Zielony przewodnik - Toskania w. 2011

Masz ochotę wyjechać na wakacje, na weekend lub po prostu oderwać się od codzienności na kilka dni? Zielony Przewodnik podsunie Ci pomysły i dobre rady, dostarczając aktualnych informacji o miejscu, w które się wybierasz. Zielony Przewodnik, tworzony z myślą o ułatwianiu i urozmaicaniu podroży, przeznaczony jest dziś - podobnie jak u swoich początków - dla tych wszystkich, którzy lubią poznawać i wnikać w specyfikę zwiedzanego regionu. Prosty, przejrzysty i łatwy w użyciu, jest również niezastąpioną pomocą dla osób podróżujących z dziećmi. Przewodnik zwraca uwagę na atrakcje, które mogą szczególnie zainteresować najmłodszych, takie jak zoo, parki rozrywki, niezwykłe muzea, a także organizowane specjalnie dla dzieci zajęcia, które, bawiąc, przybliżają im jednocześnie historię ważnych zabytków. Sensem istnienia tego przewodnika są jego czytelnicy, których traktujemy również jak potencjalnych współautorów. Dlatego też prosimy o przesyłanie do nas wszelkich uwag, sugestii i ciekawych informacji. Skorzystamy z nich przy pracy nad następnym wydaniem przewodnika. Nazwa Toskania, po raz pierwszy użyta w X w., pochodzi od łacińskiego słowa Tuscia, które było używane od III w. do opisania regionu znanego również jako Etruria, terytorium Etrusków (nazywanych również Tusci), położonego między Tybrem a rzeką Arno. Góry, wzgórza, doliny i nadbrzeżne równiny ze zróżnicowaną glebą, są częścią tego w większości wyżynnego regionu, posiadającego jeden z największych obszarów leśnych we Włoszech oraz charakteryzującego się obfitością rzek i strumieni, spływających po zachodnich stokach Apeninów do Morza Śródziemnego. Północno-wschodnia granica Toskanii jest wyraźnie zaznaczona przez krzywiznę Apeninów na włoskim półwyspie, od Ligurii na tyrreńskim wybrzeżu Morza Śródziemnego do wybrzeża adriatyckiego. Ten górski kręgosłup tworzy dział wodny. Geologiczna rzeźba północnych stoków (gdzie podnóża gór leżą prostopadle do centralnego grzbietu) jest stosunkowo prosta, lecz na południu Toskanii znajduje się kilka drugorzędnych pasm (niskich gór i wzgórz) położonych równolegle do głównego grzbietu, tworząc doliny, w których leżą: Florencja, Siena i Arezzo. Podobnie jak Apeniny, te niskie góry są stosunkowo młode i pochodzą z trzeciorzędu i kenozoiku (65-2 mln lat temu); zbudowane są głównie z gliny i łupka, z wyjątkiem twardego i nieskazitelnego marmuru Alp Apuańskich. Gleba w tym regionie jest miękka i podatna na erozję na skutek gwałtownych opadów deszczu, które powodują zalewanie dróg, pól i wiosek leżących w pobliżu koryt rzek, a czasami katastrofalne osuwiska (frane). Powstawanie głębokich jarów (calanchi) i grani (balze) w regionie Volterra spowodowane jest również erozją Mniej rozległe osuwiska stworzyły poszarpane wierzchołki (crete) wzgórz w rejonie Sieny i Doliny Orcia. Gwiazdki Michelin Wszystkie przewodniki Michelin zawierają prosty i wygodny system oceny miejsc opisywanych w przewodnikach. Świetnie sprawdza się on jako wskazówka dla zwiedzających.