Miasteczko wyd. kieszonkowe

Natalia Nowak-Lewandowska to autorka już kilkunastu powieści i kto wie, co jeszcze nam zaproponuje. W moim przypadku zaistniało klasyczne do trzech razy sztuka i muszę powiedzieć, że z każdą kolejną powieścią jest coraz lepiej. Zauważyłam, że pisarka nie trzyma się sztywno jednego stylu pisania- lubi ona na przykład teksty z dużym wkładem emocjonalnym, natomiast czasem serwuje nam swego rodzaju mieszanki gatunkowe. Taką właśnie mieszanką, czyli połączeniem obyczaju z kryminałem, jest „Miasteczko”.
Początkowo autorka zaznajamia nas z aż dwoma (!) prologami, a ich akcja toczy się w zupełnie innych latach. Pierwszy z nich dotyczy głównej bohaterki, Moniki Romanowskiej, która rozstaje się z egoistycznym, wyniosłym i zapatrzonym w siebie Konradem. Koniec trzyletniego związku to dla Moniki powrót na tak zwane stare śmieci- bohaterka wraca bowiem do rodzinnej wsi o nazwie Doruchowo. Natomiast drugi prolog jest równie istotny dla późniejszych wydarzeń, ale ma bardziej tajemniczy opis. W roku 2000 pewna para kochanków spotyka się w ruinach posiadłości dawnego ziemianina Doruchowa. Dlaczego się spotykają? Co mają sobie do przekazania? Kim w ogóle są i jaki mają związek z późniejszymi rozdziałami? Tego nie zdradzę, warto samemu w sposób spokojny prześledzić cały tekst.
Uchodzę za osobę bardzo dociekliwą, dlatego też sprawdziłam, czy wieś Doruchowo istnieje naprawdę, czy też jest tylko wymysłem pisarki. Z opisów internetowych wynika, że jest to realna wioska położona w województwie wielkopolskim. Jak wiadomo, w małych wioskach, zarówno kiedyś, jak i teraz, istnieje wysoko rozwinięta poczta pantoflowa. Wszyscy wszystko o sobie wiedzą, a miejscowe plotkary dadzą się pokroić za kilka sensacyjnych wieści. Kiedy zatem Monika Romanowska, młoda i ładna polonistka, wraca ze światowej Warszawy na wieś, informacja ta szybko się rozchodzi. Okazuje się dodatkowo, że kobieta ma teraz uczyć w liceum, do którego sama niegdyś uczęszczała. Bolesne doświadczenia Moniki w stolicy rozumieją jej najbliżsi- ojciec oraz babcia Miłosława. Szczególnie starsza kobieta zapadła mi w pamięci- jest to bowiem typowa babcia na sto dwa, której ja sama nigdy nie miałam. Gdy trzeba, wspiera wnuczkę w jej życiowych wyborach, ale nie boi się też prawdy, nawet, gdy działa ona niczym siarczysty policzek. Jakie jednak będą odczucia Moniki względem pracy w swej dawnej szkole? Jak zareaguje kadra? Jaka będzie pani dyrektor- dystyngowana kobieta, która bardzo lubi ukrywać jej piętrzące się dramaty domowe… Zaręczam, że Monika nie opędzi się od kłopotów, które będą miały wręcz niebotyczny wpływ na rozwój późniejszych wydarzeń.
Późniejsza akcja przenosi się do Łodzi. To właśnie tam niejaka Jowita Ambroziak, córka pani dyrektor szkoły w Doruchowie, organizuje swoje urodziny. Niby wszystko układa się klasycznie- jest dobra zabawa, jak i też alkohol, ale w pewnej chwili jeden z imprezowiczów, Szymek Górski, bardzo źle się czuje. Jego stan zdrowia szybko się pogarsza, a w konsekwencji dochodzi do zgonu. Czy to możliwe, by osiemnastolatek, na dodatek świetny sportowiec, mógł umrzeć na zawał serca? Czy sprawa ta ma jakieś drugie dno? Co na temat zmarłego Szymona będą mieli do powiedzenia inni uczestnicy imprezy, w tym jego przyjaciel, Michał Poddębski? Mogę tylko zdradzić, że śmierć przyjaciela to nie jedyny kłopot, w jaki wpakuje się Michał. Jest ich więcej, ale lepiej, aby czytelnicy sami zagłębili się w fabule. Dodam też, że sprawą o charakterze kryminalnym zajmie się komisarz Aleksander Wolbus. Jego styl bycia, niechlujny wygląd na długo zapadnie odbiorcom w pamięci. Gdy na dodatek trzeba pracować ze swoim totalnym przeciwieństwem, typowym elegancikiem Kamilem Jaworskim, wówczas akcja tylko się zagęszcza… Konflikt psa z kotem to drobiazg w przypadku tych dwóch policjantów
Autorka, poprzez pomieszanie gatunków, a konkretnie obyczaju z kryminałem, stworzyła coś niebanalnego, wciągającego i zmuszającego do myślenia. Dowiodła ona bowiem, że nie tylko młodzi ludzie mają głęboko skrywane tajemnice. Osoby dojrzałe także muszą nosić swój krzyż i nie zawsze podejmują dobre decyzje. Bardzo podobał mi się też przytoczony aspekt historyczny, który niewątpliwie będzie gratką dla pasjonatów odległych czasów. XVIII wiek to bowiem czas, w którym mieszkańcy wsi, w tym właśnie Doruchowa, wierzyli jeszcze w gusła, czarownice i ich konszachty z diabłem. Poprzez wplecioną w powieść historię autorka perfekcyjnie pokazała, jak dawniej działały pomówienia. Za wyimaginowaną wadę człowieka palono na stosie, a dziś? Według współczesnego wątku Moniki można rzec, że popełniony błąd dotyczy nie tylko winnego, ale i całej rodziny, a przysłowiowa plama na honorze nie znika błyskawicznie.
Jeśli chodzi o epilog, czyli zakończenie- tutaj powiedziałabym, że autorka trochę naciągnęła akcję, ale książkę tę może przeczytać każdy- szczególnie ktoś lubiący mieszankę gatunkową.