"Przytulone drzewa" – wbrew tytułowi to nie opowieść dendrologiczna. Nie jest to także praca naukowa o behawioryzmie drzew ani o czułości i uczuciach wyższych w świecie roślin, którego wspaniałymi przedstawicielami są drzewa. Owszem czasami zdarza się, że dwa drzewa wyrosną zbyt blisko siebie i wyobraźnia podpowiada nam jednoznaczne skojarzenie o tulących się drzewach, a dziecko doda nawet, że te dwa drzewa się lubią. To prawda. Czyż nie? Przecież się przytulają. To poetycka opowieść o codzienności, w której z pozoru błahe wydarzenia mają wielkie znaczenie. Zwyczajne sprawy nabierają ponadczasowej mocy i płyną z nami przez życie. W zaułkach rzeczywistości czai się zło gotowe rzucić się na Bogu ducha winnego człowieka i rozszarpać na strzępy. Kusi nas myśl, że wszystko zostało z góry ukartowane, że i tak rzeka życia popłynie swoim korytem. Nagle los rzuca nas w wir zdarzeń. Spadamy z nieba w czas i przestrzeń. Czasy wojen podłe i plugawe. Krótkie przebłyski pokoju i dobrobytu. Koło fortuny wiruje, da, co zechce, lub zabierze wszystko. Zajrzyj w głąb, drogi czytelniku, znajdź odpowiedź. Ona czeka na ciebie uśmiechnięta i skromna, wie, że przyjdziesz. Rusz w drogę, bo nigdy jej nie poznasz. Szukaj, bo warto.

Książka przedstawia dwoje dorosłych ludzi, których uczucie zaczęło się w czasach młodości. Spotykają się po latach i uśpiona namiętność ożywa. Opowieść przepleciona wieloma wątkami, wszystkie jednak związane są z historią kochanków. Jest tam sporo refleksji i znaków zapytania.

Ta książka to wybór najciekawszych, najbardziej wzruszających, niezwykłych i zaskakujących wydarzeń, których świadkiem był jej autor – Wiesław Mikuś, lekarz anestezjolog pracujący w szpitalach w Zamościu, w Szczebrzeszynie i w Biłgoraju. Jako człowiek lubiący ludzi i umiejący ich słuchać miał okazję poznać wiele niesamowitych opowieści, a teraz przekazuje je ze swadą, posługując się barwnym i plastycznym językiem. Świetnie ukazuje to przytoczony przez autora fragment zdarzenia usłyszany od męża jednej z pacjentek: „Och ten biedny cycek… Ten cycek… No już mówię. Teraz jest taki czerwony, spiczasty i większy niż ten drugi. I skóra na nim naciągnięta, jakby miała pęknąć pod naporem tego tłuszczyku, co siedzi w środku. A brodawka, wie pan, ta na końcu, jest taka pogrubiała, ciemniejsza niż ta druga i… nie można jej dotknąć, bo okropnie boli… Taka poparzona… Ona te cycki zawsze miała jak wyrzeźbione… Są jak duże grejpfruty, idealnie okrągłe, ze skórą bez jednej skazy… I tak jędrne, że jak się puknęło w nie z jednej strony palcem, to wyraźnie było widać jak fala – niczym na wodzie – przepływa sprężyście na drugą stronę cycka. (…) Co? Żeby co? Aha! No dobrze, będę mówił «pierś». Więc ten pierś… (…) Wybuch, jaki nastąpił w kuchni, wywalił w powietrze całą zawartość rondelka! Ja nie wiedziałem, co się dzieje! Słychać było brzęk szkła, łoskot garnków na podłodze, cała kuchnia wypełniła się parą, coś się sypało, moje papiery fruwały w powietrzu, fruwały też przyprawy z półek i sztućce, Terenia piszczała, po kuchni latały kawałki ugotowanego mięsa… I marchewka!!! (…) Widziałem tylko, że żona ma na sukience – tak gdzieś jak prawy cy… pierś – pełno marchewki z selerem pokrojonych w paseczki, niewielkie ilości włókien mięsnych i jest oblana gorącym, tłustym wywarem z garnka”.

