LTW

W Warszawie, w biały dzień, dochodzi do napadu na aplikanta sądowego Zygmunta Kalinowskiego. Z miejsca zdarzenia znika teczka, w której były akta sprawy przeciwko „białemu gangowi” oraz czek na 80 000 dolarów. Śledztwo w sprawie prowadzi major Stanisław Krzyżewski, trwa wyścig z czasem, a tropy okazują się fałszywe. Podejrzanych jest kilku, czas ucieka, sprawa się komplikuje. Czy uda się znaleźć złodzieja, zanim ten zrealizuje czek? Odpowiedź znajdzie czytelnik w książce, której pierwsze wydanie ukazało się w 1963 roku.

Jest to materiał pokazujący najtrudniejszy obszar pracy kontrwywiadu, a jednocześnie skalę potrzeb. Dzięki przedstawionemu opisowi można sobie wyobrazić, jak wielkie było zagrożenie. Komuniści tworzyli w Polsce tło do działań subwersyjnych i sabotażowych. Nade wszystko jednak powstawała możliwość tworzenia w Polsce licznych siatek szpiegowskich, których zadania wywiadowcze były bardzo szeroko zarysowane, od wywiadu przemysłowego przez polityczny aż po wojskowy. Do prowadzenia tak licznej agentury konieczne były liczne i rozbudowane rezydentury nielegalne, które w przypadku rozpoczęcia działań wojennych miałyby, oprócz prowadzenia agentury, przejąć koordynowanie akcji sabotażowych i terrorystycznych. Andrzej Kowalski, Rosyjski sztylet. Działalność wywiadu nielegalnego (dotyczy cz. IV Komunistyczna akcja wywrotowa)

Książka opowiada o 442 dniach z życia Józefa Piłsudskiego, które pod koniec I wojny światowej spędził internowany w magdeburskiej twierdzy, a także o losach Domku Magdeburskiego – jednego z ciekawszych miejsc z nim związanych. Odsłania ona interesujący i mniej znany fragment życia przyszłego Marszałka z lat 1917-1918. To historia o wielu pasjonujących wątkach i zwrotach akcji, z których najważniejszym był powrót do Polski i objęcie władzy w kraju. 11 listopada 1918 r., dzień odzyskania naszej niepodległości, to bowiem historia z magdeburskim prologiem.

Ogłoszone tu utwory są o tyle ciekawe, że pozwalają lepiej poznać i zrozumieć Skiwskiego, a zwłaszcza Jego postawę w czasie II wojny. Obraz okupowanej Warszawy, jej martyrologii, ale także codzienności, a dalej krytyczne, czasem satyryczne portrety cynicznych lub lekkomyślnych konspiratorów, spekulantów, bezmyślnych, ale i okrutnych Niemców wspieranych przez jeszcze bardziej okrutnych Rosjan pozostających na ich służbie, wszystko razem składa się na ciekawy, może osobliwy obraz lat 1939-1945. (Z posłowia Macieja Urbanowskiego)

Kolejny tom pracy zbiorowej, która stanowi zbiór artykułów autorstwa badaczy wywodzących się z kilku ośrodków akademickich, archiwistów, pracowników IPN, jest przybliżeniem czytelnikowi tej tematyki z uwzględnieniem rezultatów ich najnowszych badań.

