Basię Borycką poznałem w październiku 2016 roku. Biła od niej jakaś niezwykła dobroć. Czułem, że jest kobietą o wielkim sercu. Przyjechała ze Szczecina na nasze pierwsze seminarium organizowane przez Fundację Zielony Kazimierz. Do Bochotnicy k. Kazimierza Dolnego, gdzie odbywało się nasze spotkanie, z dalekiego Szczecina jest około 700 km. Basi chciało się odbyć koleją tę daleką podróż, żeby posłuchać naszych wykładów, żeby być razem z nami – w niezwykłej atmosferze ludzi świadomych. Przyjeżdżała jeszcze parokrotnie do Puław na zajęcia naszej Akademii Konsultantów Naturoterapeutów. Latem 2017 roku przywiozła ze sobą dla nas w prezencie cały wielki kosz swoich produktów – pomidorów, papryk i innych warzyw. Uczta była wspaniała, siedzieliśmy w kilkuosobowym gronie do późna na moim ganku w Męćmierzu, rozkoszując się niezwykłym smakiem pomidorów Basi, męćmierskim kozim serem i olejem lnianym od Aleksandra. Wszystko było takie proste i smaczne. Tadeusz Strzępek – prezes Fundacji Zielony Kazimierz

Ona i on to my w pigułce, w świecie, który sami stworzyliśmy z pojęć: wolność, mądrość, wielkość, dobro, odwaga, wiara i ich przeciwieństw. W świecie tym nic nie jest absolutne, przeciwieństwa się uzupełniają, wszystko wpływa na wszystko i ustawicznie się zmienia. Jest tak jak w znaczeniu starożytnego symbolu taiji, gdzie wszystko jest jednym, a jedno jest wszystkim. Ona i on wędrują w czasie wśród pojęć, którymi są sami, stale szukając drogi. Książka do przeczytania w godzinę, ale do czytania na wiele długich godzin.

Jeśli ciekawią Was podróże, i te maleńkie, i te duże, to przeczytajcie dzieje gromadki z ukrytej w górach leśnej chatki. Czy chcecie poznać Majkę i Kajtka, zaprzyjaźnić się z leśnymi zwierzętami, nieść pomoc zranionemu liskowi? Czy polubicie psa buszującego w Internecie i koty, którym ciągłe figle w głowie? Czy pragniecie dowiedzieć się, gdzie żyją nosorożce? Czy interesuje Was, kto był pierwszym królem Rzymu? Czy jesteście gotowi na spotkanie z lwem stojącym na straży bram Wenecji? Czy chętnie powracacie z dalekich wypraw do rodzinnych stron, gdzie czekają na Was przyjaciele? Jeśli na wszystkie pytania odpowiecie „tak”, to ta książeczka jest właśnie dla Was.

"Jaskółki z papieru" to z jednej strony zbiór dojrzałych i przemyślanych artystycznie utworów, z drugiej popis błyskotliwej inteligencji, talentu i erudycji autora. Każde słowo ma swoje miejsce i wagę, niejednoznaczności i metafory nie są przypadkowe, a puenty mogą wbić w fotel. Lektura wierszy to prawdziwa poetycka uczta, zostawiająca ślad i w sercu, i w duszy.

"Ród" to powieść z pogranicza dokumentu historyczno-przygodowego z elementami science fiction. Fabuła utworu rozgrywa się około 10 000 lat p.n.e. na terenie kontynentu zamieszkanego przez plemiona Slona. Plemiona te w wyniku kataklizmu spowodowanego przez wybuch na wyspie znajdującej się pośrodku Wielkiej Wody muszą uciekać, by ratować się przed niechybną śmiercią. Uciekając z Matki Ziemi, zabierają ze sobą Bryłę Świętego Ognia, którą to tajemniczy mieszkańcy z wyspy Atlanty umieścili w Jaskini Niedźwiedzia. Ród wędruje na północ kontynentu, pokonując po drodze wielkie połacie ziemi porośnięte przez nieprzebyte lasy oraz Olbrzymy – wielkie pasmo górskie, za którym to w pokrytej lodem dolinie obchodzą swoje największe święto nazwane Świętem Wielkiego Niedźwiedzia. Prawie po roku wędrówki docierają do Doliny Obfitości, nad którą górują dwa wzniesienia. Na jednym z nich, nazywanym przez tubylców Soboto, budują kopczyki i osadę na zimowe przetrwanie. Przez cały czas wędrówki towarzyszy im jednooki wilk, który w tajemniczy sposób czuwa nad ich bezpieczeństwem. "Ród" to wielka przygoda, ale też powieść mająca głębsze znaczenie, jakże ważne dla wszystkich istot zamieszkujących Matkę Ziemię. Daje ona czytelnikowi możliwość zastanowienia się nad znaczeniem i rolą ludzi na Ziemi i ich wpływu na to, co może się stać z fauną i florą, jeżeli dalej będą postępować tak jak przez ostatnie stulecia.

