subtelne i dokonane zgodnie z regułami sztuki, argumenty przytaczane na poparcie głoszonych tez trudno podważyć. Wszystko to prowadzi do wniosku, że mamy oto do czynienia z pracą w pełni dojrzałego naukowca. Z recenzji prof. dr. hab. B. Krzysztofa Bogackiego

Praca jest obszernym studium, w którym autor poddał wszechstronnej analizie złożoną antroponimię ludności ruskiej zamieszkałej na historycznych terenach wschodniej Lubelszczyzny, ściślej – na historycznym pograniczu polsko-ruskim. Autor zwraca uwagę za zróżnicowanie terytorialne nazewnictwa osobowego na tym obszarze, pozostające w związku z zasięgami dialektalnymi na badanym terytorium. Przy czym pogranicze zachodnio-wschodniosłowiańskie jest tu rozumiane w odniesieniach historycznych i rozpatrywane od początków wielokierunkowego, wieloetnicznego, wielokulturowego i wielojęzycznego osadnictwa (…). Ze szczególnym uznaniem należy odnotować dobór źródeł będących podstawą materiałową pracy; imponuje zarówno ich ilość, jak i jakość, a także „rozłożenie” w terenie i w czasie. Stanowią je dawne księgi metrykalne wielu parafii unickich z kilku wieków. Oryginalny materiał onomastyczny (antropologiczny) wyekscerpowany na ich podstawie i poddany wszechstronnej analizie daje możliwość nie tylko statystycznego opisu sytuacji w zakresie antroponimii w danych okresach i na danym terenie, ale pozwala uchwycić również tendencje rozwojowe i wszelkie zmiany w miejscowym imiennictwie na przestrzeni kilku wieków. Pozwala więc na uchwycenie dynamiki historycznych zmian, ich kierunków i przyczyn. Autor tę szansę, jaką dają źródła, wykorzystał, podejmując niekiedy stricte socjolingwistyczne interpretacje stwierdzanych na podstawie źródeł faktów zarówno ilościowych, jak i jakościowych. Prof. dr. hab. Czesław Łapicz

Marek Olejnik należy do młodego pokolenia polskich onomastów o zainteresowaniach regionalnych. […] W [prezentowanej] książce […] zajął się problematyką antroponimiczną, wybierając na przedmiot swych badań historyczne nazwy osobowe starostwa grabowieckiego. Badania te wypełniają lukę przestrzenną w regionie, istnieje bowiem kilka monografii sąsiednich ziem (ziemia chełmska, starostwo hrubieszowskie, Wołyń), natomiast starostwo grabowieckie nie było dotychczas przedmiotem badań innych onomastów […. Opracowanie wpisuje się w istniejący zbiór polskich monografii regionalnych, a jego przejrzysty układ i sposób opracowania ułatwią w przyszłości badania porównawcze. Materiał ilustracyjny zaczerpnięto z rękopiśmiennych źródeł archiwalnych, dotychczas niemal niewykorzystanych przez onomastów, […] [uporządkowano i objaśniono], zamieszczono również szereg tabel i wykresów obrazujących procesy rozwojowe. […] Monografia Antroponimia starostwa grabowieckiego (XVI-XVIII w.) stanowi cenne uzupełnienie naszej wiedzy na temat historii polskiej antroponimii na pograniczu polsko-ukraińskim. Z recenzji prof. dr hab. Ewy Wolnicz-Pawłowskiej

Praca […] stanowi ważną rozprawę naukową dotyczącą określonych sytuacji społecznych niezmiennie aktualnych w dobie ponowoczesnej […] Trwała nieobecność (czasowa również) któregoś z rodziców, zmieniająca po części tak („scenariusz”) życia młodego człowieka prowadzić może do psychospołecznych, jak również biologicznych mechanizmów adaptacyjnych u młodego osobnika, zwłaszcza w czasie anomii, chaosu czy nieuporządkowanej, sprawczej i wszechobecnej otaczającej nas zmiany społecznej. […] Przedmiotem zaprezentowanych badań o intencji psychopedagogicznej jest przede wszystkim subiektywna recepcja zastanej rzeczywistości przez respondentów i jej wpływ na postępowanie ludzi tudzież możliwość kierowania ich dalszej osobliwej, własnej i unikalnej przecież egzystencji. Z recenzji prof. dra hab. Andrzeja Radziewicza-Winnickiego Książka kierowana jest do szerokiego grona czytelników zainteresowanych poznaniem odmiennej sytuacji rodzinnej i życiowej młodych ludzi wychowywanych przez samotne matki i samotnych ojców. Szczególnie zaś przeznaczona jest dla osób, instytucji, organizacji pedagogicznych i społecznych zajmujących się problematyką psychospołecznego funkcjonowania młodzieży z rodzin niepełnych. Bowiem podejmowane przez nich planowe i systematyczne działania powinny zmierzać nie tylko do lepszego poznania młodzieży, jej dyspozycji i możliwości, ale również uczenia młodych ludzi właściwego ich wykorzystania i rozwijania.