Autor przejmująco i realistycznie przedstawił rzeczywistość schyłku rządzonej przez komunistów Polski, atmosferę nadziei ale także strachu, podejrzeń, inwigilacji. Znakomicie pokazał Węgiełek Mokotów i mieszkańców tej urokliwej, a mało literacko opisanej dzielnicy Warszawy, na przykładzie młodej rodziny inteligenckiej zaangażowanej w działania opozycji antyreżimowej; dzielnicy, na którą rzuca ponury cień po sąsiedzku usytuowana centrala terroru, czyli gmachy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych przy ulicy Rakowieckiej. Narrator-bohater doprowadzony zostaje do stanu psychicznego kryzysu, totalnego zagrożenia i skrajnego sceptycyzmu – nie wierzy nikomu i niczemu. Te fragmenty Krukowatych przypominają trochę „warszawski realizm” prozy Marka Nowakowskiego z lat stanu wojennego, a trochę grozę utworów Kafki lub Orwella. Wartość poznawczą ma również część dzieła przedstawiająca początki III RP, pracę głównego bohatera w Komisji Likwidacyjnej kiedy z bliska obserwował początki politycznej kariery swoich kolegów z niedawnej opozycji antykomunistycznej, „chłopców z Gdańska”. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

Książka niezwykła - dozwolona tylko dla wymagających czytelników; bo choć z pozoru wiedzie po ścieżkach znanych każdemu z nas w mityczną krainę dzieciństwa - autor przygotował w ukrytych miejscach, zamaskowane niespodzianki do odczytania tylko dla wysmakowanych koryfeuszy słowa i wytrawnych literackich koneserów.

Kraków, lata dziewięćdziesiąte XX wieku. Czas, kiedy obraz widziany w telewizyjnych reklamach i odtwarzany na filmach VHS kontrastuje z szarością codziennego życia i bloków z wielkiej płyty. "Miasto Noży" to nie tylko wstrząsający thriller o brutalnych porachunkach kibiców dwóch krakowskich drużyn – Cracovii i Wisły. To opowieść o tym, co kształtowało ludzi wchodzących w dorosłe życie w pierwszej dekadzie po transformacji ustrojowej. Przenieś się do Polski, o której istnieniu wielu wolałoby nie pamiętać.

Satyra ta jest opisem polskiej rzeczywistości na Kresach widzianej oczami „wyzwolicieli”. Sergiusz Piasecki w humorystycznej formie pokazał zderzenie się dwóch różnych światopoglądów. Opinie czytelników zebrane w bibliotekach i czytelniach na obczyźnie bardzo korzystnie oceniały styl i język tej książki. Sposób myślenia i zachowania krasnoarmiejców według opinii czytelników ściśle odpowiadał „wzorom” zapamiętanym przez mieszkańców Kresów Wschodnich z ich spotkań z nimi w okresie wojny.

Stanisław Borzycki od wielu lat pełni funkcję prokuratora. Jest znany jako człowiek o żelaznych zasadach moralnych i nieposzlakowanej opinii.Pewnego dnia odwiedza go była żona i prosi o pomoc – ich syn dopuścił się defraudacji w spółdzielni, w której pracował. Potrzeba aż pięćdziesięciu tysięcy złotych, by sprawa nie trafiła na milicję. Borzycki odmawia. Uważa, że pobyt w więzieniu będzie najlepszą karą dla nieznośnego młodzieńca, poza tym nie dysponuje tak ogromną kwotą. Następnego dnia Borzycki budzi się na ostrym kacu. Nie pamięta nic z wydarzeń ostatniej nocy. Był na przyjęciu u znajomych, ale od wielu lat nie pija alkoholu, więc jego stan jest tym bardziej zagadkowy. Prawdziwy niepokój ogarnia go, gdy odwiedza go obcy mężczyzna i wręcza mu paczkę z pieniędzmi – dokładnie pięćdziesięcioma tysiącami ­– które są jego dolą za „załatwienie Elerta”. Borzycki jest w szoku, kompletnie nie rozumie co się dzieje. Przecież nikogo nie zabił! To jednak dopiero początek lawiny problemów – zostaje mu przydzielona nowa sprawa: morderstwo dziennikarza Leona Elerta…

Książka, choć jest to studium naukowe, adresowana jest do wszystkich zainteresowanych problematyką, przede wszystkim zaś do młodego pokolenia Polaków, urodzonych i żyjących w okresie kolejnej, zapewne najważniejszej transformacji, w ojczyźnie z trudem odzyskującej swoją tożsamość po okresie nazistowskiej, a następnie dziesięcioleciach komunistycznej okupacji.