Kolekcja, której poświęcony jest ten album, to efekt trwających od 35 lat moich zainteresowań i fascynacji dawnym kotlarstwem i miedziennictwem. Początek tej niewątpliwej pasji dało kilka miedzianych przedmiotów, które od pokoleń były własnością naszej rodziny. Najbardziej utkwiły mi w pamięci: foremka do wypieków babki wielkanocnej, kufel oraz brytfanna do pieczenia ryb. Jeszcze jako bardzo młody człowiek, ilekroć spojrzałem na te dawne wyroby kotlarskie, zawsze czułem do nich wielki szacunek i już wtedy miałem świadomość, jak wiele pracy i wyjątkowych umiejętności wymagało ich wytworzenie. Dorastając, wielokrotnie wyobrażałem sobie, że w przyszłości będę majstrem w tej albo podobnej dziedzinie twórczości. I tak też się stało... Bernard Nowakowski

Marek Kruszona (ur. 1958) Jestem analitykiem, filozofem, informatykiem, ekonomistą i przedsiębiorcą. Zmierzyłem się z najważniejszymi odwiecznymi problemami filozoficznymi, moralnymi i egzystencjalnymi człowieka, co uwieczniłem w tej książce. Moją pasją jest jednak przede wszystkim analiza współczesnych, polskich i europejskich, problemów społecznych i ekonomicznych. "Gdzie jest diabeł" zawiera: To co najważniejsze: gdzie jest bóg, gdzie jest diabeł. Rozważania na tematy: gdybym był diabłem, gdybym był nieśmiertelny, gdybym był niematerialny, gdybym był jasnowidzem, gdybym był władcą, gdybym był bogaty. Dylematy dekalogu: piąte: nie zabijaj, siódme: nie kradnij. Co to jest: rozum, świadomość, inteligencja, inteligencja niewerbalna, sztuczna inteligencja, ewolucja inteligencji.

Miejscowy alchemik Erick Horldston wiedzie spokojne życie wraz ze swoją wybranką Anną Loff w okręgu Czterech Wysp. Wysoki blondyn większość czasu spędza w swojej pracowni, przygotowując mikstury pomagające utrzymać stan zdrowotny mieszkańców na dobrym poziomie. Pewnego dnia do miasta Cait Dun na święto ludowe przypływa słynny w całym Aavariis bard, niejaki Falkus Wolken. Erick wie, że Anna uwielbia owego jegomościa, dlatego wpada na pewien pomysł. Chce poprosić barda, by ten zaszczycił swą osobą bardzo ważną dla nich uroczystość. Tak też się stało. Erick i Anna łączą się węzłem małżeńskim i wyprawiają ucztę weselną. Niespodziewanie na uczcie nadzorca okręgu Czesław Okoń prosi Ericka o przysługę. Czego chciał nadzorca, dlaczego zakłócił tak szczególny dzień? Tego się dowiemy, zagłębiając się w tajemniczy i z pozoru kolorowy świat Aavariis. Nazywam się Szymon i mam dziewiętnaście lat. Chciałbym przedstawić Państwu moją debiutancką powieść fantasy, będącą dla mnie ostatecznym triumfem nad chorobą, z którą zmagałem się od dłuższego czasu – depresją. Pisanie tej powieści każdego dnia było dla mnie ucieczką od codzienności. Zamykałem się w wykreowanym przeze mnie fantastycznym świecie, przez co czułem się lepiej. Jestem zwykłym nastolatkiem niewyróżniającym się zbytnio z tłumu. Wolny czas poświęcam właśnie na pisanie, czego owocem jest książka trzymana w Państwa dłoniach. Oczywiście zdaję sobie sprawę, iż nie należy ona do idealnych i umiem w pełni ten fakt zaakceptować. Jakkolwiek by patrzeć, jest to dopiero mój pierwszy malutki krok w karierze pisarskiej. Mam w głowie wiele pomysłów i stale się rozwijam. Planuję wydać tomik poezji, w którym znajdują się zarówno wiersze, jak i proza poetycka pisane właśnie w czasie zmagania się przeze mnie z chorobą. Aktualnie też pracuję nad powieścią, w której poruszam temat depresji, lęków społecznych i mobbingu. Nie stoję w miejscu i próbuję szlifować swoje umiejętności poprzez codzienne pisanie i czytanie książek. Życzę miłej lektury!