Publikację pani dr Moniki Majewskiej zaliczyć należy do wartościowych osiągnięć polskiej Conradystyki, jak i współczesnej komparatystyki literackiej posługującej się rzetelną interpretacją tekstu artystycznego i analizą stylistyczną. Praca wyrasta w wnikliwej znajomości oryginalnych utworów Conrada i Dostojewskiego oraz ich światowej recepcji; z potrójnej (polskiej, angielskiej i rosyjskiej) wrażliwości językowo stylistycznej Autorki oraz z jej rozległej i ugruntowanej wiedzy na temat recepcji obu pisarzy. Publikacja Pani doktor Moniki Majewskiej stanowi pierwszy przykład kompleksowego zestawienia utworów Conrada i Dostojewskiego w polskim kontekście krytyczno-literackim. Praca jest na gruncie polskiej Conradystyki publikacją pionierską, ponieważ po raz pierwszy dokonana została tak drobiazgowa analiza porównawcza wybranych utworów obu pisarzy. Książka doktor Majewskiej umożliwi czytelnikom lepsze zrozumienie zaprojektowanych przez Conrada niuansów znaczeniowych wykorzystujących złożone konteksty literackie i kulturowe, ale także naświetli odmienne recepcje (polską i angielską) „rosyjskich” intertekstów w utworach politycznych Conrada. Z recenzji dr hab. Agnieszki Adamowicz-Pośpiech, Uniwersytet Śląsk

Par sa thématique, la présente publication s’inscrit doublement dans les études théâtrologiques. Premierement, elle se rapporte a l’ouvre dramatique de Jean Anouilh, auteur du XXe siecle qui connaît actuellement un renouveau. [...] Deuxiemement, tout en analysant les pieces d’Anouilh, [...] l’auteure les présente sous un nouveau jour et ouvre de nouvelles pistes de recherches en se concentrant sur la question de la métathéâtralité qui, a la fin du XXe siecle, a fait l’objet de nombreuses études théoriques. L’atout du livre réside donc avant tout dans l’actualité de son approche tant par rapport aux pieces étudiées que par rapport a la réflexion théorique. En associant ces deux plans d’actualité, Sylwia Kucharuk a comblé une lacune dans les recherches sur la dimension métathéâtrale des pieces du dramaturge français. Les analyses précédentes, qui portaient sur la problématique du jeu, se trouvent ainsi complétées d’une nouvelle perspective de recherche, celle du jeu métathéâtral. [...] Un autre avantage majeur de ce livre est que, pour les besoins de son étude, l’auteure a habilement développé la théorie de la métathéâtralité, tout en puisant dans les récentes réflexions de chercheurs polonais et étrangers et élaborant ainsi les outils méthodologiques adéquats aux analyses qu’elle entreprend. Ses définitions et la typologie qu’elle propose pourront constituer un outil efficace pour les recherches ultérieures dans ce domaine. [...] Les analyses effectuées par l’auteure permettent enfin d’abolir une opinion courante collée au dramaturge, celle d’etre un auteur de pieces de boulevard, c’est-a-dire légeres, faciles et agréables, et de le réhabiliter au rang des grands dramaturges français du XXe siecle. Judyta Niedokos, docteur habilité

Praca pokazuje, jak przez pryzmat pewnej koncepcji czasowości i kultury naukowej możemy badać naukę, rozumieć jej wytwory, uczestniczyć w sposób świadomy i odpowiedzialny w świecie, który nauka eksploruje i współtworzy. Autorka czerpie inspiracje z wędrówek między dyscyplinami i stylami myślowymi, nieraz odwołując się do orientacji odległych od tradycyjnego formatu humanistyki jako nauki. I to stanowi wartość tej trudnej książki; chodzi zarówno o metaforykę i konceptualizacje, jak też świadomie erudycyjną heterodoksję – sięganie do tak wielu kontekstów, tropów, wynajdowanie nieoczekiwanych korelacji, aby pełniej opowiedzieć o przedmiocie badań, ale też o sobie jako współczesnym badaczu-humaniście (historyku, filozofie, akademiku, człowieku poznającym i reflektującym) Nielinearność, meandryczność i wielostronność narracji; napięcie między metaforą, paradoksem, ironią i racjonalnością cały czas towarzyszą lekturze rozprawy. Lektura zaś przypomina podróż, która wzburza na początku zdziwienie i niepewność, a na końcu już nic nie jest takie samo, bo przebyta droga i czas spędzony nad tą książką zmieniają też czytelnika. Także dlatego, że ważną jej stroną jest wymiar etyczny, przypominając to, co często się pomija w odniesieniu do nauki – że być w świecie to być wobec innych, zwłaszcza w sytuacji wyboru, zaś każdy wybór, zwłaszcza moralny, ma charakter twórczy i przynosi zmianę. Z recenzji prof. dra hab. Huberta Łaszkiewicza