Wybierając biografię Tadeusza Żenczykowskiego stanęła Karolina Trzeskowska przed bardzo trudnym wyzwaniem. Przyszło Jej się bowiem zmierzyć z życiorysem Człowieka, którego aktywność życiowa z powodzeniem mogła obdzielić kilka postaci. Musiała przy tym wchodzić badawczo w trzy zupełnie odmienne epoki: okres Polski Niepodległej, lata II wojny światowej i czas powojenny. Była to przy tym postać, która pozostawała aktywna praktycznie do końca swojego długiego, bo 90-letniego życia.

Dotychczas nie opublikowano zwartego zbioru dokumentów, który w całości dotyczyłby niepokojów społecznych pierwszej połowy lat 30. Dokonując wyboru źródeł na potrzeby niniejszej edycji dążono do tego, aby był on reprezentatywny pod kilkoma względami. Starano się uwzględnić zróżnicowanie zjawiska otwartego, zbiorowego oporu społecznego w okresie wielkiego kryzysu zarówno pod względem formy, dynamiki, jak też jego geografii.

Mietek, Bobek, Dudek, Wiesio, czyli Czechowicz, Kobiela, Dziewoński, Michnikowski. Czterech przypisanych i kojarzonych z komedią aktorów. Znakomitych. Czy ta kwalifikacja zawodowa odebrała im możliwość zmierzenia się z tzw. poważnym repertuarem? To pytanie i kilka innych kwestii oraz mijający bezpowrotnie czas doprowadziły do napisania książki.

Franek Kociuba przyjeżdża na urlop do swojej rodzinnej miejscowości. Chce się zobaczyć z bliskimi, ustalić datę ślubu z narzeczoną – ma to być wesoły, beztroski wypoczynek po wyczerpującej, nerwowej pracy, a tymczasem okazuje się początkiem nowego śledztwa. Jego cioteczny brat, Staszek Kazimierski, zostaje zamordowany. Pracował jako strażnik leśny, więc głównym podejrzanym staje się przyłapany przez niego kłusownik, który niedawno wyszedł z więzienia. Kociuba bierze udział w dochodzeniu i dowiaduje się, że Kazimierski miał zatargi z oborowym, ponadto widziano go w lesie jak rozmawiał z piękną kobietą w czerwonym kabriolecie. Franek dość szybko przekonuje się, że jego dawni sąsiedzi skrywają wiele tajemnic i wzajemnych animozji.

Oddajemy do rąk czytelników opowieść o pułkowniku Ignacym Matuszewskim (ur. 10 września 1891 r. – zm. 3 sierpnia 1946 r.) – niepospolitej i niezwykłej postaci polskiej polityki kilkudziesięciu zaledwie lat pierwszego półwiecza XX w. Niezwykłej, bo renesansowej, w dodatku niepodpartej pełną edukacją akademicką, ale ulepionej z gliny wielu kompetencji i zainteresowań, od poezji, prozy, muzyki, teatru i malarstwa, przez sport, ezoterykę, wojskowość i tajne służby, aż po ekonomię, historię, dyplomację, geopolitykę i politykę. To retrospektywna ze świadomie zaburzoną chronologią opowieść o wznoszeniu się tego niepospolitego człowieka na szczyt, począwszy od lat szczenięcych aż po kres śmierci nad Hudsonem. Wybór pism Ignacego Matuszewskiego (1891-1946) napisanych w latach 1943-1946 podczas pobytu autora na terenie Stanów Zjednoczonych. Artykuły zostały opatrzone niezbędnymi przypisami ułatwiającymi zrozumienie tekstu.