TA LEKTURA JEST DLA CIEBIE! Czy Ty również, podobnie jak przeważająca większość uczestników moich wykładów, odnosisz wrażenie, że to przecież nie może być wszystko? Czy i Ty oczekujesz od życia czegoś więcej? Niemal niezauważalnie zmieniasz obozy – z obozu dla młodych na obóz dla starych. Kim jesteś i jak inni będą mówić o Tobie w przyszłości? A przecież miało być inaczej. Czy jesteś tam, gdzie chcesz być, i masz to, co chciałeś mieć? Czy życie zrobiło Ci psikusa? A może chciałbyś swoje życie odzyskać dla siebie? Jest jak jest, ponieważ jesteś mentalnym analfabetą. W tym elementarzu znajdziesz wszystkie wskazówki pozwalające Ci nauczyć się myśleć. Poprawnie myśleć. Jeśli akurat Ty uważasz, że potrafisz poprawnie myśleć, skuś się, przeczytaj tę książkę, a przekonasz się, jak daleki jesteś od umiejętności poprawnego myślenia. Jeśli jednak uważasz, że to Ciebie nie dotyczy, bo Ty jesteś inny, to w tym przypadku, trzymając się powiedzenia „Wyjątek potwierdza regułę”, istnieje duże prawdopodobieństwo, że się nie myliłem. Ta lektura jest dla Ciebie! Życzę Ci głębokich przemyśleń i mnóstwa refleksji.

„Szafa Rospudy” to literatura nie dla każdego, bo choć trudno ją jednoznacznie sklasyfikować, to formą najbardziej przypomina powieść poetycką. Świadczyć może o tym wyszukany, bogaty w metafory styl, ale też odrealniony świat, w którym żyją bohaterowie. Fabuła pełni tu rolę drugorzędną, ważniejsza jest forma – specyficzny język oraz elementy fantastyki mają za zadanie podkreślić, że wszystko tu jest fikcją. Autorka tworzy światy, w których rzeczywistość łączy się z fantazją, a granice nie istnieją. Przestrzenie, w których poruszają się bohaterowie, przenikają się nawzajem i nie liczy się odległość geograficzna czy bariera w postaci ekranu telewizora – tutaj wszystko jest możliwe.

Vincent jest Wampirem, który zawsze działa zgodnie z zasadami Vartiomis, nie ma nawet oporów, by odebrać pamięć kobiecie, która pokochała Wampira, a jemu odebrać życie, bo Vartiomis przyjaźnią się, mają wady i nałogi, ale nie mogą kochać. Wszystko się zmienia, gdy poznaje Shizuko, kobietę, z którą połączy go miłość i… dziecko! To jest jednak niezgodne z zasadami Vartiomis… Vartiomis mają zdolność czytania w myślach i teleportacji, żyją na tajemniczym kontynencie, w którym egzystują obok nich demony i wilkołaki. Autorka tworzy rzeczywisty świat, wprowadza w wątek opisami przyrody, ukazuje siłę miłości, której nie można zakazać, a jednocześnie pokazuje to, że każda rasa ma swoje prawa, których powinna przestrzegać, a złamanie reguł może czasami wiele kosztować. Przedstawiona historia wciąga i trzyma w napięciu aż do samego końca.

Zosia, młoda stażystka, po ukończeniu szkoły otrzymuje szansę pracy w Lasach Państwowych. Na początku nie jest świadoma, co ją tak naprawdę czeka i z jakimi zadaniami codziennie musi się zmagać leśnik. Wkrótce jednak poznaje swojego mentora Wiesława, który pracuje na stanowisku leśniczego już od kilkunastu lat. Ten na początku studzi ogromny zapał stażystki. Dobrze wie, że to ciężki kawałek chleba. Z czasem jednak nabiera do niej większego zaufania oraz widzi w niej godnego następcę. Opowiada jej leśne historie, nie zawsze ze szczęśliwym zakończeniem. Z każdym dniem Zosia nawiązuje nowe przyjaźnie i nabiera doświadczenia, uświadamiając sobie, jak ciężką prace trzeba włożyć, aby wyhodować las, a później trzymać nad nim pieczę i że na pracownikach leśnych spoczywa ogromna odpowiedzialność. Zawód leśnika staje się jej życiową pasją... Cała opowieść jest napisana wierszem.

