Draguła Andrzej

Niebanalne, esencjonalne i prowokujące do myślenia teksty o Kościele Być z Kościołem, gdy przeżywa momenty swojej świetności, swój "złoty wiek", nie jest trudno. Wyzwaniem stają się chwile, w których przechodzi on przez "noc"; okresy, gdy z

Kazania z nadzieją Potrzebujemy dziś nadziei bardziej niż kiedykolwiek. Pandemia, wojna, kryzys wiarygodności Kościoła sprzyjają pytaniom o obecność w tym wszystkim Boga i Jego wpływ na nasze życie. Zastanawiamy się, gdzie jest Bóg… Czy jed

Z czym pozostaje czytelnik po lekturze Syna marnotrawnego? Czuje się zdruzgotany, bo był pewien, że doskonale zna tę przypowieść, w której wszystko na pozór jest oczywiste. Tymczasem ks. Andrzej Draguła pozbawia go tej pewności. Pokazuje, j

Niebo all inclusive Wczasy jako przedsmak nieba, a plaża jako zapowiedź sądu ostatecznego? Czas wolny, spokój i odpoczynek? Te słowa brzmią jak coś nierzeczywistego. Współczesny człowiek nie umie odpoczywać. Wiecznie zagoniony z trudem odry

Gdy na chwilę przystaniesz, martwa litera Pisma ożyje Ksiądz Andrzej Draguła komentuje Ewangelię bez pośpiechu. Uważnie przygląda się pojedynczym słowom i zastanawia się, co oznaczają one dla ludzi XXI wieku. Czy język Biblii i teologii mo

Doda, Nergal, Maria Peszek, Pussy Riot, Dorota Nieznalska, Andres Serrano, Maurizio Cattelan, Oliviero Toscani... Przykłady tych, którzy oskarżani byli o bluźnierstwo, świętokradztwo, profanację czy obrazę uczuć religijnych, można by mnożyć

Ks. Andrzej Draguła, znany jako publicysta poruszający się w obszarze styku sacrum i profanum, autor wielu publikacji na temat obecności religii w przestrzeni publicznej, w nowej książce pokazuje się z nieco innej strony. W zbiorze refleksj

Odtwarzacz mp3 w kształcie krzyża i świece „o zapachu Chrystusa”. Msza „odprawiana” w teatrze i mecze piłki nożnej mające w sobie coś z religijnego rytuału. Na styku sacrum i profanum, w spotkaniu wiary i niewiary rozgrywają się rzeczy zask

Czy procesy sekularyzacyjne są dla chrześcijaństwa jedynie zagrożeniem? Może to tylko koniec pewnej historycznej a więc zmiennej i niekoniecznej formy zachodniego katolicyzmu? Czy pozostała nam tylko nostalgia za idealną christianitas? Czy