Nie wiem, czy wiara w sensie religii jest – jak twierdzi Jiddu Krishnamurti – źródłem przemocy czy nie, ale wiem, ponieważ doświadczam codziennie faktu patrzenia na świat przez pryzmat swoich myśli i swojej przeszłości, że jesteśmy niewolnikami myśli i czasu. Mama postanowiła skończyć z tą niewolą w takim stopniu, w jakim w ogóle jest możliwe dla niej, by skończyła ze swoją niewolą. Kończy z tą niewolą gdzieś od półwiecza. Mocuje się z przemocą, ponieważ przemocy nie lubi – zwłaszcza psychicznej – i upatruje w przemocy przyczyn upadku człowieka. Upadku mężczyzny, ale nie kobiety... Być może, że tak jest faktycznie, a być może, jest całkiem przeciwnie, to znaczy – wszystkiemu winna jest wolna wola, którą nieudacznicy ludzcy przerobili na władzę i na kontrolę nad innymi ludźmi, bo nic innego sami nie potrafili. Być może mama spróbuje wydać wszystkie swoje książki pisane od piątego roku jej prawie osiemdziesięcioletniego życia i dowiemy się o jej sekretnych poglądach czegoś konkretniejszego. Wiem, że mama pisze drugą książkę, a planuje trzecią... a wszystkie monotematyczne: patriarchalny system łupów i rola kobiety w systemie przemocy, bo to kobieta, zdaniem mamy, otwiera ludziom oczy i uczy odróżniać to, co rzeczywiste, od tego, co zmyślone, pokręcone i wykorzystane dla uzyskania władzy, kasy i kontroli nad kobietami i wszystkimi istotami słabszymi fizycznie. Obserwuję autorkę „Ciepłych bułeczek” z narastającymi obawami w kontekście palenia książek. Strach nakazuje ostrożność, ale potrzeba świadomości i prawdziwej wewnętrznej wolności robią swoje. Fałszywe konstrukty myślowe upadają bez użycia siły – wystarczy tylko zatrzymać swoją uwagę na tych dziwolągach, by dostrzec iluzje i kłamstwa, w które wierzymy. Mama właśnie to robi. Bloguje, komentuje, pisze, ale przede wszystkim rozmawia, czyta i uprawia swój ogródek – ten fizyczny z aronią i Kurdybankiem i ten Wolterowski. Nic innego nie robi i dlatego już ma poczucie nicnierobienia. Jeśli mama z czymś walczy, to właśnie jest to strach, poczucie winy i wyuczona bezradność. Jeśli mama o coś walczy, to jest to prawo do błędu, ponieważ dla mamy każdy zawsze i wszędzie jest niewinny i bezgrzeszny. Podobno kiedyś potrafiła w sądzie przekonać oskarżonego i sąd, że to nie on włamał się do sklepu, tylko sklep był otwarty... i uwierzyli jej wszyscy. A gdy znów 16-letni chłopiec zabił kolegę nunczako... O tym podobno mama chce napisać. Póki co, nic nie robi, ponieważ odrabia zaległości. To znaczy, wraca do swoich książek, które zgromadziła przez bez mała siedemdziesiąt lat i pisze, ale przede wszystkim dzieli się swoją naturalną radością życia. Pisanie to ciężka praca dla każdego, ale odpoczynek dla mamy. Ona po prostu tak ma i tyle. Byle tylko pozwoliła sobie na wydawanie swoich książek. Monika Miasto idealne, maj 2019 roku