„Nekrowersum” opowiada historie zwyczajnych ludzi, których łączy jeden drobny szczegół: wszyscy popełnili błąd, za który ktoś inny musiał zapłacić wysoką cenę. To, co miało być końcem, dla nich okazuje się dopiero początkiem czegoś mrocznego, nieznanego i bezkresnego. Wiedza, którą posiadają, nie wystarcza, aby zrozumieć sens życia i śmierci. Okazuje się, że świat, jaki znali, nie jest jedyny, a w życiu i po nim nic nie dzieje się bez przyczyny. On jest jednym z nich i uparcie szuka odpowiedzi na nurtujące wszystkich pytania, które być może na zawsze pozostaną bez odpowiedzi.

Skye, trzydziestoletnia rozwódka, wiedzie uporządkowane i nieco nudne życie agentki nieruchomości. Wszystko zmienia się, gdy w jej biurze pojawia się tajemniczy brunet Daniel, który okazuje się wilkołakiem. Pracując dla Daniela, Skye pakuje się w tarapaty, gdy na jaw wychodzi, że jest ona człowiekiem indygo odpornym na hipnozę wampirów. By ochronić dziewczynę przed ich zakusami, Daniel i jego wataha przyjmują ją pod swoją opiekę, wtedy poznaje ona trudne zależności hierarchiczne panujące w stadzie. Tymczasem odkrycie specyficznych zdolności indygo staje się dla Skye dopiero początkiem problemów, zwłaszcza gdy okazuje się, że rodzące się między nią a Danielem uczucie nie wszystkim jest na rękę…

Czy jest na świecie ktoś, kto by nie chciał być szczęśliwy? Nie ma takiego! Współczesny świat mówi: Bierz sprawy w swoje ręce, bo wszystko zależy od ciebie. Doświadczony życiem powie: Przecież to jest kłamstwo, bo od człowieka zależy dużo, a jednocześnie bardzo mało. Jest ogrom możliwych zdarzeń, na które człowiek nie ma żadnego wpływu. Współczesny człowiek zapomina o Bogu, który z wielkiej swej Miłości stworzył człowieka i dla niego ten przepiękny świat. Chce mu zapewnić nie tylko szczęście wieczne, ale także szczęście na tym świecie, trzeba jedynie w Niego uwierzyć i Mu zaufać. Autor książki „DLACZEGO???” stara się przez całe swoje życie być blisko Boga i przekonuje, że nigdy się na Nim nie zawiódł. Mówi, że jest szczęśliwym mężem, ojcem, dziadkiem i pradziadkiem. Nadmiernie się o nic nie martwi i z optymizmem patrzy w przyszłość, bo ufa Bożej Opatrzności. W książce przedstawia setki przeróżnych faktów, zdarzeń i cudów, których bez Boga w żaden sposób wyjaśnić nie można. Stawia wielokrotnie pytanie: Dlaczego ludzie żyją tak, jakby Boga wcale nie było? Dlaczego lekceważą swoją odpowiedzialność za życie wieczne? Książkę dedykuje wszystkim tym, którzy z otwartym sercem i dobrą wolą zabiegają o prawdę przez duże „P” i szukają dróg do osiągnięcia prawdziwego szczęścia. W niej mogą znaleźć odpowiedzi na wiele pytań.

Ciepłe, wzruszające, a przede wszystkim bliskie, takie właśnie są "Odblaski". Siedem krótkich opowieści tworzy przekrój przez to, co ważne – ale i trudne. Autorka w subtelny sposób przeplata ocalanie od zapomnienia z zapominaniem, aby pamiętać o świetle, a oddalać mrok. Obserwacje, z niezwykłą wrażliwością ujęte w karby słów, są tym, czym dla wędrowca azyl rodzinnego domu – miejscem bezpiecznym, do którego chce się wracać. Karolina Król – (ur. 1995) polonistka, pianistka, technik florysta. Autorka powieści dla młodzieży „Cukierek albo psikus” oraz „Siedem dni” (w przygotowaniu), jej teksty można znaleźć w książkach „Młodych Polaków portret zbiorowy” oraz „Piszę, więc jestem”. Laureatka wielu ogólnopolskich konkursów literackich, pasje rękodzielnicze realizuje jako Okularnica.