Życiorys emigranta, Andrzeja Szadkowskiego, dzięki barwnej narracji wywołanej przez Pawła Ziętarę, świetnie nadaje się do czytania. Jest to doskonałe źródło do badań nad dziejami tej specyficznej części polskiej emigracji politycznej żyjącej po II wojnie światowej w Anglii, jaką było pokolenie urodzone już poza Polską, i wyedukowane na Zachodzie. Taka perspektywa jest rzadko obecna w istniejącej memuarystyce, jak również w literaturze przedmiotu. Andrzej Szadkowski opowiada barwnie o swojej szkole, działalności w harcerstwie, studiach prawniczych, życiu młodzieży w ogóle, tajnym szkoleniu spadochronowym, aż po powrót do Polski po upadku komunizmu. Jego opowieść, umiejętnie wydobyta przez Pawła Ziętarę, pozwala nam spojrzeć zupełnie na nowo na pokolenie młodych emigrantów, którzy często Polskę znali jedynie z relacji starszych od siebie osób - rodziców, krewnych i znajomych.

Tematyka Kresów Wschodnich, zarówno w okresie II Rzeczypospolitej, jak i podczas sowieckiej, a następnie niemieckiej okupacji, wciąż nie przestaje budzić emocji i zachęcać do prowadzenia badań naukowych. Ówczesna historia tych ziem doczekała się już wielu ciekawych ujęć, nie tylko w postaci monografii zwartych, wydawnictw źródłowych, ale również artykułów. Rodzimych historyków zajmowały najczęściej różnorakie represje okupanta sowieckiego, masowe deportacje ludności polskiej i ich losy na zesłaniu, opieka nad ludnością polską w ZSRS, żołnierze Wojska Polskiego przebywający w niewoli sowieckiej, zbrodnia katyńska, zwalczanie polskiego podziemia niepodległościowego po drugim wkroczeniu Armii Czerwonej czy falowe repatriacje Polaków z ZSRS. Nie bez znaczenia w kontekście Kresów Wschodnich pozostaje bardzo często ostatnio podnoszona kwestia rzezi wołyńskiej. Niniejsza praca również wpisuje się w nurt tych badań.

Franciszek Kociuba rozpoczyna pracę w komendzie milicji w Warszawie. Trudno mu przystosować się do życia w dużym mieście, doskwiera mu brak najbliższych, a do tego sprawy, którymi się zajmuje, są mało ekscytujące, zwłaszcza w porównaniu z zagadką zamordowania młodej kobiety, której rozwiązanie otworzyło mu drogę do kariery (wydarzenia te zostały opisane w kryminale pt. "Czerwona nitka"). Pewnego wieczoru Kociuba daje się zaprosić na „bananową” imprezę przez Justynę, córkę kobiety, u której wynajmuje pokój. Poznaje tam piękną Klaudię, która wkrótce zwierza mu się ze swych problemów – żyje w konflikcie z macochą i strachu przed ojczymem, który ją napastuje. To jednak dopiero początek problemów. Niedługo potem Justyna informuje go, że Klaudia podejrzewa swoich opiekunów o zamordowanie wuja, który nagle zmarł na serce. W tym samym czasie w ręce Kociuby trafia sprawa bogatego biznesmena, który przyjechał z USA i zaginął. Młody porucznik musi się bardzo postarać, by sprostać nowym wyzwaniom. Wkrótce przekona się, że nawet umarli kłamią…

Prezentowany tom jest reprintem książki „Puszcze polskie” A.F. Ossendowskiego z roku 1936. Dokładnie odwzorowuje pisownię, układ graficzny i ilustracje wydania pierwszego. „[Tom ten] ma za zadanie dać opis największego kompleksu puszcz, które przetrwały do naszych czasów. (…) Opisane [są] w tym tomie puszcze Białowieska, Świsłocka, Augustowska, Knyszyńska, Zielona i Biała (…). Autor zwiedzał puszcze niejednokrotnie i wyczuł je, jako pisarz, podróżnik i myśliwy, ale poza autopsją wykorzystał również niezmiernie poważny materiał naukowy, do różnych odnoszący się dziedzin”.