"Krótka historia długiego dochodzenia do siebie" to osobista opowieść o alkoholiku, jego dorosłej córce i byłej żonie. Napisałam ją, bo chciałam pokazać oblicze alkoholizmu, o którym często się nie mówi – czy to ze wstydu, czy też z niestosowności mówienia o uczuciach do rodzica, który w oczach wielu na miłość nie zasłużył. To historia o ludzkich relacjach, współczuciu, desperacji i nadziei. O odnajdywaniu siebie. O zwykłości i niezwykłości ludzkich przypadków. O brzydocie ludzkiego upadku i pięknie życia ukazującym się w najmniej oczekiwanych momentach. Kiedy wieloletnia partnerka Ojca przeprowadza się do innego miasta, Ojciec po raz pierwszy mieszka sam. Anioła – bo tak ją ochrzciła nie-jej-córka – wybiera w końcu życie w spokoju i z dala od alkoholowych problemów partnera. Z momentem jej odejścia córka zostaje promowana na Panią Bóg. Od naocznego przekonania się o Wielkim Upadku otwiera się w córce nowy rodzaj połączenia z Ojcem i pomimo mieszkania na odległość budzi się w niej odpowiedzialność za jego losy. Funkcja Pani Bóg ciąży i uwiera, ale nie ma od niej ucieczki.

Czy wystarczy zakochać się w kobiecie, żeby zostać poetą? Z pewnością tak, ale to powinna być niezwykła kobieta. Żeby to można było sobie lepiej wyobrazić, wystarczy porównać ją do winorośli. Tysiące butelek z tej samej odmiany winogron, a każda butelka smakuje inaczej.

John Pastor to literacki pseudonim autora. Pseudonim oddający bardzo wyraziście zarówno jego charakter, jak i to, czym charytatywnie zajmuje się na co dzień. John Pastor to nigdzie indziej niespotykana mieszanka zainteresowań. Z jednej strony kierowca ogromnej ciężarówki, twardziel i pogromca skandynawskich szos, a z drugiej strony autor tekstów piosenek, kompozytor, wykładowca, nauczyciel ewangelii i kaznodzieja. Żonaty. Czwórka dzieci. Szczęśliwy mąż i ojciec. Od jedenastu lat mieszka, pracuje i tworzy w Norwegii. Jego utwory ,,Kim jesteś?” (radiowy hit chrześcijańskiego lata w Wiśle w 2004 r.) oraz ,,Przyjaciel Ojciec” do dzisiaj są grane i śpiewane w wielu ewangelickich świątyniach południowej Polski oraz wśród licznej Polonii norweskiej. Autor uczciwie ostrzega wszystkich czytelników tej książki przed uzależnieniem się, gdyż jej treść działa podobnie jak narkotyk – raz weźmiesz, chcesz więcej. A potem jeszcze więcej. I tak już bez końca.

HOMO ILUM 4. KOSMOGONIA to finalny etap kosmicznej wyprawy mieszkańców Nibiru na odnalezioną w systemie gwiazdy Mt-13-c Apsu planetę. Wyprawy, która powoli zamieniała się w koszmar. Kosmogonia jest teorią wyjaśniającą pochodzenie świata. Przedstawienie modelu kosmogonicznego było jednym z powodów, dla których powstaje cykl HOMO ILUM. Model nawiązuje do aktualnego stanu fizyki, hinduistycznej wizji świata oraz buddyjskiej – konkretnie tybetańskiej – praktyki przechodzenia przez kolejne bardo (etapy życia materialnego i niematerialnego). Hinduizm to jedyna współczesna religia, która wywodzi się bezpośrednio z sumeryjskich pierwocin, ze świata bogów. Tych samych, którzy nas uczłowieczyli i którzy pozostawili nam swoją wiedzę. Wszak należąca do sumeryjskiego panteonu przepiękna bogini Inana była opiekunką kultury powstałej w dolinie Indusu. Wychowany w tradycji hinduistycznej królewicz Siddhartha Gautama Śakjamuni, będący pierwszym buddą (przebudzonym), rozwinął praktykę skutecznego poszukiwania absolutnej prawdy z finałem w postaci nirwany (zgaśnięcia), czyli ostatecznego przerwania sansary (bezustannego kołowrotu narodzin i śmierci). Zaproponowany model kosmogoniczny, mimo że nawiązuje do podstaw hinduizmu, odarty z religijnych dogmatów stał się prosty i zrozumiały. Czy pozostało w nim miejsce dla Boga? Oczywiście. Dla tego prawdziwego, stworzyciela światów. Prędzej czy później każdy go odnajdzie. Każdy bez wyjątku.

