Warszawa 1939

"W sektorze obrony lewobrzeżnej Warszawy Niemcy podjęli jeszcze jedną próbę wdarcia się do miasta. Porażka kolumn pancernych spowodowała, że gen. Reinhardt tym razem do natarcia rzucił głównie piechotę, wspieraną tylko przez niewielkie zgrupowanie czołgów. Kolejne natarcie przeciwnik rozpoczął 10 września o godz. 3.25 gwałtownym uderzeniem na odcinek "Mokotów" siłami piechoty wspartej bronią pancerną. Polacy w obawie przed odcięciem, choć nie byli bezpośrednio atakowani, opuścili zajmowany na przedpolu Fort Mokotowski, oddając tym samym w ręce nieprzyjaciela ulokowaną tam radiostację rozgłośni Warszawa II, jedynej czynnej wówczas w stolicy rozgłośni Polskiego Radia. Dowództwo Obrony Warszawy nakazało odzyskanie fortu, a jednocześnie wyciągnięcie konsekwencji wobec oficera odpowiedzialnego za dowodzenie tym punktem oporu." Obrona Warszawy we wrześniu 1939 roku stanowiła swoisty fenomen w polskim wysiłku militarnym w wojnie z Niemcami. Była wielką improwizacją, tworzona początkowo z oddziałów nieliniowych z dużym udziałem ochotników, w końcowym etapie rozrosła się do załogi liczącej około 100 tys. żołnierzy, chociaż w dalszym ciągu przeważał element wojska nieliniowego, oddziałów i pododdziałów wcześniej rozbitych w polu, sfrustrowanych i zdemoralizowanych. Motywująco na morale tych wojsk wpływała postawa cywilnych mieszkańców miasta, których uosobieniem był legendarny prezydent Stefan Starzyński. W czasie analizowanych walk najwięcej strat osobowych doznała ludność cywilna stolicy.