Ryszard Wójtowicz (ur. 1953) – autor książek o trudnych wyborach, których bohater jest zmuszony dokonywać w życiu zaplątanym między miłością, pracą i rodziną. Nie zawsze udaje mu się pogodzić te trzy rzeczy i mimo olbrzymich starań często wychodzi z nich okaleczony na zawsze. Ukazuje, że życie bywa bardzo skomplikowane i umie narzucać ludziom prawa, które są zmuszeni poznać. Jego książki emanują prawdą i doskonale opisują ludzkie uczucia, pragnienia i żądze. W "Potrójnym układzie" Rafał kocha przyszłą żonę, ale na swoim ślubie zostaje przez nią skrzywdzony, ta zadra sprawi, że ciągle będzie dręczyć go poczucie żalu i pragnienie zemsty. Od tej pory życie wciąga go w potrójny układ, egzystujący między kochanką, pracą i rodziną. Ten układ dyktuje mu prawa, których nie zna, prowadzi go w ciemny labirynt, z którego trudno mu się wydostać. Walka z nim jest najcięższą walką w jego życiu. Układ niszczy mu małżeństwo i pracę, degraduje go. Wobec układu jest bezsilny, ale w końcu przychodzi czas opamiętania i niespodziewane ocalenie. "Potrójny układ" to „tajemne aleje” miłości uczciwego i zaradnego w pracy mężczyzny, kochającego męża i syna, któremu układ zabiera wszystko. Czyta się jednym tchem, z narastającym podziwem i ciekawością. W tym układzie czuje się, że wszystko jest prawdziwe. "Potrójny układ" można porównać tylko z Układem Elii Kazana. *** – Sądziłem, że poszłaś do domu, a ty wciąż w biurze? – A, sama nie wiedziałam, czy iść, czy poczekać, aż przyjdziesz, i tak mi zleciał czas. Patrzyłem na nią i na jej twarz. To miło, że na mnie czekała – pomyślałem. Była w żółtej, lekkiej, zapinanej z przodu bluzce. Z rozpiętego od góry dekoltu widać było wyłaniający się wydatny, bardzo ładny biust. We włosach miała wpiętą maleńką czerwoną kokardkę. Nosiła ją od pewnego czasu – nadawała całej jej postaci radosny wyraz. Zaczęła robić kawę, a ja dyskretnie wodziłem oczami za jej krokami, dziś była w luźnej brązowej spódnicy z falbankami i czarnych lekkich bucikach. Gdy podeszła, aby postawić napełnioną filiżankę, przystanęła przy mnie. Znów poczułem ten jej zniewalający kobiecy zapach, może trochę zmieszany z jej potem – była już przecież dziesięć godzin w pracy. Podniosłem na nią wzrok, jakby próbując odgadnąć jej reakcję. Czy ona chce tego samego co ja? Wciąż stała, czekając na to, co się miało wydarzyć. Czułem, jak wzbiera we mnie życie, kusi mnie swoim zapachem i daje znaki z wysoka i z niska, grając na swych instrumentach kobiecych, choć się tego nie słyszy, ale czuje, i tak zachłannie we mnie wiruje. I poczułem, jak przeze mnie przechodzi to wszystko od niej do mnie. I wtedy, wciąż patrząc sobie wzajemnie w oczy, położyłem prawą rękę na jej nodze po przeciwnej stronie kolana. Zacząłem gładzić jej udo. Później posunąłem rękę wyżej i tam już ona została. Gładziłem jej jędrne pośladki, och, jakie one były wypukłe i kształtne. A ona wciąż nie odchodziła. W pewnym momencie Sylwia powiedziała: – Poczekaj, Rafał. Podeszła do drzwi i przekręciła w nich klucz. Po czym wróciła szybkim krokiem i…