Katarzyna stawia pierwsze kroki na wrocławskim uniwersytecie medycznym. Próbuje znaleźć swoje miejsce w obcym mieście, otoczona nieznajomymi, zajętymi swoimi sprawami ludźmi. Nie ułatwiają jej tego rodzinne problemy i odrzucenie przez chłopaka, na którego tak bardzo liczyła. Zbyt wiele przeciwności pojawiających się w jej życiu może doprowadzić do rozpaczy albo jeszcze bardziej wzmocnić zdecydowany charakter młodej studentki, ale kto wie, co jest jej przeznaczone. Poszukiwanie własnej drogi wiedzie dziewczynę na Maltę, gdzie czeka na nią niełatwe życiowe doświadczenie. Kolejna książka po "A ty dokąd?" i "Gdzie jesteś?", która prowadzi nas krętymi ścieżkami życia trzech nieprzeciętnych kobiet – lekarki, kompozytorki i studentki, związanych ze sobą tym, co trudne i piękne zarazem. Każda z części stanowi samodzielną całość, łączą je jedynie postacie bohaterek i ich barwne życie pełne wyborów i często zaskakujących decyzji, którym zwykle towarzyszy pytanie – „a teraz co?”. Śladami kobiet zawsze idą mężczyźni – Paweł, Yama, Hubert i Adam, którzy dorzucają po kamyku do ogrodu niewieścich dylematów i tajemnic.

Noc, podczas której Niemka traci na skutek poronienia kolejnego upragnionego potomka i spadkobiercę rodu, a Żydówka – matka czwórki dorosłych dzieci – rodzi bliźniaki, zmieni już na zawsze życie nie tylko kilku rodzin, ale i tych, którzy prędzej czy później się z nimi zetkną. W desperackim akcie miłosierdzia i chciwości lekarz i położna rozdzielają chłopców, starszego oddając nieświadomej niczego Niemce i przekonując Żydówkę, że drugi jej syn zmarł podczas porodu. Jest jednak coś, co łączy chłopców i co może stać się ich przekleństwem... "Kiedy butelka do połowy była już pusta, Krystyna poczuła nagle, że jest na solidnym rauszu. – Muszę już niestety iść. – Jonas podniósł się z kanapy, a jej wydawało się, że w jego głosie pojawiła się nutka żalu. – Może pan zostać – odparła jakby trochę zawiedziona. – Mały śpi, a moja współlokatorka dzisiaj nie wraca – dodała obiecująco. – A co by na to powiedział ojciec małego? – spytał, powoli się do niej zbliżając. – Gdzie teraz przebywa? – Stoi przede mną! – wypaliła zdecydowanie, nie całkiem świadoma tego, co mówi. – Cooo?! – krzyknął zaskoczony jej słowami, aż śpiący malec głośno się rozpłakał. – Tak! Nie wypieraj się! – krzyknęła również, rozrywając mu na piersi koszulę. – Oto jest dowód – powiedziała z przekonaniem, wreszcie pewna swojej racji. – Co pani robi?! – Chwycił ją za ręce. – To znamię cię zdradziło, Hermanie. Gdzie twój czarny mundur?! – krzyczała teraz jak opętana. – Gdzie go schowałeś?! – Wariatka! – wrzasnął Jonas i czym prędzej wybiegł z mieszkania."