Autorami książki "Polski hip hop posiada wiele twarzy" są Sadi i Graff. To dwóch pionierów polskiego hip hopu, którzy jako jedni z pierwszych zaczynali tworzyć tę subkulturę w Polsce już na początku komunistycznych lat 80., gdy wszystko było zabronione, a następnie kontynuowali jej rozwój przez 20 lat na ulicy. Hiphopowa podróż rozpoczyna się od przedstawienia przez autorów ich biografii oraz historii legendarnej organizacji Universal Zulu Nation w Polsce, aby czytelnik miał świadomość, że wiedza zawarta w książce pochodzi ze źródła, a nie z kałuży. Następnie poznamy początki kultury hip hop w Polsce czyli lata 80., historię polskiego breakdance oraz trzy jego pierwsze generacje, historie jednej z pierwszych polskich b-girls, zarys historii polskiego graffiti, realia polskiego hip hopu lat 90., historię polskiej muzyki rap i jej transformację, a także jak rodził się polski hiphopowy DJ-ing. Dowiemy się, gdzie naprawdę hip hop ma swoje korzenie i kiedy datuje się jego powstanie, jak jest idea, filozofia oraz jakie są zapomniane wartości kultury hip hop jako subkultury ulicznej, na czym polega hiphopowa świadomość, jakie są poszczególne szkoły hip hopu, a także jak po wielu latach istnienia i rozwoju wygląda hip hop na tle innych subkultur. "Polski hip hop posiada wiele twarzy" to pierwsza na świecie książka odsłaniająca ukrywany przez media prawdziwy obraz międzynarodowej, hiphopowej organizacji Universal Zulu Nation, która od wielu lat jako socjalno-religijny gang mający znamiona sekty pod pretekstem propagowania pokoju, szacunku, jedności oraz innych wartości stosuje hip hop do rozpowszechniania kontrowersyjnej filozofii islamu na całym świecie, tworząc swoje oddziały w różnych krajach. Niniejsza publikacja porusza wiele innych zagadnień i zawiera refleksje na tematy związane z kulturą hip hop. To polska hiphopowa świadomość, która poprzez swoją treść bezdyskusyjnie zapisuje fundamentalną część historii polskiego hip hopu. Siłą tego niezależnego wydania jest potężna dawka niepublikowanej wcześniej wiedzy bez cenzury, opartej na faktach, których nie w innych tego typu drukowanych źródłach, a nawet w internecie. Dlatego nie przegap możliwości bycia uświadomionym i przeczytaj tę nietuzinkową lekturę, która na polskim rynku książkowym w swojej dziedzinie jest bezkonkurencyjna. Hirek Wrona: "Warto mieć wiedzę o legendach i pionierach hip hopu. Nie tylko po to by móc za jakiś czas opowiadać swoim dzieciom, ale przede wszystkim by być świadomym potężnej pozycji tej kultury pod koniec XX i w pierwszych dekadach XXI wieku".

Kiedy Khafiyah, najmłodsza z rodzeństwa, otrzymuje propozycję wyjścia za mąż za syna milionera w zamian za pomoc finansową rodzicom, postanawia ją przyjąć i wyjeżdża z Pakistanu do Zjednoczonych Emiratów Arabskich. W Abu Dhabi bardzo szybko staje się znienawidzoną żoną i kulą u nogi. Pewnego dnia jednak do Emiratów przybywa niespodziewany gość, który wywraca życie wszystkich do góry nogami.

Cecylia jest wrażliwą i nieśmiałą zagubioną dwudziestolatką, całkowicie podporządkowaną ojcu, z którym łączą ją toksyczne relacje. Wydaje jej się, że jest inna i nigdzie nie pasuje, a w pracy szykanuje ją psychopatyczna szefowa, co doprowadza dziewczynę do próby samobójczej. Pewnego dnia jednak szklana bańka jej samotności pęka i poznaje Michała, który jest jeszcze dziwniejszy niż ona sama. Chłopak jest poważnie chory. Cierpi na zespół Tourette’a, który utrudnia mu normalne funkcjonowanie wśród ludzi. Związek Cecylii i Michała od początku napotyka same przeszkody. Nikt ich nie akceptuje. Michał czuje się odrzucony, nienawidzi ludzi i pragnie wyrównać rachunki za to, co go spotyka z ich strony. Jest impulsywny, nie panuje nad emocjami, zaczyna popadać w konflikt z prawem i coraz bardziej się pogrąża. Zostaje oskarżony o zbrodnię, której nie popełnił. Również Cecylia szuka zemsty na znienawidzonej szefowej. Wkrótce obydwoje muszą się ukrywać w położonym na odludziu domku w mazurskich lasach. Michał pragnie żyć poza stadem. Nie chce spotykać się z ludźmi, ale to okazuje się niemożliwe. Kilkanaście lat później szesnastoletnia Jagoda, córka Cecylii i Michała, musi sama zaopiekować się rodzeństwem i podjąć wiele życiowych decyzji. Czy zdoła ocalić swoją rodzinę? Czy uda jej się wrócić do normalnego życia wśród ludzi i przezwyciężyć piętno wykluczenia, z którym borykają się jej rodzice? Książka o sile uczucia, o przełamywaniu uprzedzeń i stereotypów. Szokująco realistyczna, pokazuje ciemne strony ludzkiej natury. Jest przejmującą historią rodzinną z pozytywnym zakończeniem.