W książce Autor kreśli dalsze losy chłopskiego syna, Staszka Miernickiego, głównego bohatera powieści "Syn kułaka". Staszek, ukończywszy szkołę podstawową w rodzinnej wiosce Młodzawy, wyjeżdża do szkoły średniej w Kielcach. Mieszkając w internacie, a następnie, wskutek usunięcia go z internatu, na stancji, przeżywa rozmaite przygody. Jego żywa natura ustawicznie naraża go na rozmaite przeżycia, nie zawsze dla niego przyjemne. Po zdaniu matury Staszek zaczyna studia w Krakowie. Po drugim roku nieoczekiwanie dostaje zaproszenie od stryja mieszkającego w Anglii i wyjeżdża do niego. Na miejscu doznaje niemal zawrotu głowy po zetknięciu się z tamtejszą, jakże inną od polskiej, rzeczywistością. Jest rok 1964… Czy zachłyśnie się dobrobytem, przepychem i… zostanie na Wyspach na stałe? – Ty, chłopok, jesteś urodzony pod szczęśliwą gwiazdą. A te sny to dlo ciebie przestroga i zapowiedź cegosi niezwycajnego, co cię niebawem spotko. Szykuje ci się daleko, pełno przygód podróż, ale musis bardzo uwozać na rozmaite niebezpiecne przypadki, jakie ci się bedo w życiu zdorzały. Ale nic sie nie obawioj, bo twój Anioł Stróż cie pilnuje. *** Miał teraz przed oczami w odległości kilku centymetrów rozwarte szeroko, przerażone oczy blondynki, w które wpatrywał się jak zahipnotyzowany. Trwało to jednak sekundę, może dwie, gdyż oprócz wybałuszenia oczu nastąpiła także reakcja ust, które rozwarte raptem na całą szerokość zaczęły wydawać z siebie przeraźliwy, pełen przerażenia krzyk!

Jest to historia 17-letniej Anastazji Brzozowskiej, której życie wywrócił do góry nogami Piotr. Gdy dowiedziała się, że jest z nim w ciąży, musiała znaleźć ojca dla swojego dziecka oraz zapewnić mu prawdziwy dom i przyszłość. Nie było jej łatwo, ponieważ przyszło jej zmagać się z wieloma problemami. Jednym z nich był jej już były chłopak Piotr, ale dzięki Łukaszowi i Martynie się nie poddała.

To historia prawdziwa, opowiadająca o nieubłagalnym zrządzeniu losu, o sile przetrwania, tęsknocie i strachu o każde jutro. Opowiada o walce o życie własnych dzieci i o pragnieniu szczęścia, które uśpiło czujność.

"Black Billy" to pasjonująca historia trudnej miłości. Akcja powieści rozgrywa się w czasach, o których dziś już niewiele osób pamięta, a dla niektórych są to lata nieznane. Autorka wychowała się w epoce PRL-u, wówczas we wszystkich mediach podawane były tylko wiadomości propagandowe. Tymczasem młodzież tęskniła do barwnego życia pełnego przygód i z podziwem oglądała westerny. Życie w USA i to jeszcze wtedy, gdy buszowali tam kowboje i niedobitki Indian, gdzie sprawność fizyczna, umiejętność posługiwania się bronią i wymierzanie sprawiedliwości na własną rękę były uznawane za atrybuty prawdziwego mężczyzny, zachwycało młodych ludzi. W tej epoce i realiach żyją bohaterowie powieści. Christine – jej osobowość i wygląd są odzwierciedleniem autentycznej postaci. Black Billy to mężczyzna, o jakim marzyły chyba wszystkie dziewczyny. Temperamenty bohaterów i burzliwa miłość warte są poznania i powinny spodobać się zarówno starszym czytelnikom, pamiętającym zachwyt westernami, jak i młodszym, dla których tamte wydarzenia mogą być nieznane.

Maciej Blada (1990 r.) – tyszanin. Absolwent lingwistyki stosowanej z wiodącym językiem rosyjskim na Uniwersytecie Warszawskim. Założyciel stowarzyszenia „Warto Inaczej”. Autor książek obyczajowych: „Klub 70” (2017) i „Napiwek za przyjaźń” (2018). W 2019 roku nominowany w plebiscycie Dziennika Zachodniego na Osobowość Roku w kategorii „kultura”. Pasjonat tenisa ziemnego, gry na fortepianie oraz kulinariów. – Masz problem z alkoholem i dlatego mnie tak dobrze rozumiałeś? – Przerwałem mu i zacząłem zgadywać. – Tak bardzo brakuje ci babci, że topisz swoje smutki w szklance? – Z bólem patrzyłem, jak walczył ze swoimi emocjami. W końcu nie wytrzymał.