Czasami najciemniej jest pod latarnią, przynajmniej tak powiadają. Wiele bym dał za to, gdybym kiedyś miał tę wiedzę, którą zawiera niniejsza pozycja. Corocznie życzymy sobie zdrowia i szczęścia, a nie wiemy, że zależy to od posiadanej przez nas krwi. Właściwie aż dziw bierze, że tak mało się o tym mówi i pisze we współczesnej literaturze naukowej. Przedstawiony nowy paradygmat medycyny otwiera drzwi do nowatorskiego spojrzenia na przyczyny chorób wśród gatunku ludzkiego. Podważaj wraz ze mną teorie i autorytety, samodzielnie sprawdzaj, w jak czarnej dziurze dzisiaj się znajdujemy. My, pokolenie XXI wieku. Nigdy nie pozwól wiedzy stanąć na drodze prawdy.

Mamy tutaj do czynienia z Marią, debiutantką i autorką książki "Zrozumieć, zapomnieć, wybaczyć". Na wstępie warto by poinformować czytelnika, kim jest Maria. Maria to osoba dobra, kochana. Która była już w paru związkach. Z mężczyznami, których sama sobie wybierała na partnerów życiowych. Z którymi chciała być. I z którymi była. Których na swój sposób kochała. Ale oni jej najwyraźniej nie. Życie jej nie rozpieszczało. Czasami dało jej popalić. Ona jednak się nie załamała. Głęboko wierzyła, że w końcu znajdzie swoją miłość. Uważała, że to, co dajesz innym ludziom, kiedyś do ciebie wróci. Dlatego przez całe życie starała się dawać innym ludziom dobro. Jej związki pokazały, że bycie dobrym nie zawsze jest zauważane czy dostrzegane. A bardziej wykorzystywane. Nie zawsze zdaje egzamin. Dlatego ma nadzieję, że dzięki temu, co przeżyła, będzie w stanie komuś pomóc. Że jej historia będzie dla innych inspiracją do działania.

Autorka jest wolontariuszką w Centrum Praw Kobiet w Warszawie oraz mentorem sądowym – towarzyszy klientom jako osoba ze wskazania w sprawach karnych i osoba zaufania publicznego w sprawach cywilnych. W książce przeplatają się wątki osobiste z fikcją literacką. Bogata wyobraźnia autorki, umiejętność obserwacji ludzkich zachowań oraz zaskakujące spostrzeżenia ze spotkań i podróży złożyły się na intrygującą książkę pełną głębokich przemyśleń.

"POPIS" to zbiór stu dwóch obrazków z życia. Dotykają one trudnej przeszłości, wojennej i powojennej. Obnażają absurdy, przeszłe i współczesne. Piętnują przywary i głupotę ludzką. Bywają przesycone subtelną erotyką. Skrzą dowcipem. Autor zdradza zachwyt polszczyzną, szuka melodyki języka, igra słowem, zaskakuje puentą. Zmusza do refleksji, zadumy. Bawi. Na sto dwa. To POPIS wirtuoza, którego publicznością jesteśmy my, czytelnicy.

Robert Porto, naukowiec zajmujący się badaniami nad pozawerbalną komunikacją, po śmierci ukochanej żony, z którą przeżył wspólnie wiele szczęśliwych lat, postanawia skupić się na pracy i ponownie wejść w świat wizji, które 25 lat wcześniej bez reszty go pochłonęły. Wydawać by się mogło, że już przeżył swoją największą miłość. Jednak wizje i pozawerbalne formy porozumiewania się odkrywają przed nim nie tylko nowe możliwości naukowe... „Odkrycie” jest kontynuacją losów Roberta, którego poznajemy w „Złodzieju czasu”.